Club Gala - 10

Mijn Club GALA-muze heeft me in de steek gelaten. Maar toch nog één verhaal, ter afronding.
Voor sommigen zal het teveel verhaal en te weinig seks zijn. Het zij zo. Zo zat dit verhaal in mijn hoofd, zo is het er uit gekomen.
Eén verhaal, twee versies. Een porno-propere versie en een kinky versie. Benieuwd welke van de twee het best ontvangen zal worden.

Deel 1 van 2

1. - nu

Antonia Devries lag op haar rug, met haar benen open. Tussen haar dijen lag haar vriendin annex werkneemster, Cassandra Ladeuse. Haar vaardige tong volgde de lengte van haar scheur en bezorgde haar een hemels gevoel, vooral omdat ze met haar wijs- en middelvinger haar kut gelijktijdig vingerneukte. ‘Hmmmm,’ deed ze en streelde de vrouw door haar lang, zwart haar.

Cassandra genoot ook. De sappen die haar vriendin annex werkgeefster produceerde, smaakten hemels. Was het omdat ze verliefd op haar was, dat ze zoveel zoeter, zoveel vrouwelijker smaakten dan die van andere meisjes die ze uitvrat? Ze kuste de binnenkant van de dijen van Antonia - of Lady Antoinette, zoals ze graag genoemd werd als seks in het spel was. Haar vingers waren nu goed glibberig door het romige geil dat de kut van Antonia afscheidde. Langzaam trok ze ze terug en, zachte druk uitoefenend op haar perineum, bewoog ze haar middelvinger richting kontgaatje.

Lady Antoinette hield de adem in. Ze voelde de top van de vinger tegen haar intiemste gaatje en wist wat er ging gebeuren. God, wat hield ze ervan om dingen in haar kont te ontvangen - vingers, dildo’s, lullen… ‘Toe, Cassie, plaag me niet,’ smeekte ze haast toen de andere haar vinger niet dadelijk naar binnen schoof.

Lady Antoinette die smeekt. De leden van club GALA zouden hun oren niet kunnen geloven. Die kenden haar als de hautaine, koele meesteres, die praktisch al hun seksuele wensen vervulde. Tegen een prijs, uiteraard. Maar het ging nooit over geld. Daarvan had Antonia meer dan ze ooit kon opmaken. Het ging meestal over een maatschappelijk belangrijke taak en iets dat met de wens te maken had, maar er een speciale draai aan gaf.

De Lady nam de pols van haar chauffeuse beet en trok hem richting haar aars. De glibberige middelvinger verdween in haar endeldarm. Ze slaakte een zucht van opluchting toen hij op z’n plaats zat en Cassandra neukbewegingen maakte. Al snel ging ze van zuchten naar hijgen.

Cassandra drukte haar mond op de vagina van de vrouw.

Door deze dubbele aanval had Lady Antoinette geen schijn van kans. Binnen de kortste keren viel ze in de armen van het opperste genot. ‘Ik kom, ik kom, oh god ja, ikkkommmmm!!’! liet ze luidkeels weten.

Die bevestiging had de andere vrouw echt niet nodig. De manier waarop de sluitspier in haar vinger kneep, de hoeveelheid sap die in haar mond vloeide - geen twijfel mogelijk.

Na een paar minuten “afkoelen”, fluisterde Lady Antoinette: ‘Ik wil meer.’

En vermits ieder bevel van de Lady opgevolgd moest worden, opende Cassandra Ladeuse de lade van het nachtkastje rechts van het enorme bed en nam de tube glijmiddel die erin lag. Het dopje er vanaf en een flinke klodder over haar linkerhand. Ze smeerde het middel uit over haar hand, van de toppen van haar vingers tot een eindje voorbij haar pols. Hierbij keek ze Lady Antoinette aan met de geilste blik die ze in haar ogen kon leggen.

Antonia keek in de ogen van haar vriendin. ‘Vooruit, schat, doe het,’ moedigde ze haar aan terwijl ze met haar vingers haar clitoris verwende. Een seconde later zat Cassandra’s middelvinger terug in haar aars. Maar ditmaal had hij een paar vriendjes meegebracht: de heren wijs- en ringvinger. Een warme gloed vertrok vanuit haar kont en zorgde voor een prettig gevoel door heel haar hete lijf. Maar prettig was niet goed genoeg. Het moest extase worden. Dus nam ze de pols van Cassandra beet en trok de vingers uit haar kont.

De blik in de ogen van Lady Antoinette vertelde de chauffeuse genoeg. De pink ging mee naar binnen. In de anale ruimte bewogen de vingers zich van links naar rechts, draaiden een kwartslag naar links, dan een kwartslag naar rechts. Het kreunen van de andere vrouw klonk haar als muziek in de oren. Na een minuutje wist ze dat het kon. Ze trok haar vingers terug en plaatste nu haar duim tegen haar middel- en ringvinger. Wijsvinger en pink sloten aan tegen de zijkant van haar duim. Ze kneep nog wat extra glijmiddel over het geheel en schoof de vingerpiramide terug in de gapende, donkere, ongeduldige opening. Enkel bij het duimgewricht moest ze wat druk uitoefenen.

Zonder protest opende het aarsje zich nog wat meer en liet de welkome indringer met plezier binnen. Lady Antoinette kreunde ingehouden toen de hand van haar werkneemster tot aan haar pols naar binnen schoof. Het was altijd een geweldige sensatie, anaal gefist worden. Alle lichamelijke ongemakken en psychische lasten die ze op dat moment ondervond - een multimiljoenen bedrijf leiden, eist nu eenmaal zijn tol - gleden als water van haar af. Ze kon enkel maar aandacht hebben voor het alles omhullende gevoel dat vanuit haar kont vertrok.

Eerst teder, dan snel en hard, begon Cassandra haar hand in de darmen van Antonia op en neer te bewegen. Met de vingers van haar andere hand masseerde ze de glimmende scheur en het trillende pretknopje.

‘Hmmm-jaaaaa-jaaaa-hmmmmm.’ De zakenvrouw zwiepte haar hoofd van links naar rechts; met haar handen kneep ze in het laken onder zich. Haar genot klom hoger en hoger, steeds hoger, tot het de top van extase bereikte. Daar hield het gedurende twee, drie seconden stil… en dan volgde de rollercoaster-rit terug naar het gigantische bed in de slaapkamer.
Hijgend, transpirerend, rillend keek ze Cassandra in de ogen. Verliefd in de ogen. Geen enkele vrouw deed voor haar wat dit topwijfje voor haar deed. Haar ontmoeten en in dienst nemen, behoorde tot de beste beslissingen die ze ooit genomen had. Terwijl ze het zalige gevoel onderging van een vuist die langzaam, teder, respectvol uit haar kont verwijderd werd - ‘Hmmmfffff’ - bedacht ze dat het in het begin er wel niet zo naar uitgezien had…
Dat de kans dat het tussen hen iets werd, zeer klein was, gezien hun verschil in achtergrond…


2. - toen

Het was drie uur in de nacht en de rode Bentley Flying Spur was de enige wagen die zich door de nachtelijke straten haastte. De chauffeur wist dat hij zich in het meest verloederde deel van de stad bevond. De wegen waren in abominabele staat; de straatverlichting deed het niet; de gebouwen waren verlaten en vervallen, straalden niks, maar dan ook niks uit van de beschermende eigenschap waarvoor ze ontworpen waren. Hoe sneller hij hier weg was, hoe liever het hem zou zijn.

Antonia Devries was woedend. Helmut, de man die zich achter het stuur van haar Bentley bevond, had haar verraden. Hij had bedrijfsgeheimen verkocht aan haar grootste concurrent. Met stijgende woede had ze het rapport van haar privé-detective gelezen. Ze had het net op haar iPad ontvangen. Maar harde bewijzen ontbraken. Voorlopig, beweerde de detective.
Dus het  enige wat ze voorlopig kon doen, was zich van de domme houden. Uiterlijk was ze kalm; gaf hem bevelen zoals hij het van haar gewend was. Maar vanbinnen kookte ze echter en zwoer ze dat Helmut hiermee niet weg zou komen, harde bewijzen of niet.

‘Hé, wat…?’ De chauffeur gooide de remmen van de Bentley dicht. Uit de schaduwen was een gedaante opgedoken, recht voor de wagen. Ze liep voorovergebogen, in lompen gehuld, grote hoed met slappe randen op het hoofd, en hield haar linkerhand naar de wagen uitgestrekt. Geef me een aalmoes, zei dat gebaar. Genoeg om het bloed van Helmut aan het koken te brengen. Hij haatte bedelaars, schooiers en leeglopers.  ‘Wacht hier, mevrouw,’ zei de man en stapte uit om de onverlaat een lesje te leren. Hij was niet alleen de chauffeur en lijfwacht van mevrouw Devries, hij was ook een eersteklas sadist, die zijn kicks haalde uit het aftuigen van mensen die minder sterk waren als hij.

Antonia opende haar deur en hees zich half uit de wagen. Ze was altijd redelijk roekeloos geweest - zo had ze op korte tijd een fortuin vergaard - en ze hield er al helemaal niet van bevelen te moeten opvolgen, zeker al niet als die kwamen van zo’n rat als haar chauffeur.

‘Hey jij daar, opkrassen!’ blafte Helmut en deed dreigend enkele stappen in de richting van de zielige, verschrompelde figuur. Dan stopte hij.
De figuur rechtte de rug en werd groter en groter, tot hij zelfs een paar centimeter boven zijn één meter tachtig uitstak. Met de ene hand - de hand waarmee hij om een aalmoes gebedeld had - duwde de figuur zijn hoed omhoog; in de andere hield ze een pistool. Helmut wist niet wat hem het meest verbaasde. Het pistool of het feit dat er een vrouw voor hem stond. Haar gezicht was smerig, het haar dat in pieken onder de rand van haar hoed uitstak was onverzorgd, wat ze droeg kon enkel als vodden omschreven worden; bovendien was ze blootsvoets. ‘Hé, wat…?’ begon de chauffeur. ‘Kalm aan, hé.’ Hij hield zijn handen in een afwerende houding voor zich.

Terwijl ze haar chauffeur met trillende stem ‘Wat wil je? Geld?’ hoorde vragen-
(Natuurlijk wil ze geld, idioot, wat anders?)
- vielen Antonia Devries een paar dingen op. De vrouw sprak geen woord; had enkel een kaarsrechte, waardige houding. Onwillekeurig moest ze aan Robin Hood denken. Een struikrover zonder angst die in het oerwoud - hier de stadsjungle - rijke reizigers overvalt. Behalve dat haar doel ongetwijfeld het vullen van haar eigen zakken was, niet het herverdelen onder de armen.

Helmut had inmiddels zijn portefeuille tevoorschijn gehaald. ‘Hier, alles wat ik op me heb,’ zei hij en hield twee briefjes van 50 euro en één van 10 euro naar de vrouw uitgestoken. Over zijn schouder vroeg hij: ‘Heeft u cash op zak, mevrouw? Alstublieft, mevrouw…’ Zijn stem brak haast van angst.

Plots wist Antonia niet meer waarvoor ze de man het meest haatte - omdat hij haar verraden had aan haar zakenrivalen, of omdat hij zo laf, zo zonder enige waardigheid reageerde in deze situatie.
‘Ja,’ hoorde ze zichzelf zeggen, ‘ik heb wel iets voor haar.’ Dan keek ze de rijzige vrouw recht in de ogen. ’5.000 euro als je hem omlegt.’

‘Huh?’ - het laatste wat over Helmuts lippen kwam. Het volgende ogenblik rolde een pistoolschot door de canyon van verwaarloosde, verlaten, verduisterde gebouwen. Een kogel drong binnen in het hoofd van de man net boven zijn neusbrug en verliet het weer langs de achterzijde, een stroom aan hersenweefsel, bloed en schedelbot met zich meesleurend. De gore combinatie spatte uiteen tegen de voorruit van de Flying Spur. De man zijn knieën begaven het en hij zakte ineen als een marionet waarvan de touwtjes doorgeknipt werden.

Een doodse stilte daalde neer over de straat.

Antonia Devries wist dat het snel moest gaan. Hoe verlaten het hier ook was, weldra zouden links en rechts lichten aanfloepen en schimmige gedaanten voor de ramen verschijnen. Ze stapte onbevreesd op de vrouw af. Uit haar handtas viste ze haar portemonnee. ‘Hier,’ ze overhandigde de grote vrouw een bundeltje eurobiljetten. ‘Dit moet ongeveer 500 euro zijn. Kom voor de rest overmorgen hier naartoe, om halfelf ’s avonds.’ Samen met de biljetten gaf ze haar een visitekaartje. ‘En nu wegwezen!’

De vrouw draaide zich om en verdween terug in de steeg waaruit ze tevoorschijn gekomen was - ze had nog steeds geen woord gezegd.


3. - toen

Tegenover de politie, die tien minuten later op het toneel verscheen, verklaarde mevrouw Devries dat ze overvallen werden door een grote, donkere man. Haar chauffeur was zo dapper, maar zo dom geweest om zich te verzetten. ‘Hij wilde mij zeker verdedigen,’ vertelde ze tegen de agent die haar verklaring afnam. Met enige moeite had ze een paar krokodillentranen geproduceerd.
Hooggeplaatste vrienden bij justitie hadden ervoor gezorgd dat het onderzoek niet al te diepgaand gevoerd zou worden, wist ze. Kwestie van een groot bedrijf dat zo belangrijk was voor de economie niet onnodig in een slecht daglicht te stellen.