Het is geen lolletje als je huwelijk naar de knoppen gaat, echt niet, maar ik kan me goed redden als man alleen. Ik heb mijn baan, mijn sportclubje en een paar maten met wie ik af en toe op stap ga. Koken kan ik zelf, vrij goed zelfs, en een keer of twee per week ga ik op bezoek bij een dellerig type in een wat verwaarloosde buurt van de stad. Net als ik is ze gescheiden. We zijn neukvriendjes, verder niks: geen liefde, geen relatie, geen toekomstplannen, alleen op gezette tijden een makkelijke wip. In dit verhaal doet ze verder niet ter zake.

Ik had mijn leven op de rails, zoals dat heet. Waar het in mijn eenmanshuishouden na verloop van tijd echter spaak liep, was op het gebied van schoonmaken. Stofzuigen, wc schrobben, ramen zemen, badkamervloer dweilen, ik heb er gewoon gruwelijk de schurft aan, altijd al gehad. En omdat ik het zulke stierlijk vervelende klusjes vind, raffel ik ze altijd af, met als gevolg dat het er nauwelijks van opknapt. De oplossing was simpel: ik nam een schoonmaakster in dienst.

De eerste paar weken was ik harstikke tevreden over Arzu. Als ze op maandag was geweest en ik kwam uit mijn werk, dan blonk het huis me tegemoet. Omdat ik haar nog geen voordeursleutel had durven geven, werd ze altijd binnengelaten door mijn gepensioneerde onderbuurman, die dan meteen een oogje in het zeil kon houden, want vertrouwen is goed, maar een oplettende onderbuur is beter.

Toen gebeurde het een keer dat Arzu het fornuis vergeten had te poetsen: nog overal spetters tomatensaus. Ik maakte er geen punt van. We vergeten allemaal wel eens iets. Maar de keer daarop zaten er nog remsporen in de plee en nog een week later had ze zelfs gelemaal niet gestofzuigd. Kortom, tijd voor een functioneringsgesprekje.

Die maandagmiddag kwam ik een paar uurtjes eerder thuis dan normaal. Arzu schrok zich rot toen ik zo onverwacht binnenkwam stuiven. Geen wonder, ze zat breeduit op mijn bank met een kop thee een spelletje op haar telefoon te spelen. Beheerst maar ook aardig pissig begon ik haar de les te lezen. Aan haar mouw trok ik haar mee het huis door en wees wat er allemaal nog smerig was: dit hier en dat daar en moet je dit eens zien! Betaalde ik haar daar soms voor? Ik herinnerde haar eraan dat ze bij mij meer verdiende dan elders. Dat hogere loon gunde ik haar graag, maar dan verwachtte ik wel van haar dat ze behoorlijke kwaliteit leverde. Om mijn woorden kracht bij te zetten sloeg ik hard met mijn vlakke hand op het aanrecht: bam! Dat was het moment waarop ze begon te grienen, eerst ingehouden, daarna met zielige uithaaltjes.

Er volgde een hele jeremiade, waarvan ik niet alles begreep, want haar Nederlands was niet om over naar Anatolië te schrijven. Zij niet stofzuigen, zij rugpijn. Zij niet kunnen slapen, kind ziek. Zij geld verdienen moeten, man ontslagen. Haar tranen maakten dat ik me prompt schuldig begon te voelen. Misschien was het bij nader inzien niet nodig geweest om haar zo streng aan te pakken, verweet ik mezelf. Ik reikte haar een stuk keukenrol aan en ze snoot haar neus. Bemoedigend klopte ik haar op haar arm en zei dat ze volgende week gewoon mocht terugkomen, al verwachtte ik dan natuurlijk wel dat de boel weer naar behoren aan kant zou zijn als ik thuiskwam. Dat beloofde ze. Toen vroeg ze zomaar uit het niets:

"Wij slaapkamer?"

Ik moet een gezicht getrokken hebben of ik een paard een aria van Puccini hoorde zingen, want ze verduidelijkte:

"Wij slaapkamer, jij niet meer boos." Ze sloeg haar armen om mijn nek en kuste me vol op mijn mond. De rechtgeaarde hetero in mij had zich heus wel eens proberen voor te stellen wat er zoal groeide en bloeide onder die vormeloze jurken van Arzu, maar de mogelijkheid dat ze zich op een dag vrijwillig aan me zou komen aanbieden, was niet in de verste verte ooit bij me opgekomen.

"Je ruikt lekker," snuffelde ik en het was de zuivere waarheid.

"Wij lekker nöken," zei ze resoluut. Het klonk grappig zoals ze de geslachtsdaad met een langgerekte, Turkse o-umlaut opsierde. Aanhalig schurkte ze haar schaambeen tegen mijn gulp. Het leek me al met al nogal onorthodox gedrag voor een getrouwde, Islamitische vrouw, maar ik beschouwde mezelf beslist niet als de meest aangewezen persoon om haar te manen toch vooral het rechte pad te volgen.

Met wiegende billen ging ze me voor naar mijn slaapkamer. In het voorbijgaan schoof ze de gordijnen dicht, alsof ze nooit anders had gedaan. Eerlijk gezegd had ik het idee, zo'n ongeëmancipeerde hoofddoek, die zal op seksueel vlak wel last hebben van de nodige remmingen, maar daar bleek voorlopig verdomd weinig van! Vooroordelen zijn er om ontkracht te worden, niet waar. Zonder een spoor van gêne kleedde ze zich uit en ging liggen. Alleen haar bh en zwarte, zelfophoudende kousen had ze aangehouden, meer uit praktische overwegingen dan iets anders, geloof ik. Belangstellend keek ze toe hoe ik mijn broek liet zakken en bij het zien van wat daaruit tevoorschijn kwam, glinsterden haar ogen ondeugend.

"Wij lekker nöken, jij niet meer boos," herhaalde ze vor de zekerheid nog maar eens en spreidde haar zware dijen wijd voor me open.

"Nee, ik ben niet meer boos, Arzu," proestte ik, terwijl ik bij haar op het bed knielde.

Ze had haar onderkant zorgvuldig gewaxt, venusheuvel en schaamlippen waren perfect glad. Noem me ouderwets, maar ik blijf van mening dat het iets obsceens heeft, zo'n dikke, volwassen vrouwenmossel waar helemaal geen haar op zit, alsof ze op een klein meisje probeert te lijken, maar dan in het groot. Ik mocht hem er zelf in stoppen.

Leunend op mijn ellebogen, zodat ik niet met mijn volle gewicht op haar lag, begon ik te pompen. Het sopte hoorbaar, want ze was zo nat als een otter. Op zich viel er weinig sensationeels over haar uiterlijk te rapporteren. Een doorsnee, Turks huismoedertje, dat was ze, maar ik voelde me meteen op mijn gemak bij haar, geil op een ontspannen manier. Alles aan haar was gezellig rond en zacht. Daar houd ik van. Goed vlees hoort met een randje vet doorregen te zijn.

Helemaal plezier in het hele geval kreeg ik toen Arzu uit zichzelf met haar kont begon mee te wippen en het frank en vrij op een kreunen zette. Seksuele frustraties waren blijkbaar wel het laatste waar die schat onder gebukt ging. Ze wilde hem er diep in, maar niet te snel. Rustige, lange stoten, daar hield ze van. Intussen was haar hand tussen onze lijven naar beneden gekropen om zelf over haar kriebelknopje te kunnen wrijven. Al na een minuut of zeven duwde ze haar bekken krampachtig omhoog en kwam luidkeels gillend klaar. Ze was met voorsprong de lawaaierigste minnares die ooit het bed met me had gedeeld. Op het moment dat ik mijn zaad in die gulle, warme, weke buik van haar spoot, kwam ze nog eens, per ongeluk leek het haast.

Aan zoiets nutteloos als een naspel wenste ze kennelijk geen tijd te verspillen, want ze stond dadelijk op en schuifelde met haar knieën tegen elkaar geklemd naar de badkamer. Ik hoorde haar zachtjes neuriën, terwijl ze zich vanondren spoelde met de handdouche. Daarna kleede ze zich fluks aan en meldde monter:

"Nou ik schoonmaken!"

Toen ik Arzu anderhalf uur later uitliet, was alles weer spik en span. De onderbuurman stond ons al op te wachten in het portaal.

"Geen problemen, hoop ik? Ik hoorde je werkster zo krijsen," vroeg hij me bezorgd?

"Alles kits, buurman," stelde ik hem gerust.

"O, en wat ik zeggen wilde, ik heb Arzu een huissleutel gegeven zodat ze zichzelf vortaan kan binnenlaten, hoef jij dat niet meer te doen." Verbeeldde ik het me of keek hij ons een beetje raar aan...?