Collega Als Amateurhoertje - 2

Ik besloot Anaïs’ doen en laten van dichtbij te observeren. Ik wilde alles te weten komen over de haar klanten, wie, wanneer en liefst ook wat en hoe, al wist ik niet hoe ik dat laatste ooit zou kunnen te weten komen. Misschien moest ik afluisterapparatuur bij haar plaatsen? Ik was nog nooit bij haar thuis geweest, maar ik zou haar eens kunnen gaan bezoeken en bijvoorbeeld een recordertje achterlaten... Alleen al het idee dat ik haar geil gehijg zou horen, deed me afzien van dat plan. Ik wilde wel vanuit mijn wagen in haar straat haar deur nauwlettend in de gaten houden. Dat was de eerste stap!

Zoals gewoonlijk was ze vals vriendelijk en vals bezorgd over mij. Wat kon het haar interesseren hoe ik me voelde? Wat begreep zij van mijn pijn? Zij was alleen maar bezig met het geheime leven tussen haar benen! Zoveel was me nu wel duidelijk. Overdag schijnheilig en ‘s nachts een echte hoer! Maar ik zou haar een spiegel voorhouden, zoveel was zeker. Ik vermeed haar zoveel mogelijk, ook al zocht ze me op en bleef ze me mailtjes sturen waarom ik zo afstandelijk deed. Ja, geil milfje Naomi, dat zal je snel te weten komen, zei ik bitter bij mezelf. Na het werk kocht ik wat water, wat koekjes en wafels en reed naar haar straat. Ze woonde vier hoog aan de achterkant van het acht verdiepingen tellende appartementsgebouw. Schrik om door haar gespot te worden moest ik dus niet hebben. Ik parkeerde mijn wagen zo dat ik de ingang in de gaten kon houden. Nu moest ik alleen scherp kijken naar wie er bij haar binnenging. Volgens haar advertentie begon ze om 20.00. Ik moest dus al de kerels in de gaten houden die na acht uur het gebouw binnengingen. Stipt om acht uur kwam de eerste klant al. Een vlotte veertiger met een bos bloemen. Een steek ging door mijn hart. Ik wist dat ze van bloemen hield. Dit was duidelijk een vaste klant die wist was ze graag had…. Ik wilde me niet voorstellen welke extra’s ze hem daarvoor in de plaats zou geven… “een nat kutje dat altijd open staat en een kontje waar je voor een klein extraatje ook welkom bent”, zo stond het in haar advertentie! Ik kende ze woord voor woord van buiten. Waar dat extra in zou gestoken worden, was nu wel duidelijk! Verschrikkelijke Jeroen Bosch-achtige beelden van een geile Anaïs die in al haar gaten geneukt werd en luid schreeuwde om meer en meer..., verschenen opnieuw voor mijn geest...! Ik wilde naar buiten stormen en de kerel met de autokrik te lijf gaan…!. Maar ik moest kalm blijven. Ik moest opletten nu. Mij op mijn opdracht concentreren. Tabellen opstellen en het systeem ontdekken. Wie kwam wanneer en bleef hoe lang? Brachten ze cadeaus mee? Waren er veranderingen in het patroon? Alles moest ik zo nauwgezet mogelijk opschrijven...

Ik nam mijn notitieboekje en begon te noteren. Om 20.05 ging er opnieuw een man binnen, gehaast. Natuurlijk om niet herkend te worden. Hypocriete smeerlap! Ruk je af achter je computer, maar niet bij haar! Of toch, doe maar, spring er maar op nog eens en nog eens,... totdat ze niet eens meer op haar benen kan staan...! Om 20.30 gingen twee kerels, luid lachend, met een fles wijn in de hand naar binnen. Ik wist precies waarover ze zo obsceen aan het lachen waren! Ik zag zo voor me hoe Anaïs haar tieten vol wijn zou gieten en hoe die twee geilaards haar zouden aflikken alvorens haar tegelijk in haar kut en haar kont te neuken. Ik zag als door een vensterruit hoe ze hun dikke pikken zou afzuigen en al hun klodders sperma zou doorslikken…! Het zweet brak me uit.

Ik zag niemand terug naar buiten komen. Wellicht was er een achteruitgang. Daar had ze ongetwijfeld aan gedacht! Ik had via de e-mails gezien hoe leep ze was... Als ze dat kon, wist ze ook hoe haar klanten ongezien naar buiten te smokkelen. Dat was voor mij zo helder als kraantjeswater!

Na anderhalf uur en zeven klanten gaf ik het op. Ik kon het niet meer aan… Die laatste vieze ouwe vent deed de deur dicht. Ze had geen enkele waardigheid meer. Zij neukte echt iedereen! Ik had trouwens alles gezien wat ik moest zien. Ik had bewijzen genoeg. Nu moest ik alleen nog een antwoord vinden op haar vraag om een foto. Ik moest haar dwingen om een afspraak met mij te maken. Alleen dan kon ik haar ontmaskeren als de slet die ze was!

Wat moest ik doen met de foto? Ik moest iets bedenken… Ik moest onherkenbaar blijven, het moest grappig zijn en het moest haar overtuigen om niet nog een keer mijn foto te vragen! Geen eenvoudige opdracht. Toch vond ik iets. ...

Ik ging naar een feestwinkel en kocht er een zwarte kapiteinspet, een valse volle witte baard met dikke witte favoris, witte snor, witte wenkbrauwen en een harpoen met een vis in de tanden. Terug thuis ging ik onmiddellijk naar de badkamer. Ik kleedde mij volledig uit en begon aan mijn make over: witte baard, witte snor, witte favoris, witte wenkbrauwen. En een zwarte kapiteinspet. Daar stond ik dan voor de spiegel: een naakte Kapitein Iglo met een harpoen in de hand. Nu nog zorgen voor een erectie en dan een foto nemen. Dat lukte na veel moeite toch. Ik had een foto Nu nog een bijschrift:

“Dag geil matroosje,

Ik heb mijn harpoen opgepoetst en zoals je ziet, sta ik op scherp. Ben je klaar voor de jacht? Of hou je het toch maar bij een bordje fishsticks en laat je dit avontuur aan je voorbijgaan?

Kapitein Iglo’

Daar moest ze op reageren. Dat deed ze ook enkele uren later.

‘Kapitein Iglo,

nu ik je harpoen heb gezien, verklaar ik het jachtseizoen voor geopend! Scheep maar in en vergeet je kompas niet, ik zal je snel de juiste coördinaten sturen zodat je me kan vinden. Hou je harpoen in je hand, maar schiet niet te vroeg! Je zou me kunnen missen! En dat zou jammer zijn…!

Kusjes! Je walvisje’

Ja, juichte ik, de buit was binnen! Ze had toegehapt. De moeilijkste hindernis had ik genomen! Nu was het enkel wachten tot morgenavond. Het adres kende ik. Daar moest ik niet op wachten.

Vrijdagavond om 17.00 ging Anaïs zoals gebruikelijk naar huis. Ik had de hele dag niks tegen haar gezegd. Om 19.00 reed ik naar haar straat en parkeerde mijn wagen voor haar appartement. Nog een uurtje wachten en dan had ik mijn wraak. Ik wist niet of ik nu blij of verdrietig moest zijn. Ik voelde me opgewonden en wilde tegelijk ook wegrijden. Om 19.30 kreeg ik een mail op mijn telefoon. Dat was het adres!

“Geile harpoenier! Neem je kompas en volg deze coördinaten naar het open water waar je me zal kunnen zien zwemmen. Je Geile Moby Dick!”

Mijn mond viel open toen ik het adres zag…: een straat aan de andere kant van de stad…! In de verste verte niet de straat waar ik nu stond... Ik was verbijsterd… Ik kon niet meer nadenken… Ik bleef maar staren naar mijn telefoon en naar het adres….!

Plots hoorde ik iets tegen mijn raam slaan… Ik keek verschrikt op en zag een boze Anaïs… Ik draaide het venster af.

‘Ik… Naomi...ik bedoel….’

‘Waar heb je het in godsnaam over? Wat doe jij hier voor mijn deur? De hele week gun je me geen blik! Je antwoordt niet op mijn mails! Een paar dagen geleden stond je hier ook al met je wagen! En nu weer! Wat betekent dat in godsnaam? Zit je mij te begluren of wat?’

Ik zag dat ze op huilen stond.

‘Anaïs… ik… het spijt me…’

‘Ik wil dat je me alles uitlegt, nu onmiddellijk, met alle details! Kom mee naar boven. Ik zal iets koken. En dan zeg jij wat er met je aan de hand is en wat ik heb misdaan dat ik zo gestraft moet worden!’

‘Ik…ik...’, bleef ik stotteren en stapte uit de wagen, nog steeds niet in staat om enige greep te krijgen op de situatie. Ik hoorde dat ik weer een mail kreeg:

‘Dag kapitein, werkt je kompas wel? Ik zit hier maar rondjes te zwemmen, maar zie nog geen harpoen aan de horizoen!’ Gevolgd door een smiley!

‘Kom je nu? Je mails kan je later toch bekijken! Is dat nu het belangrijkste?’, riep Anaïs van de overkant.

Verbijsterd keek ik van haar boze verdrietige gezicht naar de email en weer terug… Hoe was ik in godsnaam in deze situatie verzeild geraakt?