Een verhaal, als geheel verzonnen, maar waarvan de losse feiten wel daadwerkelijk ooit ergens hebben plaatsgevonden. Liefde, erotiek, emoties en een bovennatuurlijk tintje. lees, leef je in en geniet.

Al sinds de laatste klas basisschool wist ik het van mezelf: ik val op meisjes. Nadat ik in de werkweek bij een vriendinnetje in de slaapzak was gekropen, eerst voor de lol, maar later stiekem zoenen en knuffelen, wist ik genoeg. Gevoelens die de jaren daarna steeds sterker werden, maar echt verkering met een meisje wilde maar niet, simpelweg omdat ik te verlegen was om er een te vragen wanneer ik haar zag zitten, of de angst om afgewezen of uitgelachen te worden. Ja, soms een avontuurtje op of na een feestje, maar meer zat er vooralsnog niet in.

In de vierde klas Havo kwam een nieuw meisje op school: Mirjam. Een prachtmeid, getint huidje, lekker vol figuur, borsten zeker cup c, lang donker krullend haar, een parelende lach en een paar bruine ogen die dwars door je heen keken. Ik was direct verkocht, maakte kennis en was niet uit haar buurt te slaan. De jongens ook niet, en die probeerden dan ook van alles. Echter, ze wimpelde ze allemaal af. Gelukkig, dacht ik. Mirjam en ik werden al snel vriendinnen, zeer hechte vriendinnen, en ik werd verliefd. Niet zomaar verliefd, nee, stapel-, smoor- en hondsverliefd, alleen: ik durfde haar niet te zeggen. Ik durfde ook niet te vragen of ze misschien ook van meisjes hield, hoewel ze me wel had toevertrouwd dat ze nog nooit iets met jongens had gehad, ze zag de meeste niet zitten. Ja, èèntje, vorig jaar, maar die bleek...meer van jongens te houden !

Zo liep het schooljaar af, de zomervakantie naderde. Ik zou met mijn ouders naar een vakantiehuisje gaan in de Belgische Kempen, Mirjam wist nog niet waar ze naartoe zou gaan. In een opwelling vroeg ik: 'Zou je met mij mee willen ?' Het was eruit voor ik er erg in had, en kreeg een kleur. Mirjam lachte: 'Ja graag, leuk, gezellig !', waarbij ze me deed smelten met haar guitige oogjes. 'Nog wel even thuis vragen, maar dat zal wel goed zijn', zei ik. Mijn ouders vonden het prima, ze kenden Mirjam inmiddels goed en vonden het een leuke vriendin. Het huisje was toch groot genoeg, ik ben nl. enig kind. Mijn hartje sloeg drie keer over de kop: Hoera ! Met Mirjam drie weken weg !. Ik nam me steevast voor: deze vakantie moet het gebeuren, ik moet mijn gevoelens aan haar openbaren. Niet wagen is niks winnen...

Ons huisje was mooi gelegen bij bos en hei, met het riviertje de Nete op korte afstand. In het nabijgelegen dorp waren winkels en leuke cafeetjes, dus dat zat allemaal wel goed. Het weer was echter nogal wisselvallig, wel zonnig en warm, maar toch regelmatig een fikse onweersbui.

Na weer zo'n onweersmiddea zaten we te eten, en mijn vader zei: "Hopelijk is het morgen wat minder bewolkt, dat kunnen we de zonsverduistering goed zien'. Inderdaad, de eclips. Dagenlang waren de kranten en tv er vol mee. Er zou een bijna gehele zonsverduistering plaastsvinden en vader had speciale brilletjes gemaakt zodat we er veilig naar zouden kunnen kijken.

Die nacht was er weer een onweersbui. In onze bedden lagen we klaarwakker en Mirjam was er een beetje bang van. 'Janneke...', fluisterde ze, ''Ja, Mir...', 'Ik ben een beetje bang...', 'Geft niks...kom maar bij mij liggen'... Ik hoorde geeneens dat ik dat zei, maar toen Mirjam bij me in bed stapte viel ik bijna flauw van geluk. We kropen tegen elkaar aan en praatten fluisterend over allerlei nutteloze zaken. Ondertussen voelde ik haar warmte, haar zachte benen...en wat rook ze lekker...een heerlijke fijne meisjesgeur. Mijn onderbuik kriebelde en vlinderde, ik werd gek !. De bui trok langzaam voorbij en ik voelde: nu moet ik haar vragen, dit is het moment ! 'Mirjam...', fluisterde ik, geen reactie 'Mir...' nogmaals. Weer niks, slechts een diepe zucht: ze sliep. Shit ! Haar wakker maken durfde ik niet, dus...maar toch moest ik het kwijt. 'Mirjam, mooie lieve Mirjam..', fluisterde ik, 'ik ben zo verliefd...zou je met me willen...asjeblieft ?' Misschien ving ze het op...ik streelde haar blote schouder en kuste haar wang. Weer een diepe zucht...

De volgende ochtend was ik als eerste wakker. Ik kon me amper bewegen: Mirjam rustte met haar mooie kopje op mijn borst en had haar arm om me heen geslagen, onze benen waren in elkaar verstrengeld. Inwendig jubelde ik, ik kuste haar weer, streek over haar mooie haar en sloeg ook mijn arm om haar heen. Mirjam sliep verder, en ook ik dommelde weer weg, dromend van mooie dingen.

'Hee slaapkop, opstaan, straks missen we de zonscerduistering nog !' Lachend stond Mirjam aan mijn bed. Wat dizzy werd ik wakker. Mirjam had al gedoucht en droeg een kort zomerjurkje. 'Gauw ook douchen, dan kunnen we ontbijten, kan ik nog even mijn voeten doen.' Ik stond op, keek haar aan en kleurde. 'Vlug dan', lachte ze, terwijl ze me een vette knipoog gaf. Ik douchte me en kleedde me snel eveneens in een luchtig jurkje. 'Zoooo', zei mijn moederlachend, '...of je nooit zou komen, gauw eten', en ze wierp me een veelbetekenene blik toe. In de kamer was Mirjam bezig haar teennagels te lakken. Een prachtig gezicht, Mirjam had een paar heerlijke voetjes en die verzorgde ze dan ook met liefde. Tijdens het ontbijt stelde Mirjam voor om een stuk te wandelen en dan op een mooi rustig plekje langs het water de eclips te bewonderen. Natuurlijk vond ik dat okee, we namen wat koek en een flesje drinken en twee eclipsbrilletjes mee en liepen het bos in. Tien minuten liepen we zwijgend voort, tot we bij een open plek kwamen waar het bos in de heide overging. Plots pakte Mirjam mijn hnd en we stpten. Ze keek me diep in de ogen, sloeg haar armen om me heen en zoende me innig vol op mijn mond. Verbaasd keek ik haar aan 'Ja!', zei ze. 'Eeh...wat...hoe...', stamelde ik. 'Ja, ik wil met je, al een hele tijd !' We zoenden hartstochtelijk, onze tongen vonden elkaar, een heftige omhelzing, haar heerlijke lijf tehen het mijne, har borsten, haar geur, haar smaak...de wereld om ons heen bestond even niet meer. 'Liefje toch', hijgde Mirjam, 'ik heb je gehoord gisteravond...ik ben ook al lang verliefd op je...of je me nooit zou vragen...' innig zoenden we verder.Ik maakte me los. 'De eclips, gauw naar de rivier', zei ik, en we wandelden naar de waterkant. De maan trok langzaam voor de zon, het was gelukkig goed zichtbaar. Toen de zon alleen nog zichtbaar was als een klein sikkeltje was de omgeving gehuld in een merkwaardige gelige schemering. Het was doodstil, vogels zwegen, de wind was gaan liggen. 'Wat apart, wat mooi'. fluisterde ik. 'Ja Janneke...zullen we gaan zwemmen ?' 'Wat, zwemmen, nu ?' 'Ja, zwemmen tijdens de verduistering, dat heeft nog nooit iemand gedaan. Speciaal moment voor onze speciale liefde'..We bedachten ons niet en gooide al onze kleren uit. Mijn adem stokte: wat had Mirjam toch een goddelijk lekker lichaam...wat zou ik van haar gaan genieten...

We liepen de rivier in en spetterden elkaar nat. Lachend dolden en stoeiden we al zoenend, in het vrij ondiepe water. Een stuk uit de kant was er plots geen grond meer en voelden we een sterke stroming. Even schrokken we, maar met een paar slagen zwommen we weer naar het ondiepe deel. 'Hoei, dat was even schrikken', zei ik. 'Ja, er is daar een soort stroomgat', zei Mirjam.

Plotseling, op hooguit een paar meter van ons vandaan zagen we twee vrouwen in het water, eveneens verwikkeld in een innige omhelzing. In het schemerige eclips-licht was het een onwerkelijk tafereel. 'Hee, kijk nou ! Die zagen we net nog niet', zei Mirjam. Twee prachtige jonge vrouwen, tot hun middel in het water, kussend en strelend, hun borsten langs elkaar wrijvend. We stonden sprakeloos. Eèn van de dames merkte ons op. 'Hee hallo !', riep ze lachend. We schrokken en voelden ons betrapt. 'Hee schone meiskes...', een van hen liep op ons toe, 'ge bent ook lesbisch ?'' Mirjam en ik keken elkaar sprakeloos aan, maar Mirjam nam het voortouw. Ze zoende me en antwoordde bevestigend. 'Ah, fijn toch ? Kom met ons mee iets drinken, we wonen aan de overkant', zei ze. Hand in hand liepen de dames als twee waternimfen naar de overkant. Als door een magneet aangetrokken volgden wij...