Jan En Karel - 1

In deze verhalenreeks komen de beide verhalen: “Dat kan toch niet” en “Schoolkamp op het eiland” samen in een samengaan van aantrekken, afstoten, twijfel, aanvaarding en erkenning. Bi, een strijd tussen twee werelden.

Waar zijn de jongens gebleven? Weet ik niet, volgens mij zijn ze even langs de dijk neergestreken. En wat doen wij? Ik fiets hier met twee fietsen, de anderen zijn al vooruit. Zullen we ook even gaan liggen op de dijk? Dan wachten we ze op en gaan we samen naar het kamp. Doen we. Nauwelijks hadden Jan en Karel de fietsen neergelegd of de lichamen vonden elkaar en de lippen maakten hartstochtelijke bewegingen alsof dit de laatste kus was die ze elkaar konden geven. Het was donker en ze lagen verscholen achter de fietsen. Jan was wild en onbeheerst. Wat ze op het strand hadden meegemaakt wilde hij weer. Hij wilde Karel hebben beheersen en vooral stevig neuken. Zijn lijf gloeide Zijn pik zwol op tot een spanning die bijna een spontane zaadlozing veroorzaakte. Hier aan de dijk met Karel onder hem gingen alle remmen los. Hij pakte Karel beet met zo’n hartstocht dat Karel zei: Jan, lieverd, rustig, laat ons hiervan genieten. Toe…. rustig.

Jan kwam weer bij zijn positieven en zonder een aanwijsbare reden liepen de tranen over zijn wangen. En nestelde hij zijn gezicht in de hals van Karel. Tranen van verwarring, onvermogen, liefde stoomden uit zijn ogen. Heftig snikkend bleef hij liggen. Karel was helemaal overdonderd door deze snelle ommekeer. Hij sloeg zijn armen om hem heen en streek door zijn haar. Wat was er in een paar dagen ontzettend veel gebeurd. Op het strand, het contact met de beide jongens en dan nu dit. Omontkeerbaar! Maar wat nu…….

Zijn gedachten dwaalden even al naar de gebeurtenissen van de afgelopen dagen. Jan en hij waren twee collega’s van het Voortgezet Onderwijs en met een aantal jongens en meisjes waren ze op het schoolkamp op een van de eilanden.

Jan was getrouwd en had twee kindertjes. Hij Karel was zijn collega en homo. Maar niet uit de kast en hij vond dat prima zo. Ze deden veel dingen samen en hij genoot altijd van het lekkere sportieve lijf van Jan wanneer ze aan het sporten waren of onder de douche stonden. Maar gister was er op het strand opeens iets tussen hen gebeurd. Samen hadden ze gevreeën als een stel jonge hengsten en waren al gillend en kreunend klaargekomen. Dat hadden twee van hun pupillen die in de duinen lagen opgemerkt en samen hadden ze een verbond van stilzwijgen gesloten ( lees schoolkamp op het eiland) en dat bezegeld met een kleine orgie.

Vandaag waren ze naar de vuurtoren geweest en had Robbert een lekke band gekregen. Samen met Bennie (zijn nieuwe vriendje) waren ze bij elkaar achterop gereden en nu waren uit het zicht. Maar zo ver konden ze niet weg zijn dus het enige wat ze konden hebben gedaan even lekker vrijen in het donker op de dijk in het gras.

En nu ligt hij hier met Jan boven op hem. De stoere hetero Jan die toch behoorlijk bi bleek te zijn. Jan die zijn homo gevoelens alleen anoniem uitte werd nu geconfronteerd met mannen die hem kenden. Dat gaf zijn zekerheden beslist een heftige dreun. Zou dit een bom worden onder zijn relatie? Uit de anonimiteit? Vandaar dat onrustige onderbuikgevoel. Vandaar deze uiting van emoties.

Jan richtte zich op. Hij strekte zijn armen. Karel voelde de stijve penis op zijn onderbuik drukken. Duidelijk kon hij het gezicht niet zien maar hij voelde dat Jan hem aankeek. De contouren van zijn gezicht stak af tegen de nachtblauwe lucht. Karel voelde druppels op zijn gelaat en hij proefde de zilte smaak van de tranen. Wat is er Jan? Spijt?

Jan schudde zijn hoofd en kwam met zijn lippen naar Karels mond. Nee, helemaal niet, alleen maar verwarring en onrust. Ik lijk warempel Robbert wel. En direct daarom sloten de beide monden op elkaar en in tegenstelling tot net verloren de beide mannen zich in een intense zachte kus. Een kus die meer was dan seksuele bevrediging. Een kus die een uiting was van kameraadschap, vriendschap, verbondenheid en misschien wel van een dieper gevoel. Een gevoel van liefde.

En dat was nu juist waar Karel zo bang voor was. Hij was getrouwd met een schat van een vrouw en had een gezinnetje. Zijn bi gevoelens had hij tot nu toe geheim weten te houden en zijn uitspattingen kwamen niet verder dan zo nu en dan een ontmoetingsplek of een sauna, maar altijd anoniem.

En hier op dit eiland met bekenden en een onbekend gevoel dat hij nooit voor een man had gekend openbaarde zich naar zijn beste vriend en collega. Deze kus bracht hem verder weg en langzaam gleden zijn handen over het lijf van Karel. Hij voelde hoe deze zijn strelingen beantwoordde door met zijn handen door zijn haar te woelen en zijn billen beet te pakken en stevig tegen hem aan te drukken.

Ik wil je in me, fluisterde Karel. We gaan dan wat hoger op de dijk achter de fietsen liggen zodat we niet gezien worden. Samen legden ze de fietsen wat hoger op het taluut. Kom mannetje, bemin me. En terwijl Karel dat zei deden ze beiden hun shorts en shirts uit en gingen achter de fietsen liggen. Karel legde zijn benen omhoog tegen de schouders van Jan. Hij maakte zijn holletje nat en Jan gleed zonder moeite naar binnen. Wat een zalig gevoel. Jan was een volleerd neuker en wisselde harde en zachte langzame stoten af. En zonder dat Karel zijn eigen pik hoefde aan te raken kwam hij klaar en doordat zijn anus daarbij samentrok spoot het zaad van Karel met ferme gulpen bij hem naar binnen. Geen woord werd er nu gezegd. Geen geluid gemaakt.

Karel strekte zijn benen en drukte Jan in een innige omhelzing tegen hem aan. Hij zou het wel uit willen schreeuwen van Jan ik houd van je, maar gezien de omstandigheden hield hij dat voor zichzelf en zei alleen in zijn oor: Ik vind je lief Jan en een heerlijke minnaar. Dat was op dit moment voor hem genoeg. Al veel meer dan dat hij ooit verwacht had. Jan zei niets maar hield hem stevig vast. Dat zei al meer dan genoeg.

Armen om elkaar heengeslagen en beiden vol met hun eigen gedachten zaten ze verscholen achter de fietsen op het taluut van de dijk. Het was donker. Erg donker. Maar ze hadden geen zin om naar het kamp te gaan. Maar ze moesten wel. Hun plicht als leiding van een stel jongelingen riep hen.

Alsof op een afgesproken teken stonden beide mannen tegelijk op en deden hun kleren weer aan. Ze pakten de drie fietsen en brachten die naar het fietspad.

In de verte zagen ze een lichtje aankomen. Zijn dat de jongens? We wachten of ze het zijn en dan kunnen we gezamenlijk naar de tenten gaan. Kom geef me nog een kus. De lippen van Jan en Karel vonden elkaar weer in een intense knuffel en stil bleven de lijven tegen elkaar aan. Beiden met hun eigen gedachte, beide met hun eigen verhaal. Hoe moest dat nu straks wanneer ze weer thuis waren? Beiden dachten aan hetzelfde maar geen zei iets.

Het waren Bennie en Robbert wel. Hé kerels, hoe is het. Lukt het een beetje samen op één fiets? Of slaat de vermoeidheid al toe.