Ik Draaide Me Ook Om - 2

Met een slaperige kop keek hij in de spiegel. Hij zag er niet uit. Op zijn goed verzorgde uiterlijk werden de sporen van vermoeidheid duidelijk zichtbaar. Het was de laatste dagen enorm druk geweest. Voor de Pasen werd er altijd flink ingekocht. Hij was daar ook mede verantwoordelijk voor. Zijn vooruitziende blik en gevoel hadden hem ook dit keer niet in de steek gelaten. Niet te veel buiten dingen, maar eten voor binnen. Met zulk koud weer zocht men liever de huiskamer op dan de camping. En het klopte. Er was bijna geen aanslepen aan en met man en macht zorgde zijn vakkenvullers ervoor dat alles en goed bij lag. ‘Nee’ verkopen kon nu helemaal niet. Tijdens zulke dagen stak hij zelf ook de handen uit de mouwen, dat door de jongelui altijd met achting werd gadegeslagen. De chef hielp ook mee. Maar dat was altijd wel dubbel want je moest alles ook goed in de gaten houden. Klantvriendelijkheid stond bij hem hoog in het vaandel. Dat bracht de mensen in de winkel. Dat peperde hij zijn personeel dan ook goed in. Zie je mensen zoeken? Vraag of je hen kunt helpen. ‘Een helpende hand geeft een tevreden klant.’ was zijn slogan. En dat hielp. Ook mensen niet alleen maar de wegwijzen, maar even meelopen en aanwijzen. Het was eenvoudig. Maar het bracht veel op. En dat alles met een vrolijk gezicht. Daar gaf hij zelfs trainingen in. Vaak tot grote hilariteit van de nieuwkomers. Maar het hielp. Hij had er zo’n beetje zijn hobby van gemaakt en hij genoot enorm van zulke momenten. Het team zag naar zulke sessies en het kwam de collegialiteit en de werksfeer volledig ten goede. Vooral de jongelui stortten zich vol overgave in de casussen die hij hen voorschotelde. Het gaf inzicht en medeverantwoordelijkheid. En daar draaide nu eenmaal alles om. Alles voor twee dingen. De omzet en het werkplezier.

Maar het eiste op dit moment wel zijn tol. De vermoeidheid speelde hem nu parten. Hij zag dat zich wallen onder zijn ogen af begonnen te tekenen. Echt een vermoeid gezicht en de drukste dagen moesten nog beginnen. Goede Vrijdag en Paaszaterdag. Topdrukte.
Maar dan gelukkig de beloning: Twee dagen vrij! Heerlijk om weer even bij te tanken. Na de Pasen was het vaak rustig, De meeste mensen kochten altijd te veel voor de Pasen. En op de dinsdag erna werden dan alleen de noodzakelijkste dingen gehaald.

Hij bekeek zijn naakte lijf goed. Zijn spiegelbeeld liet niets te wensen over. Onder die vermoeide kop stond een goedgebouwde vent van 28 jaar. Van zichzelf had hij een licht getinte huid. Zeker een van zijn voorouders uit het zuiden gehad. Hij hield van zijn lijf. Hij zag dat zijn lichaamshaar weer aardig begon te groeien. Meestal schoor hij zich een keer in de week helemaal, maar door de drukte was hij daar al twee weken niet aan toe gekomen. Alleen zijn baard werd dagelijks onder handen genomen. Hij hield ervan om er goed verzorgd uit te zien.
Eerste Paasdag zou hij zichzelf eens lekker verwennen. Eerst in bad en dan scheren. Dan vlogen de zacht geworden haartjes er zo af. Alleen al bij die gedachte kwam er beweging in zijn apparaat. Die was daar nooit te moe voor. Hij grinnikte. Ja, daar moest hij ook maar wat meer aandacht aan besteden. Hij pakte hem beet en keek in de spiegel. Hij vond het altijd heerlijk zich voor de spiegel af te trekken terwijl hij zichzelf diep in de ogen keek. Zo ook nu. Zijn mooie diepbruine ogen keken in hun gelijkenis. Met één hand kneedde hij zachtjes zijn zak terwijl hij met de andere zijn lekkere stijve paal masseerde. Hij voelde hoe zijn lijf reageerde. De warmte van het komende orgasme verspreidde zich door zijn lijf. Hij bleef kijken. Zijn ogen zakten een beetje. Dit vond hij altijd prachtig. Hoe zijn ogen een andere blik kregen terwijl hij klaar kwam. Zijn blik werd dan omfloerst, ging meer zwijmelen. Het kostte hem dan ook moeite die blik vast te houden. Maar het wond hem tevens enorm op. Hij voelde het zaad komen. Zijn benen werden wat onvast, maar hij hield zijn blik vast. Zijn spiegelbeeld veranderde. Werd wazig. Zijn donkere ogen werden blauw en zijn donkere haardos veranderde in een blonde krullenkop. Hij zag een ander geprojecteerd in zijn eigen spiegelbeeld. Een onbeschrijflijk geil en warm gevoel maakte zich van hem meester. Tijd om daarover te denken had hij niet. Het gebeurde gewoon. Zijn spieren spanden zich en het trillen werd heftiger. Nu zou het komen en terwijl hij gevangen bleef in dat andere spiegelbeeld ontlaadde hij zich tegen de spiegel. Dikke klodders sperma zakten na hun explosie tegen het glas naar beneden. Zijn spiegelbeeld zag er weer als gewoon uit. Een donkerbruin ogende ik met donker haar. Hij liet zijn blik los en keek naar de druipers. Hij grinnikte. Gekke gewaarwording. Het had hem enorm opgewonden. Wat een sensationeel beeld. Wat een opwinding. Hij dacht er verder niet bij na. Daar was nu geen tijd voor. Pakte een doek veegde de boel schoon. Hup, de doek bij de was. Die kwam hij vanavond wel weer tegen.
Nu scheren onder de douche en rap naar het werk. Het beeld vervaagde en het wek van alle dag nam hem weer in beslag. Hij was extra vroeg om een paar dingen nog te regelen.

Het was vroeg toen hij op de zaak aankwam. Twee van zijn beste jongens stonden al te wachten. Prachtige kornuiten waren het. Soms wat al te veel bravoure, maar harde werkers. Hij had ze vaak geobserveerd. Ze waren steeds bij elkaar in de buurt en werkten ook vaak samen. Het was dan alsof ze er een wedstrijdje van maakten. Een prachtig gezicht. Het deed hem met weemoed terug denken aan zijn verongelukte vriend. Aan hun jaren durende vriendschap, dat uitgegroeid was tot een intense en hartstochtelijke verliefdheid en liefde. Hij miste hem nog dagelijks.
Maar de vanzelfsprekendheid hoe deze twee met elkaar omgingen deed de herinnering bij hem oproepen. Zij hadden een band samen die niet uitgesproken werd, maar die er gewoon was. Een hechte band. Waarschijnlijk meer.
De jongens hadden het altijd over hun veroveringen en hoe de meiden kusten e.d. Maar zo gauw ze hem in de gaten kregen ging het over koetjes en kalfjes of ze zeiden niets. Maar hij had deze twee mannen nodig. Omdat er veel werk was en een paar vaste medewerkers met hun ouders dit paasweekend mee moesten had hij te kort aan mankracht. Eén telefoontje naar het ROC was genoeg om een paar geschikte kerels te krijgen. Gisteren waren ze na sluitingstijd even langs geweest. Een paar leuke knappe kerels. Ze zagen er goed en verzorgd uit. En ze hadden zin om te beginnen. Hij wilde ze aan deze beste twee koppelen omdat er niet veel inwerktijd was. Hij zou zelf de beide dagen zoveel mogelijk in de winkel zijn en kon zodoende een oogje in het zeil houden.
‘Goede morgen heren, mooi op tijd.’ Bob en André stonden lichtelijk verkleumd bij de personeelsdeur.
‘Kom gauw binnen, daar is het warm. Loop maar door naar mijn kantoor en neem dan meteen even een bakkie mee. Ik alleen melk.’
Hij liep direct door en de jongens deden hun jassen uit in de personeelsruimte en kwamen met de koffie terug.
‘Problemen Kasper? Dat wij eerder moesten komen?’
‘Ja en nee. Jullie weten dat een aantal dit drukke weekend weg niet konden werken.’
‘Daarom moesten wij eerder komen en harder werken en krijgen wij opslag.’ grapte Bob en keek Kasper met een guitige blik aan.
‘Nee Bob, dat niet. Jullie werken wel hard, maar twee anderen eruit werken lukt zelfs jullie niet. Maar ik heb voor een oplossing gezorgd. Er komen over een kwartiertje twee nieuwe jongens en die gaan jullie inwerken.’
‘Ja, maar wanneer wij samen werken loopt dat als een speer.’ protesteerde André.
‘Dat klopt en daarom heb ik jullie beiden uitgekozen om de beide anderen in te werken. Ik koppel jullie beide aan een nieuweling. Ik vertrouw op jullie, want in deze drukke dagen kan ik ze niet zelf inwerken.’
‘U bent de baas. En u weet wij zijn volledig te vertrouwen. En we zijn hum hum heeeel snel.’ Bob grijnsde naar André. ‘Wat zal ik je missen jochie, maar ik houd je wel in de gaten.’
‘Weet u wie het zijn? Misschien kennen we ze wel.’
‘Het zijn een zekere Maarten en John, ik heb ze gisteravond gesproken en het lijken me heel geschikte jongens.
‘Maarten en John van het ROC?’
‘Ja, hoezo? Kennen jullie ze?’
‘Niet rechtstreeks maar wel uit de verhalen.’ Bob keek André aan met een betekenisvolle blik.
‘Je bedoelt toch niet dat stelletje flikkers?’
Bob knikte.
‘En moeten wij daar een paar dagen mee werken?’ zei André met een toon vol gemaakte afschuw in zijn stem. ‘Straks zit die nog aan mijn kont.’
‘Of grijp die je bij je snikkel.’ ging Bob verder.
Kasper was verbijsterd. Hij had een dergelijke reactie van deze twee niet verwacht. Dat viel hem enorm tegen. En aan de andere kant wist hij dat hij hier iets moest doen. Hier lag een schone taak voor hem. Hij wilde voorkomen wat hem in zijn jeugd was overkomen. Hij zou dit begeleiden om zodoende zijn eigen verdriet te verwerken. Maar daar was nu geen tijd voor om over na te denken. Hier moest gehandeld worden.
‘Stop!’ en hij keek de beide jongens aan met zijn ondoorgrondelijke blik. De jongens wisten nu ook dat ze te ver waren gegaan. Beide kregen een knalrode kop en sloegen hun ogen neer.
Er volgde een lange stilte. Kasper zocht naar de juiste woorden. Eerst maar even doorvragen. Achtergronden weten en dan verder zien.
‘Kennen jullie die jongens?’
Het bleef even stil. Bob keek Kasper aan. ‘Nee niet echt. Maar als we uitgaan zijn ze altijd samen. Je ziet ze ook nooit met een meisje. Maar echt kennen. Nee, alleen van naam en gezicht. Ja, en dat wat over hen gezegd wordt.’
‘Ja, en dat zeggen ze allemaal.’ vulde André aan.
‘Wie allemaal?’
‘Van onze vriendengroep.’
‘En als dat zo zou zijn ben je dan direct bang voor je kont en snikkel?’
Bob ging rechtop zitten en vermande zich duidelijk.
‘Dat was een grapje Kasper, hetzelfde dat wanneer we na de gym onder de gezamenlijke douche staan en zeggen: Laat je zeep niet vallen. Ik heb niets tegen homo’s hoor. Mijn broer valt op jongens en ik weet hoe moeilijk hij het mee heeft gehad om dat ons te vertellen.’
André keek Kasper en Bob aan. ‘We lieten ons even gaan, zoals we dat vaker doen. Dat weet je want je hoort ons tijdens het werk wel vaker grappen maken. Ik heb niets tegen die jongens. Echt niet. En al zouden ze homo’s zijn. So what! En wat jezelf zegt. We weten het helemaal niet. Alleen roddels en achterklap.’
‘Ik ben blij dat te horen jongens. Ik schrok echt. Ik dacht dat ik me in jullie vergist had. Maar ben blij dit te horen. Jullie weten dat werkplezier voor ons allemaal heel belangrijk is en dat ik discriminatie en pesten niet duld. Dan is het gewoon een kwestie van oprotten.’
‘Wees niet bang Kasper, maar ik ben blij dat je dit wel even met ons doorgesproken hebt. We zullen ze ook t.a.v. de anderen in de gaten houden en indien nodig beschermen.’
‘Jongens jullie weten helemaal niet of het echt zo is. Ik heb vroeger ook zo’n onafscheidelijke vriendschap gekend. En hij is verongelukt en ik mis hem nog dagelijks. En jullie zijn in mijn ogen ook twee onafscheidelijke en innige vrienden. Dat gaat anderen niets aan maar ze kunnen een dergelijke relatie een flinke knauw geven.’
De jongens keken elkaar aan en bloosden tot diep in hun hals.
‘Nou?’
‘Je hebt helemaal gelijk Kasper en je hebt ons goed de les gelezen.’
De bel ging. Kasper keek op zijn horloge.
‘Daar zal je ze hebben.’
‘Doen jullie de deur open en dan doe ik de lichten in de winkel aan. Dan geven we ze een gezamenlijk rondleiding voordat de anderen komen en de zaak open gaat. En jongens,’ hij keek ze volwaardig aan. ‘Bedankt.!’ en zij wisten precies waar hij op doelde.

De jongens liepen naar de deur.
‘Wat zou hij bedoelen met die opmerking van jullie zijn in mijn ogen ook onafscheidelijke en innige vrienden? Zou hij wat door hebben?’
‘Je bedoelt…..?’
‘Ja, dat bedoel ik. Hij keek dwars door ons heen.’
‘Je bedoelt dat hij meer aanvoelt dan dat hij zegt.’
‘Ja, vooral door dat woord innige en de manier waarop hij toen keek.’
‘Zou hij dan ………’
‘Geen idee, maar toen hij het over zijn verongelukte vriend had en zijn vriendschap vergeleek met de onze ging er bij mij toch een lichtje branden.’
‘Ja, maar wij zijn toch geen stelletje.’
‘Nee, maar wel iets meer dan gewone vrienden.’
André lachte en sloeg zijn arm om de schouders van zijn kameraad. ‘En dat neemt niemand van ons af zelfs mijn vriendinnetje niet.’
Bob lachte. André moest eens weten hoe hij worstelde met zijn gevoelens voor zijn vriend. Het ging bij hem verder. Dat verwarde hem de laatste tijd vaak. Was hij dan ook homo zoals zijn broer? Hij dacht van niet. Hij had steeds vriendinnetjes. Geen vaste verkering zoals André, maar toch. Maar dat onderbuik gevoel wanneer ze met elkaar dolden en hun geheime dingetjes deden kreeg steeds meer een andere dimensie.
André verstoorde zijn gedachtenflits door de deur te openen.
‘Welkom Maarten en John, hier in deze heksenketel van eten en drinken. Jullie komen ons helpen om orde in deze chaos te brengen.’ grapte Bob.
Twee totaal verbaasde blikken keken hen om beurten aan. Maar de verbazing maakte snel plaats voor twee paar lachende gezichten. Maarten herstelde zich snel met een weerwoord. En met een diepe buiging antwoordde hij: ‘Tot jullie dienst. Wij zullen ons best doen.’
De jongens gaven elkaar een hand. Een kort moment keken Bob en John elkaar aan. John hield hem even in zijn blik gevangen. Net iets langer dan gewoonlijk. Prachtige groene ogen boorden zich in zijn ziel. Zijn adem versnelde zich heel even. Wat nu. Dit overviel hem. Hij maakte zich los van die blik en de jongens liepen samen de zaak in.
Daar stond Kasper hen al op te wachten
‘Zo, al kennis gemaakt zie ik. Fijn zo. Laten we eerst even een korte ronde doen over de indeling van de winkel en dan gaan we naar mijn kantoor om jullie taken te bespreken.’
Na de korte rondleiding zaten ze op het kantoor met een kop koffie.
‘Jullie zullen je misschien afvragen wat Bob en André hier op dit moment doen. Jullie kennen mijn probleem. Op het laatste moment heb ik een paar afmeldingen gehad. Dat heb ik gister met jullie het doorgesproken. Daarom wil ik jullie koppelen aan een paar werknemers met veel ervaring. Zie hier, dit zijn ze: Bob en André. Zij werken hier al een aantal jaren en kennen de zaak op hun duimpje.’
Bob keek van Maarten en John. Twee sympathieke open jongensgezichten zaten hier bij hun aan tafel. Aan wie zou hij gekoppeld worden? Hij hoopte aan John. Die had iets dat hem erg aantrok. Hij kon niet zeggen wat. Maar het was een soort gevoel. Dat kwam door die intense blik, die had iets bij hem geraakt. Dat verwarde hem. Hij wist het ook geen plek te geven.
Kasper haalde hem uit zijn overpeinzingen. ‘Hé Bob, waar ben jij met je gedachten?’
De andere drie grinnikten. Hij was even helemaal in zijn eigen gedachten en kreeg een kleur. ‘Ben er weer.’
‘Oké, dan wil ik jou koppelen aan John en André aan Maarten. En dan wens ik jullie heel veel plezier. Mocht er wat zijn, zoek me dan even op of bel me. Ik ben deze dagen veel in de zaak, want er is veel werk aan de winkel. Mannen, loop even met Bob en André mee voor de kleding. Jullie krijgen polo’s van de zaak, zodat je goed herkenbaar bent.’
Zo gingen de jongens op weg. Aan het werk. Kasper bleef even zitten. Zou hij het goed gevoeld hebben? Deze beide koppels hadden een geheim, hun geheim. Dat wist hij zeker. Dat voelde hij nu eenmaal zo aan. En Bob zat ergens mee. Die was zo afwezig, vooral nadat hij wist dat Maarten en John zouden komen. Ook dat voelde hij aan.
Zijn gedachten gingen weer terug naar vroeger. Naar zijn vriend. Wat hadden ze samen een fijne tijd gehad. Samen waren ze kind geweest. Samen hadden ze gespeeld en gestoeid. Samen hadden ze hun opgroeiende lijven ontdekt. Toen ze 15 waren hadden ze samen elkaar eeuwige trouw gezworen. Samen hadden ze het toen ze 18 waren aan hun ouders en familie gezegd. Toen ze 19 waren gingen ze samen wonen. Ze waren dolgelukkig. Ze deden alles samen. Ze leken wel een Siamese tweeling. Ze zaten alleen niet lichamelijk aan elkaar vast, maar wel geestelijk. Een zelfde ziel in twee lichamen. Zo voelde dat ook. Zo was het ook. Tot die ene dag. Tranen welden op in zijn ogen. Niet aan denken. Nu niet. Hij had een paar drukke dagen voor de boeg. Maar de twee koppels maakten veel in hem los. Veel dat hij wilde weg stoppen. Veel dat hij nooit de kans had gegeven te verwerken. Nooit was er ruimte gekomen voor een ander. Hij wilde dat niet, maar kon het ook niet. Hij leefde met Willem in zijn hoofd. Nog steeds bij alles dat hij deed. Bij iedere beslissing die hij nam. Willem, wat mis ik je.
Kasper schudde zijn hoofd en vermande zich. Vooruit hij moest aan de bak. Nu niet treuren. Maar met zulke dagen in het vooruitzicht was de kans groot om in verdriet te verzanden.
Hij rechtte zijn rug en ging aan de slag. De vul ploeg en de kassières konden elk moment komen. Even kijken hoe het met de nieuwkomers ging. In de winkel hoorde hij de stemmen van André en Bob. Hij bleef even luisteren hoe de jongens het deden. Hij hoorde de vastberaden klank in hun stem. Hij hoorde de gerichte vragen van de beide anderen. Hij hoorde iets dat goed was. Hier werden de beide jongens goed ingewerkt. Hij had het dus goed gezien. Hij had het dus goed aangevoeld. En hij wist dat dit voor allemaal een nieuw begin was. Maar wat? Hij had geen idee. Hij voelde dat alleen maar.
Hij pakte de wijnkar. Dat was zijn pakkie an. De wijnstellages bijvullen en spiegelen. Heerlijk. Vanuit die plek kon hij nagenoeg de hele winkel overzien. En nu aan de slag.
Zo begon de dag. Al vroeg kwamen de eerste klanten en het ritme van de dag werd al gauw routine.
Tot dat moment……………