Al Die Boze Blikken Altijd

Het was dan wel een industrieterrein, maar ook een gewone doorvoerroute voor fietsers. En er reden toch ook andere fietsers daar. Kwam het soms dat ik iets later langsreed dan normaal? Ik hoefde pas om negen uur te beginnen met mijn werk. Hier zaten er toch ook wel een paar die zo laat moesten beginnen?

Ze zoeken het maar uit. Verstand op nul en doorrijden.

Ik kreeg een klapband op de terugweg. Ik moest de halve weg teruglopen. Mijn bandenplakkit had ik niet bij me. Ze zouden het wel leuk vinden dat ik hier nu zo liep. Halverwege door het industrieterrein riep een man van middelbare leeftijd iets naar me. Ik wilde eigenlijk niet stoppen. Toen ik in zijn richting keek kwam hij toch wel vriendelijk over. Ik verstond hem toen ook. Of ik hulp nodig had. Hij stond net op het punt om weg te gaan. Hij kon mij en mijn fiets wel een lift geven.

Hij had zo’n grote klassieke Amerikaanse wagen. Een Impala. Mijn fiets kon met veel moeite in de achterbak. Hij deed al het praten. Ik hoefde eigenlijk alleen ja, nee en mijn adres te zeggen. Ik werd zo afgezet voor mijn huis. Hij had nog een andere afspraak dus hij moest gelijk weer weg. Ik had mijn fiets nog dezelfde avond gerepareerd.

Ik had zo’n gebaar eigenlijk niet verwacht. Ik besloot een fles whisky voor hem te kopen. Ik wilde niet in de schuld staan van iemand. Het werd een fles van veertig euro die ik voor 25% minder kon kopen. Een uitstekende whisky. Ik wist altijd wel een deal op het internet te vinden. Een paar dagen later bracht ik het bedankcadeautje langs. Hij leek iets in auto-onderdelen te doen. Hij wenkte mij naar binnen. Hij zat aan de telefoon. Het was een klein smoezelig kantoortje. Toen hij het gesprek had afgerond wenkte hij naar de fles. Dat was toch niet nodig geweest, zei hij. Ik vond van wel.

Het gesprek nam toen een andere wending. Hij vroeg mij doodleuk of ik een homo was. Dat had ik mijn hele leven al gehad. Iedereen dacht altijd dat ik een homo was. Ik vond dat ik er niet uitzag als één, maar iedereen kwam er altijd op. Ik viel wel op mannen, maar dat adverteerde ik niet aan de wereld. Ik kleed me netjes. Mijn manier van praten was normaal. Ik had een mannelijke stem. Iets in mijn gedrag? Ik gedroeg mij als een ieder. Een combinatie van dat alles?

Met ergernis ontkende ik zijn vraag. Ik wilde hem ook geen gelijk geven. Net zoals bij al die anderen. Wat waren het toch onbeschofte mensen. Waar halen ze het toch vandaan om zomaar over mijn seksualiteit te beginnen? Dat platboerse moraal vandaag de dag.

“Het maakte ook niet uit”, was zijn nuchtere antwoord.

Ik werd toen zo geïrriteerd dat ik moest weten waarom hij dacht dat ik een homo was. “Gewoon” was zijn antwoord. Alsof er geen andere uitleg nodig was.

“Maar je bent er dus één?”

“Nee, ik ben er niet één.”

“Vind je me soms niet aantrekkelijk?”

Dit kwam zo onverwachts dat ik eigenlijk niet wist wat ik moest zeggen. Hij deed een stap in mijn richting. Instinctmatig hield ik een hand op om hem tegen te houden. Deze belandde tegen zijn stevige borst. Hij kreeg een zelfbewuste uitdrukking op zijn gezicht. Ik trok mijn hand gelijk weg.

“Kom op, ben je er echt niet één?”

“Waarom denk je in hemelsnaam dat ik een homo ben?” Zei ik hard. Mijn gedachten zaten al elders. Mijn lichaam leek mijn geest over te nemen. Er is hier nergens plaats. Ging hij mij op dat bureau neuken? Op de grond? Overal ligt rotzooi.

Hij raadde gelijk waar ik aan dacht.

“Ik kan je nemen waar je maar wilt.” Hij had zo’n kalme, nuchtere uitstraling toen hij dat zei. Alsof neuken tussen twee mannen de normaalste zaak van de wereld was. Niet meer dan een uitvoeringsprobleem dat op een eenvoudige manier moest worden opgelost.

Dit ging te snel.

Toen ik niets zei begon hij zijn overhemd te ontknopen. Ik kon ook niets meer zeggen. Mijn hart bontste te hard. Als ik nu iets zou zeggen dan zou ik gaan stamelen. Ik wilde niet nog meer gezichtsverlies lijden. Hij legde mij toen kalm uit wat hij met mij ging doen. Zijn woorden weigerden tot mij door te dringen. Eén voor één verdwenen mijn kledingstukken van mijn lichaam.

Toen neukte hij mij op zijn manier. Mijn lichaam diende voor zijn oerdriften. Hij gaf tederheid daar waar nodig. Hij was ruw en hard wanneer dat uitkwam. Wij deden waarvoor onze lichamen waren gemaakt. Wat wij met onze lichamen konden doen. De ruwe seks tussen onze naakte lichamen was een oerritueel dat door miljoenen andere mannen eerder werd gedeeld.

Achteraf trok hij zijn vieze glibberige condoom van zijn harde lul. Zijn zweterige lijf ging nog aardig tekeer. Hij likte de vingers van zijn andere hand. Mijn sperma zat nog op zijn lippen. De omstandigheden van mijn situatie drongen weer tot mij door. Een klein smoezelig kantoortje. Mijn kleding lag op de grond. Voor me stond een potige man die mij net had geneukt. Al de lichamelijke ongemakken van onze neukpartij kwamen ook weer naar boven. Ik ademde zwaar. Ik was naakt, uitgeput en kwetsbaar. Deze man had mij gehad. Mijn lichaam verkend. Hij moest het geheim weten.

“Waarom dacht je nou dat ik een homo was?” Vroeg ik in wanhoop.

Hij haalde zijn brede schouders op. “Gewoon.”