Par Hasard - 1

Het was al een hele tijd geleden dat ik nog in Brussel had geshopt. Maar ik had een vrij weekend en met het mooie weer ervan gebruik gemaakt om een uitstapje naar onze hoofdstad te maken. Ik kende de stad door en door en wist er de leuke plekjes om te winkelen en me te ontstressen. Ik had een kamer in een leuk hotelletje geboekt, waar ik meestal verbleef als ik langer dan een dag in Brussel vertoefde. Niet zo’n doorsnee hotel, waar je in een hall binnenkomt en aan een balie passeert … neen, éénmaal ingecheckt kreeg je je kamersleutel en kon je tijdens je verblijf ongezien in- en uitgaan zonder iemand je kon controleren. De kamers waren ook allemaal gelijkvloers en langs de buitenkant bereikbaar. Een soort van motel/hotel in de binnenstad dus, maar je kon er ook langer verblijven. Een prima plekje voor mij dus … want als ik hier verbleef, zorgde ik er wel voor dat ik ’s nachts gezelschap vond om sexueel aan mijn trekken te komen. En daarbij had ik geen pottekijkers nodig. Wat de gays betreft, dat was helemaal niet moeilijk om ze in mijn kamer te krijgen. Maar vermits ik meer van autoritaire seks hield, probeerde ik steeds vaker om ‘slachtoffers’ te vinden voor mijn lusten. En telkens weer was het me voorheen gelukt lekkere jonge hetero twinks om te praten, of te drogeren en abrupt te ontvoeren uit de situatie of plaats waar ik ze ontmoette. Stilaan had ik een mechanisme gevonden om me zonder schroom of angst uit situaties te redden, waarin anderen waarschijnlijk door de mand zouden vallen door hun amateuristisch en onwennig gedrag. Neen, ik was een echte ‘raptor’ geworden voor tal van jongensprooitjes. Ik ontvoerde ze, bracht ze naar mijn kamer, gebruikte hun heerlijke lichamen en ’s morgens werden ze waarschijnlijk wakker in één of ander Brussels park, waar ik hen daarvoor gedropt had na mijn sexuele uitspattingen. Normale seks wond me niet meer op, er moest een soort van dwang bij zijn. En die dwang kwam uiteraard van mij!

Laat ik me even voorstellen … ik ben Bart, veertiger, heb een vijftal mensen voor me werken in de zaak, die ik stuk voor stuk goed delegeer en controleer. Na lang switchen heb ik sinds een paar jaar een vast team gevonden, die volledig naar mijn wensen werken. Je moet natuurlijk blijven oppassen om je volledige vertrouwen aan mensen te geven, maar het lukt tegenwoordig aardig. En de zaken gaan goed, ook in deze moeilijke economische tijd. Zo nu en dan ga ik er even tussen uit – zoals dit weekend – en dan zorg ik er wel voor dat ik kan blijven controleren door een externe ‘mystery client’ te integreren in het geheel. Zo heb ik een groepje van vaste mensen, die ik goed betaal en die op hun beurt de zaken in het oog houden. Mijn team weet daar niets van en ik blijf op de hoogte.

Op persoonlijk vlak heb ik een relatie gehad van zo’n 13 jaar met een hele lieve vriend. Alles liep perfect tot hij ziek werd en een paar jaar later overleed. Sindsdien koos ik ervoor om geen relaties meer aan te gaan en stilaan groeide het patroon in me om dwingende seks uit te proberen.

En zo loop ik vandaag in Brussel rond. Ik was nog helemaal niet bezig met waar ik mijn zoektocht zou beginnen vandaag, was gewoon op zoek naar een knus restaurantje om even te dineren. Maar eerst wou ik nog even in één van mijn favoriete zaakjes een aperitiefje gaan nuttigen. Ik kwam de bar binnen en zag dat er zo goed als niemand aanwezig was. Misschien niet vreemd, omdat de meesten op dit uur nog druk bezig waren met de laatste shoppingsuurtjes en het nog lang niet dinertime was in de stad. Aan de toog zaten twee jonge sportieve mannen, ik zag hun gezicht niet. In een hoekje was een wat oudere man zijn krantje aan het lezen en verder zat er nog een opgetutte dame aan een tafeltje te bellen met haar smartphone. Ik plaatste me in een ander hoekje, ietwat verduisterd door de gedempte spots, maar ik hield van die sfeer. De barman kwam tot aan mijn tafeltje en vroeg wat ik wenste. Ik bestelde een gin-tonic. Teruglopend naar zijn bar, hield ik zijn kontje in het oog. Die billetjes mochten er zijn. Zo’n kontje zou ik graag proeven vanavond. Ja, dat ventje zou wel eens in aanmerking kunnen komen voor wat ik in petto had. Hij had blond kort haar, een mooi getraind lijf naar wat ik kon uitmaken aan het strakke T-shirt dat hij droeg, zijn tepeltjes kwamen erin goed tot hun recht. Ik hield van zulke ventjes, beetje zwemmerslijf, geen buikje, lange sterke benen, een lekker bolvormig bubbelkontje, een flinke bult in de jeans. Mmmm, mijn fantasieën begonnen al te werken. Ik zag hem al op mijn bed liggen, poedelnaakt, vastgebonden aan armen en benen. En of hij nu zou willen of niet, de puurheid van zijn lichaam zou voor eens en altijd bezoedeld zijn.

“Mais oui, moi aussi j’espère que Vincent sera prochainement recuperé”, hoorde ik plots zeggen aan de toog. Op één of andere manier kwam die stem me bekend voor. Ik hield de twee jongens die samen een glas waren aan het drinken, nu wat beter in het oog. Vanop mijn plaats zag ik nog steeds hun gezichten niet. Tot de iphone van één van beiden rinkelde, opgenomen werd door de linkse jongen, die plots zich omdraaide. Mijn blik verstarde … dat was Eden Hazard, voetballer bij Chelsea en titelhouder van onze Nationale ploeg. Ach ja, Belgie speelde morgenavond een kwalificatiewedstrijd voor het WK in 2018. Vandaar dat hij in Brussel was, alleen … waren die voetballers niet op afzondering voor zo’n belangrijke match? Nuja, het zal me worst wezen, in de bar waar ik zat, was ook Eden Hazard aanwezig … en nu herkende ik ook zijn maat, Dries Mertens. Allebei lekkere kerels, die me al vaker hadden opgewonden in hun sportkledij. Man, man … wat een toeval, ik kreeg er spontaan een hard gevoel van tussen mijn benen. De barjongen bracht me mijn gin-tonic, maar op één of andere manier had ik even geen oog voor hem. Mijn ogen waren namelijk de twee voetballers aan het uitkleden en even was ik in fantasieland. Bart jongen, dacht ik, het is nog te vroeg om te geilen … even afkoelen nu … ik stond op en ging langs de voetballers door naar het toilet. Daar ging ik voor een urinoir staan, haalde mijn keiharde pik uit mijn jeans en begon hevig te rukken. Als ik even stoom had geblazen, dan zou het zaakje vanzelf wel koelen. Dus stond ik daar, sloot ik mijn ogen, en in gedachten zag ik de twee voetbaljongens aan de toog zitten, ze zaten met hun handen aan elkaar en kusten elkaar hartstochtelijk. Ik zag Eden’s tong tussen Dries’ lippen verdwijnen en mijn orgasme kwam eraan. “Aaaaaah”, ik kwam met een zucht klaar en enkele stralen wit vocht spoten tegen de urinoirmuur aan. Net op tijd, want de deur ging open. Ik keek niet om, maar ineens stond Dries Mertens langs me om te komen plassen. Ik keek naar beneden en zag een mooie penis, waaruit een straal urine vloeide. Mijn god, als ik nu eens op mijn knieën zakte en dat ding tussen mijn lippen nam. Maar ik hield me in, stak mijn lid terug in mijn jeans en ritste hem dicht. Dries had ondertussen ei zo na gedaan met plassen, hij keek even op, recht in mijn ogen. Ik gaf hem een knipoog en zei hem “Succes morgen!” Hij lachtte even naar me, zoals alleen Dries kan lachen. Je smelt daarbij direct weg, mmmm. Daarna ging het toilet uit, terug naar mijn plaats en nam een goede slok van mijn drankje. Verdomme hadden mijn ogen maar camera’s, dan had ik nu de pik van Dries Mertens gefilmd, dacht ik. Ik keek even naar de toog, Eden was druk bezig met appen. Plots werd hij gestoord door die trut die even daarvoor aan ’t bellen was. Ze had hem dus ook herkend. Of ze een handtekening mocht hebben voor haar dochter? Jajaja, voor haar dochter … om te kunnen opscheppen tegen haar vriendinnen zeker. Eden bleef vriendelijk en een kleine smile kwam op zijn lippen. Hij ging in zijn binnenzak en gaf haar een gehandtekende foto. Op dat moment kwam ook Dries terug van het toilet, en ook bij hem herhaalde zich hetzelfde. De trien ging trots terug naar haar plaats, waar ze maar bleef staren naar de twee foto’s. Alleen daarvoor had ze nu nog oog, niet meer voor de twee voetbalspelers. Dries ging niet zitten, hij zei iets tegen Eden en nu stond ook deze op, groetten samen de barman en gingen samen de zaak uit. Ik nam een laatste slok van m’n gin en stond ook recht, wandelde naar de toog en overhandigde de barjongen een briefje van twintig. “Laat de rest maar zitten”, zei ik hem met een lach. “Maar vertel me eens, ben je nieuw hier? Ik kom hier wel vaker als ik in de stad ben, en heb jou hier nog nooit zien werken.” – “Ja, zei de jongen, dit is mijn derde week. Een hele toffe zaak hier, met leuke klanten. Ben echt blij met dit werk. De shiften vliegen hier om, kijk, over drie uur heb ik alweer gedaan, dan komt mijn collega me aflossen.” Zo, dat wist ik ook alweer … ongevraagde informatie, maar heel nuttig! Als ik hem wou hebben, moest ik pas over een drietal uurtjes terug zijn. “Cool man!”, zei ik, “Veel succes, en tot de volgende keer dan maar!” En toen verliet ook ik de bar, terugwandelend naar mijn wagen.

Ik was bijna bij mijn wagen aangekomen tot ik Eden Hazard even verder terug opmerkte. Hij stond te telefoneren en riep hard “Merde!”. Ik ging naar hem toe en vroeg hem in ’t Frans of er een probleem was. Hij keek me aan, verbaasd dat ik me moeide met hem … “On s’a vu dans le bar il y a un instant”, zei ik hem. Toen was hij mee en herkende hij me. Hij zei dat zijn wagen niet startte, dat Dries al vertrokken was en dat zijn wagenassistentie niet opnam. En hij moest er thans dringend van door, want hij moest in het voetbalresort zijn om de match van morgen te bespreken met de ploeg. Hij had geen tijd te verliezen. Ik dacht er geen seconde bij na en stelde hem voor om hem te brengen. Die wagen kon later nog wel opgepikt worden. Hij keek me aan, vroeg of ik dat meende, dat het prachtig zou zijn en dat hij me zou vergoeden voor … Ik stak mijn arm op en zei hem … vergeet dat voor die vergoeding. Ik ben blij je te kunnen helpen, je hebt me al zoveel voetbalvreugde gegeven. Eden lachtte breeduit nu, zijn mooie oogjes fonkelden van plezier, het deed hem deugd zo’n positieve kritiek. “Mil fois merci, mon pote!”, zei hij … en stapte in mijn wagen. Ik vertelde hem wel dat ik eerst heel even langs mijn hotel moest om een geschenkje uit te halen voor mijn vriendin, die ik later die avond zou ontmoeten. Allemaal verzinsels die plots in me opkwamen – maar zoals ik al eerder zei, ik ben die situaties inmiddels al gewoon en ben heel spitsvondig geworden in improvisatie. Eden zei dat het geen enkel probleem was, dat hij over drie kwartier op de Heizel moest zijn. Met een glimlach stak ik de sleutel in het contact en startte de wagen …

Loopt Eden Hazard gevaar? Kan hij hieraan ontsnappen? ... je leest het spoedig in DEEL 2