Zaterdagmiddag, begin oktober. Het is zo’n weergaloos mooie nazomerse dag met een weldadige zon en een enigszins melancholieke sfeer die over onze tuin ligt.

Op het terras achter ons huis is het een drukte van belang. De buurtvereniging heeft haar najaarsfeestje. Mijn vrouw zit in het bestuur, en heeft deze keer onze tuin als locatie aangeboden. Daar is de feestcommissie gretig op ingesprongen. Wij wonen in het noordelijke dorp L. Onze tuin is in de ogen van stadsmensen al gauw ‘een park’. Aan het grote terras grenst een weids gazon, omzoomd met borders-op-kleur, waar slingerpaadjes door lopen. De achterste helft van onze tuin is een klein bos waarachterlangs een brede watergang loopt. Aan die waterkant hebben we een verdiepte zitgelegenheid gemaakt, net iets hoger dan het wateroppervlak.

Onze buurt is de laatste jaren enorm verjongd. Er hebben zich een heel aantal min of meer jonge gezinnen gevestigd. Onze buren, Ans en Henk, en mijn vrouw Vera en ik zijn nog de enige ouderen in de buurt. en we trekken dan ook nogal op elkaar aan. Ans en Henk zijn behoorlijk traditioneel - je zou kunnen zeggen ‘burgerlijk’. Ik haast me te zeggen dat ik dat helemaal geen verkeerde categorie vind! Vera en ik staan in de buurt als intellectueel en ‘alternatief’ te boek, alhoewel dat laatste in onze eigen ogen nogal meevalt. Ik hou het erop dat wij voor moderne ontwikkelingen wat meer open staan dan de meeste zestigers.

De feestcommissie, bestaande uit een zestal dertigers en veertigers, heeft er werk van gemaakt. Er is een uitgebreid programma voor de kinderen, waarvan er een twintigtal van door de tuin dartelt met allerlei opdrachten. Er is zelfs een kleine circustent opgezet als slechtweervoorziening, maar die dient nu hoofdzakelijk om het eten en drinken uit de zon te houden. Vera en Ans hebben de rol van manusjes-van-alles op zich genomen.

Henk en ik hadden ons gesetteld in een hoek van het terras en ik zou een fles Elzasser open trekken. Maar ik bedacht dat niemand ons waarschijnlijk zou missen als wij ons wat zouden afzonderen, en dus stelde ik Henk voor naar de zitgelegenheid aan het water te gaan en dáár ons wijntje te nuttigen. Ik nam een mand uit de schuur, legde de fles en twee glazen erin, deed er nog wat hapjes bij en zei tegen Henk: ‘Zullen wij aan de waterkant gaan zitten? Dan kunnen we meteen even naar het veldje met wilde cyclamen achter in het bos kijken. Dat is een lust voor het oog op het ogenblik.’ Henk vond het een goed idee. Ik meldde Vera nog even dat wij naar de waterkant gingen. Als ze ons nodig hadden, konden ze ons daar vinden.

Het veldje cyclamen, een van Vera’s hot items in de tuin, is inderdaad op z’n hoogtepunt van massale bloei. We lopen door en zetten ons op de vaste bank die daar staat. De wijn smaakt goed, en al gauw zijn we in een gesprek zoals buurmannen die voeren. We blijken het eens te zijn over een lokale politieke kwestie, we hebben het over plannen voor een reisje... en dan schuift Henk wat heen en weer op een manier die doet vermoeden dat hij iets ongemakkelijks te berde wil brengen. Hij kucht een paar keer.
‘Zeg het maar, Henk,’ moedig ik hem aan.
‘Weet je,’ begint hij, ‘wat ik wil zeggen is nogal... eh... persoonlijk... eh... intiem...’ Hij kijkt strak naar z’n handen. ‘Mag ik je eerst iets ongewoons vragen?’
Nu vind ik het altijd prettig als gesprekken niet al te lang aan de alledaagse oppervlakte blijven hangen, dus wat mij betreft duiken we in intieme diepten.
‘Joh, maak van je hart geen moordkuil. Ik ben niet bang om me bloot te geven over de minder zichtbare zaken in het leven.’
Henk stapt meteen in de uitnodiging: ‘Hebben Vera en jij nog een beetje een seksleven?’
- - - Tja, dat is wel een intiem onderwerp, bedenk ik. Daar wil ik ook best iets over zeggen, maar ik kaats de bal toch eerst terug. ‘Gaan we het hebben over onvervulde verlangens, Henk?’

Hij zucht diep en zwijgt...
‘Nou joh, ik zal je vraag beantwoorden. Ja... de vlam is er bij Vera en mij wel uit. We gloeien nog na, om het zo maar te zeggen. Wat strelen, lekker tegen elkaar aanliggen, wat lieve woordjes, een zoen... maar eerlijk gezegd zou ik je niet kunnen zeggen wanneer we de laatste keer... eh... recht-toe-recht-aan geneukt hebben. Ik hoop niet dat je me had willen vragen hoe je zulke actie weer terug brengt in een relatie op zekere leeftijd, want dan moet ik je teleurstellen... Maar ik zeg erbij: ik mis het ook niet heel erg. Ik ervaar zelfs een voordeel. Vroeger kon ik een hele avond bezig zijn met de vraag wordt-het hem-nog-wel-vanavond? en dan was het zo’n afknapper als het hem niet werd... Van die pijn ben ik tegenwoordig helemaal verlost... Mijn rechterhand en ik zijn dikke vrienden, zal ik maar zeggen, dus het klaarkomen is er nog wel.’
Onze glazen zijn weer leeg, dus vul ik maar weer ’s bij.

‘Jezus, Gjalt... dat klinkt niet best... maar ik weet niet of Ans en ik er beter aan toe zijn. Ja, wij neuken nog wel, pakweg één keer per week, maar vaak denk ik dat ze het meer uit opoffering doet dan uit lust. En dat zit me dan steeds niet lekker... dan is het toch niet zo leuk... En weet je, want dát had ik je eigenlijk willen vragen: experimenteren jullie nog wel met seks? Maar ik kan nu beter vragen: hébben jullie vroeger wel geëxperimenteerd?’

Ik moet even m’n gedachten ordenen... wil ik hier wel op ingaan? Ik heb het dan natuurlijk ook over Vera... ik spreek niet alleen over mezelf. Maar vooruit, dit soort zaken speelt natuurlijk bij iedereen van onze leeftijd... in die zin is het ook weer niet heel persoonlijk.
‘Bedoel je experimenten met relatievormen, of met handelingen, standjes en zo?’
‘Ans en ik zijn elkaar altijd trouw geweest, al heb ik best wel eens momenten gehad dat het niet niet veel scheelde... maar ik bedoel inderdaad handelingen. Weet je wat me het meest dwars zit: Ans heeft mij nog nooit gepijpt... en ik heb haar nog nooit gebeft... orale seks, dat wou ze nooit. Anaal ook niet, maar daar had ik geen behoefte aan. En ondertussen denk ik: Henk, jongen, jij gaat straks de kist in, en dan ben je nog nooit gepijpt... en dat vind ik zo’n gemiste kans... Maar hoe pak je zo’n probleem nu nog aan?’
De smartelijke blik op Henks gezicht doet me in de lach schieten...
‘Neem me niet kwalijk hoor, maar je kijkt er zo smartelijk bij...’
Henk z’n gezicht trekt bij, maar veel verder dan de boer met kiespijn komt-ie niet.
‘Nou Henk, mijn inschatting is dat hem dat bij Ans dus niet meer wordt. Eén troost misschien: Vera en ik hebben er vroeger wel mee geëxperimenteerd, maar ik kan niet zeggen dat je er veel aan mist. Ja misschien waren we ook wel te amateuristisch hoor... maar na een paar keer hadden we dát kunstje wel bekeken... Jongen, wij zijn van de verkeerde generatie... in onze tijd hadden we geen internetvoorbeelden...’
Ik zie aan Henks gezicht dat ik hem niet echt getroost heb, wat ook uit zijn reactie wel blijkt...
‘Nou ja, vroeger zagen we zulke dingen niet en wisten we er veel te weinig van af, maar de tijd staat niet stil. Ik wil best bekennen dat ik regelmatig naar seksfilms op internet kijk, en ik zou maar wát graag nog ’s gepijpt willen worden, al was het maar één keer... gewoon... het meegemaakt hebben!’
Ik haal al adem om te reageren, maar dan twijfel ik toch... er valt een stilte. Het water... de weilanden erachter met wat loom herkauwende koeien... de geluiden van het buurtfeestje die uit de verte zwakjes door het bos heen klinken...

'Henk... experiment! Eén ding: je mag niet boos worden... je mag wel zeggen ‘stop’, maar niet boos worden...' Ik loop naar hem toe, rits z’n broek open, maak de knoop los en ik zoek z’n lul...
‘Maar Gjalt... eh...’
Ik riposteer beslist: ‘Als je het niet wilt, zeg je ‘stop’.’
Z’n onderbuik is nu bloot en ik beweeg mijn hand om zijn piemel die dik, warm en vochtig is... in rap tempo stijf wordt... Henk stamelt en pruttelt, maar zegt niet ‘stop’... Ik breng mijn hoofd naar onderen... trek zijn voorhuid achteruit... verzamel speeksel... neem zijn van voorvocht glanzende eikel in mijn mond...
‘Jezus, Gjalt... dit... eh...’ Maar geen ’stop’...
Voor het eerst van m’n leven pijp ik de lul van een man... en het valt me eerlijk gezegd niet mee... Henk is beslist groter geschapen dan ik van tevoren gedacht had... maar ik ga stug door... Zijn eikel is een stuk breder dan de lans en vult de ruimte achter in mijn mond meer dan me lief is... ik moet voorzichtig aan doen anders ga ik kokhalzen, wat nog versterkt wordt doordat Henk ook nog stotende bewegingen begint te maken... waar ben ik aan begonnen? Maar ongemerkt vinden we een soort van afstemming... Henk hijgt hevig... ik laat hem niet meer zo diep komen... toch lijkt hij het fantastisch te vinden...
‘Gjalt, pas op... het duurt niet lang meer... ik kan het niet tegenhouden...’ Maar we gaan dóór... het gaat inmiddels heel soepel... ik zuig nu ook een beetje... en ik hoor hoe Henk z’n adem inhoudt... Ik trek me wat terug zodat alleen zijn eikel nog voorbij mijn lippen is... En dan vloeit er een warme golf dik sperma in mijn mond, en nog één... ik slik... nog een golf... Henk maakt een jankend geluidje... en dan is het gedaan... Ik laat zijn eikel weer wat meer naar binnen... voel dat zijn erectie afneemt... maar ik beweeg nog door... ga over op een soort van gesabbel... tot Henk zijn lul uit mijn mond glijdt...

Henk wordt zich ineens bewust van de omgeving en pakt het hele zaakje inderhaast in, fatsoeneert zijn kleding. We kijken elkaar aan, en glimlachen beiden. Hij slaat z’n armen om mij heen en drukt me stevig tegen zich aan.
‘Dat was ongelofelijk buurman! Dankjewel...’
‘Graag gedaan buurman! Tot je dienst...’