Appie Boy - 1

Proloog: In mijn vorige verhalenreeks ‘Mijn beste vriend’ ben ik kort ingegaan op mijn werk bij de Appie. Ook heb ik daar kort geschreven over de arrogante Stijn en zijn jongere broertje Sam. Zij vormen de kern van dit verhaal. De nuance die ik moet aanbrengen zit als volgt in elkaar. ‘Mijn beste vriend’ speelde zich af toen ik net 16 was geworden. Toen werkte ik pas net bij de Appie en waren Stijn en Sam nog niet in beeld. De tijdlijnen liepen daar dus lichtelijk door elkaar heen. Tijd om dat recht te zetten in dit nieuwe verhaal. ‘Appie boy’ speelt zich af in het heden. Ik heb eerst twee jaar als vakkenvuller gewerkt. Vervolgens ben ik naar de kassa gegaan, kreeg ik na één jaar daar een vast contract en ben ik 2 jaar geleden teamleider verkoopafhandeling (kassa) geworden. De opleiding daarvoor is inmiddels afgerond. Naast mijn werk bij de Appie ben ik een student die in zijn afstudeerjaar zit. Hierdoor werk ik vooral in de avond en in het weekeind. Het verhaal zal zich dus, anders dan in ‘mijn beste vriend’ niet dagelijks afspelen. Dit maakt het een extra grote uitdaging om het verhaal goed te schrijven. Zo vlak voor het einde van 2017 hoop ik dat jullie kunnen genieten van dit eerste deel.

Pff het zat er weer op. Donderdagmiddag 17:00 uur. Einde van mijn stageweek. Het hakte er wel in. Waar ik in het 3e jaar van mijn studie een stage had waar ik veel thuis kon werken was dat hier niet het geval. Vier dagen in de week ging de wekker om 6:30 uur en dat is toch even wat anders dan wanneer je 8:30 je bed uit rolt achter je laptop. Gelukkig had ik het erg naar mijn zin, een leuke organisatie, leuke collega’s dus ik zou de tijd wel door komen. Op donderdag was mijn week overigens niet afgelopen. Vrijdagochtend ging de wekker ook vroeg want dan was het tijd voor de terugkomdag op school. Vrijdagmiddag en avond was het werken geblazen net als de donderdagavond en zaterdag. Ik zat met mijn hoofd al bij de zondag, standaard mijn enige vrije dag.

Toen ik thuiskwam drong het eigenlijk pas tot me door. Ik moest zo werken en had er totaal geen zin in. Snel at ik wat, sprong op de fiets en racete naar de Appie. Ik had het erg naar mijn zin daar, ik zat er niet voor niks al ruim zeven jaar, een van de langst werkende mensen (van de jonge generatie dan uiteraard). Het kassateam was een leuk team, dat, niet verrassend, vooral uit meiden bestaat. Het is een leuke groep maar aardig wat verloop. Dat betekent constant nieuwe gezichten en nieuwe namen. De sollicitatieprocedure was iets wat ik samen met een collega van mij voor mijn rekening nam. Naast de meiden werken er ongeveer vijf jongens in het team waarvan er vier (ik tel mezelf mee) homo zijn. Best leuke jongens maar ook niet meer dan dat en er zou ook nooit meer mee gebeuren, dat stond wel vast. Iedereen wist (of anders bijna iedereen) dat ik homo was en er was nooit een probleem van gemaakt. Sommige mensen vinden het nou eenmaal wat minder leuk, jammer voor hun.

Eenmaal op werk scrolde ik gedachteloos door wat nieuwe aanmeldingen heen, het was niet heel erg interessant. Totdat ik naar de aanmeldingen verkoopklaar (vulploeg) keek. Ene Sam, de achternaam kwam me wel heel bekend voor. Ik keek naar het adres, pakte er een sollicitatieformulier van 1,5 jaar geleden bij en vergleek ze, hetzelfde. Mijn hart maakte een sprongetje. De jongen van 1,5 jaar geleden werkte nog steeds bij ons. Stijn heet hij. Een hele knappe jongen, dat was de enige reden dat ik zijn naam kende. Stijn werkte meerdere avonden waaronder ‘mijn’ avonden, donderdag, vrijdag en zaterdag. Gedachteloos zei ik gedag tegen iemand die voorbij liep, de winkel in. Geen antwoord. Toen pas drong het tot me door dat het Stijn geweest was. Stijn was, misschien door zijn knappe uiterlijk, van de afdeling arrogant. Niet zo maar arrogant maar heel erg arrogant. Hij had een knappe kop en, voor zover je kan zien met kleding aan, een mooi lichaam. Dan had je het positieve gedeelte al gehad. Dan het negatieve gedeelte, zijn arrogantie. Ik ben zelf totaal niet arrogant, lach met iedereen en maak de grootste lol. Hij niet. Hij was van het type ‘chagrijnige rotkop’. Hij keek arrogant, hij gedroeg zich arrogant en wat me het meest irriteerde, hij deed arrogant tegen mij. Hij weigerde me aan te kijken, weigerde me gedag te zeggen, zelfs als ik wat tegen hem zei. Dat durfde ik vroeger niet bij een teamleider maar hij dus wel. Ik had er al een keer iets van gezegd maar het boeide hem niet. Omdat hij bij de vulploeg werkte had ik verder niks met hem te maken dus het boeide me, op die kleine irritatiemomentjes na, niet echt. Blijkbaar kon die niet goed opschieten met homo’s ofzo…

Nu dus een nieuwe sollicitatie, van zijn broertje nog wel. Ik keek naar het correspondentiecontact en verslikte me bijna. Maandag gesolliciteerd, woensdag teruggebeld en nu, donderdagavond op gesprek. Ik keek op de kassa van de counter, gesprek over 20 minuten. Terwijl ik mezelf aan het afvragen was of er nog zo’n knappe verschijning met een arrogante kop binnen zou komen ging de telefoon. Gedachteloos nam ik op. Een collega had een nieuwe bonnenrol nodig of ik die kon komen brengen. Ik ontwaakte uit mijn dromen en bracht de rol. Blijkbaar was ik dieper in gedachten geweest dan dat ik doorhad want ik liep terug naar de counter en daar stond hij.

Ik voelde dat mijn hart een seconde lang stopte met kloppen. Hier stond hij, recht voor mij en niet 16 jaar. Ik staarde. Mezelf verwijtend dat ik zo reageerde op hem vroeg ik hem wat ik voor hem kon doen. Ik kon moeilijk zeggen dat ik wist dat hij voor zijn gesprek kwam. ‘Ik kom voor een sollicitatiegesprek met Jeroen.’ Zijn stem deed me smelten. Normaal gesproken zou ik nu Jeroen bellen en zeggen dat zijn sollicitant er was maar dat ging ik vandaag even anders doen.

‘San, wil jij even de balie in de gaten houden?’ Sanne was een van mijn liefste collega’s. ‘Prima’, riep ze terug. Ze was nu aan het vegen om het kassapark een beetje toonbaar te houden. ‘Loop maar mee, ik heet Rick trouwens.’ Hij gaf me een warme hand. ‘Ik ben Sam.’ Het kwam er zachtjes uit, een beetje verlegen zelfs, een wereld van verschil met zijn broer dacht ik. Ik liep voor hem uit. Op mijn blouse stond op de achterkant duidelijk ‘teamleider’ geschreven, iets waar ik best trots op was. Jeroen liep in de winkel, ik riep dat zijn sollicitant er was en liep door met Sam op mijn hielen. Ik installeerde hem achter in het kantoor en vroeg of die iets wilde drinken, dat hoefde hij niet. Ik wenste hem veel succes met zijn gesprek en zei hem dat Jeroen zou zo komen. Zelf liep ik weer terug naar voren. Sanne redde het nu niet alleen op de balie. Zoals het altijd ging bij de Appie, het ene moment was er bijna niemand en het volgende moment kwam iedereen tegelijkertijd. Tien minuten later was de stilte weer wat gaan liggen.

‘Wie was die jongen?’ Ik lachte, Sanne had hem ook goed bekeken. ‘Misschien wel onze nieuwe collega.’ We praatten lachend verder. Een minuut of 10 later zag ik hem terug komen lopen. Ik had net een collega aan haar kassa geholpen en daar kwam hij aan, duidelijk op de weg naar buiten, maar niet zo snel dacht ik. Ik liep naar hem toe. ‘Hoe is je gesprek gegaan?’ Hij lachte, ‘goed, ik ben aangenomen.’ ‘Gefeliciteerd, welkom bij het team! Wanneer kom je werken?’ ‘Morgen al, hij lachte weer. Morgen om 17:00 uur.’ ‘Tot morgen dan maar.’ Ik keek hem na.

Wat een verschijning. Terwijl die bij me wegliep bestudeerde ik hem. Hij was kleiner dan ik, logisch op die leeftijd. Ik ben zelf 1.88 en schatte hem ongeveer 1.80. Hij had kort blond haar, sprekende blauwe ogen (die ik nu niet meer zag), een erg slank gebouwd lichaam en daaronder blauwe skinny jeans die niet alleen strak om zijn benen maar ook om zijn kleine kontje sloten. Het was een wereld van verschil met zijn broer. Niet op het gebied van uiterlijk, hij was net Stijn. Maar al het andere leek een andere wereld. In tegenstelling tot Stijn zijn arrogante kop kwam deze jongen lief en open over. Hij lachte, praatte, had een totaal andere uitstraling dan zijn broer. Een veel positievere instelling.

Sanne was het ook opgevallen, ‘kom je me nog helpen of blijf je daar staan?’ Ik lachte. Later kwam ze er nog op terug. ‘Die jongen is wel erg knap he?’ ‘Zeker weten.’ Ze lachte. ‘Is het niet wat voor je?’ Ik lachte nog harder. Hij is 16, ik ben 23, wat denk je zelf?’ ‘Nou ja, het kan toch?’ ‘Volgens mij is het eerder wat voor jou, hij komt niet zo gay over.’ Ze lachte weer. ‘Ik wil iemand die ouder is dan ik, niet jonger.

Dat maakt mij nou eigenlijk helemaal niks uit dacht ik. De rest van de avond verliep zonder noemenswaardig heden. Die vrijdag op school was saai en ik was blij toen ik naar huis kon. Om 14:00 uur was ik weer present voor een nieuwe werkdag, tot 21:15, best wel lang dus.

Er gingen zo’n drie maanden voorbij waarin niet veel bijzonders gebeurde. Inmiddels was ik halverwege met mijn stage, er ging veel tijd in zitten. Om naast mijn stage, school en werk mijn sociale leven te onderhouden was soms een uitdaging maar het lukte aardig goed. Bij de Appie werkten Stijn en Sam nog steeds allebei. Toen kwam een vrijdagavond die me nog heel lang bij zou blijven. Ik was er om iets voor 16:00. Mijn collega teamleider van de vulploeg was er nog niet wat vreemd was want meestal was hij er voordat ik kwam. Het management was die dag niet aanwezig ik was samen met één andere teamleider die er tot 20:30 zou zijn. De teamleider die zou moeten komen kwam niet, er was onverwachts een ongeluk gebeurt met een van zijn ouders, niet heel ernstig maar hij zat op de eerste hulp van het ziekenhuis en kon niet komen werken. Wat ons voor een uitdaging stelde.

De vers-vulploeg zou begeleid worden door de teamleider die er was, de houdbaar-ploeg door de teamleider die er niet was… Op zich geen probleem als de andere teamleider, Kevin, langer kon blijven maar dat kon echt niet en niemand anders wilde werken. ‘Kan jij houdbaar niet overnemen dan?’ Kevin stond naast me. Ik keek hem aan. ‘Wat? Ik heb nog nooit de vulploeg gehad, ik weet niet eens wat er allemaal moet gebeuren. Daarnaast heb ik de winkel tot 21:00 terwijl zij dan moeten beginnen.’ ‘Dan beginnen ze 10 minuten later, er zijn er veel en de hoeveelheid vulling valt mee. Bovendien zijn er een paar die hier al een tijd werken dus die weten wel wat er moet gebeuren. Het gaat er alleen maar om dat er iemand is.’

Ik wist dat ik het niet ging winnen als ik nee zou blijven zeggen. Kevin kon heel erg goed zeuren en daar had ik geen zin in en geen tijd voor. Dus stemde ik in. Gelukkig waardeerde hij het. ’Ik zorg dat alles klaar staat en laat er een paar eerder komen zodat die alvast wat kunnen doen.’ Afwachten voor mij dus. Ik zou eerst de winkel sluiten, kassa’s naar achteren brengen, de vulploeg aan het werk zetten en dan de kassa’s in de kluis doen wat inhield dat ook mijn kassa collega even zou moeten wachten.

Zo gezegd zo gedaan. Gelukkig was om 2 minuten voor sluitingstijd de winkel al leeg, tegen de regels de deur al dicht gedaan, snel de resterende kassa’s naar achteren (de meesten hadden we van tevoren gedaan). Toen naar de kantine waar een stuk of 10 jongens zaten te wachten totdat ze aan het werk gezet werden. In de winkel liepen er nog een stuk of 5. Allemaal in de leeftijd 16 tot 19 jaar. Een paar hele knappe koppen. Eén knappe kop viel erg op. Door de drukte was ik helemaal vergeten dat Sam altijd werkt op vrijdag. Maar daar zat hij.

‘Mark is in het ziekenhuis met zijn ouders, niks ernstigs gelukkig maar die is er dus vandaag niet. Verder kon ook niemand van jullie teamleiders dus vandaag moeten jullie het met mij doen.’ Sommigen lachten anderen keken me vragend aan. ‘Dat betekent niet dat jullie vanavond niks te doen hebben want ik ben kritischer dan Mark.’

Ze mochten best weten dat ik vond dat het af en toe een zootje was onder Mark. Ik maakte de indeling van de paden bekend, zeiden dat ze eerst hun dagrestanten moesten lopen en dat als ze het eerste kwartier vragen hadden dat ze dan bij de mensen in het magazijn moesten zijn. Daar bleken Stijn en een andere jongen al rond te lopen. ‘Dat kan nog wat worden vanavond’ dacht ik.

Zij gingen aan de slag en ik ging verder. 10 minuten later was alles wat met kassa te maken had afgerond. De vullers waren allemaal aan de slag gegaan en zo te zien behoorlijk voortvarend, gelukkig maar. In het magazijn kreeg ik meteen een chagrijnige blik van Stijn en ik was er meteen klaar mee. ‘Stijn meekomen naar kantoor, nu meteen.’ ‘Dacht het niet, ik blijf hier.’ Een grote bek. Twee vullers keken me aan en ik wist dat ik nu autoriteit moest tonen anders zou het de rest van de avond en waarschijnlijk de rest van het jaar niks meer worden. Het feit dat er teamleider op mijn jasje stond betekende niet dat je ook autoriteit had, zeker niet over dit soort mensen. ‘Nu meekomen of je mag naar huis meet een officiële waarschuwing en morgen aan Gijs (onze manager) uitleggen waar het mis is gegaan.’ Ik liep weg zonder af te wachten of die zou komen.

Ik ging naar kantoor en zat nog geen 10 seconden toen hij binnenkwam. Een heel andere blik dan net. Van een chagrijnige kop naar een rood en verlegen gezicht. Ik bood hem geen stoel aan. Deze jongen moest zijn plek kennen. Ik wilde hem niet de grond inboren maar ik was klaar met dit gedrag en zijn houding. ‘Ik weet niet wat je probleem met mij is…’ Hij wilde wat zeggen maar ik hief mijn hand en hij hield zijn mond. ‘Ik was nog niet uitgepraat. Zoals ik zei weet ik niet wat je probleem met mij is en dat interesseert me ook niet. Je hoeft me niet te mogen om te kunnen samenwerken. Dat verwacht ik van iedereen en ook van jou. Die chagrijnige kop wil ik de rest van de avond niet meer zien, laat die voortaan altijd maar thuis. Als je daar problemen mee hebt dan zou ik een andere baan zoeken als ik jou was. Is dat duidelijk?’

Zijn hoofd was nog roder geworden en hij keek naar de grond. ‘Ja, duidelijk.’ ‘Prima, dan kan je weer aan het werk.’ Hij draaide zich om en liep weg. Ik hield er niet van om mezelf zo op te stellen maar bij sommige mensen moest je wel. Voor zijn (en mijn) werkplezier hoopte ik dat zou luisteren. Vijf minuten later liep ik richting de winkel. Waar er bij Mark vaak geschreeuwd werd in het magazijn werd er nu alleen rustig gesproken. Stijn stond met zijn rug naar me toe. Meestal had hij het hoogste woord maar nu was hij rustig aan het werk. Ook in de winkel was het rustig. Ik hielp zelf mee en merkte dat ik de meeste vragen makkelijk kon beantwoorden. Nadat het werk in het magazijn gebeurt was kwamen Stijn en de andere jongen rustig vragen wat ze nu konden gaan doen. De omwenteling was op zijn minst opmerkelijk te noemen. In plaats van zijn normaal chagrijnige kop en grote bek was hij nu stil en keek me neutraal aan. Wat een meevaller. Stijn kon zijn broertje helpen en de andere jongen kon op een ander pad aan de slag.

Van Mark hoorde ik vaak dat het een zootje was, vaak laat klaar, er werd niet doorgewerkt en sommigen hadden een grote bek. Ik merkte er in de volgende 1,5 uur niks van. Bijna alles was gebeurt. Rustig liep ik een rondje door de winkel. Stijn en Sam stonden naast elkaar te vullen. Van achteren kon je alleen aan de lengte zien wie wie was. Ze leken enorm veel op elkaar, zelfs voor broers. Omdat Stijn een van de vullers was die vandaag eerder begonnen was mocht hij al naar huis toe, samen met een stuk of 6 anderen. Sommige van hen waren ook eerder begonnen, de meesten waren al klaar met werken. Met zijn vieren op één pad staan werkt niet, dan loop je elkaar alleen maar in de weg. 22:50 was nagenoeg iedereen klaar. Ik liep door de winkel en zag dat het er allemaal prima bij stond. Het magazijn was grotendeels leeg en wat er nog stond was geordend. Dat viel allemaal best mee. De mensen die er nog waren stonden hun jassen aan te trekken. ‘Goed gewerkt jongens, bedankt en een fijne avond!’ Zelf moest ik nog een paar kleine dingetjes doen en dan afsluiten. Ik zat voor de computer het rapport van die avond in te vullen. Het voorval met Stijn liet ik er uit. Ik had het idee dat ik tot hem doorgedrongen was.

Ik hoorde de buitendeur een paar keer gaan en toen werd het stil. Ik nam aan dat iedereen weg was. Ik drukte op printen en toen zag ik het. In de weerspiegeling van mijn beeldscherm zag ik iemand in de deuropening van het kantoor staan. Omdat ik dacht dat iedereen weg was kreeg ik bijna een hartverzakking. Ik draaide me vliegensvlug om. ‘Sam?! What the hell, ik schrik me dood.’ Hij keek me aan met een ondeugende lach. ‘Dat is te zien.’ ‘Wat doe je hier nog?’ Ik pakte het rapport uit de printer en legde het neer op het bureau van Gijs. ‘Stijn vertelde dat je hem een preek gegeven hebt.’ ‘Ja, dat klopt, dat vond ik nodig. Maar dat verklaart niet waarom je hier nog bent.’ Ik keek hem vragend aan. ‘Nou ik vind het knap van je. Mark die durfde dat niet waardoor hij dacht dat hij de baas was hier. Nu weet hij dat dat niet zo is.’ Het verbaasde me niet om te horen dat er over Mark heen gelopen werd. ‘Maar ik wilde je dus bedanken. Hij was vanavond aardiger voor me dan alle andere avonden hiervoor bij elkaar. Hij is echt geschrokken weet je. Hij heeft het niet zo op homo’s maar ik denk dat je zijn respect gewonnen hebt.’ Zijn verhaal deed wat met me. ‘Gelukkig dan maar dat jij er ook iets aan gehad hebt.’ Verder wist ik niet wat ik moest zeggen. Stijn had het niet zo op homo’s? Jammer voor hem hij zal ermee moeten dealen dacht ik. Ik pakte wat spullen bij elkaar. ‘Ik ga afsluiten. Ga je mee of blijf je hier slapen?’ Ik keek hem lachend aan. Hij lachte terug. ‘Ik loop wel mee naar buiten. Voor de achterdeur stond die te wachten. ‘Nou kom op, wegwezen hier.’ Ik stond voor hem. ‘Ja, we gaan.’ Hij draaide zich half om en toen weer terug. Voordat ik kon reageren voelde ik zijn lippen. Zachtjes raakten ze de mijne aan. Na een seconde was het weer voorbij. ‘Nou doei hè.’ Hij draaide zich nu echt om, opende de deur en weg was hij. Het duurde eventjes voordat mijn hersenen hadden verwerkt wat er net gebeurt was.

‘Hij kuste me zomaar.’ Dat was mijn eerste gedachte. De koude avondwind streek langs mijn gezicht door de open deur heen. Ik liep naar buiten maar zag Sam niet meer. Ik sloot de deur, draaide hem op slot en liep weg. Ik voelde zijn lippen nog op de mijne. Zacht, stevig, zo kort. Zijn lachende ogen, zijn blik toen die zich omdraaide en daarna ineens weg was. Ik wist niet wat ik ervan moest denken. 1000 gedachten en tegelijkertijd niet één. Zo fietste ik naar huis.