Die avond hebben Kees en ik een heel lang en serieus gesprek gehad. Voor ons stond wel vast dat wij samen verder wilden en dat niets ter wereld daar ooit tussen kon komen.

Uiteindelijk kwamen we tot de conclusie dat wij ieder voor zich onze ouders in zouden lichten, en dat we dan wel zouden zien hoe het verder ging. In ieder geval hadden we het prachtige aanbod uit Breda achter de hand zodat we altijd ergens op terug konden vallen.

Het gesprek van Kees met zijn ouders verliep achteraf nog vrij rustig. Het bleek dat ze al enige tijd een vermoeden hadden dat er tussen ons meer was dan gewone vriendschap en ze waren er beslist niet blij mee. Hun voorstel/eis was dan ook dat wij elkaar een tijd niet zouden zien omdat ze er van overtuigd waren dat het dan wel over zou gaan. Vooral wanneer Kees dan ook zou proberen een vriendinnetje te krijgen veronderstelden ze dat zijn homoseksualiteit wel over zou gaan. Daarop zei Kees dat hij geen van deze voorstellen zag zitten en dat dit ook beslist niet zou gebeuren. Voor zijn ouders leek daarmee de kous af en moest hij het zelf maar weten. “Maar verwacht niet dat we het voor jou opnemen wanneer onze familie en kennissen er schande van spreken, want je begrijpt toch hopelijk wel dat het natuurlijk ongehoord is dat jij “zo” bent” werd daar nog wel aan toegevoegd.

Bij mij thuis brak ronduit de pleuris uit. Mijn moeder begon hysterisch te gillen en mijn vader

wist geen bemoedigender woord uit te brengen dat: “Als ik ooit zie dat je met een vent ligt te flikflooien, dan breek ik eerst al jullie botten en sla je vervolgens de kop van de romp!”. Op zijn vraag of ik dat goed begrepen had heb ik bevestigend geantwoord en ben naar mijn kamer gegaan. Gelukkig brak ik zodra ik op mijn bed lag in tranen uit en heb vreselijk gehuild. Dat luchtte heel erg op en toen ik tot bedaren was gekomen kon ik heel helder denken. Voor mij stond vast dat dit mijn laatste nacht in het ouderlijk huis zou worden.

De volgende dag was ik de eerste twee uren vrij van school. Ik was vroeg wakker en had al vrij snel de zaken op een rij. Nadat na vader ook mijn moeder naar haar werk was vertrokken was ik alleen thuis en kon mijn plan uitvoeren. Ik wist waar mijn ouders hun trouwboekje hadden opgeborgen. Ik pakte dit uit de lade en met rode pen scheef ik naast de vermelding van mijn geboorte in rode letters: Dit kind is een miskleun en bestaat niet meer!. Dit was mijn wraak, wanneer ik dan in hun ogen geen bestaansrecht meer had, dan mocht dat ook officieel vastgelegd worden. Bovendien bespaarde het mij een hoop hoofdbrekens omdat deze boodschap zo duidelijk was dat ik verder geen briefje achter hoefde te laten. Ik legde het trouwboekje opengevouwen op tafel en als ze het vonden dan was de boodschap duidelijk. Zij hoefden niet verder te leven met een homozoon want ik was immers hun zoon niet meer!

Ik pakte mijn kleding en een aantal persoonlijke spullen in een groot koffer. Dit bond ik op mijn fiets en reed er mee naar het station waar ik het in een bagagekluis zette. Vervolgens informeerde ik of ik ook een fiets mee kon nemen in de trein naar Breda, ook dat bleek te kunnen. Vervolgens reed ik naar school waar ik, alsof het was afgesproken precies gelijk met Kees kwam aanrijden. Hij vertelde mij hoe het bij hem thuis was gegaan, en dat ik dus bij hem thuis niet meer zo welkom was. Kees schrok heel erg toen hij hoorde dat ik de laatste nacht in mijn ouderlijk huis had doorgebracht. “En nu???” Ik vertelde Kees dat ik mijn spullen al op het station had staan en dat ik vanaf vanavond in Breda woonde. Dit vond Kees heel erg maar zag ook zo gauw geen ander mogelijkheid. Hij wilde alleen even bedenktijd om te weten wat hij ging doen. Dat leek mij ook het beste. Voorlopig zouden we elkaar toch nog op school treffen want ik zou niet onmiddellijk in Breda een school hebben. En ik wilde geen school uitval want het was voor ons meer dan duidelijk dat hoe belangrijk het was dat wij zo gauw mogelijk onze opleiding hadden afgerond, en zelf de kost konden verdienen.

Na het laatste lesuur bracht Kees mij naar het station. Ik kocht een kaartje met fietstoeslag, pakte mijn koffer uit de kluis en ging naar de trein. Voordat ik instapte nam ik afscheid van Kees. Een beetje onwennig. Nog nooit hadden we elkaar in het openbaar gezoend, maar wij begrepen beiden dat we bij dit afscheid niet met een simpel “Hoi en tot morgen” konden volstaan. Het voelde vreemd maar ook heel erg goed toen wij elkaar stevig omhelsden en een stevige zoen, vol op de mond gaven. Met moeite lieten we elkaar los en om het afscheid niet nog beladener te maken stapte ik maar gauw in de trein. Die vertrok spoedig en daarmee kwam er abrupt een einde aan de tijd als onbezorgde puber. Mijn tijd als volwassene was begonnen al had ik er geen idee van hoe dit precies verder zou gaan.

Ik kan je zeggen dat ik, eenmaal in Breda toch wel een beetje met lood in mijn schoenen naar de Jacob Catssingel fietste. Geheel onnodig bleek later want ik werd er letterlijk met open armen ontvangen. Stef en Andrew konden natuurlijk niet weten wanneer ik mijn ouders zou informeren. Dat ik na mijn bekentenis op straat zou staan stond voor hen vast. De logeerkamer stond dan ook helemaal klaar ik kon zo mijn intrek nemen. Ik heb het schooljaar afgemaakt vanuit Breda. Tijdens de grote vakantie is Kees ook hier komen wonen en het examenjaar hebben we hier in Breda gedaan. Met z’n vieren hebben we een aantal hele gelukkige jaren gehad. Helaas zijn Stef en Andrew een paar jaar geleden bij een ernstig auto-ongeluk om het leven gekomen. Toen hun testament werd geopend bleken wij daarin te staan als hun enige erfgenamen. Van de ene op de andere dag konden we ons redelijk vermogend noemen. Mits we aan hun voorwaarden zouden voldoen. “En dat was?’ vroeg ik aarzelend.

“Wij mochten dit huis, de inboedel, hun spaargeld en hun aandelenpakket, het onze noemen, op voorwaarde dat wij alle twee zo mogelijk door een baan in ons onderhoud zouden voorzien en dit huis een veilig toevluchtsoord zou blijven voor mensen die vanwege hun geaardheid in de problemen zaten”. En dat zien wij heel ruim en daarom was het voor ons vanzelfsprekend dat wij jou onderdak zouden verschaffen. Ik kan toch het risico niet lopen dat zo’n lekker ding op een bankje in het park slaapt in plaats van in dit heerlijke bed? “Dat snap ik nu wel, en ik vind het heel bijzonder dat jij mij zo in vertrouwen hebt genomen, maar ik geloof wel dat ik nu toch echt moet gaan slapen”. Dat vond Steve ook en zo kwam er een einde aan deze toch wel heel erg bewogen dag.

Die ochtend werd Luc wakker en heel even wist hij niet waar hij was. Dat duurde overigens maar enkele ogenblikken want toen hij zijn ogen goed open had en het enorme bed zag waar hij op lag wist hij het meteen weer en was ook klaarwakker. “Goeiemorgen” klonk het als uit een mond. En keek in de vrolijke gezichten van Steve en Kees, die beiden piemeltje naakt ieder aan een kant van een enorme bedtafel zaten te genieten van een heerlijk ontbijt.

Ook zin in een croissantje met een sapje, of heb je liever gelijk zwarte koffie? Whaaw wat een ontwaken. Luc kwam overeind en deed geen enkele moeite om zijn enorme ochtend erectie te vergbergen. Hij voelde wel dat er eerst wat ruimte gemaakt moest worden om de koffie te kunnen bergen. dus jumpte hij van het bed en ging eerst naar het toilet om zijn blaas te legen. Terug in de slaapkamer schoof hij aan de kop van de tafel aan waar al een dampende verse kop koffie op hem stond te wachten. “Ja dat is het voordeel van de nachtdienst, dan ben je vroeg op en heeft de bakker verse spullen klaar”. Ik wek Steve dan met de ontbijtspullen en daarna gaat hij het bed uit en ik erin”. “Nou dat is dan heel goed geregeld’ sprak ik, genietend van mijn verse koffie en croissant. Steve hoeft vandaag pas om 2 uur te beginnen dus ik denk dat jij het beste straks, wanneer je ten minste je naaktheid bedekt hebt, maar naar het ziekenhuis moet gaan om te zien hoe het is met je vriendje. Ik ben na mijn dienst even op de afdeling wezen kijken en daar wist men te vertellen dat hij aan een stuk heeft doorgeslapen.

Volgens mij heb jij die arme man helemaal uitgeput op zijn reis vanuit het zonnige zuiden naar hier. Zei Kees met een veelbetekenende blik op zijn gezicht. Maar hoe dan ook, ging hij verder, er is na een operatie geen beter medicijn dan rust, dus ik denk dat hij er heel gauw bovenop zal zijn. Trouwens, als hij uit het ziekenhuis mag dan lijkt het mij het beste dat jullie gewoon een poosje bij ons logeren zodat die arme jongen wat rust krijgt en aan kan sterken.

Dat was natuurlijk een geweldig aanbod en ik kon er dan ook alleen maar van harte mee instemmen.

Na het ontbijt werd de bedtafel aan de kant geschoven, Kees kroop onder een dekbed, en terwijl Steve de ontbijtspullen op een dienblad plaatste besloot ik hen maar even samen te laten en de douche op te zoeken. Hoe zeer zij beiden behoefte hadden om effies samen te zijn bleek wel toen ik na een langdurige verblijf onder de heerlijke stortdouche mezelf aan het afdrogen was.

De deur ging langzaam open en Steve kwam met glinsterende oogjes en een glimmende paal waar nog een lange sliert geil aan bungelde de douche oplopen. “Was het lekker? ” vroeg ik hem. “Heerlijk” was het antwoord, stapte in de douche en draaide daar de kraan wijd open.

Eenmaal beneden pakte ik de krant, de eerste Nederlandse sinds weken, en las het laatste nieuws. Toen Steve beneden kwam spraken we af dat ik naar het ziekenhuis zou gaan en daar kijken hoe het ging. De heren zouden om half een warm eten. Dan was Kees inmiddels wakker en had Steve de tijd om daarna rustig naar het werk te gaan. In principe kon ik dan gewoon aanschuiven, maar als het anders was dan moest ik vanuit het ziekenhuis maar even bellen. Wanneer Marc het ziekenhuis uit mocht dan konden we voorlopig onze intrek bij de heren nemen. We hoefden dan niet ver te reizen, alles was geregeld en indien nodig was het ziekenhuis vlakbij. We moesten maar zien wat we deden, maar dat aanbod stond.

In het ziekenhuis mocht ik zonder veel problemen doorlopen naar de afdeling, maar de kamerdeur zat dicht en er brandde en rode lamp boven.. Oeps. Er zal toch niks ergs zijn?

Vertwijfeld keek ik in het rond en klampte de eerste de beste verpleegster die ik zag lopen aan. “Is er iets met Marc Swets”? vroeg ik haar, ik zie dat de deur dicht zit. “Oh nee hoor”stelde ze mij gerust. De dokter doet zijn ronde en is nu bij hem. Ik denk dat je er wel bij mag, loop maar even mee. We gingen de kamer op en inderdaad stond er een vrouw bij Marc die inmiddels, dat zag ik wel,gewassen en geschoren rechtop in bed zat. Oh wat had ik hem graag even om de nek gevlogen, maar ik hield het netjes en beperkte me tot een nadrukkelijk “goeje morgen”. De arts draaide zich om en stelde zich voor als Bianca van Zon. Ik heb mijnheer hier net onderzocht en ik moet zeggen dat ik heel tevreden ben. Zoals ik het nu bekijk zou hij morgen wel naar huis kunnen, maar ik hoor net dat hij alleen woont en ook nog een eindje weg. Als hij hier morgen weg gaat is hij natuurlijk nog lang niet zover hersteld dat hij helemaal voor zichzelf kan zorgen. Bovendien is het niet goed wanneer er geen enkel toezicht is. Hij heeft ten slotte een behoorlijk buikwond en hoewel de kans klein is kan daar altijd iets mee gebeuren. Ik denk dat ik jullie dan nu maar even alleen laat, dan kunnen jullie samen bekijken wat er mogelijk is. Ik overleg nog wel met de verpleging hoe je vandaag het beste de revalidatie kunt inzetten. Morgenvroeg kom ik weer even kijken en als het dan is zoals ik hoop en verwacht dan mag je aansluitend hier weg.

Ze draaide zich om naar de deur en beende met de assisterende verpleegster de kamer uit.

Marc strekte zijn armen uit naar Luc en deze wilde zich maar wat graag laten vangen. Ondanks alles wat Luc de afgelopen avond en nacht had mee gemaakt, er bleek voor hem toch maar één echte kanjer te zijn en die lag hier in dat bed en die sloot hij nu stevig in zijn armen.

Na een tijdje intensief tongworstelen lieten ze elkaar eindelijk wat los en stelde Luc de vraag “Hoe gaat het?” “Ik vind dat je het wel lekker doet” was de droge opmerking van Marc. “Oh vind je dat, is even kijken of ‘hij” dat ook vindt en direct schoof hij met zijn hand onder de deken om, heel voorzichtig, te voelen of er weer wat leven in de brouwerij daar onder zat. Dat viel niet tegen want het bleek dat ondanks alle ingrepen in dat gebied, Marc met een joekel van en stijve in zijn bed lag. Luc kon het niet laten om hem even vol in zijn handen te nemen en begon langzame trek bewegingen te maken. Hij zag dat Marc zijn hoofd achterover op het kussen legde en met gesloten ogen afwachtend lag te genieten. Vanwege het dokters bezoek was het gordijn nog altijd zover dicht dat ze volledig uit het zicht waren van iemand die de kamer op zou komen lopen. Dus nam Luc rustig de tijd om zijn maatje eens even lekker van zijn ODOL af te helpen. Dat dit binnen 24 uur na de operatie al nodig was bewees maar eens hoe gezond en hoe geil onze chauffeur feitelijk was. Dat duurde overigens niet zo heel lang. Al na een minuutje trekken reikte Marc, nog altijd met gesloten ogen naar het nachtkastje waarop en doos tissues stond, pakte er een uit en gaf die aan Luc. Die begreep onmiddellijk wat er aan de hand was en in een vloeiende beweging schoof hij deze om de dikke paal, die op het punt stond zijn geilheid uit te braken in het papier. Luc voelde heel goed hoe twee, drie, krachtige stralen in zijn met papier bedekte hand spoten. Oehawaaah kreunde Marc, dat was lekker, en nodig vulde Luc aan. “We kunnen in ieder geval vaststellen dat een van de revalidatiedoelen van mijnheer Swets inmiddels bereikt is”.

Nadat Luc de tissue in de prullenbak had gekieperd en zijn handen afgespoeld, was het de hoogste tijd om weer eens serieus te praten. Luc vertelde in het kort op wat voor een bijzonder logeeradres hij terecht was gekomen. En ook dat het mogelijk was dat Marc daar na het ontslag uit het ziekenhuis ook naar toe zou kunnen om nog wat aan te sterken. Besloten werd dat Luc terug naar “de mannen” zou gaan om het een en ander te bespreken.

Daarna konden ze dan bekijken of de dokter dit ook zag zitten af dat Marc toch nog langer in het ziekenhuis moest blijven.

Er was heel veel te bepraten. Beiden waren zo zeker van hun gevoel dat ze er niet aan twijfelden dat zij vanaf nu bij elkaar zouden blijven. Ze woonden niet ver van elkaar dus konden voorlopig gemakkelijk “latten”, maar het zou wel vooral “palen”worden, stelden ze lachend vast. Toen rinkelde het mobieltje van Luc. “Moeder” stond er in het schermpje. Luc schrok zich te pletter want dit was het laatste wat verwachtte. Hij nam de oproep aan en melde zich zo opgewekt mogelijk: “Met Luc” “Jongen waar zit je???! Je weet dat ik je niet gauw op je mobiel lastig val, maar je vaste telefoon wordt maar steeds niet opgenomen. Ik begon me al zorgen te maken dat je ergens in een ziekenhuis lag”.

“Mam, geen zorgen, ik lig niet, maar ik zit in een ziekenhuis”.Whaaat, jongen toch, wat is er gebeurd!”. Marc heeft onderweg een acute blindedarm ontsteking gekregen en is in Breda geopereerd. Op dit moment zit ik bij hem en hij maakt het naar omstandigheden heel goed. Er is echter zoveel gebeurd dat ik er geen moment aan gedacht heb om jullie te informeren. Sorry maar het is niet anders”. “Jongen dat geeft niks ik ben veel te blij dat ik je weer hoor en dat alles goed is met je. Trouwens Marc… Marc, dat is toch die aardige chauffeur die jou een lift gegeven heeft?”. “Ja ja dat is hij”. En jij zit nu ’s morgens om half tien, buiten bezoekuur aan zijn bed terwijl hij bijkomt van een operatie”. “ Ja hoezo?”. “Nou niks, maar ik denk dat ik het wel goed gezien heb en dat die Marc voor jou inmiddels wat meer is dan een aardige chauffeur die jou een lift aanbood.” Toen begon Luc echt te stotteren. Wat moest hij zeggen? Ofschoon hij goed met zijn ouders overweg kon had hij met hen nog nooit over zijn gevoelens voor jongens gesproken. Volgens Luc verwachtten zijn ouders niets anders dan dat hij een keer met een meisje thuis zou komen en eigenlijk ging hij daar zelf ook wel van uit. Waarom niet? Ofschoon hij sommige jongens wel leuk vond om te zien, hij voelde zich ook niet echt homo. Lieve schat je hoeft niet te gaan stotteren ik kan je alleen maar zeggen dat dit voor je vader en mij absoluut geen verrassing is. Dat jij niet met een meisje thuis zou komen was voor ons al heel lang duidelijk. Maar wij vonden wel dat wij dit gewoon rustig aan jou over moesten laten en je op geen enkele manier beïnvloeden. “Maar hoe wisten jullie dat dan” vroeg Luc aan zijn moeder. Ach kind, ik zou je vele voorbeelden kunnen geven, maar daar is het nu niet de tijd voor. Ik ben heel blij dat ik je weer even gehoord heb en ik hoop dat het met Marc gauw helemaal goed komt. Je moest eens weten hoe blij ik voor jullie beiden ben, want al hebben we Marc dan nog maar een uurtje gezien, we vonden het een hele sympathieke jongen. En dat jij dat ook vond was voor ons absoluut en meer dan overduidelijk.

Je zou anders nooit, halsoverkop met een vreemde vrachtwagenchauffeur op pad gegaan zijn.

Wij zijn nu heel rustig richting Nederland aan het varen, maar het zal nog wel een kleine twee maanden duren voor we weer thuis zijn. Het weer is hier geweldig en het land zoals altijd: fantastisch. Dus wij vermaken ons wel, zorgen jullie maar goed voor jullie zelf. We bellen nog wel eens. Daaaaag en doe vooral de groeten aan Marc en wens hem beterschap.

Zo, dat was dat. Ppppffff Luc moest er wel even van bijkomen. Hij had zich over zijn coming out nog helemaal geen voorstelling gemaakt, maar dat het zo snel en simpel zou gaan was werkelijk niet voorstelbaar, sommige dingen bedenk je niet, die gebeuren gewoon, dat bleek nu wel weer eens.

Toen Luc weer bij zijn positieven was boog hij zich spontaan over Marc die een beetje was ingedommeld en gaf hem een stevige zoen. “Zo”, schrok Marc, “waar heb ik dat aan verdiend”? “Gewoon omdat ik je lief vind. Maar nu moeten we toch eens serieus bedenken hoe we verder gaan. Stel dat jij morgen naar huis mag, hoe zie je dat voor je?”.

Nou ik hoor je net zeggen dat we eventueel bij Steve en Kees kunnen logeren en dat lijkt me wel wat. Ik voel me eigenlijk best wel prima maar ik denk niet dat als ik overeind kom dat ik dan gelijk vol aan de bak kan. “Nou, nou”, dat weet ik nog niet zo zeker: “Dat stukje wat zojuist overeind kwam functioneerde anders optimaal!” grapte Luc.”Maar je hebt gelijk, je zult het toch even rustig aan moeten doen en dan lijkt me een logeeradres om de hoek van het ziekenhuis helemaal niet verkeerd”. Aldus werd besloten dat Luc naar “de jongens”zou gaan om een en ander af te spreken. Marc zou zoveel mogelijk rust nemen om aan te sterken en vanmiddag zou Luc weer terug komen tijdens het reguliere bezoekuur.

En zo kon het gebeuren dat de andere morgen twee mannen het ziekenhuis verlieten op weg naar de nabij gelegen Jacob Catssingel.

Na een logeerpartij van een week was Marc voldoende aangesterkt om weer zelfstandig te kunnen gaan wonen. Wel zelfstandig maar niet meer alleen.

In deze week waren Luc en hij tot de conclusie gekomen dat ze hun levens zoveel als mogelijk was wilden delen.

Een paar dagen eerder waren ze met een gehuurd bestelbusje eerst naar Dordrecht gegaan om daar wat spullen van Luc op te halen. Vervolgens doorgereden naar Zwijndrecht om deze in het huis van Marc, te plaatsen. Het was een heel bijzonder moment toen ze de woning van Marc binnen gingen. Uiteraard voor Luc die voor het eerst zag waar hij zou komen te wonen. Maar ook voor Marc die onverwacht een veel langere tijd van huis was geweest en de woning als vrijgezel had verlaten en er nu met zijn vriend en huisgenoot in trok.

Terwijl Marc de reclamefolders opruimde en de post nakeek ontfermde Luc zich in de keuken over het koffiezet apparaat. Nadat ze hun eerste bakje in de gezamenlijke woning hadden genuttigd trokken ze naar de boven verdieping om die te “inspecteren”. Als laatste liet Marc Luc de slaapkamer zien. Ofschoon niet zo groot als bij Kees en Steve, stond daar toch ook een heel ruim en comfortabel twee persoonsbed. Het duurde dan ook niet lang of de beide vrienden waren, volledig naakt, verwikkeld in een liefdesspel dat iedere fantasie te boven gaat. Zo helemaal op hun eigen stekje vielen alle remmen van hen af en gaven zich volledig en onvoorwaardelijk aan elkaar. Misschien niet helemaal verstandig maar ach…….. het was heerlijk.

Epiloog Een jaar later.

Niet ver van Beziers tufte in het Canal du Midi een motorjachtje, op weg naar een oude loswal om daar de nacht door te brengen. Aan boord twee mannen die het zo te zien heel goed met elkaar konden vinden. Het bootje was eigendom van de ouders van een van de mannen, die ieder jaar de zomermanden met hun bootje door Frankrijk trokken. Hun tocht werd dit jaar onderbroken doordat hun zoon en zijn vriend gedurende drie weken hun vakantie aan boord wilden doorbrengen. De “jongens” waren met de auto naar Lyon gereden en daar aan bord gegaan. De ouders waren met die auto terug naar Nederland gereden en zouden over drie weken naar de plaats rijden waar de jongens dan waren. Ze zouden rustig aan varen en hadden alle tijd. Er was maar één must: Ze wilden per sé een nacht aan deze loswal door brengen. Dit was de plek van hun eerste ontmoeting. Achteraf bezien was dit de plaats waar ze hun laatste avond als vrijgezel beleefden. Na die avond waren ze voorgoed een stel. Na het avondeten liepen ze, een stukje de wal op, zonder iets te zeggen wisten ze van elkaar wat ze wilden zien. De open plek omgeven door bomen en struiken waar je zo gemakkelijk een truck kon parkeren. En het was blijkbaar niet alleen chauffeur Marc die dit plekje kende. Ze hadden nauwelijks vijftig meter door de struiken gebanjerd of ze ontwaarden door het bladerdek een grote truck.

Eenmaal op de plaats aangekomen zagen ze een Nederlandse wagen waarvan de chauffeur op en tafeltje naast de cabine met ontbloot bovenlijf een maaltijd aan het brouwen was. Toen de chauffeur opkeek van zijn potje en de beide mannen uit het bos zag komen, konden zowel Marc als Luc een whooow nauwelijks onderdrukken. Wat een stuk! Rond de dertig mooi gespierd maar niet overdreven, en een uitstraling…! Er werd kennisgemaakt en de chauffeur bleek Jan te heten en kwam uit Helmond. Hij was onderweg van Spanje naar Nederland en wilde hier de nacht doorbrengen. Het duurde niet lang of ze waren in een geanimeerd gesprek gewikkeld terwijl Jan zijn potje leeg peuzelde. Toen hij zijn spullen wilde afspoelen stelde Luc, voor dat Jan als hij daar me klaar was naar hun boot zou komen om daar samen en bak koffie te drinken. Terwijl Marc enthousiast knikte, nam Jan de uitnodiging direct aan. “Ik maak de boel schoon, knap me wat op en dan zien jullie mij wel verschijnen”. En zo gebeurde het ook. En nadat ze met z’n drieën hun koffie gedronken hadden kwam er een flesje wijn op tafel. Omdat het wat frisser werd besloten ze in de kajuit verder te praten. En waarover ging dat gesprek……?

Niet veel later lag er in het Canal du Midi een bootje. Het lag er zo rustig en stil, leek het. Want omdat het zo aardedonker was kon je niet zien dat het bootje allesbehalve rustig in het water lag, en stil was het er ook zeker niet! De geluiden die vanuit de kajuit te horen waren lieten niets te raden over. En honderd meter verderop? Daar stond een truck goed afgesloten, maar volkomen eenzaam.

Zijn chauffeur, die de volgende ochtend vanaf de loswal door de struiken kwam lopen, opende het portier, startte de motor en vertrok terwijl hij als groet even op de claxon drukte.

Hij glimlachte, hij deed dit werk al bijna 10 jaar, maar dit was ook voor hem, beslist een verrassende reis!

Lieve lezers heel erg bedankt voor jullie support. Jullie zijn zo enthousiast dat ik graag een vervolg zou schrijven, maar dat zit er niet in. Dit verhaal heb ik al een paar jaar geleden geschreven maar ik heb sindsdien geen idee meer gekregen hoe ik, zonder in herhaling te vallen, een nieuw verhaal zou kunnen verzinnen.

Zoals jullie gemerkt hebben ben ik niet zo van de verhalen met “een wip in twintig regels”. Die verhalen zijn ook leuk maar dat moet een ander maar doen.

Als jullie suggestie hebben om op dit verhaal door te borduren dan hoor ik dat graag, verwacht daar niet te veel van maar als jullie suggesties hebben dan ga ik m’n best doen. Dus jullie reacties blijven welkom Groetjes The