Tijdens mijn jeugd was ik regelmatig actief bezig met het spelen van online games. Allerhande MMOGs (Massively Multiplayer Online Games) en MMORPGs (Massively multiplayer online role-playing games) zijn de revue gepasseerd. Naarmate ik wat ouder werd, werden andere zaken, zoals bijvoorbeeld mijn studies (Biotechnologie) en mijn sociaal leven belangrijker en raakte het spelen van online games wat op de achtergrond.

Recent besliste ik echter om me nog eens te laten gaan. Ik registreerde me opnieuw voor een MMOG. Deze keer een soort oorlogsspel waarin je samenwerkt met andere spelers in een clan en waarbij je met je legers andere clans moet proberen te overwinnen. Plezant wel, maar het vraagt wel wat tijd om je account te managen. Het leuke aan dit spel is het spelen in groep. Je bouwt binnen je clan een soort community op en je leert andere spelers kennen. Met sommige spelers werk je uiteraard nauwer samen dan met andere spelers, maar over het algemeen zit de groepssfeer goed. Onze clan heet trouwens “The Avengers”, naar de superheldenfilm.

Omdat we vanaf het begin van het spel (dat overigens verschillende maanden duurt, omdat je eerst een sterk rijk moet zien op te bouwen en daarna pas kan overgaan tot het bekampen van andere clans) al nauw samenwerkten in de clan en dus een goede groep creëerden met weinig verloop van spelers, werden de banden nauwer. Ik speelde specifiek nauw samen met enkele naburige spelers, waarvan ik met Tom het meeste contact onderhield. Aanvankelijk ging dat via IGMs (ingame messages), later ook via Discord. Discord is een communicatiekanaal voor gamers, waarbij je zelf groepskanalen kan creëren om te communiceren tijdens (hoe kan je het raden) online games. Waar vroeger bijvoorbeeld TeamSpeak populair was, heeft Discord nu wat meer marktaandeel veroverd, zeker voor deze MMOG. Vanaf het begin had ik reeds veel sympathie voor Tom. Het is een vlotte West-Vlaming (zelf ben ik Antwerpenaar), maar dat was prima voor ons beide (soms durft de combinatie West-Vlaanderen – Antwerpen wel eens botsen). Met zijn 24 jaar is hij 4 jaar jonger dan ik, dus we zijn van dezelfde generatie. Je zal misschien denken, is dat niet te oud om computerspelletjes te spelen? Wel nee, eigenlijk behoren we nog tot de jonkies binnen onze clan. Enkele leiders van onze clan zijn gemakkelijk de 40 gepasseerd, zijn getrouwd, hebben enkele kinderen, enz. Het spel is dan ook strategisch uitdagend en leent zich dus prima voor volwassenen. Toen ik jonger was speelde ik het ook wel eens, maar ik merk nu dat ik daar toen minder bij nadacht en met minder maturiteit speelde. Die maturiteit is echter belangrijk om de overwinning binnen te kunnen halen. Jongeren zijn vaak impulsiever in het spel, terwijl diplomatie misschien belangrijker is.

Omdat Tom en ik regelmatig samen speelden, geraakten we ook persoonlijk bekend met elkaar. Hij wist ondertussen dat mijn naam Marijn is en dat ik in Antwerpen doctoreer in de Moleculaire biologie. Zelf is hij student Burgerlijk Ingenieur in Gent, waar ik zelf ook nog gestudeerd heb. Net zoals ik (zonder te willen opscheppen) best intelligent dus. Dat is trouwens een nuttige eigenschap in het spel, want het vergt toch enig inzicht. Ook timing en wat computerskills zijn machtige wapens. Hoewel het spel mooi vormgegeven is, komt het spelen min of meer neer op wiskunde. Aanval vs. defensie, afstanden en tijden inschatten, enz. Daar zat het dus wel goed voor ons. Misschien atypisch voor een gamer, maar het sociaal leven van Tom was ook prima in orde. Hij was actief in het studentenleven, had een vriendin en ging regelmatig met vrienden op skivakantie. Zo ook enkele weken na de start van het spel, waarbij ik zijn account wat onderhield. Daar was hij me achteraf trouwens zeer dankbaar voor.

Hoewel ik Tom dus enkel leerde kennen via het over-en-weer sturen van berichten, IG en op Discord, en dus geen idee had hoe hij eruit zag en hoe hij in de omgang was, groeide er langs mijn kant toch een zekere sympathie voor hem. Aangezien we het na enige tijd best goed met elkaar konden vinden, dacht (of hoopte) ik van zijn kant hetzelfde. Op een gegeven moment kreeg ik van Tom een berichtje op Discord om te vragen of we geen contact wilden houden via social media. Hij zei dat hij het stilaan drukker begon te krijgen (hij zou stilaan afstuderen) en minder tijd had om de Discord (die ondertussen flink uitgebouwd was door Jon, onze clanleider) te blijven volgen. Ik stemde in en even later kon ik zijn profiel bewonderen. Uiteraard bekeek ik eerst zijn foto’s. Op het eerste zicht een doodgewone jongen, niet buitengewoon knap of opvallend van uiterlijk, maar zeker geen lelijke kerel. Best verzorgd. Donker haar, leuke kledingstijl en een klein baardje. Ik ben normaal niet zo’n fan van baarden, maar bij hem stond het wel, als het niet te lang was. Na wat verder grasduinen door zijn profiel vond ik ook een zomerse foto zonder shirt. Helaas, geen adonislichaam, gewoon normaal gebouwd, niet specifiek gespierd of strak gevormd. Ook hier was een beetje borst en buikhaar te zien, geen oerwoud, maar misschien voor mijn voorkeur toch al wat veel. Al bij al vond ik toch dat hij er best ok uitzag. Het had veel erger kunnen zijn, dacht ik bij mezelf. Nu we dus officieel vrienden waren via social media, konden we mekaar daar spreken. Uiteraard meestal over onze MMOG, maar ook over andere zaken. We lachten wat met elkaars taaltjes enz. Gewoon leuke gesprekken zonder meer.

Het spel was ondertussen op een punt gekomen waarbij enkele nieuwe features gereleased zouden worden waarbij hoogstwaarschijnlijk veel gevochten (of zoals ik zei: aan wiskunde gedaan) zou worden. Onze clanleiding had daarom het idee om eens IRL (in real life) samen te komen. Uiteraard was dat enkel voor de mensen die dat wilden, zonder enige verplichting. Gezien onze clannaam “The Avengers” had onze clanleiding iets in petto: we zouden met z’n allen kunnen afspreken op een Marvell-beurs, perfect in thema dus. Omdat die beurs toevallig in Antwerpen liep, meldde ik me aan. Behalve Tom had ik nog wel fijne mensen leren kennen en het leek me leuk om mijn spelgenoten eens te leren kennen. Tot mijn verbazing meldde ook Tom zich aan. Verbazing, want hij moest toch een hele verplaatsing maken naar Antwerpen. Ik was natuurlijk wel tevreden, mijn maatje kwam ook mee. Ik zou op z’n minst toch al één iemand (her)kennen en dat stelde me gerust.

We spraken af op een zondagvoormiddag 11u. Niet te vroeg dus, zodat personen die van verder zouden afreizen voldoende tijd hadden om er te geraken. Omdat heel wat clanleden met de trein zouden komen, was onze plaats van afspraak het centraal station van Antwerpen. Ik wist al van Tom dat hij wat vroeger zou zijn dan de afspraak, omdat zijn trein net enkele minuten na elk uur arriveerde en hij dus net te laat zou zijn als hij op 11u mikte. Ik beloofde hem om ook tijdig te arriveren, zodat hij niet alleen zou zijn. Aangekomen in het station, zag ik dat de trein vanuit Kortrijk zou arriveren om 10u07 op spoor 6. Ik wachtte hem daar op. Toen de trein arriveerde en de deuren openden, stapte Tom als eerste uit. Ik herkende meteen zijn halflange haren, netjes in de plooi en zijn typische gezichtsvorm, ook al droeg hij een opvallende rode zonnebril. Hij had me duidelijk ook gezien en wandelde op me af. In zijn lichtgroene polo en donkere bruingroene short zag hij er best goed uit. Ik had hem groter geschat op foto, maar dat bleek een foute inschatting te zijn. Hij was kleiner dan ik en ik ben zelf ook maar 1m76. Toch, knapper in het echt dan op zijn social media account. Hij kwam naar me toen en we gaven mekaar een hand.

-“Dag Tom. Vlotte reis gehad?”

-“Hey Marijn! Ja prima, geen klachten. Leuk je te ontmoeten trouwens.”

-“Insgelijks! We hebben nog een klein uurtje tijd voor we afspreken met Jon en de anderen. Zullen we even de stad intrekken?”

-“Goed idee, ik ben niet erg bekend in Antwerpen. Ik zou wel graag eerst even ergens iets te eten halen. Ik heb best honger en nog niet ontbeten.”

Zo gezegd zo gedaan. Tom kocht 2 croissants en een koffie in het station en we wandelden via de Keyserlei richting het centrum. Onderweg kon ik het niet laten om hem goed te bekijken. Uiteraard probeerde ik dat subtiel te doen. Tom wist immers nog niet dat ik homo ben. Dat hield ik nog wel even voor mezelf, want het is altijd toch even spannend hoe mensen daarop reageren. Zo goed kende ik hem nu ook nog niet. Gelukkig viel niet erg op dat ik hem bekeek. Het interessantste waren natuurlijk zijn blote benen. Een normale portie beenhaar, maar mooi gestroomlijnd langs zijn toch wel stevige kuiten. Ik wist dat hij regelmatig wel eens ging joggen en zijn ervaring in de wintersporten zal er ook niet slecht aan gedaan hebben. Onderweg babbelden we over allerlei dingen, over de Marvell-beurs, over Antwerpen, over hoe de andere Avengersleden eruit zouden zien, over het mooie weer. Tom babbelde trouwens opvallend vaak over zijn vriendin Hanne. Ze waren ondertussen al enkele jaren samen en ze dachten eraan om na hun studies samen te gaan wonen. Ik werd op slag een beetje jaloers.