Met mijn voeten in het Ugandese stof, bezweet en met een zware tas loop ik na een lange dag richting mijn eigen huisje. Het is zo’n 5 minuten lopen vanaf de school waar ik werk, die midden in het Afrikaanse Uganda staat. Onderweg word ik gegroet door verschillende kinderen. De ene schreeuwt: ‘Teacher Benjamin’, de ander die mijn naam niet weet roept: ‘mzungo’, wat zoveel betekent als ‘blanke’. Nadat ik klaar was met mijn opleiding tot meester, besloot ik gelijk om mijn koffers te pakken en te vertrekken naar het land waar ik tijdens mijn opleiding stage had gelopen: Uganda. Hier werk ik nu van maandag tot en met vrijdag op een basisschool en ben ik voornamelijk bezig met het rekenonderwijs. Een groot aandachtspunt in Uganda, want veel volwassenen tellen nog met hun vingers. Het is ze nooit op de goede manier geleerd. De komende twee jaar ga ik mij focussen op dit probleem op dezelfde school. Een school met een Zweedse directeur, maar met Ugandese leerkrachten. Samen met de directeur wil ik uiteindelijk in heel Uganda het rekenonderwijs verbeteren. Een behoorlijke uitdaging, maar niet onmogelijk.

Mijn vrienden verklaarde mij voor gek toen ik vertelde dat ik de komende jaren in Uganda zou gaan werken. Ze vonden mij met mijn 22 jaar te jong om al zo’n grote stap te zetten. Ook mijn ouders vonden de beslissing moeilijk. Het gemis van hun kant is groot en ze proberen mij elke dag even te spreken. Ze hebben het er moeilijk mee, maar bewonderen de keuze ook. Hier naar toe reizen vinden ze te spannend, maar wie weet zullen ze de stap ooit nog wagen. In Uganda heb ik de tijd van mijn leven. De kinderen zijn geweldig, het land is mooi en de bevolking is open, lief en positief. Natuurlijk zijn er veel mensen arm, is de werkloosheid hoog en hebben mensen geen vast ‘dak’ boven hun hoofd, maar de Ugandese bevolking maakt er het beste van. Overal op straat is muziek en hangt er een fijne zweer. Op straat wordt overal eten verkocht, want iedereen probeert op een creatieve manier geld te verdienen. Onderweg naar mijn huisje kom ik naast vrolijke, spelende kinderen ook veel van die kraampjes tegen. De ene verkoopt chapati (soort pannenkoeken) en de ander kikomando (een prutje met bonen). Ik besluit het vanavond maar te houden bij kip met rijst.

Kapot en bezweet dus. De hele dag met leraren overleggen, lessen geven, maar in de pauzes ook dansen. Ik doe de muziek aan en dan gaan de voeten van de vloer. De kinderen hebben een speciaal gevoel voor ritme en kunnen ongelofelijk goed dansen. Heerlijk. Daar word ik naast het werken met cijfers, ook ontzettend gelukkig van. Die kinderen. Fantastisch.

Van een afstandje kan ik de muur zien die om de huizen heen staat. Het is een soort compound. Hier binnen staan 10 huisjes. Een van die huisjes is van mij. In tegenstelling tot de gemiddelde Ugandees woon ik aardig luxe. Het huisje heeft drie slaapkamers, een grote keuken en een mooie ruimte woonkamer. Achter is een veranda en voor het huis een tuintje. De huisjes staan in het cirkel met in het midden een mooi plein. In de huisjes wonen Ugandezen die het beter hebben getroffen. Ik ben de enige van buiten Uganda. Naast een muur is er veel prikkeldraad en wordt de compound beschermd door twee bewakers, die beide stoer een mooi geweer vasthouden. Ik krijg een vriendelijk knikje van beide guards en loop de compound in. Ik word omsingeld door kinderen, die hier wonen. Normaal zou ik even een spelletje met ze doen of een dansje, maar ik ben kapot, gesloopt en ik stink naar zweet. Even een knuffel en snel doorlopen naar mijn eigen huisje. Ik doe mijn deur open, haal de verschillende sloten eraf en doe nadat de deur weer op slot is eerst mijn t-shirt uit en plof op de bank. Eigenlijk geen eens meer de kracht om wat drinken te pakken. Even relaxen op de bank en afkoelen.

Leven in Uganda was goed geweest voor mijn lichaam. Ik was al slank voordat ik hier kwam, maar het kleine beetje vet wat er nog zat was als sneeuw voor de zon verdwenen. Door het dansen en de fitness oefeningen die ik elke week netjes deed ontstonden er beginnende spieren. Een donkere huiskleur zou ik nooit krijgen, maar langzamerhand kreeg ik het lichaam van de een echte Ugandese man.

De Ugandese man is in het algemeen knap en fijn om te zien. Daarvoor ben ik natuurlijk niet naar Uganda gekomen, maar op straat zie ik toch wel veel knappe mannen. Ze zijn groot, meestal breed en lijken geboren te worden met een bepaalde bouw. Een bouw waar veel Europese mannen jaloers op zullen zijn. In de meeste gevallen een gespierde bouw. Daarnaast verzorgt iedereen zich goed. Het kleine beetje geld wat mensen hier hebben, besteden ze aan hun uiterlijk. Mannen hebben meestal mooi opgeschoren zijkanten en het haar wat langer bovenop. Ze dragen meestal strakke shirts en korte shorts vanwege de hitte. Ze lijken trouwens ook geboren te worden met iets moois van onderen. Dat weet ik echter alleen van het internet, maar kijkend naar de afdrukken in de broeken van de mannen lijkt dit geen onzin. Vorige weekend was ik nog bij het plaatselijke meer voor een frisse duik en zag ik verschillende mannen zichzelf wassen. Er hing bij allemaal eigenlijk wel een redelijk grote piemel. Dan was het hele zaakje nu nog slap. Bij het dagdromen over de Ugandese man gebeurt er altijd wat in mijn onderbroek. Nu heb ik echter totaal geen energie om er iets mee te doen. Ik besluit naar mijn slaapkamer toe te lopen. Schop mijn schoenen uit, doe mijn broek uit en duik onder de klamboe. Zonder eerst te avondeten besluit ik even te gaan slapen. Ik vergeet de wekker te zetten.

Ik schrik wakker van iets dat op de grond lijkt te vallen. Snel pak ik mijn mobiel erbij en zie ik op de wekker staan dat het iets over 11 is. Ik baal van mijzelf. Ik had mijn wekker moeten zetten, want nu komt mijn hele ritme in de war. Al gauw denk ik aan het geluid waarvan ik wakker ben geworden. Kwam dit van buiten? Of was er binnen iets gevallen? Naast het licht dat van mijn mobiel af kwam, was het pikkedonker in de kamer. In Uganda ging de zon al onder rond half 8. Ik ging rechtop zitten en voelde dat ik nodig wat moest drinken. Ik wilde opstaan, maar deinsde terug. Opnieuw hoorde ik geluid en het leek wel degelijk uit het huis te komen. Ik voelde mijn hartslag stijgen en was in luttele seconde bezweet. Nog wat seconde later besloot ik de angst uit mijn hoofd te praten. Er kon niemand in mijn huis zijn. Op de deur zaten meerdere sloten en de compound werd bewaakt door twee guards. Natuurlijk kon mij niets gebeuren. Toch voelde ik mij niet veilig. Er was iets. Iets klopte niet. Dit gevoel werd niet veel later bevestigd. Ik hoorde de deur open gaan die de woonkamer van de gang scheidde. Deze gang liep door richting mijn kamer. In dit huis liep op dit moment iemand, die er niet hoorde. Er was iemand het huis ingebroken. De angst drukt zich door tot diep in mijn boten en mijn hoofd vult zich verder met zweetdruppels. Ik hoor, in de doodse stilte die heerst, voetstappen op de gang. Mijn hoofd wil mijn lichaam in veiligheid brengen, maar mijn lichaam werkt niet mee. Ik voel mij krachteloos en kan geen geluid uitbrengen. De voetstappen komen ondertussen dichterbij. Dan ineens kom ik in actie. Ik wil mijzelf in veiligheid brengen. Ik sla de klamboe van mij af en maak een sprong naar de deur van de kamer. Ik steek de sleutel die naast de deur hangt in het slot, maar nog voordat ik de slaapkamer deur op slot wil draaien wordt deze met een klap open geslagen. Verloren. Door de openslaande deur krijg ik een behoorlijke klap en beland ik op de grond. In een reflex kruip ik naar de hoek van de kamer en kruip in elkaar. Omhoog kijkend zie ik de gestalte in de kamer staan. Een lange man, die iets langer lijkt dan mij. Iets richting de 2 meter. Breed, groot en gevaarlijk. Nog voordat ik langer kan kijken word ik bij mijn benen de hoek uit gesleurd en weet ik voor het eerst een gil uit te brengen. Wat komt deze man doen. Wat doet deze man in mijn kamer…..

Wordt vervolgd...

(Reacties worden gewaardeerd).