Jongens Hormonen - 9

Rik beleefde de laatste vakantiedagen en trok op 1 september naar zijn nieuwe school.

Maandag . Serge trok in de namiddag met zijn ma naar Ieper om nieuwe schoenen te kopen en nog een en ander voor school. Ik nam mijn fiets om een tocht te maken in de omgeving. Dank zij Serge had ik al een beetje de omgeving leren kennen en vond er al goed mijn weg. Prachtig weer. Ik had een kleurig sportbroekje aan met een hagelwit slipje er onder. En een leuk los hemdje. Lekker fietsen. De wind blies in mijn broekspijpjes. Ik vond het leuk. Die enkele weken in de Westhoek, samen met Serge, hadden mij helemaal doen veranderen. Het was alsof ik ernaar zocht om helemaal of minstens halfnaakt te zijn. Waar ik vroeger quasi nooit zo’n extra korte broekjes droeg, nu zocht ik het kortste uit. Ja, ik was absoluut niet minder bedeeld geweest wat mij lichaam betrof. Eerlijk gezegd, mijn lichaam mocht gezien worden. Mooie borst, duidelijke armspieren, gespierde dijen. Ik genoot er van te weten dat andere mensen – vooral andere jonge mensen – mijn lichaam zagen en konden bewonderen.
De tocht leidde me door mooie straten met leuke namen. De Westhoek ! Die vond ik prachtig. Jaja, op school in Antwerpen hadden we daar wel iets over geleerd. Doch over die mooie landerijen, grote hoeven, weidse weiden, groene velden… Nee,de schoonheid van deze streek, die moest je zien, ervaren, ondergaan.

Het was leuk fietsen. Ik kwam nog andere fietsers tegen, ouderen met dure sportfietsen, jonge meisjes, die me giechelend voorbij fietsten, dames op boodschappentocht. Ik zag mensen op het veld werken. In de grootstad kon je zo’n beelden enkel in je fantasie zien verschijnen. Hier waren ze realiteit.
Ik dacht aan de voddenfabriek. Hoe zou het zijn met de drie uit de strijkafdeling ?

- Hé, Rik !
Er wandelden drie jonge kerels richting een verbouwde tweewoonst die wat van de weg af stond. Ik herkende Bart en James. Ze liepen blootsvoets met enkel een sportbroekje aan, in bloot bovenlijf.
- Hé, potverdikke, Bart !
- Wat kom jij langs hier zoeken ?
- Gewoon even fietsen.
- En Serge ?
- Die is met zijn ma gaan winkelen. Woon jij hier ?
- Ja….
Bart wees een verbouwde tweewoonst aan, een eind van de weg.
- Kom je mee ? We gaan een duik namen in ons zwembadje.
Een duik in een zwembadje ? Met zo’n zomers weer. En… ik zou die kerels half of helemaal naakt zien. Bart en James had ik de dag voordien reeds kunnen bewonderen. Doch die derde, die trok me echt aan. Hoe kwam dat ?

Ik volgde het drietal, achter de tweewoonst – nu tot één enkele riante woning verbouwd. Een prachtige tuin met aan de zijkant een groot zwembad in plastiek, half in de grond gebouwd, en half boven de grond uitstekend.
De drie trokken al meteen hun broekje en sandaaltjes uit en ook hun slipje. Ze stonden daar poedelnaakt. Mijn ogen zocht de piemel van die derde.
- Dat is William, zegde Bart.
- Leuk….

In geen tijd had ook ik mijn schoenen en broekje en slipje uit. En hup, het water in. Heerlijk ! Wat plonsen en dan met onze rug de wand leunen, en onze voeten laten dobberen op het water. Lekker leuk.
William zat ook op het college. Hij zou zijn laatste jaar beginnen. God, mens, wat had die een lul zeg !
Het was heerlijk daar in dat frisse water op die hete zomerdag. Genieten was de boodschap. En zo in ons blootste blootje ! Ik vond het enig !
Ik merkte hoe William even aan zijn piemel trok. Blijkbaar had Bart het ook gezien.
- Hé, gaat het niet ? Nog niet gemast vandaag ?
- Heb jij misschien al getrokken, vandaag ?
- Ik doe dat enkel ’s avonds… daar slaap ik goed van.
- Ja, maar ik zie dat jouw leuter toch zijn kopke opricht…;
- Ja, en die van jou niet zeker !
Inderdaad, William had een stijve gekregen. Die van mij groeide ook wat.
Het bleef even stil. William wreef nu traag over zijn lul.
- Zeg, stadspietje, trekken ze daar in Antwerpen ook aan hun slinger ?
- Ja… Ja zeker…;
- En jij ? Ik zie dat dit mussenjong van jouw plots bijna een ekster geworden is…
We lachten.
- Zo te zien, komt er nog al een en ander uit, als je rukt.
- Hmmm… Ja….
- Wil ik jou eens een goeie beurt geven ?
Ai… Wat nu ? Het was plots alsof ik ernaar verlangde om eens door een andere gemolken te worden. Tot twee maanden geleden was er absoluut geen sprake van dat ik daar naar verlangde. En hier… Met die drie onbekenden, want dat waren ze in feite nog.
- We gaan jou eens de zevende hemel leren kennen. Hé, mannen ?
- Ja…
- Ja….
William keek me aan. Die voerde duidelijk het woord.
- Wat denk je ? Of durf je niet ?
Mijn hart sloeg hard en snel. Durven ? Of verlangde ik er misschien naar ?
- Wat wil je ? vroeg ik.
- Wel… Jou van je zaad verlossen….
- Ik… Ik kan daar niet tegen dat er iemand aan mijn pietje voelt.
- O… We gaan je vast houden. Hé, mannen ?
- Ja..;
- Natuurlijk….

Ik zat tussen twee vuren gewrongen. Ergens wilde ik het wel. Maar anderzijds….
- Allez, kom….
Ze stapten alle drie uit het zwembadje. Ik volgde.
- Ga maar op je rug liggen.
Ik ging op mijn rug liggen. Bart knielde over mij borst heen, zijn gezicht naar mij gekeerd. Hij boog voorover en drukte mijn armen achter mij tegen de grond. Waar had ik dit nog meegemaakt ?
Ik voelde hoe mijn benen uit elkaar werden geduwd. En hand raakte mijn penis aan. Ik klauwde met mijn handen in het gras naast mij.
- Aaaahhh…. Oooohhhh… Nee, nee….
Een hand omklemde mijn stijve lul en een andere hand grabbelde in mijn ballen.
- Nee.. Nee….
Ik schudde helemaal. Bart kneep zijn knieën in mijn zijde, lag half over me heen, hield me klem.
- Nee.. Oooo… Nee….
Ik hield het niet uit. Ik voelde hoe mijn zaad uit mijn paal spoot;
- Nee.. Nee… Stop ! Stôôôppp !
Doch ze stopten niet. Ze deden door. Het was of ik bewusteloos zou vallen. Het was… Het was zo buitenmatig zalig leuk !

Ze lieten me los. Bart stond op.
Ik lag uitgemolken.
Ze knielden naast mij en begonnen zichzelf te rukken. Mijn ogen zagen hun ballenzakken heen en weer klotsen. Ik zag hun zaad uit hun lullen spuiten. Ik voelde hun zaad op mij pletsen.

We stonden bij elkaar. Bart had enkele handdoeken gehaald. Daar droogden we onze lullen en buik mee schoon.
We doken opnieuw het water in.
- Heb je ervan genoten ? vroeg William;
- God, nee zeker ! Maar ik kan er niet tegen.
- Haha… Je kon niet anders hé !

Het was zeker na vier uur wanneer ik vertrok.
- Tot overmorgen !
- Tot overmorgen !


Woensdag 1 september. Met en zware rugzak beladen per fiets naar het college. Samen met Serge. Het deed abnormaal aan die natuurmens gewoon gekleed te zien, een beige jas, een geruit en gestreken hemd, schoenen en… zelfs kousen ! En… een korte broek !
Serge had me de avond voordien verteld dat bij mooi warm weer veel jongens een korte broek droegen op school. Nee, niet zo’n kort broekje van voor twintig jaar. Een moderne korte broek tot vlak boven de knieën. Een bermuda-broek. In Antwerpen, in het college waar ik les gevolgd had, daar was dat gewoon ondenkbaar !
- Tedju, Rik, gedaan met de vakantie !
- Ja, Serge.
- Het zou altijd vakantie moeten zijn, vind je ook niet ?
- Dat is de schuld van Eva, hé !
- Hoe de schuld van Eva ?
- Wel ja, had ze niet aan de appels van God de Vader gezeten, dan leefden wij nu nog in het Aards Paradijs !
- Ja, jij bent ne goeie, jij !
Even stilte.
- Ja, en dan hele dagen in ons blootje lopen, hé !
- Tedju… en in ons blootje naar school gaan !
- Ik zie al de leraars, met nen lul van vijftien centimeter.
- Of de leraressen, de oudste, met borsten lijk kallebassen.
- Ssssttt…

Druk verkeer aan de schoolpoort. Serge loodste me naar de fietsstallingen.
- Hé, Rik !
William kwam ook juist aangereden. En Bart eveneens.
Bart leidde me naar de studiezaal. Een immense zaal met allemaal grote lessenaars en banken. Ouderwets. Op de achterste rij lagen briefjes geplakt, met de namen van de leerlingen en de plaats in de studiezaal. Ik kreeg een plaats toegewezen ergens halfweg de grote zaal.
De subregent kwam.
- Ha, een nieuwe zeker ?
- Ja, meneer.
- Heb je al iemand die je kent ?
- Ja, meneer. Daar, Serge. Ik woon er naast.
- Serge ! Al veel geleerd over de vogels en de planten ?
- Ja, meneer. En hier, Bart ken ik ook al.
- Oke…
- Dat is meneer Glorieux, legde Bart uit. Geen gewone hoor. Je zult hem wel leren kennen. Als hij met zijn vingers knipt, zorg er maar voor dat je in orde bent.

Boeken en schriften in de lessenaar geborgen.
Belsignaal. Naar de speelplaats en opstellen per klas. De deur door, de trap op naar de klas. De vijfde wiskundig-moderne talen. Acht jongens en negen meisjes.
De klasseleraar verwelkomde ons. Mijnheer Detillieux. Die zou ons Nederlands, Engels en Duits onderwijzen. Wiskunde en wetenschappen kregen we van mijnheer Deblauwe.
Een voor een moesten we onze naam zeggen, en van waar we waren , en wie onze ouders waren en hoeveel broers en zussen we hadden.
- Jij bent nieuw ? Vroeg meneer Detillieux.
- Ja, meneer;
- En waar zat je verleden jaar?
- In het Onze-Lieve-Vrouwencollege in Antwerpen.
- Is dit niet van de Jezuïeten ?
- Ja, maar veel paters zijn er niet meer.
- En… is het niet zo dat je daar een uniform moet dragen ,
- Ja, in de eerste en twee graad van het middelbare. Een blauwe broek en wit hemd en blauwe trui en blauwe jas. In de laatste twee jaar zijn ze wat soepeler…
- Amaai zeg, een uniform !
Een van de meisjes zuchtte luidop.
- Ja, reageerde ik, de meisjes een blauwe rok of broek en een witte blouse, en een blauwe trui….
De jongens luisterden. Een van hen stak zijn vinger in de lucht.
- Ja ? Een vraag ?
- Ja, meneer… E… Rik… waarom ben je naar hier komen wonen ?
- Omdat mijn pa hier werk gevonden heeft..
Ik verzweeg maar dat hij directeur geworden was in de weverij.

De voormiddag verliep rustig. Ik voelde dat ik als nieuwe leerling ergens de aandacht getrokken had. Naast mij zat een zekere Lieven. Een grote opgeschoten knaap met blonde krullen, zijn hele hoofd vol.
Tijdens de speeltijd stond ik natuurlijk bij Bart en Lieven en nog twee jongens van de klas. De meisjes vormden aparte groepjes.
- Heb jij al een vriendinnetje ? vroeg Lieven.
- Nee… Nee….
Lieven keek me aan. Hij knipoogde even. Wat wilde hij daarmee bedoelen ?

Tijdens de middagpauze maakte ik kennis met enkele meisjes van de klas. Toffe meiden. Ook Serge kwam bij ons staan.
- Haha, Tarzan, hoe was de vakantie ?
De meisjes noemden hem Tarzan. Ik moest even lachen.
De meisjes vroegen ook een heleboel over Antwerpen. Ja, ze kenden die stad. En ze waren er al eens geweest. Meestal in de dierentuin. Voor de rest kenden ze er zeer weinig over. En dat we daar op school een soort uniform moesten dragen, dat vonden ze niet leuk. Ik zegde dat je daarom niet zo saai gekleed moet zijn.
In de namiddag nog drie lessen. Elke leraar vroeg onze naam, en wie onze ouders waren. Dat ik een nieuwe was in de klas interesseerde hen vooral. En iedere keer moest ik mijn verhaal doen.

Die eerste schooldag was er nog geen avondstudie. Dus, om half vijf met de fiets naar huis. En thuis vertellen over de nieuwe klasmakkers.
Tegen zes uur kwam Serge nog even oefenen met het fitnesstoestel. Samen elkaar aanmoedigen.

Tweede dag, in de namiddag sportles. Naar de grote turnzaal. Omkleden. Er was een kleedkamer voor de jongens en een voor de meisjes. Even met enkel mijn slipje aan. Ik zag hoe de andere jongens mij aanstaarden. Nu ja, ik was flink gebouwd en had al heel wat spieren.
Lieven stond naast mij. Hij was eerder tenger en had een bleekwitte huid. Tegen die getaande kleur van mijn lichaam stak die bleke kleur van hem duidelijk af.
Tijdens de turnles droegen we allen een zwart sportbroekje. Verder, bloot bovenlijf en blootsvoets.
Blijkbaar viel ik op bij de turnleraar. Hij vroeg welke sport ik beoefende.
- Wat voetballen. Ik was lid van de schoolploeg in Antwerpen.
- Ha, zo ! Zou je hier ook in de schoolploeg willen meespelen ?
- Ja… Ja…
- Je ziet er mij anders een mooie atleet uit.
- Dank je. Ik werk met gewichten en ik heb thuis een leuk fitnesstoestel om te oefenen.
- Ja, dat zie je zo….

Na een vijftal minuutjes los rondlopen in de zaal, mochten we vrij de toestellen gebruiken. Touwklimmen, klimrek gebruiken, over de springbok en over het paard springen, koprollen maken, handenstand… Ik genoot er van. De leraar volgde me.
Na de les omkleden. Even met enkel een slipje aan. Lieven bekeek me. Hij had een ferme bobbel in zijn slipje.

Ik werd het vrij vlug gewoon in mijn nieuwe school. Ik maakte vlug nieuwe kameraden. In Antwerpen was het moeilijk om nieuwe kameraden te maken. Hier in de Westhoek blijkbaar niet. De mensen in de Westhoek zijn veel socialer dan in de grootstad.

Er was elke avond verplichte studietijd in de grote studeerzaal, tot half zeven. Dan met de fiets naar huis. Op woensdagnamiddag was er verplicht sport tot vier uur, en dan mocht je kiezen, avondstudie of naar huis; Op zaterdag was er uiteraard geen les, doch er was elke zaterdagvoormiddag gelegenheid tot vrije studietijd in de studiezaal.

De tweede week. Zwemles. In Antwerpen hadden we elk een apart kleedkabientje. Hier niet. Een gemeenschappelijk zaaltje voor de jongens en eentje voor de meisjes.
- Jammer dat we niet samen zitten, merkte Bart op.
- Stouterik, lachte ik.
Veel had die kleedkabine niet om het lijf. Banken langs de muur, kleerhaakjes in de muur. Een deur die uitgaf op de douches. Ook die waren vrij eenvoudig : enkele sproeikoppen in het plafond.
Voor mij de eerste keer in mijn leven dat ik zo met meerderen naakt zou zijn. Ik zag er een beetje tegenop en anderzijds, ik verlangde er wel naar.
Bart stond naast mij. Die had ik al naakt gezien. Lieven haastte zich om ook naast mij te staan. Jas uit, hemd uit, schoenen en sokken uit, broek uit, slipje uit. Naakt. Iedereen naakt. Lieven had een stijve. Een lange en smalle piemel, met het velletje vooraan als een tuitje vooruit. Die van mij was half en half stijf. Ik merkte hoe Lieven naar mijn piemel keek.
Zwemslip aan. Nee, geen boxershort. Als die nat zijn, dan hangen die als baalzakken rond je gat. Gewone zwemslips, die rond je poepke spannen.

De leraar liet ons eerst wat vrij zwemmen. Dan moesten we rondjes zwemmen en ook enkele keren om ter vlugst de overtocht maken.
Einde van de les. Zwemslip uit en met een grote handdoek mee naar de douches. Ik vond het wel leuk, zo met zijn allen naakt onder de douches. Ja, en ik trok wel wat de aandacht. Gespierd zoals ik was, moest ik wel de aandacht trekken. Voor mij viel Pierke op. Een vrij tengere kerel meteen enorm klein pietje. Echt ! Met moeite enkele centimeter groot. En zijn zakje zat helemaal tegen zijn buikje gedrumd. Het ventje schaamde zich niet. Nee. Hij genoot van het lauwe water en showde zelfs zijn body een beetje.
Lieven stond opnieuw naast mij. Ik zag hoe zijn ogen mijn buik en onderbuik aftastten.
Afdrogen, naar de kleedkamer, aankleden.
Toen we in de klas naast elkaar zaten fluisterde Lieven
- Je bent flink gespierd zeg !
- Ja… Sporten hé !
- En je hebt een mooi pietje.
- Ja ?
Lieven knikte en glimlachte.