Awakenings - 5

Hoofdstuk 13

(Sven)

De dag erna troffen we elkaar wel aan het zwembad, maar of de duvel er mee speelde het was zo ontzettend druk dat er van praten maar bitter weinig kwam. Ik dacht aan het rap dichterbijkomen van het einde van onze vakantie en werd bang om het hart en droevig. Na vandaag nog 3 dagen….
Gelukkig kwam er op het eind van de middag even een rustig moment en Ashraf kwam bij me zitten.
‘Hoe ziet je dienst er morgen uit?’ viste ik.
Ashrafs gelaat versomberde.
‘ Niet zo best’ treurde hij, ‘ik had oorspronkelijk tot 5 uur dienst, maar helaas heb ik vanmiddag te horen gekregen dat ik al om 12 uur vrij ben’.

Even moest die mededeling tot me doordringen, toen slaakte ik een vreugdekreet, schold hem uit voor sukkel en gaf hem een flinke por, waardoor hij bijna het zwembad inkukelde. Ik rea-geerde uiterst snel, strekte mijn armen uit en nam Ashraf in een stevige greep, om te voorkomen dat hij in het water zou vallen. Ik hield hem slechts enkele seconden vast, maar dat waren dus wel de meest glorieuze seconden in mijn korte leventje tot dusver! Ik voelde van alles: een tin-teling, warmte, genegenheid en boven alles: liefde….. Inwendig zuchtte ik. Ik liet hem los, enigszins verlegen. Ik kwam tot mezelf.
‘Ok, wat zijn de plannen?’
‘Ik heb wel een idee, maar dat is een verrassing’ zei Ashraf geheimzinnig. ‘Zorg maar dat je om 1 uur voor het hotel staat, dan kom ik je ophalen’.
Ik trok mijn wenkbrauwen op.
‘Nee nee, ik zeg niets’ plaagde hij.
Ik haalde m’n schouders op.
‘Ok, ik laat me verrassen, maar moet ik nog iets speciaals meenemen?’
‘Alleen je goed humeur, ik zorg wel voor de rest. O ja, zorg voor een cab of een zonnehoed of zoiets’.
‘Nou, je maakt me wel nieuwsgierig… Maar goed, ik verheug me er op en ik kijk er naar uit’.

Ik vroeg me wel af hoe m’n ouders dit alles zouden vinden, per slot van rekening was ik onder-hand meer tijd aan het doorbrengen me m’n nieuwe vriend dan met hun, of met Kars.
Even later kwamen ze aanlopen. Ze gingen naast me zitten, begroetten uiterst hartelijk Ashraf en bestelden wat te drinken bij hem. Ashraf slofte weg en ma nam het woord.
‘We wilden wat met je bespreken, lieverd’.
‘O je, dat klinkt als moeilijkheden’.
‘Nou, zo dramatisch is het niet, maar het gaat om het volgende: we wilden eigenlijk erg graag deelnemen aan een excursie naar de vlakte van Gizeh en Cairo, en met “we” bedoel ik Pa, Kars en ik. We vroegen ons af of jij ook wilt meegaan?’
‘Vertel’.
‘ Nou, we vertrekken vannacht om 4 uur’, ik kreunde luidruchtig, ‘en de volgende nacht komen we terug’.
Ze zweeg, aarzelend.
Ik dacht na. De piramide van Cheobs! Altijd al willen zien! Maar dan, de geplande trip met mijn Egyptische vriend. Ik maakte mijn keuze.
‘Ashraf heeft mij uitgenodigd voor een uitstapje morgen, ik zou dat graag willen doen, als jullie het niet erg vinden. Ik weet niet precies wat hij voor mij in petto heeft, maar dat het leuk en plezierig zal worden, dat staat als een paal boven water!’ Ik keek hun vragend aan. Mijn vader nam het woord: ‘Natuurlijk moet je dat doen, Sven. Ashraf is een leuke en betrouwbare kerel, en natuurlijk zijn we blij dat jij je hier zo uitstekend vermaakt’.
Nou, dat was dan geregeld!

We gingen – na een douchesessie – met ons vieren in het hotel eten, nadat ik de laatste details met mijn vriend had doorgenomen.
Mijn ouders en Kars gingen al rond half 10 slapen, want die moesten natuurlijk ijzingwekkend vroeg op, ik volgde 2 uurtjes later, en mijn laatste gedachten waren gewijd aan Ashraf; ik viel glimlachend in slaap.


Hoofdstuk 14

(Sven)

Echt goed geslapen had ik eigenlijk niet….
Ik ben verliefd!!! Voor het eerst van m’n leven….. Straalverliefd!
Het enige minpuntje natuurlijk is dat ik niet echt weet of de gevoelens wederzijds zijn, maar van de andere kant had ik zo’n onbestemd gevoel dat het wel eens wederzijds zou kunnen zijn; ten minste, soms ontving ik signalen die in die richting duidden, of was ik me inmiddels rijk aan het rekenen?
We zullen zien!

Tegen kwart voor 1 kwam Ashraf voorrijden en in eerste instantie had ik nog niet eens in de gaten dat hij het was. Er stopte een soort jeep voor de deur en de bestuurder claxonneerde veelvuldig. Toen zag ik Ashraf achter het stuur zitten. Ik liep snel naar de auto en ging naast m’n vriend zitten. Hij grijnsde van oor tot oor.
‘Wat is dat’? vroeg ik verbaasd.
‘De auto van m’n oom, dat wil zeggen een van de vele auto’s. Deze zullen we echt nodig heb-ben voor wat ik met jou van plan ben’!

Voor wat ik met jou van plan ben….. Ik kreeg een warm gevoel, en terwijl ik hem aankeek vroeg ik: ‘Wat ben je dan van plan, Ashraf?’
‘Wait and see, and let me surprise you, my friend’.
We reden het stadje uit, regelrecht het binnenland in. “Mijn Egyptische Prins” (zoals ik hem inmiddels in het diepst van mijn gedacht, om Kloos te parafraseren, al noemde) dreef de jeep de woestijn in. Na ruim een uur hield hij halt.
Om ons heen alleen maar zand en alomtegenwoordig die nooit aflatende zinderende hitte. Ik vond het van een onaardse schoonheid.
Terwijl ik zo rondkeek voelde ik een arm om me heen. ‘Kijk eens goed die kant uit en zeg wat je ziet, Sven’. Ashraf draaide me een halve slag om en gebaarde een bepaalde kant uit.
Ik keek en zag opeens palmbomen, ik zag water;
water??
De zee was minstens 50 km verder op, dus dat kon niet. Ik ontwaarde huizen. Was ik nu aan het hallucineren? Toen drong het tot me door, ik zag een fata morgana!
‘Wat schitterend!’ zei ik enthousiast, ‘geweldig’
‘Dat dacht ik toch’!
Zwijgend keken we samen naar dat merkwaardige natuurverschijnsel en de hitte was even verg-eten.

‘Zo en nu verder!
Onderbrak Ashraf mijn overpeinzingen.
We stapten in de wagen en terwijl mijn vriend de jeep startte vroeg hij: ‘wat weet je eigenlijk van de Berbers?’
‘Nou, alleen dat ze bestaan moet ik tot mijn schande bekennen’.
‘Dat gaat veranderen, mijn vriend’, en gedurende het volgende half uur kreeg ik een interessant relaas over het Berber volk te horen. We gingen dus naar de Berbers! Ik was opgewonden door het vooruitzicht.

‘Zet je schrap’ schreeuwde Ashraf opeens, en voor ik het in de gaten had gaf m’n vriend vol gas, voer met een rotvaart een klein heuveltje op, waarna de wagen enkele seconden over het zand vloog en vervolgens met een flinke klap weer op het zand terecht kwam. Ik schrok me wezenloos en trilde over m’n hele lijf.
Ashraf keek me grijnzend aan, maar zag meteen dat ik de scène met de vliegende auto niet echt gewaardeerd had. Hij keek me berouwvol aan, vatte m’n linkerhand en zei verontschuldigend: ‘het spijt me, ik had je moeten waarschuwen, vergeef me’.
‘Och, er valt niets te vergeven, ik was er gewoon niet op bedacht, eigenlijk hou ik wel van wat opwinding, Ashraf’. En hoe! Zeker met jou naast me, mon Prince Épyptien dacht ik.
‘Doe maar, mij zal je niet horen klagen’.
Meer aanmoediging had hij niet nodig en het volgend halfuur werden z’n capriolen alsmaar dol-driester. Op het einde van de rit had ik het gevoel dat m’n lever ergens boven m’n longen zat en m’n nieren en maag van plaats verwisseld waren, maar verder was echt alles oké……..

We arriveerden in het kleine Berberdorp en de volgende uren werd ik getrakteerd op een onver-getelijke middag.
Een van de Berbers heette Yoessoef en was een ver familielid van Ashraf, hij sprak gelukkig een beetje Engels, zodat enige communicatie in ieder geval mogelijk was.
Er werd thee geschonken en op een gegeven moment werden instrumenten te voorschijn ge-haald en werd er gespeeld, en ook gezongen. Ik voelde me helemaal thuis daar, te midden van al die vreemden en genoot intens van hun muziek. Ashraf zal dicht naast me en ik voelde meer dan ooit zijn présence. Hij legde in een vriendschappelijk gebaar z’n arm om me heen en zo genoten we samen van het exotische schouwspel wat voor ons werd opgevoerd.
Later, op het einde van de middag kwam er eten, vreemd eten, maar daarom niet minder lekker! Ik sta sowieso voor alles open en genoot daarom ook met volle teugen.
Deze wonderlijke middag was echt een van de mooiste en ook waardevolste belevenissen in mijn leven tot nu toe.

We namen afscheid, en eerlijk gezegd was ik wel een beetje teleurgesteld dat we al weggingen en ik zei dat ook tegen Ashraf.
‘Ik snap je volkomen, Sven, maar voor we terugkeren naar je hotel wil ik je nog iets moois laten zien, en dat kan alleen nu’.
We namen afscheid, stapten in de wagen en voeren dieper de woestijn in. Het werd gelukkig wat minder heet en ik was benieuwd wat me nu te wachten stond.





Hoofdstuk 15

(Sven)

We reden richting een kleine bergketen en op een gegeven moment liet Ashraf de jeep halt houden.
‘Zo, genoeg geluierd! Nu moeten we een stukje lopen’ commandeerde Ashraf. We stapten de wagen uit en mijn vriend liet me wat heuveltjes oplopen (niet al te moeilijk gelukkig) en op een bepaald moment stootten we op een grote verzameling rotsen die dicht op elkaar stonden. Ik ben niet zo’n held en zei dat ook.
‘Maak je geen zorgen, ik help je wel, het duurt maar even, dit is echt het laatste stukje. Geloof me, je zult er geen spijt van hebben’.
Met zijn hulp klauterde ik een aantal rotsen over en op een gegeven moment bereikten we een klein plateautje.
We gingen zitten.

Toen ik uitgehijgd was kwam ik er pas toe om echt goed om me heen te kijken. Het uitzicht was dus werkelijk adembenemend: overal waar ik keek zag ik bergen, ruwe rotsformaties van een wezenloze schoonheid, zonder enige vegetatie, en achter een van de bergen was heel lang-zaam de zon aan het ondergaan.
Ik werd er stil van en ervoer een grote innerlijke rust en kalmte die ik nog niet eerder had mo-gen meemaken.
‘Dat is nu mijn land, Sven’ zei Ashraf zacht naast me, haast fluisterend, ‘dit is mijn land waar ik zoveel van hou, en waarvan ik blij ben dat ik het aan iemand waar ik veel om geef mag laten zien’. We zaten dicht naast elkaar en dit keer was ik degene die m’n arm – zij het heel aarzelend – om hem heen legde. Ik voelde me meer dan ooit verbonden met hem, waar ik inmiddels van hield, o ja, waarom nog ontkennen? Maar ik zei niets.
De enige concessie die ik in verband met mijn gevoelens deed was dat ik enigszins ging verzit-ten, zodat ik nog iets korter tegen Ashraf aan kwam te zitten. Hij vond het blijkbaar niet erg, want hij bewoog verder niet.

Ik maakte m’n ogen tot spleetjes en probeerde zo – heel voorzichtig - richting ondergaande zon te kijken, wat een wonder! Ik voelde me intens gelukkig en was dankbaar dat ik in de gelegen-heid was gesteld dit mee te mogen maken. Ja, ik weet, het klinkt sentimenteel, maar geloof me: ik voelde dit op dat moment heel echt!
Ik voelde Ashrafs nabijheid op die plek heel direct, dus het was ook niet vreemd dat ik op een gegeven moment bespeurde dat er iets was.
Tersluiks keek ik opzij en zag tranen uit zijn ogen komen. Hij had waarschijnlijk gemerkt dat ik dat gezien had, want hij wendde zijn hoofd af. Ik kon niet anders dan hem steviger vasthouden.

‘Is er wat, lieve Ashraf?”
Het was er uit voor ik er erg in had, maar eerlijk gezegd kon het me niets meer schelen. Mijn vriend was verdrietig en ik wilde hem helpen.
Hij schudde zijn hoofd en keek de andere kant uit.
‘Ik ben je vriend, we kennen elkaar pas, maar toch: ik voel me intens met je verbonden. Ik ben je dankbaar voor…. Voor dit hier, voor alles wat je me de afgelopen dagen geboden heb. Ik geef om je, Ashraf, deel je verdriet alsjeblieft met mij!’

Stilte.

Na enkele seconden die eeuwig leken te duren draaide Ashraf z’n hoofd. De tranen liepen over z’n wangen en m’n hart bloedde.
‘Lieve schat, toe nou, zeg wat er is!’
Ik liet me nu echt gaan, en het kon me geen sodemieter schelen.

‘Goed dan. Het is heel simpel, lieve vriend, het is de natuur en al eeuwenoud en het heet: lief-de. Ik had niet gedacht dat het kon, maar het kan dus wel: ik hou van je, ja, je zei het zojuist zelf, we kennen elkaar pas, maar van de andere kant lijkt het wel een leven lang. Ik voel me zeer met je verbonden, Sven, en ik hou dus van je….’
Hij keek nu strak voor zich uit.
Binnen in mijn hoofd was het nu één grote kermis. Ik wilde graag mijn door elkaar tuimelende gedachten orden, maar dat lukte niet zo best; één ding telde slechts: Ashraf houdt van me!!! Ik nam het woord: ‘Woorden zijn nu echt overbodig, mijn vriend! Hierover spreken zal ik dan ook echt niet…’
Hij keek verschrikt om. ‘Wat bedoel je?’ stamelde hij.
‘Ik bedoel dit’ zei ik resoluut, en ik nam z’n hoofd tussen m’n handen en drukte overal waar ik maar kon gloeiende en vurige kussen, zijn mooie lippen als laatste. Teder beroerde ik met m’n lippen de zijne, hij reageerde direct. Z’n lippen gingen uit elkaar en onze tongen vonden elkaar. We hielden elkaar stevig vast terwijl we elkaar zoenden. Het was verrukkelijk voor het eerst werd ik gekust door iemand op deze manier, en dan ook nog door iemand waar ik van hou…..
Heel lang gingen we daar op dat plateau zo door en ik was ontzettend opgewonden.
We gingen achteroverliggen.
Ik ging met m’n handen onder zijn T-shirt en Ashraf begon te kreunen; ook hij was duidelijk erg opgewonden.
‘Ik wil verder gaan’ fluisterde ik.
‘Ik ook’.

Snel trokken we al onze kleren uit, gingen erop liggen en hielden elkaar vast. Ik was in de hoog-ste staat van opwinding en mijn lieve vriend duidelijk ook, ik voelde ten minste zijn stijve pik tegen mijn lijf. Ik begon Ashraf overal te zoenen, en rook zijn heerlijke muskusachtige li-chaamsgeur; wat een genot! Wauw!! Ik had voor het eerst seks met een andere man (dat gefrie-mel met Evert telde niet mee…).
Ashraf nam nu het heft in handen en begon me overal te kussen. Uiteindelijk nam hij mijn tril-lende pik in z’n handen en gaf kusjes op m’n eikel, waardoor ik zomogelijk nog meer opgewon-den van werd, en ik raakte bijna buiten zinnen toen hij m’n hele piemel in z’n mond nam. Oh, wat heerlijk was dit!!! Ik was op dit vlak zo goed als onervaren, en Ashraf dus ook (zoals hij me later vertelde), maar intuïtief deden we de juiste dingen. Op de een of andere manier slaagden we erin om in standje 69 terecht te komen, vraag niet hoe….. Onze kleren lagen allang niet meer onder ons, naakt lagen we samen op een stoffige en rotsachtige bodem, en ergens in mijn rug prikte een rotsachtig uitsteeksel, maar dat boeide niet. Wij waren beiden ontzettend opge-wonden, zoveel was wel duidelijk. Ashraf bewoog zijn penis heen en weer in m’n mond en ik voelde hoe mijn schat heftig aan het zuigen was aan die van mij. Lang kon het niet meer du-ren…..

We lagen nu op elkaar en tongden heel heftig, terwijl onze pikken tegen elkaar wreven. Ik voel-de mijn orgasme opkomen, werkelijk vanuit m’n tenen, en schreeuwde het uit. Met enkele krachtige stoten voelde ik het zaad uit m’n pik komen, direct op Ashrafs buik. En – hoe mooi toch! – mijn schat kwam vlak daarop ook klaar, en ik zag het dikke zaad zijn bruine pik verla-ten en gedeeltelijk tegen mijn buik aanspuiten.
Nog heel lang lagen we trillend na te genieten, de zon was nagenoeg ondergegaan. We streelden elkaar, gaven elkaar kusjes en genoten intens.
Uiteindelijk moest er toch een einde aan komen. Het was bijna donker en we moesten nog een stuk terugrijden. Bezorgd vroeg ik dan ook of dat geen probleem was.

‘Nee hoor, mijn lief, ik ken de weg op m’n duimpje, geen zorgen’.
Met Ashrafs hulp kwam ook ik ongeschonden beneden, we klommen in de jeep en Ashraf zette koers richting Hugharda.


Hoofdstuk 16

(Sven)

Zwijgend reden we huiswaarts, maar woorden waren nu dan ook overbodig. We raakten elkaar aan, zo veel als mogelijk en ik voelde me intens blij en gelukkig.
Ashraf parkeerde de auto naast het hotel, in een straatje waar het donker was. We knuffelden elkaar goedenacht en spraken af elkaar overmorgen weer te ontmoeten. Morgen ging helaas niet, vanwege zijn rooster (dubbele dienst of zoiets), overmorgen was prima. We zouden dan naar het huis van zijn ouders gaan waar we het rijk alleen zouden hebben, omdat z’n ouders met hun jongste dochter in de hoofdstad waren voor familiebezoek.
Met een laatste heftige kus namen we afscheid van elkaar en inwendig jubelend ging ik naar m’n kamer.
Tegen 23.00 uur was ik op m’n kamer en voelde me als Eliza Doolittle uit “My fair lady”: ‘Bed, bed, I couldn’t go to bed’. Ja, ik kon ook wel dansen de hele nacht….. Met zoete gedachten aan Ashraf viel ik in slaap.