Awakenings - 11

Hoofdstuk 33

(Bij Sven thuis, woensdagavond)

Na het eten (wat ons beiden zeer goed smaakte) ruimden we af en gingen toen naar boven. We waren nog steeds in kamerjassen gekleed, in afwachting van het moment dat onze kleren droog zouden zijn.
Pieter had zijn kamerjas uitgedaan en deze achteloos op het bed gelegd. Hij stond nu op een meter afstand van me, slechts gehuld in een boxer, mijn boxer, die ik hem zolang geleend had, omdat de zijne uiteraard in de droogtrommel was.
Ik vond nog steeds dat hij er prachtig uitzag, alles aan hem was mooi, en vooral lief….
Ik keek hem aan, maar voelde tezelfdertijd geen lust meer in m’n binnenste, en ook ieder ver-langen naar hem toe was ver weg.

Alle opgewektheid, alle blijdschap, ieder gevoel van ontspannen zijn was weer verdwenen, en ik voelde me rot.
Ik voelde me erg down.
Ik voelde me schuldig.
Ontzettend schuldig.
Ik dacht aan Daniel.
Die mijn vriend niet meer was,
omdat ikzelf vanmorgen in niet mis te verstane bewoordingen onze vriendschap verbroken had.
Ik voelde me zwaar kut.
Lusteloos hing ik m’n kamerjas aan het haakje en maakte aanstalten om naar de badkamer te lopen.

‘Sven?’
Ik keek om.
‘Kom naast me zitten alsjeblieft’. Hij zat op m’n bed en klopte op de deken.
Aarzelend liep ik z’n kant uit. Ik ging naast hem zitten en keek hem niet aan.

Stilte.

‘Denk je aan Daniel?’
‘Hoezo??’ Ik had m’n hoofd omgedraaid en keek hem aan.
‘Dat lijkt me wel duidelijk, Sven; ik zie het aan je ogen…’
‘Ben je soms een soort medium?’ smaalde ik, ‘in dat geval: voorspel me dan maar de toe-komst….’
Pieter was nog niet eens beledigd en bleef me glimlachend aankijken.
‘Je weet net zo goed als ik dat ik niet in een glazen bol kan kijken of zoiets mals, maar ik ben wél in staat om lichaamstaal te interpreteren… ik zie dingen, soms dan, maar ook niet altijd; als mensen me na staan zie ik méér…’
‘En wat zie je dan??’ – ongeloof. Ik lachte schor. “Het leven is niet gemakkelijk voor u, maar binnenkort zal het Geluk u toelachen! U zult een donkerharige man ontmoeten en Amor zal u beiden met z’n pijlen treffen” parafraseerde ik een gemiddelde horoscoop uit een damesblad.

Oei!
Pieter was nu wél boos.
‘Ik ben serieus, al de hele tijd, het zou fijn zijn als jij dat ook zou kunnen zijn. Ik geef om je, dat moet je na vanmiddag toch wel duidelijk zijn, zoals jij om mij geeft. Momenteel weet je je geen raad en je voelt je schuldig….’

‘Schuldig?’
‘Jazeker!’
‘ Vinje het gek?? Natuurlijk voel ik me hartstikke schuldig!!’
Ik stond op van het bed en ging voor hem staan, en terwijl ik met m’n armen zwaaide oreerde ik:
‘Vanmorgen brak ik met Daniel, iemand waar ik al 10 jaar bevriend mee ben,

(Was)

en een paar uurtjes later liggen wij tweeën te rollebollen in mijn bed! Ja, ik voel me schuldig, en niet zo’n beetje ook!! Ik vind mezelf een waardeloze klootzak; Christeneziele! Wat voor een lul is dat toch die met een andere jongen gaat vrijen, enkele uren na een ruzietje met z’n beste vriend?? Als je het mij vraagt: zo’n persoon is het zelfs niet waard om regelrecht de grond in te stampen!!’
De tranen kwamen vanzelf, en alweer volkomen ontredderd liet ik me naast Pieter op het bed zakken.

Stilte.

Pieter zuchtte.
‘Oké, duidelijk Sven, you made your point…. Vind je nu niet dat je wel erg hard voor jezelf bent?’
‘Om de dooie dood niet!! Moet ik het soms voor je uittekenen? Mijn beste vriend en ik hebben ruzie en even later vlucht ik in de armen van de eerste de beste die beschikbaar is!’
‘Dat is niet eerlijk, Sven, en bovendien klopt het voor geen meter’.
‘Sorry, zo had ik het niet willen zeggen, Pieter, het spijt me.’
‘Al goed, maar wat ik zojuist zei klopt wél!’
‘Nee’.
‘O ja! Luister: eerst is er dat gebeuren in de tennishal,’
(Ik kromp in mekaar)
‘waarbij je schuchter toenadering zoekt naar Daniel. Hij weet zich geen raad met de hele situa-tie en aarzelt. Jij voelt je afgewezen, en natuurlijk doet dat pijn. Een paar dagen later moet je vaststellen dat jouw vriend – net als jij trouwens – blijkbaar al langere tijd met z’n gevoelens worstelt. Hij komt hiermee naar buiten in het schoolblad, hij etaleert z’n diepste gevoelens voor zo’n 800 anderen, zonder daar ook maar één keer met jou over te praten van te voren. Ja, dat zet een vriendschap, 10 jaar of niet, wel behoorlijk onder druk…’
‘Ja, dat kun je wel zeggen….. Overigens raak je wel de kern van de hele zaak: een vriendschap van 10 jaar. Wat stelt zoiets nu helemaal voor?! Hij vertrouwt me niet, hij heeft me niet in ver-trouwen genomen, en dat doet erg pijn, weet je. Ik ben boos. En ik ben eerlijk gezegd blij dat ik onze vriendschap, of wat daarvoor moest doorgaan, verbroken heb!’
‘Ja hoor, de blijdschap straalt gewoon van je gezicht af!’
Ik haalde m’n schouders op.
‘Je zegt maar wat… En o ja, dat voorval in die tennishal snap ik nu volkomen.’
‘Leg uit.’
‘Op datzelfde moment weet Daniel heel zeker dat hij net zo is als ik (dat artikel, nietwaar), en dankzij mijn stuntelig gedoe die avond weet hij dan dus ook dat ik méér voel hem dan alleen maar louter vriendschap. MAAR…. Ondanks dat alles word ik door hem afgewezen! En waar-om? O, het is allemaal zoooo logisch! Daniel wijst me af, natuurlijk niet omdat hij met m’n ho-moseksuele gevoelens geen raad weet, hij is immers zelf zo! Nee, de jongen móet me gewoon niet, of – dat zou ook nog eens kunnen – hij heeft gewoon iemand anders waar hij wél z’n affec-ties op kan richten….. Zo moet het in elkaar zitten, of ben ik nou zo dom???’

‘Ik vind dat je verschrikkelijk doordraaft, vriend. Dit alles is nog zo vers, en natuurlijk is dit moment onder deze omstandigheden niet echt het juiste moment om dit gesprek te voeren. Maar aangezien we tóch bezig zijn ga ik nog even door…..
Door een samenloop van omstandigheden “vonden” wij tweeën elkaar, en jouw warm en vooral mededogend hart werd ernstig geraakt door mijn peilloze verdriet. Je was er op dat moment helemaal voor mij, en natuurlijk zag ik meteen jouw intense verdriet, jouw verwarring, jouw totale emotionele ontreddering. Ik heb je als vanzelf ook willen troosten. We hebben elkaar getroost, en vooral: we hebben elkaar vanmiddag warmte en tederheid gegeven. We zijn heel ver gegaan, maar alles ging zo vanzelfsprekend…. We volgden ons hart, onze intuïtie……’

‘Een mooi hart heb ik’, zei ik enkele ogenblikken later op sombere toon.
‘Een heel mooi hart, dat veel liefde kan geven, en ook kan ontvangen. Daniel kan zich gelukkig prijzen! Jij kunt je gelukkig prijzen! Jullie zijn een fijn stel..’
‘Huhuh, ik dacht van niet. Daniel is over en uit! Mijn vertrouwen in hem is weg, en dan, vergeet de tennishal niet!’
‘Kom kom, dingen zijn heel vaak totaal anders dan ze lijken!’
‘Misschien, maar ik heb gelijk, dat weet ik zeker! Daniel hóeft me niet, en na vanmiddag is dat gevoel helemaal wederkerig! Trouwens, waar praten we over? Zelfs als alles anders was, dan nog zou ik Daan NOOIT meer onder ogen durven komen…..Ik ben te ver gegaan…..met jou…’
‘Je tilt er heel zwaar aan, nietwaar? Ik denk hier toch ietsje meer genuanceerd over dan jij, denk hier nog maar eens lang en goed over na! Weet je, vanuit een moreel standpunt gezien, strikt genomen, heb je wellicht gelijk, Sven, maar ik relativeer de zaken blijkbaar iets meer dan jij doet. Ik vind nog steeds dat jij vanmiddag niet “zomaar” in de armen gevlucht bent van iemand die toevallig in de buurt was, zoals dit soort zaken ook nooit “zomaar” zijn.
Het ligt allemaal toch anders, maar daar moet je nog maar eens goed over nadenken….En over een tijdje, als jullie twee weer vrede hebben gesloten zul je jouw vriend alles vertellen wat er vanmiddag gebeurd is..’

‘huh?’

‘Natuurlijk! Dat moet je zeker doen, en je mag mijn naam best noemen hoor! Ik schaam me niet over wat hier allemaal is voorgevallen, het is allemaal machtig mooi geweest en was ook zeker niet ordinair, ondanks het etiketje wat jij er nu blijkbaar op probeert te plakken. Maar ja, als jullie weer een stel vormen moet je dit gebeuren zeker niet tussen jullie in laten staan, maak een eerlijke start!’
‘Er valt niks op te starten!’
‘Jij stijfkoppige Noor! Natuurlijk wel. Jullie houden van elkaar….en…..’
‘Zie je dat in je glazen bol?’ spotte ik.
‘O, zeker weten!’
Stilte. Ik dacht na, en gaandeweg voelde ik me rustiger.
Ik draaide mijn hoofd en keek Pieter smekend aan,
‘Ik weet niet wat ik moet doen….’

‘Laat het betijen, las als het ware een radiostilte in. Als ik het goed heb zal jouw vriend vanaf morgen een hele lading over zich heen krijgen. Iedereen zal het artikel nu wel gelezen hebben, waaronder ook de directie. Hij zal het niet makkelijk krijgen…’
Dat artikel! God ja….
‘Sven, je moet niet stante pede toenadering tot hem zoeken, maar laat merken, zoveel als je kunt, dat je ondanks alles zijn vriend bent, dat hij in alles op je kan rekenen. Dáár zal hij voor-lopig het meeste behoefte aan hebben. De rest komt wel…’

Ik was nog niet overtuigd, maar Pieter had misschien gelijk… Op de eerste plaats moest ik maar eens goed gaan nadenken, heel goed. Proberen afstand te bewaren.
Ik voelde me nog steeds niet op m’n best, maar het gesprek met Pieter had de al te scherpe kantjes er nu wel van af gehaald.
Ik stond op.

‘Bedankt Pieter, bedankt voor alles, ik ben er nog niet uit, helemaal niet eigenlijk, maar van de andere kant heb ik nu wel het idee dat ik op weg ben…’
‘Graag gedaan, vriend, kom hier..’
Hij nam m’n hoofd en drukte een voorzichtige kus op m’n lippen.
‘Zo, dat was de laatste die je van me kreeg! Verder mag Daniel het nu opknappen!’
In weerwil van m’n verdriet moest ik toch lachen.
We kleedden ons verder aan, namen met een ferme handdruk afscheid van elkaar en ik liet hem uit.

Hoofdstuk 34

(Daniel, woensdagmiddag)

De rest van die middag was heerlijk! Het was ontspannen, en natuurlijk vroeg Annika me uit naar m’n gevoelens.
Op dit soort gesprekken had ik me voorbereid en had m’n verhaaltje klaar.

Ik had een reeks van gebeurtenissen bij elkaar gefantaseerd, tijdens welke ik me er steeds meer van “bewust” werd dat ik was zoals ik was; ik had niet bestaande vriendjes verzonnen – ik noemde natuurlijk geen namen – die stuk voor stuk een rol hadden gespeeld in mijn zogenaam-de bewustwordingsproces. Ik omschreef bloemrijk een uiteraard nooit plaatsgevonden coming out scène tussen mijn moeder en ik en beschreef ten slotte mijn (niet bestaande) gevoelens en eenzaamheid die me er ten slotte toe gebracht hadden om dat bewuste artikel te schrijven en ook sneaky te laten plaatsen.
Ik loog alles moeiteloos bij elkaar en koesterde totaal geen scrupules; het doel heiligt de midde-len, zo hield ik me voor…

Was dat wel zo?
Jazeker!
Hield ik me voor.
Maar tegelijk voelde ik me wel onzeker…..
Nee!!
Ik had niets verkeerds gedaan!
Onzeker…..

Annika onderbrak m’n overpeinzingen.
‘Je hebt je vrienden laten schrikken, lieverd, kon dat niet anders?’
‘Nee, schatje, ik durfde niet, ik was bang voor de gevolgen, ben nog steeds ban trouwens, maar in ieder geval bang om jullie kwijt te raken…Belachelijk natuurlijk, want als ik daar echt goed over had kunnen denken, had ik wel beter geweten….’
‘Inderdaad! Maar goed, het is nu eenmaal zo gelopen…. En Sven dan?’
M’n gezicht betrok.
Boze Sven, die me vanmiddag m’n congé had gegeven en erg woedend was weggelopen.
Sven, die die avond in de tennishal aarzelend en onzeker, maar toch op een niet mis te verstane wijze MIJ probeerde duidelijk te maken dat hij vérder wilde gaan met me dan alles wat er in onze langdurige vriendschap was voorgevallen.
En ik had hem afgewezen.
Dat moest heel hard aangekomen zijn bij hem,
toen, maar vooral later, omdat hij zich na het lezen van mijn artikel maar al te goed realiseerde dat ik ook zo ben als hem…. Althans op papier dan….
Die avond in de tennishal……
Sven die ontzettend opgewonden was geworden,
van mij,
(en ik van hem!!!)
opgewonden en vol liefde, want dat elkaar vasthouden in de doucheruimte kon ik nu echt niet anders zien…
20 seconden van liefde….

Ik kreeg een erectie, daar in de ijssalon, terwijl ik de laatste aardbei naar binnen lepelde.

Ik werd vuurrood, tegen wil en dank, en dacht met man en macht aan andere zaken.
Mijn pik was keihard.
Ik dacht aan Sven, en voelde – alsof het op dit moment écht plaatsvond – zijn handen over m’n lijf gaan.
Mijn boxer was nat van het voorvocht.
Godallemachtig!!!
Uit alle macht probeerde ik tussen alle tegenstrijdige gedachten in m’n hoofd een rationele ver-klaring te vinden voor het feit dat ik hier, in deze ijssalon met een stijve paal zat…
Sven
Het lichaam van Sven
De handen van Sven
Zijn piemel.

‘Contact!’
Ik schrok op.
‘Sven?’
Ik knikte.
‘Het is moeilijk, ik moet er steeds aan denken’.
‘Alles komt goed, Daniel, kom op!’
‘Ik help het je hopen”
Intussen huiverde ik bij de gedachte dat Annika, of wie dan ook mijn diepste gedachten zou doorzien.
Ik huiverde van mezelf.

De afgelopen weken is me dit dus een paar keer overkomen.
Wat is er dus gaande???
Waarom word ik opgewonden als ik aan Sven denk??
Nou ja, soms dan…..
Waarom laat ik me als rechtgeaarde hetero door hem aftrekken??
Rechtgeaarde hetero….
Hetero…

Hád ik wel een web van verzinsels in elkaar gedraaid, toen ik dat artikel schreef?
Had ik een half uur geleden tegenover Annika wel gelogen toen ik over mijn zogenaamde ge-voelens vertelde?
Wat ZIJN mijn gevoelens??
Hier in deze ijssalon, deze woensdagmiddag was het dan voor het eerst in m’n 17 jarig bestaan dat ik mezelf toestond om onder ogen te zien dat de zaken in mijn binnenste misschien niet zo zijn als ik altijd gedacht had dat ze zouden zijn.
Had ik mezelf dan al die jaren zó voor de gek gehouden???
Ik had (nog) geen enkel idee, en voelde me ellendig.

Ik begon te huilen.
Ontreddering.

‘Lieve Daniel, ik ben er voor 5000% van overtuigd dat jouw vriendschap met Sven NOOIT over zal gaan, geloof me!’
‘Die is al over, geloof me…’
‘Niettes, jullie hebben ff een dipje, maar dat komt in de beste families voor…’
‘Ik help het je hopen’.
Ik droogde m’n tranen en was blij dat Annika geen gedachten kon lezen….
Nu was IK degene met twijfels, met veel vragen, met onzekerheden, en meer dan ooit wenste ik Sven naast me, die ik alles wilde vertellen, alles wat er momenteel door me heen raasde.
Maar dat ging dus niet.
En daar bovenop ook nog eens die shit met dat artikel.
Ik wilde dat ik nooit an dit project begonnen was….

‘Ik voel me niet goed, ik wil graag naar huis, als je het niet erg vindt…’
‘Dat snap ik, Daan. Kom, ik reken even af, en dan fietsen we samen naar huis’.

Zwijgend fietsten we naar huis. Ze zette me thuis af en gaf me nog een ferme knuffel.
‘Kop op, heb vertrouwen! En op mij kun je altijd rekenen, dag en nacht als het moet. Ik hou van je en ben er voor jou, echt!’
In tranen bedankte ik haar en slofte naar de achterkant van m’n huis waar ik m’n fiets stalde.


Hoofdstuk 35

(Bij Daniel, woensdagavond)


Ik zette m’n schooltas onderaan de trap en slenterde naar de keuken.
Eveline was aan het koken.
De keuken was verder leeg, gelukkig, want ik had geen nu ff geen zin om met m’n zusje en m’n broertje te praten. Dat gesprek moest natuurlijk gauw plaatsvinden, want ook zij zouden het gewraakte artikel inmiddels wel gelezen hebben. Zij hadden recht op een uitleg.

Ik plofte neer op een van de stoelen.

‘Alles goed met je, lieverd?’ vroeg moeder vriendelijk.
Ik legde m’n hoofd op m’n armen en begon te huilen.
Verbazingwekkend dat ik überhaupt nog tranen te vergieten had….
Eveline had het gas uitgedraaid en kwam naast me zitten.
Ze sloeg haar arm om me heen.

‘lieverd, vertel eens wat er allemaal gebeurd is’.
Huilend begon ik mijn relaas.
Met horten en stoten kwam het verhaal er uit, aanvankelijk nogal onsamenhangend, maar ge-stuurd door de op rustige en vooral medelevende toon van ma gestelde vragen werd ik gaande-weg wat duidelijker met m’n relaas.

Claire kwam opgewekt de keuken binnengehuppeld.
Ik keek op.
Ze schrok toen ze ons daar zo zag zitten.
Eveline keek haar glimlachend aan.
‘Schatje, zou je ons even alleen kunnen laten? Ik roep jou en Eric zo meteen wel als we gaan eten.’
M’n zus knikte, en na nog een laatste nieuwsgierige blik op ons tweeën verliet ze de keuken.

Ik vertelde verder, gaf een samenvatting van alles wat er met mij die dag was gebeurd, tot en met ons verblijf in de ijssalon.
Alleen mijn laatste en meest intieme gedachten, daar in die zaak hield ik (nog) voor me, mis-schien straks…

Het werd stil.

Eveline zuchtte en sprak toen: ‘Je hebt het jezelf niet bepaald makkelijk gemaakt, Daniel’.
‘Nee, moeder, het ging in bepaalde opzichten toch anders dan ik voorzien had, móeilijker met name’.
‘Ja, dat kun je wel zeggen! En nu? Stoppen?’
Ik veerde op.
‘Nee, ma, ik wil doorzetten. Ik heb nu de eerste stappen gezet, en dat het niet gemakkelijk zou worden wist ik van te voren, ook dat hebben we samen besproken. Ik ben begonnen hiermee, en wil nu zeker niet stoppen’.
‘Maar de impact blijkt intussen wel veel groter te zijn dan je aanvankelijk dacht’.
‘Klopt, maar ik zet dóór, ondanks alles’.
‘Ondanks alles? En hoe denk je morgen de schoolleiding te gaan trotseren? Ik heb een vermoe-den wat ze van plan zijn, en ik word daar bepaald niet geruster op….’
Voor het eerst die middag glimlachte ik.
‘Maak je daarover vooral geen zorgen! Ik denk, nee ik wéét dat ik ze aankan, de directie is echt het minste probleem, geloof me’.
‘Volgens mij onderschat je de heer Ouwenaerde en z’n collega’s’ weifelde ze, ‘die zullen met het schoolreglement achter de hand moord en brand schreeuwen, en dan?’
‘Nogmaals, geen zorgen daarover, dat heb ik allemaal in de hand! Ik zit meer in over Sven….’
‘Dat begrijp ik, en hoe….?’
‘Geen idee’, zei ik opgewekt, ‘maar ik zal m’n intuïtie en m’n hart volgen….. Mama, het zal allemaal goed komen, dat geloof ik’.

Zei ik dat???
Niet te geloven!
Na alles wat er gebeurd was…..
En dan die laatste verscheurende gedachten in de ijssalon….

Wie ben ik?
WAT ben ik??

Vreemd genoeg voelde ik door die laatste hersenspinsels enige rust door me heen gaan.
O ja, ik zou mijn ECHTE ik binnen korte of langere tijd onder ogen gaan zien, en misschien, nee waarschíjnlijk zal dat niet leuk zijn, maar na al die jaren was ik gelukkig op een punt geko-men dat ik allerlei gevoelens die blijkbaar al langere tijd in mijn binnenste huisden niet meer zorgvuldig wegduwde…
Ik zou de echte Daniel gaan ontmoeten…
Dat ging pijn doen
Maar het moest wel gebeuren.

Ik stond op en begon de tafel te dekken.


Hoofdstuk 36

(Bij Daniel, woensdagavond)


We zaten met ons vieren rond de tafel en aten.
In stilte.
Het eten was zoals gewoonlijk fantastisch en verdiende uiteraard veel meer dan snel en in doodgravers stemming geconsumeerd te worden.
Ik deed m’n mond open.

‘Jullie hebben ongetwijfeld mijn stukje vandaag gelezen, en ik ben benieuwd naar jullie reactie’.
Eric en Claire begonnen door elkaar te praten.
Ik lachte.
‘Een tegelijk!’
‘Hoe lang weet je het?’
Claire aan zet.
‘Ik denk, zo’n 2 jaar, maar weet je, zo’n proces gaat heel geleidelijk, en het duurt normaal ge-ruime tijd voordat je…. wel, voordat je écht zeker bent van jezelf….’
Misschien zat ik nu niet te liegen, dacht ik wrang, misschien vertel ik m’n broer en zus exact wat er – waarschijnlijk al járen – deep down in mij leeft!
Ik moet lang en diep gaan nadenken….

De vragen werden in sneltreinvaart op me afgevuurd.
Ik probeerde ze zo eerlijk mogelijk te beantwoorden, en alweer bekropen me ambivalente ge-voelens. Vertel ik nu over die Daniel van dat artikel, of vertelde ik nu over de echte Daniel?
En zijn Artikel Daniel en Echte Daniel misschien dan toch een en dezelfde persoon??
HELP!!!

In ieder geval had ik Claire’s en Eric’s volledige sympathie, en ik voelde me warm en blij daar-door. Hier, in dit gezin, in deze omgeving kon ik alles kwijt, en kon ik zijn wie ik was.

(Wie ben ik???)

Eric was aan het woord.
‘Ik ben je broer, zie je mij als homoseksueel nu anders dan wanneer je normaal was?’
Ik lachte.

‘Ik bén normaal, broertje van me, ten minste zo zie ik wel. En wat jou betreft….denk je nu wer-kelijk dat ik jou anders zie, als homo zijnde?’
‘Nou ja’, mompelde hij, ‘we zien elkaar vaak genoeg naakt….’
Zijn mededeling bleef in de lucht hangen.
‘Ja, klopt, maar wat doet dat er nu toe? Jij bent mijn broer Eric, ik hou van je, heel veel zelfs, maar ik hou wel van je als broer! Wat dacht je dan? Dat ik jou vol begeerte in de badkamer zou bespringen???’
Eric keek ongemakkelijk en Claire bloosde.
Eveline glimlachte flauwtjes.
‘Jongen, homo’s zijn net als hetero’s. Je hebt goede en slechte, nette en minder nette. Ik zie je alleen maar als mijn broer, waar ik veel om geef, en écht niet als een wezen met een piemel waar ik iets mee wíl, geloof me. Ik hou van je, zoals ik hou van Claire, van Eveline, en het eni-ge wat ik wil is dat jij je op je gemak voelt als we bij elkaar zijn.’

Eric stond op en liep naar me toe. Hij sloeg z’n armen om me heen en gaf me een dikke zoen. ‘Ik hou van je Daniel, en wil je nooit kwijt, en natuurlijk is er tussen ons niets veranderd, echt niet!’.

Ik was ontroerd.
Ik knuffelde Eric, ik knuffelde Claire en prees me gelukkig dat ik in zo’n gezin mocht opgroei-en….

Na het eten ging ik naar boven, nog wat huiswerk maken, terwijl Claire en Eric moeder met de afwas hielpen.

Ik lag op bed en dacht na.
Wie is Daniel Ter Horst?
Werd ik door mijn Project en vooral dan door alle commotie die er het gevolg van was een be-paalde kant op gedreven die mijn kant eigenlijk niet was?
Of werden door het Project juist allerlei gevoelens losgemaakt bij me die er natuurlijk altijd al waren, maar die ik onbewust altijd verborgen had weten te houden?
Moeilijk!
Pijnlijk!
Verwarrend!

Ik zuchtte.

Iemand klopte.
Ik riep binnen en Eveline kwam de kamer in.
Ze ging naast me op bed zitten en streek me door m’n haren.
Ik kneep in haar arm.
‘Hoe gaat het, knulletje van me?’
Ik keek haar ernstig aan.
Ik slikte.
‘Mama, ik denk dat ik homo ben….’
Eveline knikte bedachtzaam.
‘Weet je, Daan, het is wel eens door m’n hoofd gegaan. Maar, hoe kom je zelf daarop?’
Ik vertelde haar over m’n gedachten en gevoelens van de laatste weken, over m’n twijfels en eindigde mijn relaas met de woorden: ‘En nu weet ik het gewoon niet….. Ik heb tijd nodig, veel tijd..’

‘Neem die tijd, Daantje, en weet dat ik te allen tijde achter je zal staan, hoe je uiteindelijk ook blijkt te zijn. Je blijft een van m’n kinderen waar ik zielsveel van hou, en zielsveel van zal blíj-ven houden….’
‘Dat weet ik mama….’
Ik voelde me geborgen en gesteund.
Eveline gaf me een kus en verliet de kamer.
Ik kleedde me traag uit en maakte me gereed om te gaan slapen.
Morgen was er weer een dag.
Een moeilijke dag, ongetwijfeld.
Maar ik was er klaar voor.

Loom ging ik op bed liggen en keek in het rond.
Mijn hand dwaalde naar mijn penis en scrotum.
Ik zuchtte.
Ik keek naar het affiche van ‘Cabaret’.
‘Dag Liza’ zei ik zacht voor me uit.

Ik ging op m’n buik liggen en keek naar de foto van Sven, die weer rechtop stond.
Ik wreef over m’n piemel.
‘Sven’, fluisterde ik, ‘jij bent echt het mooiste wat me ooit overkomen is. Ik geef om je, en ik hou van je. Hoeveel, dat moet nu gaan blijken. Ik hoop dat we weer vrienden worden…..’

Ik knipte het licht uit, draaide me om en viel in slaap.