Jongens Hormonen - 40

Kamal is een Indische jongen van 17 die via AFS een jaar lang bij Rik in de Westhoek woont en hier zijn laatste humaniorajaar opnieuw volgt.

Donderdag één september. Terug naar school.
Ma had ons vrij vroeg uit het bed geroepen. Kamal en ik samen naar de badkamer. En dan onze schoolkleren aan. Nee, die dag geen korte broek. Een jeans. Kamal toverde een soort kakikleurige broek uit de kast., en een dito jas. En.. een veelkleurig hemdje, allemaal in vlekken groen en geel en rood. Het stond hem machtig !
- Boy, my friend… de meisjes zullen nogal opkijken !
Hij lachte met een brede smile.
- Denk je ?
- En vandaag jouw optreden in onze school.
- Ja, hé…;
Kamal sprak al een goed woordje Nederlands.
Om half acht met de fiets naar school. Serge reed niet meer mee. Die zou nu les volgen in een universitaire richting.
- Hoi, Rik !
- Hoi, Bert !
We ontmoetten jongens uit onze school. Voor hen was Kamal nieuw.
- Wie is dat ?
Ja, hoeveel keren heb ik die dag moeten uitleggen wie mijn Indiase broer was ! Amaai, tien, twintig keren ?

Aankomen op school. Fietsen stallen. De speelplaats op. Natuurlijk dat Kamal veel beziens had. Enorm veel. Jongens en meisjes van mijn klas kwamen vragen wie hij was. Ze zagen wel dat ik hem begeleidde. OokGeronimo – dat was de bijnaam van meneer Glorieux, onze subregent – kwam een goeie dag zeggen. Ik merkte hoeveel ogen naar Kamal keken, hoe sommige leerlingen anderen een stootje gaven : “kijk daar, een vreemde !”. En Kamal ? Die genoot blijkbaar van de aandacht.

Half negen. Belgerinkel. Naar de klas. Meneer Deblauwe als klasseleraar. Die gaf wiskunde – 8 uur per week – fysica en scheikunde en aardrijkskunde. Samen elf uur per week ! Een vriendelijke man, ergens halfweg de dertig.
We zaten met achttien in de klas, negen jongens en negen meisjes. Met Kamal erbij was er een evenwicht gekomen in de geslachten; het jaar voordien waren er slechts acht jongens !
Natuurlijk, iedereen kende iedereen in de klas. Aangezien meneer Deblauwe ons het vorige schooljaar ook wiskunde onderwezen had, kende hij ons. Kamal was echter nieuw. En dan nog een vreemdeling ! Een rasechte Indiër, een Hindu. Het spreekt vanzelf dat meneer Deblauwe zich een hele tijd met Kamal onderhield. Waarom hij bij ons les kwam volgen. AFS, ja, daar had hij ook wel eens wat over gehoord.
- En dus, jij bent nu voor één jaar de broer van Rik ?
Meneer Deblauwe sprak wat trager dan gewoonlijk. Kamal begreep hem best.
- Ja, meneer… but.. doch niet voor één jaar. Nu, voor altijd !
Kamal en ik zaten naast elkaar. Lieven vlak voor mij. Die keek voortdurend om natuurlijk.
Kamal vertelde over zijn streek, dicht bij Mumbai, over zijn vroegere school, over zij familie. De jongens en meisjes luisterden gespannen. Een echte Hindu in de klas ! Dat was nu echt eens tof ! Echt ! Enkele meisjes willen een vraag stellen.
- Kamal.. hoe zeg je ‘goeie dag’ in het Indisch ?
- India veel talen. Wij marathi.
- Bij jou thuis ?
Kamal knikte.
- Hari yang baik
Ik hoop dat ik het onthouden heb. Maar zo klonk het toch ergens.
Lieven vroeg
- Kamal, op internet kijk ik soms naar het Indisch worstelen. Doe jij dat ook ?
- Yes… Ja…
- Hé, zo bijna naakt, met dit lapje tussen je benen ?
Kamal keek me aan. Ik gaf wat meer uitleg.
- Yes.. Ja…
- Whaw, riep er een.
We lachten.
- En draag je ook soms een tulband ?
- No… Nee… enkel de Sikhs
Even stilte. meneer Deblauwe keek de klas rond. Lindsay stak haar hand op.
- Kamal… zwemmen ze daar ook helemaal naakt… fully naked ?
Kamal lachte.
- Yes.. kinderen doen het. Op school.. soms.
- Jongens en meisjes ?
- No.. Nee…klein jongens en meisjes wel. Grote niet. Zwemmen apart.
- Hé, Lindsay, jammer hé, lachte Pierre.
We lachten allemaal.

Meneer Deblauwe ging verder met een boel papperasserij, kenmerk van de eerste les. En ook uitdelen van leerboeken en zo.

Speeltijd.
De meisjes drumden rondom Kamal. Hij genoot van de aandacht. Dat beloofde voor de rest van het schooljaar.
Lieven kwam bij mij staan.
- Kamal; blijft die het hele jaar bij jullie ?
- Ja, tot ergens in juli.
- Toffe gast.
- Ja.
- Maar….
Lieven keek me aan;
- .. maar, jij zult toch ook nog wel oog hebben voor mij, hé !
- Natuurlijk ! Ik vergeet je niet hoor !
- Het was wel leuk, met Kamal die spoot !
- Die heeft nogal iets, hé !
- Ja. Doe jij het elke dag met hem ?
- Nee zeg ! wat dacht je wel.
- Ik hoop dat we spoedig nog eens kunnen samen zijn.
- Hoop ik ook.

Speeltijd over. Eerste les Nederlands van het jaar. Meneer Detillieux. Natuurlijk was die ook geïnteresseerd in Kamal, van waar hij kwam, wat hij reeds gestudeerd had, hoelang hij bij ons bleef. Hij feliciteerde Kamal omdat deze reeds een goed mondje Nederlands praatte. Kamal glunderde.
Meneer Detillieux vroeg ook welke taal Kamal thuis sprak. Natuurlijk, het officiële Hindi, maar ook de streektaal marathi.
- Een idee hoeveel er die taal spreken ?
- Yes.. ja, twintig miljoen of zo !
Meneer Detillieux dacht even na.
- Dus, evenveel als er Nederlands gesproken wordt… ongeveer…
Kamal Knikte.
- En welke taal in de scholen ?
- Laatste jaren meest English….. Kleine scholen marathi.
Kamal keek meneer Detillieux aan.
- Meneer…
Kamal aarzelde even.
- … meneer, weet u wie bekende writer is van onze regio, Mumbai ?
- Nee… Wie ?
- Salman Rushdie. Hij is geboren in Mumbai. Verhuisde naar Pakistan.
- Rushdie ?
- Ja.

Meneer Detlillieux gaf verder uitleg over de leerstof Nederlands van het laatste collegejaar. Verder afwerken van de bekende Nederlandstalige schrijvers, zowel Nederlandse als Vlaamse.
’s Middags naar de collegerefter. Ook daar viel Kamal op, en keken alle ogen – vooral de meisjesogen – hem aan. Hijzelf genoot van de aandacht die hij kreeg. En ik genoot met hem mee, want hij was ten slotte mijn buitenlandse broer.

In de namiddag natuurlijk bij het begin van elke les, werd Kamal door de leraar ondervraagd over zijn herkomst, wat hij hier kwam doen, en zo meer.
Na de lessen per fiets naar huis. Drie, vier andere jongens reden met ons mee. Die zouden thuis wel vertellen over die Indiase jongen. Net zoals alle jongens en meisjes van onze klas, en misschien van onze gehele school, thuis iets zouden vertellen over die gebruinde opgeschoten kerel, met het pikzwarte kroezelig haar en die beminnelijke blik.
Bij ons thuis, tijdens het avondmaal, honderduit vertellen over die eerste schooldag. Het beloofde een heerlijk jaar te worden.

De tweede schooldag verliep vlot. Ja, Kamal werd het gewoon. En spontaan stak hij al eens zijn hand op om te antwoorden. Vooral de les wiskunde vond hij leuk.
Toen we ’s avonds thuis kwamen, dan lag er een geheimzinnig pak in de living.
- Maak maar open, wees ma naar Kamal.
Deze knoopte het pak los, deed het papier er van af.
- Ho…to make a clothing for wrestling….
- A pants for wrestling ?
- Yes…
Kamal keek mij aan, keek ma aan. en dan vloog hij op ma af, greep haar vast en kuste haar.
- Thanks… Dank you….
- Dan kun je Rik leren worstelen, lachte ma.
- Yes… O… Ja…. Thanks !

’s Avonds in bed. Plots greep Kamal bij vast, trok me over zich heen, omklemde mij met zij sterke armen.
- Dank… You are my lovely brother. Dank…
Kamal zoende mij. Ik genoot er van.