Als de lente begint, begint ook haar onrust. De dagen worden langer, de geur van de buitenlucht verandert, alles ontwaakt weer uit een diepe slaap, zo ook zij.

In de winter is er geen onrust, dan gaat het leven zoals het gaat en lijken de dagen op elkaar. Met hoogtepunten, dieptepunten en alles wat bij het leven hoort.

Zo ergens in januari komt bij haar het besef, het besef dat ze elkaar bijna weer gaan zien. Eigenlijk wil ze dan de dagen alweer gaan aftellen maar ze weet, dat is nog veel te vroeg.

In de andere drie seizoenen is er geen onrust al ligt de hunkering altijd op de loer. Toch weet ze die altijd te onderdrukken omdat er altijd zekerheid is. De zekerheid van hun ontmoeting. Elk jaar opnieuw en elk jaar op dezelfde dag, dezelfde plaats en hetzelfde tijdstip. Wat er ook gebeurt in het leven, wie er ook komt en wie er ook gaat...dit is iets wat blijvend is, dat weet ze zeker. Het is niet voor niets al tien jaar zo. Ze twijfelt over alles in het leven, over alles behalve over dat. Dit is van haar, haar vaste baken, hetgeen wat duidelijk is, hetgeen wat zeker is en hetgeen wat er altijd zal zijn. Daardoor voelt ze zich geborgen en kan ze het leven aan en dat al tien jaar lang.

Niemand die het weet, het is haar diepste geheim. Niemand die het weet behalve hij. Ze weet dat het ook zijn diepste geheim is al praten ze er nooit over.

In tien jaar is er veel gebeurd, heeft ze hem ouder zien worden, anders zien worden. Ze zal altijd van hem houden, dat is zeker. Ze kent hem door en door, daar zijn geen woorden voor nodig. Ze hebben aan een blik genoeg en daarom hoeft er ook geen kostbare tijd te worden verspild met onbelangrijke zaken zoals dat leven van alle dag. Want als ze elkaar zien is er geen leven van alle dag, dan bestaat de wereld nog maar uit twee personen. Ook dat hebben ze nooit afgesproken, het was gewoon al vanaf het begin zo.

Hij kent al haar grote angsten, haar twijfels en onzekerheden. Dat ziet ze aan zijn blikken, aan zijn mimiek en de manier waarop hij op haar en haar woorden reageert. Zo ook kent ze die van hem.

Stiekem geeft dit zin aan haar bestaan want ze voelt er alle emoties bij die een mens in zich heeft. Vlak na hun ontmoeting voelt ze euforie, daar op volgend verdriet, dan volgt er berusting en een voldaan gevoel. Vlak ervoor is er opwinding, het blij zijn zoals alleen een kind dat kan zijn, onrust en 's nachts wakker liggen. Ook dat is al tien jaar zo.

Een jaar lang geen enkele vorm van contact, behalve hun afspraak in de maand mei. Ze bereidt zich voor, koopt een nieuwe jurk en gaat naar de kapper. De onrust in haar lijf dringt zich langzaam naar de voorgrond. Hij dringt zich langzaam naar de voorgrond. Wat zou hij aan het doen zijn? Bereidt hij zich ook voor op haar? Zou hij aan haar denken?

Ze beheerst zich zo goed en zo kwaad als dat gaat terwijl ze wel uit elkaar zou kunnen barsten van vreugde en opwinding. Als er in die tien jaar tijd goede resultaten werden geboekt in dat leven van alle dag dan was het wel in de periode vlak voor hun ontmoeting. Ze realiseerde zich dat alle belangrijke beslissingen in haar leven altijd toen werden genomen.

Eindelijk, het moment is daar, het is elf mei. Trillend staat ze voor de spiegel al weet ze dat dit eigenlijk niet meer hoeft na al die jaren. Ze zucht eens diep, alles is geregeld. Tijd om in de auto te stappen en het leven van alle dag achter zich te laten. Ergens van binnen knaagt toch de onzekerheid...wat als hij er niet is? Één keer was hij iets te laat. Het wachten sloopte haar geestelijk en emotioneel. Met elke minuut dat het langer duurde voelde ze dat ze steeds een stukje meer dood leek te gaan. Haar vingers tintelden, haar hartslag ging omlaag en haar ademhaling werd oppervlakkig.

Ook dat hoort er al tien jaar lang bij en is onlosmakelijk onderdeel van het geheel. Net zoals elk jaar, één keer per jaar die route rijden. Bij elke kilometer een stukje dichter bij hem komen. Ergens op de helft breekt ze en kan ze zich niet meer beheersen. Dan trapt ze het gaspedaal nog eens extra in. Ze.Wil.Naar.Hem.Toe...en wel nu.

Ze zet de muziek aan en zingt mee, haar stem klinkt onvast, hoog en bibberig. Ze voelt zich weer even jong, jong en onbezonnen.

Nog even diep adem halen, schouders recht en naar binnen. Haar hoge hakken klikken op de stenen trap, door de draaideuren heen. Ze fluistert zacht, als onderdeel van het ritueel: "Dag wereld, tot straks, ik ben er even niet" en ze zet haar telefoon op stil.

Het heerlijke geroezemoes en het gerinkel van bestek vermengd met softe jazzmuziek, een lichte koude huivering die door haar hele lichaam trekt. Langzaam voelt ze dat ze de nieuwe wereld wordt ingezogen, haar nieuwe tijdelijke wereld voor een paar uurtjes, die paar uurtjes per jaar.

Onzeker kijkt ze om zich heen totdat ze zijn blik vangt. Hij kijkt haar intens aan en glimlacht dan naar haar. Haar lichaam en geest worden als een magneet naar hem toegetrokken. Het liefst zou ze op hem af rennen, op zijn schoot kruipen, hem overladen met zoenen, huilen en lachen en alles tegelijk. En ook dat lijkt hij te weten want hij knikt haar toe en ze glimlacht breeduit terug.

Beheerst loopt ze op hem af, enigszins verlegen, alsof ze elkaar voor het eerst zien. Ergens is dat ook wel zo, ze zien elkaar elk jaar opnieuw voor het eerst.

Hij staat op, hun lippen raken elkaar kort. Zo kort zodat het net voelt of een vlinder zacht met zijn vleugels haar lippen beroert.

Ze verdrinken in elkaars ogen. Drinken lekkere wijn die hij heeft uitgezocht en eten een uitstekende maaltijd. Hij pakt haar hand, streelt met zijn duim één voor één haar vingers, het raakt haar en dat weet hij.

"Wat vindt je, zullen we gaan"? Zegt hij

Ze knikt...

Samen in de lift, zwijgend tegenover elkaar. Hij pakt haar hand en trekt haar tegen zich aan.

"Oh wat heb ik je gemist" fluistert ze in zijn nek. Hij trekt haar steviger tegen zich aan.

De sleutelkaart gaat in de deur die ontgrendelt. De deur valt achter hen dicht.

Hij pakt haar hand en loopt achteruit.

"Laat me je eens goed bekijken"

Ze bloost en giechelt als een jong meisje.

"Kom dan gaan we lekker liggen"

Ze trekken hun kleren uit, ze ziet zijn opwinding terwijl ze langzaam vochtig wordt. Het bed is zacht, zo ook zijn strelingen. Kippevel, huiveringen en harde tepels. Opwinding en gretigheid. Zijn zoenen worden dwingender, hun ademhaling versnelt. Zijn handen glijden naar beneden, tussen haar benen, een luide kreun, die rechtstreeks uit haar hunkerende ziel lijkt te komen.

Zijn vinger glijdt soepel bij haar naar binnen. Ze spreidt haar benen nog iets meer. Geilheid neemt bezit van haar. Warmtegolven overspoelen haar. Zijn heerlijke warme mond vindt haar vochtige warme kutje. Ze kijkt omlaag en ziet hem vol overgave likken en zoenen. Geilheid en emotie wisselen elkaar af totdat ze zich niet meer kan beheersen en schokkend klaarkomt.

Haar warme zoete vocht is als honing op zijn lippen. Hij kijkt haar aan en ziet haar verwilderde geile blik. Zo ziet hij haar het liefste. Als ze geil is, geil, ongeremd en verwilderd. Dan is ze op haar mooist.

Hij gaat op zijn rug liggen. Zij buigt zich half over hem heen. Haar lange zachte haar kriebelt over zijn borst en buik. Nu huivert hij, want hij weet wat er komen gaat. Haar zachte handen kietelen zijn buik. De zachtste handen ter wereld. Als het straks voorbij is zullen ze hem strelen en masseren, net zolang tot zijn hoofd leeg is en hij het gevoel heeft dat hij compleet hernieuwd is.

Haar warme gulzige mond, hij voelt nu haar ademhaling op zijn buik.

"Hmm, ga alsjeblieft lager, je maakt me helemaal gek".

Ze glimlacht geil en gulzig. Haar lippen zijn roze, vol en uitdagend, haar mond half open, haar geloken blik.

Ze pakt zijn harde pik met haar hand, speelt ermee en kijkt hem verleidelijk aan. Af en toe een speels likje en een kusje waarbij ze hem dan schalks aankijkt.

Dan pakt hij haar hoofd en streelt door haar haren. Met zachte hand dwingt hij haar hoofd naar beneden. Hij kent haar, ze kan zo nog wel uren doorgaan maar dat redt hij niet en dat weet ze.

"Wat ben je toch heerlijk gemeen" verzucht hij.

Dan omvatten haar heerlijke lippen zijn keiharde pik. Het is nat, het is warm, strak en diep. Ze kan het zo goed en waarom, omdat ze het zelf ook lekker vindt. Nu is het zijn beurt om naar haar te kijken. Haar ogen zijn afwisselend open en dicht. Ze pijpt hem vol overgave en met alle passie die ze in zich heeft. Dat voelt hij en dat ziet hij. Hij voelt zijn orgasme opborrelen, het is te vroeg. Hij houdt haar hoofd vast. Ze laat zijn lul uit haar geile mond glijden en kijkt hem loom en half verzadigd aan. Ze glimlacht, haar ogen glimlachen mee, oh wat is ze toch heerlijk en fantastisch.

Ze opent haar mond opnieuw..

"Nee stop, even wachten anders is het zo voorbij, dit is te lekker".

Ze zucht en laat zich op haar rug vallen. Spreidt haar benen voor hem. Hij ruikt haar zoete geile geur en gaat op haar liggen. Hun gezichten zijn dicht bij elkaar. Als hij haar natte strakke kut binnendringt ziet hij haar gezicht vertrekken. Het is geile verbazing wat hij ziet.

Hij stoot diep in haar . Ze laat zich nu helemaal gaan, ze kreunt en ze steunt, zucht zijn naam keer op keer. Hij voelt haar verkrampen, samentrekken, dan de ontlading. Ze lijken uit één lichaam te bestaan. Zijn één energetisch veld wat vonkt en knettert. Hij voelt haar tot diep in zijn vezels.

Ze fluistert.."nu mag jij" en dat laat hij zich geen tweede keer zeggen.

Terwijl hij zijn harde lul uit haar laat glijden ziet hij haar gezicht vertrekken van genot.

Hij gaat zitten, met zijn rug tegen het hoofdboard. Terwijl ze op zijn schoot gaat zitten pakt hij haar heerlijke volle tieten. Zacht en stevig. Hij voelt hoe haar schaamlippen wijken als ze zich over hem heen laat zakken. Ze hijgt en kreunt en hij ziet opnieuw die geile verbaasde blik alsof ze wil zeggen: "oh god, ik wist niet dat het zo lekker zou zijn".

Ze duwt haar heupen met een luide kreun naar voren. Hij zit meteen op zijn diepst in haar. Haar zelfbeheersing valt weg op het moment dat ze hem begint te berijden. Haar hoofd in haar nek, haar op en neer deinende tieten en haar strakke natte kut.

Het komt en hij kan het niet meer tegenhouden. Hij spuit haar heerlijke kut helemaal vol met warm zaad.

Haar bewegingen vertragen terwijl ze een paar lokken haar uit haar gezicht strijkt. Het was het waard, meer dan waard.

Ze liggen naast elkaar en haar zachte handen strelen zijn lichaam, volgen zijn contouren en verkennen elk plekje. Ze knippert met haar ogen. De wereld staat nog steeds even stil zolang ze samen zijn. Hij draait zich om en ze kijken elkaar aan. Verdrinken in elkaars ogen. Zonder woorden, zonder geluid.

Want straks is er weer dat moment...dat moment dat ze ieder hun eigen weg gaan. Dat zal even ondraaglijk zijn. Pijnlijk ook.

Maar ze weten allebei er komt weer een moment, een moment dat ze hier weer samen zullen zijn. Als de ultieme ontsnapping aan het leven van alle dag.