Muziek Troost, Seks Heelt - 7

hoofdstuk 14

Toen Germ z’n gedachten verflauwden en hij opkeek, zag hij Kristel niet. Bastian kwam de studio binnen en begon meteen de boel op te ruimen. Hij zei in het Duits:
‘De mannen waren zeer enthousiast! Die zus van me is een fenomeen! Wat goed trouwens dat je haar verzoek ingewilligd hebt en je bij de groep gevoegd hebt op het eind. Super! Die kerels vonden dat een prachtige ontknoping. Ze voelden zich gezien.’

Germ was meteen begonnen mee op te ruimen.
‘Ik had nog nooit zoiets meegemaakt, maar gaat dat op die parenclub ook altijd zo beschaafd? Wat een wellevendheid allemaal, en wat een goede sfeer.’
‘We hebben er eigenlijk nooit last mee. De activiteiten zijn misschien wat onconventioneel, maar we zorgen altijd voor optimale omstandigheden voor alle partijen. En de regels zijn altijd duidelijk. Kristel wil niet anaal, nou, dan geen anaal. De sekswerkers bepalen hier altijd hun grenzen. Klar!’
Er kwamen twee vrouwen binnenlopen om op te ruimen. Bastian beduidde Germ dat hij wel naar z’n kamer kon, ze redden zich wel.

Toen hij de kamer binnenkwam, hoorde hij dat Kristel zich douchte. Germ zette de muziek aan waar hij haar gestopt had vanavond, en de gigue, het slotdeeltje, van de derde cellosuite klonk. Zo te horen stapte Kristel uit de douchekabine. Haar stem klonk vanuit de badcel.
‘Germ, er staat whiskey, rode en witte wijn op de tafel. Ik wil graag een goed gevuld glas whiskey. Schenk ook wat voor jezelf in, je mag ook wijn nemen.’
Hij schonk zichzelf ook een whiskey in. Misschien hielp dat het weeë gevoel in z’n maagstreek op te lossen. Die Arnt wou maar niet uit z’n hoofd noch uit z’n lijf opkrassen.
Cellosuite IV BWV 1010, de ‘mechanieke’ suite met de sefardische motiefjes, klonk. Hij volgde de hoekige toonreeksen, en ja na een minuut of twee opende zich het ‘luikje’ waar die sefardische motiefjes uitrolden, terug naar de hoekige reeksen, weer het luikje open... Altijd weer fascinerend je af te vragen wat Bach hiertoe bewogen had, wat hij wilde uitdrukken?

Kristel droeg een witte badjas, d’r haar in een soort van tulband opgebonden. Omdat het rode haar nu miste, zag ze er heel wit uit, bijna onaards, engelachtig. Ze pakte de glazen op, gaf hem het zijne en ze toastten. De whiskey geurde krachtig.
Ze vroeg: ‘Mag ik bij je op schoot zitten? Ik heb er behoefte aan dat je even je armen om me heen slaat. Groepsseks heeft absoluut z’n charmes, maar het heeft ook iets mechanisch... Wat fijn trouwens dat je me op het eind niet in de steek liet.’
Ze ging op zijn schoot zitten en hij omvatte haar krachtig, zoende haar in de nek, beet heel zachtjes. ‘Ik heb het graag gedaan. Het was een bijzondere ervaring. Zonder jou had ik zo’n sessie nooit begrepen, maar toen ik de groep zo met je bezig zag, ervoer ik hoe begeerlijk je voor al die mannen bent. Toen trad er een soort oerdrift op, zo van: ik wil mijn portie ook. Wat heb jij trouwens een ongelofelijk incasseringsvermogen.’

‘Ik zou het zelf nooit incasseren noemen, eerder ‘vermogen te genieten’. Het gaat allemaal vanzelf, intuïtief, ik had nog wel een tijdje door willen gaan. Maar ja, het sterke geslacht hè...’ Ze grinnikte even. ‘Als je straks nog vrijen wilt, dan kom maar op!’ Germ trok haar extra stevig tegen zich aan. ‘Reken maar!’ Er viel een minutenlange stilte die opgevuld werd met de korte, staccato motiefjes van de eerste bourrée van Bachs vierde suite.

‘Mooi, deze muziek, maar wel wat somber voor het moment...’ zei Kristel.
Germ zette de muziek uit. Hij vroeg: ‘Wie is die Arnt eigenlijk? Is dat niet een beetje potsierlijk om naar zo’n groepssekssessie te gaan terwijl je je eeuwige trouw aan Annika afficheert?’

Op dat moment kwam Bastian binnen. Even zeggen dat hij positieve respons had gehad van de mannen, dat hij zeer tevreden was. Zo bleef Germs opmerking in de lucht hangen. Kristel antwoordde obligaat dat ze het ook heel fijn gevonden had, dat ze het graag had gedaan.
Bastian merkte niet op dat hij op het verkeerde moment was binnengevallen. Hij ging door. Of ze plannen hadden voor morgen? Germ zei dat ze het daar nog niet over gehad hadden, maar dat hij Kristel wilde voorstellen de Per Gyntweg te rijden en wat te wandelen. Kristel knikte alleen maar.
‘Dan moesten we zo maar ’s gaan slapen,’ zei ze, ‘want dan moeten we er niet te laat uit.’
‘Ach, het is nog geen uur rijden naar het tolpunt, zei Germ, laten we ons morgenvroeg niet al te zeer haasten. Zeven uur opstaan, of is dat te vroeg?’
‘Ik wek jullie met een glas vers sinaasappelsap op bed, en dan kun jullie altijd nog kijken of jullie er al uit willen.’
Hij wachtte geen reactie af en vertrok. Hij was nog niet vertrokken of Kristel haastte zich achter hem aan en riep hem op de gang terug. Ze vroeg hem iets en kwam meteen weer de kamer in.

‘Germ, we gaan eerst terug naar je opmerking over Arnt. Lieve jongen, tot nog toe houd ik je voor kwetsbaar, maar ook sterk, lief, verstandig, misschien wel wijs. Maar die opmerking over Arnts tatoeage is te dom voor woorden. Ik kan het haast niet geloven - van jóu!’
Op het zelfde moment begreep Germ hoe het zat. Hij sloeg zijn handen voor zijn gezicht. ‘Oh god, Kristel, ...’
Ze ging bij hem op schoot zitten en sloeg haar armen om hem heen, en troostte hem, maar ze vermaande hem ook. Zijn schaamte was waarachtig.
‘Hoe is het bij hem gegaan?’ vroeg hij uiteindelijk.
‘Hij was met Annika op huwelijksreis naar Thailand. Kerst 2004. Ze is meegesleurd door de tsunami en nooit meer terug gevonden. Ze was in verwachting.’
‘Uavlatelig Annika,’ fluisterde Germ en hij schoot vol.
‘Twee jaar lang is die jongen helemaal verdoofd geweest. Toen is hij begonnen zijn leven weer op te pakken. Hij heeft een vrouw uit duizenden, een Duitse, een vriendin van mij. Zij is nu in verwachting. Hij is, zij zijn gelukkig, en ze genieten van een onconventioneel bestaan. En ja, uavlatelig Annika.’
‘En jij hebt toevallig een rol gespeeld bij het uit de verdoving wekken?’
Kristel knikte. ‘Da’s een van de dingen waar ik blijkbaar goed in ben. Zullen we in bed gaan? Ennuh, heb jij nog muziek om in te slapen, niet al te somber maar wel stemmig genoeg voor het moment?’

Het werd ‘Bl!ndman plays Bach’, een concertopname van vier orgelpartita’s, maar dan onvoorstelbaar transparant gespeeld door het vermaarde saxofoonkwartet Bl!ndman. Ze dronken nog wat whiskey.

In bed temperde ze zijn libido. ‘Jij moest maar even rustig aan doen. Ik wil zeven kusjes en een zoen.’
Deze keer was Germ wel snel van begrip. Hij streelde Kristel op ongeveer elke plek van haar lijf, boog zich ten slotte over haar heen en gaf elk sterretje van de Grote Beer een aandachtige kus, mat met tongstreekjes de lengte van de opstaande rand van het pannetje-gedeelte vijf keer uit en vond de Poolster. Haar ‘pieletje’ stak stijf omhoog uit het schulpje. De zoen duurde een eeuwigheid.