Lift Naar De Liefde - 2

Midden in de nacht werd Jeroen wakker van een prikkelende pijn in zijn arm. Langzaam kwam hij tot het besef van waar hij was en met wie, en hij glimlachte. Voorzichtig schoof hij zijn arm onder Laura uit, zonder haar wakker te maken. Hij ging rechtop zitten en keek naar haar in het flauwe schijnsel van de maan, dat door het open raam naar binnen viel.

Prachtig vond hij haar. Die ochtend was hij meteen onder de indruk geweest van haar persoonlijkheid en haar uiterlijk, gaandeweg de dag ook nog van haar karakter en smaak, en 's avonds van haar charme en haar sexy, en daarna geile gedrag. Hij schudde onwillekeurig zijn hoofd. Dit kon toch bijna niet waar zijn, zo perfect was niemand.

Weer naast haar gaan liggen kon niet meer, ze had al slapend een comfortabeler positie aangenomen en daar zou hij, in dat eenpersoonsbed, niet bij hebben gepast zonder haar te wekken. Jeroen sloop naar het tweede bed, schoof tussen de lakens en keek nog even naar haar. Hij zou de hele nacht hebben kunnen kijken, maar uiteindelijk vielen zijn ogen toch weer dicht en met een tevreden glimlach op zijn gezicht sliep hij verder.

Laura werd wakker van een eerste straaltje zonlicht dat precies op haar gezicht viel. Er was nog geen geluid te horen, het was waarschijnlijk nog heel vroeg. Iets voor zessen, zag ze op haar mobiel. Ze moest meteen denken aan de dag van gisteren, en vooral de avond en vroege nacht... Wat hadden ze genoten! Meteen realiseerde ze zich dat ze alleen in het bed lag. Waarom? Waarom was Jeroen in het andere bed gaan liggen? Was het slechts een avontuur geweest van twee mensen die zin hadden, en verder niets? Was het voor Jeroen een lichamelijke behoefte geweest, die zij had vervuld?

Haar oog viel op zijn portemonnee, die hij op de tafel had gelegd. Er stak iets uit, iets dat haar nieuwsgierigheid opwekte, en tegelijkertijd haar ongerustheid over de situatie. Met bonzend hart en een schuldgevoel over wat ze ging doen pakte ze de portemonnee, en trok het fotootje eruit waar ze het hoekje van had zien uitsteken.

Een jonge, knappe vrouw en een klein jongetje keken haar goedlachs aan. Hij zou toch niet... Een ring droeg hij niet, dat had ze gisteren echt wel goed gezien. Ze draaide het fotootje om. 'Wij zijn altijd bij je, XXX' stond er in een vrouwelijk handschrift geschreven.

Laura's hoofd tolde, ze voelde letterlijk een duizeling in haar hoofd. Hoe kon hij dan... Waarom was hij alleen? Waarom had hij zich als vrijgezel voorgedaan? Alleen voor een avontuurtje?

Haar hart bonste. Al eerder had ze zoiets meegemaakt, al was de vent in kwestie toen gewoon midden in de nacht vertrokken en haar alleen gelaten. Maar ja, waar zou Jeroen heen hebben moeten gaan? Ze peinsde en peinsde, en in haar onzekerheid joegen haar gedachten haar op tot die ene conclusie. Wat zij voor hem voelde, werd niet op dezelfde manier door Jeroen gevoeld. Voor hem was gisterenavond heel iets anders geweest, iets veel oppervlakkigers. Hoe kon het ook anders, na slechts één dag samen. Zie je wel, hield ze zichzelf voor, had ze zichzelf toch weer een hopeloos romantisch geval laten worden. Tranen welden op in haar ogen, terwijl ze opstond en een douche ging nemen.

Toen ze uit de badkamer kwam was Jeroen nog diep in slaap. Des te beter, ze zou dit kort maar krachtig houden. Ze legde geld op tafel, volgens haar ongeveer de helft van de kamerhuur, pakte haar rugzak en verliet de kamer. Zo zacht als ze kon deed ze de deur achter zich dicht, liep de gang door en de trap af.

De man achter de balie trok zijn wengbrauwen op.

"Vertrekt u al madame?", vroeg hij verbaasd, "En meneer dan?"

"Meneer vertrekt pas later", probeerde ze opgewekt te laten klinken, "Wij hebben niet hetzelfde doel."

En ze stapte de receptie uit. Ze trof een bijna verlaten plein aan, alleen bij de bar stond een biertruck. Ze wilde weg van hier, zo gauw mogelijk, en dan zou ze verder wel weer zien. Kordaat stapte ze op de truck af, sprak even met de chauffeur en tien minuten later reed de vrachtwagen, met Laura naast de chauffeur in de cabine, het dorpsplein af. Niets dan een stofwolk die even in de lucht bleef hangen herinnerde nog aan haar aanwezigheid.

Haar gezicht... Haar ogen die hem diep in de zijne keken... Hun lichamen die versmolten in een liefdevolle omhelzing... Laura!

Glimlachend werd Jeroen langzaam wakker. O ja, gisteren... En de nacht... Hij rekte zich eens lekker uit, zijn ogen nog steeds gesloten, zachtjes om haar niet wakker te maken. Hij draaide zijn gezicht naar de richting waar zij zou liggen en opende langzaam zijn ogen, zich verheugend op de aanblik van haar, slapend, net zoals hij daar vannacht nog van genoten had.

Zijn hart sloeg even over. Het bed was leeg! Waar was ze? En dan bedaarde hij weer. Ze was vroeg wakker geworden, en zat buiten misschien al aan een kopje koffie, het was immers al prachtig weer. Hij zou haar gauw opzoeken.

Jeroen ging rechtop zitten in bed. En toch was er iets aan de kamer dat hem niet helemaal gerust maakte, al kon hij nog niet zeggen wat dat dan was. Langzaam stond hij op en ging richting badkamer. En toen werd het hem plotseling met een keiharde klap duidelijk. Haar bagage was weg!

Paniekerig controleerde hij de badkamer. Niets. Hij keek tussen de bedden, zelfs onder de bedden of haar rugzak daar zou liggen, rukte de oude linnenkast open. Leeg. Al haar bezittingen waren weg. Laura was weg!

Verslagen zakte hij terug op het bed. Na een geweldige dag, avond en nacht kwam de klap hard aan. Gisteren had hij toch gedacht dat er iets heel bijzonders tussen hen was. Hoewel hij bewust de rem op zijn eigen gevoelens had gezet, om zichzelf te beschermen en niet als een soort tiener halsoverkop in een niet-bestaande relatie te duiken, was gisterenavond de dam gebroken en had hij zich door haar laten veroveren. Volop genietend van alles wat ze te bieden had was hij de hare geworden. Nu bleek maar weer wat een naïeve klootzak hij was geweest, hoezeer hij gelijk had gehad.

"Godverdomme... Klootzak!", zei hij tegen zichzelf. Haar nam hij het niet eens echt kwalijk, voor haar was het blijkbaar een leuk avontuur geweest, een spetterend begin van haar vakantie. Híj had het gewoon verkeerd begrepen, had zichzelf als een naïef kind laten overweldigen.

Hij had een kwartier nodig, sloeg met beide handen op zijn knieën en zei hardop tegen zichzelf: "Ok. Stom van je Jeroen, maar nu verder. Douchen, eten en wegwezen hier." Hij voegde de daad bij het woord, nam een hete douche, pakte zijn spullen alvast, nam een klein ontbijt en keerde terug naar de kamer om zijn spullen te pakken. Met een zuur gezicht pakte hij het geld dat Laura had achtergelaten, keek nog een keer om naar de kamer, alsof hij de nacht nog heel even wilde herbeleven, en trok toen de deur dicht. Een kwartier later zat hij in de auto en had ook hij het dorpsplein achter zich gelaten.

Laura had het intussen slecht getroffen. De vrachtwagen waarin ze was meegelift ging in een tergend traag tempo van dorp naar dorp. Overal keek ze of er misschien iemand was die haar een lift terug naar de snelweg kon geven, maar nergens had ze succes. Uren zat ze naast de nogal zwijgzame chauffeur, die bovendien sterk naar knoflook rook. Wat een contrast met de dag van gisteren! Ze droomde even weg...

Jeroen reed vooral binnendoor. Na uren van snelwegen gisteren koos hij er nu voor om die te mijden. Om zijn gedachten te verzetten zette hij zijn muziek aan op shuffle. Willekeurige nummers uit zijn enorme verzameling wisselden elkaar af, pop, rock, jazz, klassiek. Het fleurde hem op, dat, het prachtige weer en de steeds wisselende omgeving brachten hem uiteindelijk weer in de stemming zoals hij die gisteren heel vroeg gehad had. Hij moest de eerste dag maar zien als een spetterende eerste vakantiedag, misschien wel de vroegtijdige climax van zijn vakantie, maar toch het begin van een hele relaxte tijd.

Toen klonken de eerste tonen van Miles Davis door de speakers. Hij was weer even terug bij af.

Eind van de middag kwam hij aan in Genova. Hij nam zijn intrek in een hotel met uitzicht op de haven. Het Genova Marina hotel was niet voordelig, maar hij vond dat hij het verdiend had. Hier zou hij een paar dagen blijven.

Laura was kapot. Eind van de dag had ze minstens vijf verschillende chauffeurs gehad, ging van de ene auto in de andere. Bij één was ze kwaad uitgestapt, nadat ze geëist had dat hij stopte. Gelukkig was het op een druk punt in Turijn, waar ze een scène had kunnen schoppen als die ranzige Italiaan, die zijn handen niet thuis kon houden, niet gestopt zou zijn.

Daar had ze haar laatste lift van de dag gevonden, en na uren in een auto die veel te sterk naar luchtverfrisser rook was ze opgelucht dat de man in gebroken Engels aankondigde dat hij zo'n beetje thuis was. Ze had niet eens opgelet in welke stad ze waren, en vroeg aan de eerste voorbijganger die ze op straat tegenkwam alleen maar naar een hotel dat niet te duur zou zijn.

Het maakte haar ook niet uit waar ze nu zat. Haar enige doel was een bad, een maaltijd en een bed, en dan morgen weer verder. Ze had definitief besloten waar ze heen wilde. Ze vond een hotel vlak bij de haven, maar ook vlak bij het centraal station. Het Tre Stazioni hotel was voordelig, en dat kwam haar goed uit.

Ze keek op het kaartje dat ze bij haar kamersleutel had gekregen. 'Tre Stazioni Genova', stond erop. Ze friste zich op en ging op zoek naar een restaurant. Een half uur later zat ze aan een pizza en een glas Lambrusco. Hoewel ze zich erg bewust was van het feit dat ze weer alleen zat te eten, werd haar stemming weer wat beter.

Na het diner ging ze wat lopen langs de haven. Ze zou wel wat maken van haar vakantie, ze zou zich door de eerste dag niet laten ringeloren. Het was niet geworden wat ze ervan hoopte, maar die geweldige dag en nacht van gisteren kon niemand haar afnemen. Ze keek uit over de haven en zuchtte. Ze moest toch aan hem denken.

Jeroen stond aan het raam van zijn hotel en keek uit over de haven. Waar zou zij nu zijn?

Hij stond in de avondschemering op haar te wachten. Zij kwam de trap af, oogverblindend mooi, in een lichte zomerjurk die haar benen vrij liet. Elegant liep ze naar beneden. Hij stak zijn armen uitnodigend naar haar uit, en zij zag het. Ze glimlachte. Ze werd steeds kleiner nu, leek opgezogen te worden door de achtergrond, terwijl ze langzaam in de verte verdween, hem nog altijd aankijkend. Hij wilde haar naam roepen, maar er kwam geen geluid. Hij wilde naar haar toe rennen, maar kon zich niet verroeren.

De receptionist keek hem kalm aan.

"Als u iets wilt, monsieur, dan moet u er achteraan."

En hij begon te lachen, harder en harder. Jeroen deinsde achteruit...

Hij werd met een schok wakker, badend in het zweet en nog in een lichte paniek. Snel realiseerde hij zich waar hij was en waarom, en ging rechtop in bed zitten. Het display van de tv aan de muur liet zien dat het kwart over drie was.

Hij stond op en liep naar het raam. De haven was stil en verlaten. Hij staarde naar buiten maar zag niets meer. Hij kon alleen maar aan haar denken, en nam een besluit. Hij zou haar vinden, hoe dan ook. Hij wist alleen haar naam, en dat ze in Utrecht woonde, en verder vrijwel niets. Maar hoe dan ook, hij ging naar haar op zoek. Als hij haar eenmaal gevonden had, dan...

Ja, wat dan? Hij wist het niet. Maar het zou pas voorbij zijn als hij wist hoe de vork in de steel zat.

Toen wist hij opeens wat hij moest doen om haar te vinden. Hij zette de wekker om zes uur en ging slapen, en lag binnen de kortste keren in een diepe, droomloze slaap.

Laura stond op het station. Na gisteren was ze het liften plotseling beu, en nu ze wist waar ze heen wilde kon ze zich net zo goed een betaalde reis veroorloven. Dat scheelde in ieder geval het risico op een stinkende chauffeur of ongewenste handtastelijkheden. Om iets voor twee uur kon ze de trein pakken en een uurtje of vijf later zou ze aankomen.

Voor een klein meerprijsje kon ze zelfs eersteklas reizen. Ze genoot van het Italiaanse landschap dat aan haar voorbij trok. De eerste overstap, op La Spezia Centrale, kwam eerder dan ze had verwacht, en in Florence moest ze weer overstappen. Dat brak de reis, vond ze, en toen ze om zeven uur 's avonds op het station van Arezzo uitstapte vond ze dat de reis heel snel gegaan was.

Ze liep van het station naar de Piazza Grande, en genoot van de sfeer van de stad, bekeek de winkels en restaurants aan de Corso Italia die haar de stad in leidde. En uiteindelijk stond ze op het plein dat ze kende uit de film. Ze riep de beelden op in haar herinnering, de sfeer en de muziek van de film, en ze liep naar de plek waarvan ze dacht dat het gezinnetje uit de film gewoond zou hebben.

Ze stak het plein over, en ging de hoek om... En daar stond Jeroen. Haar adem stokte, het zweet brak haar uit en haar rugzak voelde plotseling alsof hij honderd kilo woog. Tegenstrijdige gedachten schoten door haar hoofd, emoties van woede, opluchting, verdriet en blijdschap streden om de eerste plaats. Ze kon niets uitbrengen dan een paar losse klanken.

"La chiave", zei Jeroen en glimlachte, "De sleutel. Die is hier. Zullen we even wat drinken?"

Hij wees naar het terras waar hij al sinds zijn aankomst vanmorgen had gezeten. Toen had hij al een vermoeden dat ze er onmogelijk al kon zijn, áls ze al zou komen. Maar hij was vastbesloten op haar te wachten, desnoods zijn hele vakantie lang.

Laura was te verbouwereerd om tegen te stribbelen, en liep volgzaam achter hem aan. De eigenaar van de bar riep Jeroen al enthousiast tegemoet: "Signore! È già arrivata, is ze er al?"

Jeroen lachte en knikte. Hij had de nieuwsgierigheid van de man niet kunnen weerstaan, alsof het het lot gunstiger zou stemmen als er nog iemand wist van de vrouw waar hij op wachtte.

Laura liet uitgeput haar rugzak van haar schouders glijden en begon weer tot zichzelf te komen.

"Waarom heb jij..."

Ze stopte omdat Jeroen een afwerend gebaar maakte.

"Als ik eerst even wat mag zeggen", zei hij nu bijna dwingend, "Daarna mag jij."

Hij wachtte niet op haar toestemming.

"Luister Laura", zei hij nu wat zachter, "Ik heb al een paar dingen meegemaakt op mijn zoektocht naar mijn parel. Je zou kunnen zeggen dat ik door schade en schande wijs ben geworden, maar het is helaas meer dan dat. Ik ben er voorzichtiger door geworden, té voorzichtig, en daardoor moeilijk bereikbaar voor iemand die me wil benaderen."

De eigenaar van de bar zette hun drankjes bij hen neer, keek naar Laura, toen naar Jeroen en glimlachte breed naar hem, als om hem aan te moedigen.

Jeroen ging verder.

"Eigenlijk wist ik na tien minuten samen, eergisteren, al dat jij de vrouw bent met wie ik mijn leven zou willen en kunnen delen. Ik wist het toen, ik wist het tijdens de lunch, tijdens de avond en 's nachts wist ik het zeker. Maar ik zag de bezwaren. Jij een heel stuk jonger dan ik, jij die volgens mij de toenadering ook niet echt zocht... Misschien wel uit dezelfde beweegredenen als ik. Dat weerhield me. Maar nu is er niets meer wat me tegenhoudt. Ik houd van jou, en ik wil je."

Klam zweet brak hem nu uit. Voor het eerst in lange tijd had hij zijn hart echt uitgestort, al zijn kaarten op tafel gelegd. Nu was het aan haar. Wat als ze... Hij durfde er niet aan te denken en hoewel hij er ogenschijnlijk kalm bijzat woedde er een storm in hem.

Laura zat hem ademloos aan te kijken. Ook in haar was een lawine van gevoelens over elkaar heen aan het buitelen.

"Maar je vrouw... En kind... Ik heb de foto gezien..."

"Welke... Oh! Heb je mijn portemonnee doorzocht? Haha... Dan had ik hem ook maar niet open en bloot moeten laten liggen", zei Jeroen hoofdschuddend.

"Die foto", ging hij nu serieuzer verder, "Dat is mijn zus, Stefanie, met haar zoontje Ricky. Onze ouders zijn vroeg gestorven, en daardoor zijn wij altijd heel close met elkaar geweest. Wij zijn elkaars enige echte familie."

Ze kon wel juichen. Maar voordat ze het besefte rolden dikke tranen over haar wangen. Zij had immers zelf ook een muur om zich heen opgetrokken. Haar verdediging was ook haar gevangenis geweest. En nu was iemand dwars door de muur gedenderd, recht haar hart in. Een golf van een gelukzalig gevoel overweldigde haar nu, en ze liet haar tranen de vrije loop.

"Ik ook", stamelde ze, "Ik houd ook van jou, vanaf het eerste moment dat ik je zag wist ik dat jij degene was die ik wilde, met wie ik voortaan alles zou kunnen delen."

Ze stonden tegelijk op, het tafeltje tussen hen in kantelde, de glazen vielen op de grond aan diggelen en het metalen tafelblad maakte een oorverdovende herrie. Maar ze voelde het niet, ze hoorden het niet, ze waren in hun eigen universum beland, waarin alleen zij tweeën van belang waren. Ze vielen elkaar in de armen en Laura dacht dat ze nog nooit iemand zó stevig vastgehouden had. Hun kus was innig, warm, de bezegeling van hun liefde voor elkaar.

Jeroen betaalde de eigenaar en deed er een flink extra bedrag bij voor de gebroken glazen en het ongemak. De man wilde er niets van weten en sloeg zijn armen om hen beiden, breder lachend nog dan voorheen.

"No, no signore! Buona fortuna, veel geluk samen!"

Jeroen had een hotel vlakbij uitgekozen. Hij nam haar rugzak en sloeg een arm om haar heen. Ze vroeg nu niets meer, wilde ook geen vragen stellen, wilde nu alleen nog maar alleen zijn met hem. Een paar minuten later sloot Jeroen de kamerdeur achter hen, draaide zich om om de kamer verder in te lopen maar Laura sprong hem in de armen, haar benen om zijn heupen heen geklemd. Haar lippen vonden de zijne, ze draaiden hun hoofden om hun monden nog dichter op elkaar te kunnen brengen, en hun tongen draaiden wild om elkaar heen.

Jeroen voelde hoe hij niet alleen van geluk en liefde vervuld was, maar ook gretig om haar weer te bezitten, om haar diep te neuken, om volledig één te worden met haar. Zijn lul stond strak tegen zijn broek. Zij voelde zijn harde lul tegen haar kut drukken, door hun kleding heen, en werd zich bewust dat haar kut vochtig en heet werd. Ze liet zich van hem afzakken, zette haar benen op de grond en begon zijn T-shirt uit te trekken. In één beweging rukte hij het zelf over zijn hoofd en pakte haar topje met twee handen beet.

Ze slaakte een kreetje toen ze haar topje uit elkaar hoorde scheuren, maar werd er nog geiler van dan ze al was. Haar borsten waren ineens zichtbaar voor Jeroen en hij dook er met zijn gezicht tussen, kuste ze en zoog aan haar tepels. Ze stond geil te kreunen toen hij in haar tepels beet, terwijl zijn handen haar billen kneedden.

Zonder woorden begonnen ze tegelijk aan hun broeken te frunniken en binnen de kortste keren stonden ze volledig naakt tegenover elkaar. Wild pakte Jeroen haar beet, tilde haar van de vloer en gooide haar bijna op het bed.

"Tweepersoons", grinnikte ze, om daarna met een geile blik in haar ogen te zeggen: "Kom hier met je lul."

Hij had een beter idee en ging op handen en knieën omgekeerd over haar heen zitten. Zij had zijn harde lul nu vlak voor haar mond en begin direct aan zijn eikel te likken, terwijl ze hem ruw aftrok.

Hij dook met zijn tong tussen haar schaamlippen en ging dierlijk grommend op en neer door haar spleet, telkens ook over haar clit likkend.

Ze nam zijn lul zo diep als ze kon in haar mond, voelde zijn harde eikel in haar keel en deed haar benen nog verder uit elkaar om hem nog beter toegang tot haar geile kut te geven. Ze voelde de eerste krampen in haar kut, die aankondigden dat ze ging klaarkomen. Ze duwde haar heupen omhoog, en voelde hoe zijn vingers in haar kut gleden, terwijl hij nog altijd aan haar clit zoog. Haar samentrekkingen werden heviger en heviger, ze voelde een duizeling... Ze draaide haar hoofd opzij om zijn lul te kunnen loslaten en slaakte een diepe kreet toen ze warme golven geil uit haar kut voelde stromen. Jeroen voelde het geil over zijn vingers stromen, wreef het uit over haar kutlippen en kont. Hij kon zich niet herinneren ooit zo geil geweest te zijn.

Jeroen kwam overeind, op zijn knieën, en draaide om Laura heen. Hij pakte haar bij de heupen en draaide haar om. Ze begreep meteen wat hij wilde en zette zich gewillig op haar ellebogen en knieën, haar kont naar hem gericht, en zette haar knieën nog wat verder uit elkaar. Jeroen dook met zijn gezicht nog eens tussen haar benen en likte haar van haar kut tot aan haar kontgaatje. Een rilling ging door haar heen, wat was dát lekker!

"Hmmm oh ja", fluisterde ze en kreunde toen hij de beweging herhaalde, "Ohhh lik mijn kontje."

Jeroen hield het niet langer, pakte zijn lul en bracht hem voor haar hunkerende kut. In een vloeiende beweging baande zijn lul zich een weg door haar kletsnatte kut, en hij begon meteen driftig in en uit haar te schuiven. Hij pakte haar hard bij haar heupen om haar nog harder te kunnen neuken. Zijn ballen sloegen iedere keer tegen haar clit, en ze voelde dat een tweede orgasme in aantocht was. Onderlangs gaand met een hand wreef ze over haar clit.

Jeroen sloeg hard met zijn vlakke hand op haar rechterbil. Ze schrok, voelde de pijn en tegelijk de woeste tegenstelling met dat overweldigende gevoel in haar kut. Hij sloeg weer. Ahhh ze ging alweer komen, ze genoot met volle teugen van hem en van deze heerlijke sex.

"Ohhhh... Ik ga op je pik spuiten!", riep ze nu uit en schrok van haar eigen geile taal. Dat was voor beiden de druppel, en met dat zij alweer een warme golf geil naar buiten voelde stromen, kwam hij zwaar hijgend diep in haar kut.

Ze zakte uitgeput languit op het bed. Hij bleef op haar liggen, zijn mond bij haar oor.

"Ik houd van je", fluisterde hij nog hijgend in haar oor. Een traan welde op in haar oog terwijl ze antwoordde.

"Blijf voor altijd bij me. Ik wil je nooit meer kwijt."