Het is zondag en Charlotte begint nu toch wel zenuwachtig te worden. Mijn zus, en haar moeder kunnen ieder moment binnenvallen. Ze hebben al gebeld, dat ze er bijna zijn. Charlotte is op van de zenuwen, vooral omdat ze nu Ben aan haar ouders moet voorstellen.

Maar als dan de auto van haar ouders voor de deur stopt, is ze het allemaal weer vergeten. Jessica en Jochem stappen uit en begroeten hun dochter. Ik loop mijn zus en schoonbroer ook tegemoet en begroet ze even hartelijk. Lisa en Ben wachten nog even af, en ze zijn allebei wel wat zenuwachtig. Lisa vanwege haar ontmoeting met haar schoonzus en Ben vanwege de ontmoeting met zijn toekomstige schoonouders.

Charlotte troont haar ouders mee naar Ben en Lisa. Enthousiast vertelt ze haar ouders: ‘Pap, mam? Dit is nu Ben.’

Ben bloost meteen verlegen en Jochem steekt hem een hand toe.

‘Dus jij bent de nieuwe liefde van Charlotte? Aangenaam, ik ben Jochem de Graaf, de vader van Charlotte.’

Ben raapt zijn moed bij elkaar en zegt: ‘Aangenaam kennis met u te maken, mijnheer de Graaf. Ik ben Ben Meulendijck’

Jochem glimlacht. ‘Noem me maar gewoon Jochem, Ben. ten slotte hoop ik je nog wel even tegen te komen.’

‘Dat hoop ik ook, mijnheer. Uhm, ik bedoel Jochem.’

Jochem glimlacht. De eerste indruk van Ben is goed. Nu komt mijn zus aan de beurt. Ze kijkt Ben schattend aan, terwijl hij zich voorstelt aan haar man. Ik ken mijn zus, ze hecht veel waarde aan de eerste indruk. Maar ze is vooral nieuwsgierig hoe Ben zich aan haar zal voorstellen. Ik heb Ben gelukkig wel een klein beetje voorbereid, want ik gun de jongeman het beste.


Ben loopt dan meteen op haar af en geeft haar keurig een hand. Dan moet Jessica glimlachen en begroet hem met drie zoenen. Iets wat ze alleen doet, als ze iemand mag.

‘Leuk je te leren kennen, Ben. Charlotte praat al nergens anders meer over, als ik met haar bel. Ik ben Jessica, maar dat had je heel zeker al van iemand hier gehoord.’

Ben glimlacht. ‘Ja, Charlotte en Peter hebben me uitvoerig geïnstrueerd hoe ik jullie moest begroeten.’

Jessica lacht. ‘Ik had ook niets anders verwacht. Maar je hebt je heel goed gehouden en daarvoor heb ik wel waardering. Het is altijd wel een spannend moment om voor het eerst de ouders van je vriendinnetje te ontmoeten.’

‘Dat is inderdaad heel erg spannend. En moeilijker als ik dacht.’

‘Je bent wel eerlijk. Daar houd ik wel van. Heb je al eerder vriendinnetjes gehad?’

‘Nee, mevrouw. Charlotte is mijn eerste liefde, en ik hoop ook mijn laatste. Ik vind haar erg leuk.’

Jessica glimlacht. ‘We zullen zien, Ben. De tijd zal het leren.’

Dan wendt ze zich naar Lisa. ‘Zo, en jij moet dan Lisa zijn. Peter heeft me al een en ander over je verteld, en ik geloof dat we elkaar al eens eerder ontmoet hebben, je bent toch zijn buurmeisje?’

Lisa glimlacht. ‘Ja, u heeft helemaal gelijk. Ik ben al jaren zijn buurmeisje. En voorheen was ik, denk ik, nog veel te jong voor Peter om zijn aandacht te trekken.’

‘Ik zie hem naar je kijken en kan je wel vertellen, dat je dat nu wel gelukt is. Maar ik vind het fijn, dat mijn broer nu toch eens eindelijk gevallen is voor een keurig meisje.’

Lisa glimlacht blij. Ik zeg lachend: ‘Nou, laat dat keurig er maar vanaf, Jessica. In bed is ze allesbehalve keurig, maar gelukkig daarbuiten wel!’

Jessica lacht en zegt: ‘Nou nou, praat je zo over je nieuwe liefde? Dan moet het toch wel geen lang leven beschoren zijn!’

‘Of juist heel erg lang, Jessica. Lisa weet heus wel, hoe ik dit bedoel.’

‘Dat weet ik ook wel, anders zou ze nu ook wel boos zijn geworden. Maar ik zie aan je, dat je gelukkig bent, en heel duidelijk verliefd. Pap en mam zouden dat fantastisch gevonden hebben.’

Ik glimlach breed. Het doet me veel, dat ze dit zegt. Ik omhels haar en zeg: ‘Dank je, Jess. Je weet hoeveel dat voor me betekent!’

Jochem stelt zich dan ook voor aan Lisa.

‘Hoi, ik ben Jochem, de man van Peters zus, Jessica.’

Ze begroeten elkaar met een paar zoenen en dan helpen we Jochem en Jessica met hun bagage. Dat is echt niet veel, en ik lach.

‘Ik zie het al, jullie hebben meteen gedacht, dat jullie niet veel kleding nodig zouden hebben.’

Jessica kijkt me grijnzend aan en zegt: ‘Dat heb je goed geraden. Maar ik stond er wel van te kijken, dat jullie ons ontvingen met kleren aan!’

Ik lach en zeg: ‘We zijn nog niet zo heel erg lang naturisten, zus. Soms is het nog wel even wennen, dat we hier geen kleren aan hoeven. Maar als het je geruststelt, dan trekken we onze kleren wel uit.’

Jessica kijkt me uitdagend aan of ik het echt aandurf om mijn kleren uit te trekken. Maar ik laat me niet kennen en begin me onbekommerd uit te kleden en Lisa volgt meteen, en ook Charlotte en Ben doen mee.

‘Wel heb je ooit, Jochem! Wie had dat ooit gedacht! Maar dan kunnen we ook niet achter blijven, schat!’

Jochem glimlacht en trekt meteen zijn shirt uit, en zijn korte broek. Meer heeft hij toch al niet aan en hij slaakt een diepe zucht: ‘Aargh! Eindelijk die kleren uit!’

Jessica lacht. ‘Nu ook weer niet overdrijven, Jochem! We hebben net enkele weken naakt kunnen rondlopen!’

‘Dat kan wel zijn, maar dat was gemaakt, hier voelt het natuurlijk aan, en ik vind de temperaturen hier ook veel behagelijker.’

Jessica schudt haar hoofd terwijl ze zich ontkleedt. Tot mijn verbazing heeft ze best wel wat pikant ondergoed aan, die ze als een klein meisje omhoog gooit, als ze het heeft uitgetrokken.

‘Joehoe! Uit met die kleren!’

Zowel Charlotte als ik zijn geschokt. Zo kennen we hun niet. Jochem en Jessica moeten lachen als ze ons zo zien kijken.

‘Ja, zo kennen jullie ons niet, hè? Maar dit is wel, wie we wel graag zijn. Weg uit dat strakke zwarte keurslijf!’

Charlotte zegt tegen haar moeder: ‘Maar mam! Waarom hier wel, en thuis niet?’

‘Omdat het thuis gewoonweg niet kan, lieverd. Maar je vader en ik hebben tijdens de vakantie met elkaar gesproken. Zeker nadat Peter ons opbelde, toen jij met je migraine zat. We hebben besloten te gaan verhuizen. Je oma zal het daar wel niet mee eens zijn, maar we vinden het niet goed, welke invloed ze op je heeft. Ik hoorde opeens aan de telefoon een vrolijk meisje, dat ik haast niet herkende. Vol van verliefdheid en vrolijkheid. Zo was je vroeger, maar nu al jaren niet meer. En om die reden gaan we ook verhuizen. Het is niet ver, want we willen de familiebanden ook niet te zeer breken, maar in ieder geval weg daar in het dorp.’

Ik zeg: ‘Een paar straten verderop, van waar ik woon, is nog wel een mooie woning te koop, Jessica. Misschien is dat wel iets voor jullie!’

‘We hebben niet stil gezeten, Peter. We zijn maar een paar dagen thuis geweest, maar in die tijd is er veel gebeurd. De zus van Jochem, Anneloes, wil graag het huis van ons kopen. Dat had ze al een hele tijd geleden te kennen gegeven, en toen we haar laatst opbelden, zei ze meteen toe. Ze begrijpt onze redenen om weg te gaan, en neemt haar moeder op de koop toe. Als we weer terug zijn, moeten we alleen nog de details regelen, en dan staat er niets meer in de weg om een nieuw huis te gaan kopen. En dat huis, wat jij noemt, hebben we ook al een beetje bekeken op internet. Maar we hebben nog een ander huis op het oog, alleen weet ik niet of je daar wel zo blij mee bent.’

Ik kijk haar verbaasd aan. ‘Wat bedoel je?’

‘Wat als we je buren zouden worden? Het huis naast je staat ook te koop. Je buurman wil gaan verhuizen naar een appartement, vanwege zijn leeftijd. We hebben al contact met hem gehad, en zijn huis is eigenlijk precies wat we zoeken. Maar we willen ook weer niet, dat jij dat ons niet als buren zou willen hebben.’

Ik kijk geschokt. ‘Gaat Martin verhuizen? Daar heeft hij niets van tegen me gezegd! Maar ik zou het niet erg vinden. Maar daar zal je hetzelfde probleem hebben, als Lisa thuis heeft. Er staan nogal veel bomen omheen, die de zon tegenhouden.’

‘Dat hadden we ook gezien. En daarom hebben we ook een voorstel voor je. Wat dacht je ervan, als we die tuin tot een geheel maken? Dus de schutting eruit en in plaats daarvan een zwembad maken. Dan hebben we al meteen meer zon in de tuin en we kunnen gemakkelijk bij elkaar binnenlopen!’

‘Hmm, klinkt niet slecht, maar laat me daar nog wel even over nadenken. Bovendien moeten we dan wel even goede afspraken maken.’

‘Natuurlijk! Nog hebben we het niet gekocht, maar eigenlijk is dat maar een telefoontje. We wilden alleen weten of jij het ook wel goed zou vinden. Ik zou het erg vinden, als we naast je zouden komen wonen, en dat je het niet ziet zitten om steeds met je zus opgescheept te moeten zitten.’

‘Nee, dat vind ik helemaal niet erg! Koop dat huis maar gerust, daar ben ik zelf heel erg blij mee. Dan woon je niet meer zo ver weg, en kan ik mijn favoriete nichtje vaker zien!’

We gaan aan de terrastafel zitten en praten erover. Het is meteen duidelijk, dat mijn zus het echt serieus bedoelt. Ze vertelt me over bepaalde dingen, die haar en ook Jochem al een hele tijd dwars zaten, en waar ze nu in een klap vanaf kunnen komen. Jochem loopt terug naar zijn slaapkamer en komt terug met de telefoon. Hij zegt: ‘We menen het echt, hoor! Als ik nu bel, is de koop al zo goed als rond, en kunnen we ook niet meer terug!’

Ik kijk Jochem aan en zeg: ‘Bellen, en snel! Straks is dat huis al verkocht!’

Hij glimlacht en belt meteen naar de makelaar. Het is maar een heel kort telefoongesprek en dan zegt hij: ‘Zo, dat is ook weer geregeld! Zodra we de overdracht van ons oude huis hebben gedaan, zijn we de nieuwe buren van je, Peter!’

Ik begin te lachen en Jessica en Jochem kijken me verbaasd aan.

‘Wat is er met jou aan de hand, Peter?’

‘Niets, maar ik vind het zo komisch, dat sommige dingen zo snel gaan met jullie. Van christelijke burgertrutjes naar fervente naaktlopers!’

Jessica en Jochem moeten er ook wel om lachen.

‘Het is echt niet zo, dat we niet al langer met die plannen rondliepen, Peter. Het is nu alleen in een stroomversnelling terecht gekomen. Maar het is wel waar, dat je onze ogen wat geopend hebt, wat betreft Charlotte. We hadden haar in onze plannen haast niet meegerekend. We waren een beetje blind over de invloed van haar oma op Charlotte, het leek allemaal zo goed te gaan. Maar dat jij je opeens opwierp, omdat Charlotte zo’n problemen had met haar menstruatie, dat heeft ons aan het denken gezet. En toen wisten we, het moest ook snel gebeuren. En we hebben de mogelijkheden om het te doen, dus waarom dan ook niet?’

‘Hoelang zijn jullie nu al naturisten?’

‘Toch al wat langer, dan je zou denken. Al minstens tien jaar. Ik durf niet meer precies te zeggen, wanneer bij ons de gedachte opkwam om samen naakt te gaan lopen. Ik weet alleen, dat Jochem al wat langer naturist was.’

Ik kijk Jochem aan en zeg: ‘O? Dat was natuurlijk wel een groot geheim voor je familie!’

Jochem glimlacht. ‘Dat valt best nog wel mee, Peter. Ik ben ermee in contact gekomen, door een oom en tante van mij. Die wonen in Duitsland, en bijna de hele familie dacht wel, dat ze heel keurige mensen waren. Maar ik wist wel beter.

Zodra de familie uit zicht was, vlogen de kleren uit, en liepen ze naakt rond. Eerst vond ik dat vreemd, maar het wende nogal snel. Voor ik het wist, liep ik zelf ook al zonder kleren rond, dan wel op het eigen terrein. Daarbuiten durfde ik dat nog niet. Dat kwam later, toen ik ouder werd. Ik ging graag bij mijn oom en tante op vakantie, daar mocht lekker veel. Maar omdat we elkaars geheimen goed bewaarden, lieten mijn oom en tante het beeld in stand, dat ik daar heel deugdelijk was, en ik vertelde altijd hoe goed ze wel niet voor me waren, en hoe vaak we in de kerk kwamen.

Daar heb ik geleerd om te leven. Maar thuis heb ik ook geleerd om me in te leven in de zeden, die daar heersten. Ik heb daar nooit een probleem van gemaakt, ik wist immers waar ik mijn normen en waarden kon botvieren. Ik mocht dan ook vaak naar Duitsland toe, mijn oom en tante nodigden me vaak uit. Maar wat we daar allemaal niet gedaan hebben! Naakt langlaufen, naakt schaatsen, naakt sneeuwpoppen maken. Maar ook lekker zonnen, of werken in de tuin. Ook allemaal naakt. Iedereen in het dorp daar, wist dat mijn oom en tante graag naakt liepen, maar liet ze in hun waarde. En het was ook niet zo, dat mijn oom ook naakt door het dorp heen liep, maar thuis en in de bergen, dan liep hij vaak naakt rond.’

Ik kijk Jochem geschokt aan. ‘Naakt langlaufen en schaatsen? Dat is toch hartstikke koud!’

‘Dat is het ook, maar het is tevens bevrijdend. En geloof me, dat doe je echt niet heel erg lang. Maximum een kwartier, dan kom je vrijwillig binnen!’

We lachen allemaal. Lisa is wat te drinken gaan halen. We hebben nog wat nieuwe fruitdrankjes gemaakt, want dat was heel erg goed in de smaak gevallen bij Lisa en Charlotte. Charlotte biedt wat aan haar moeder aan. ‘Mam, dat moet je eens proberen! Dat maken we zelf, van diverse soorten fruit, en het is heel erg lekker!’

Lisa lacht en zegt: ‘Vooral als je er ook nog een scheutje rum bij doet!’

Jessica kijkt Charlotte even streng aan en zegt: ‘Heb je dat ook al eens gedaan? Rum erbij doen?’

‘Een klein beetje, meer mag ik niet van Peter. Maar wijn mag ik wel een paar glazen van hem drinken, dat vind ik ook wel lekker!’

Jessica kijkt me met gefronste wenkbrauwen aan en zegt: ‘En ik maar denken, dat je zo goed op Charlotte past!’

Ik lach en zeg: ‘En hoe oud was jij, toen je je eerste alcohol dronk, Jessica?’

Jessica heft haar handen en zegt: ‘Oké, touché! Daar heb je me. Ik was nog veel jonger. Maar het is niet de bedoeling om er een gewoonte van te maken, of wel?’

‘Oh nee, zeker niet! Maar het is vakantie, en ik houd wel een strikt limiet aan. Ze mag twee glazen wijn per dag, en niet meer. En dat met die rum, was ook alleen maar om het haar eens te laten proeven. Dat was een uitzondering.’

‘Twee glazen wijn vind ik anders nogal wat voor zo’n jonge meid!’

‘Geen volle glazen wijn, Jessica. Halve glazen. En ik vind dat ze oud genoeg is om aan tafel mee te praten en mee te doen, dus daarom vind ik dan ook, dat ze ook wat mag drinken.’

‘Oké, dat is dan nog redelijk, maar na de vakantie is het dan weer even gedaan met die alcohol, heb je dat begrepen, Charlotte?’

‘Ja, mam. Zo had ik het ook afgesproken met Peter.’

‘Kijk, dat hoor ik dan weer graag. Maar heb je tijdens de vakantie toch niet eens stiekem wat meer gedronken?’

‘Een keer, dat was rond mijn menstruatie. En dat is me niet goed bekomen. Ik vind twee glazen per dag dan ook prima. Het hoeft niet meer te zijn. Bovendien kun je er lekker lang van genieten. En Peter heeft lekkere wijn gekocht.’

‘Ik zie het al, je bent hier lekker verwend!’

‘Ja, heel erg! Ik heb nooit geweten, dat Peter zo goed kon koken!’

‘Dat wist ik wel, Charlotte. Hij heeft er ook heel wat lessen in gevolgd.’

‘Dat wil ik best geloven. Maar hij is echt op zijn best als we gaan barbecueën. Hij is met de herfstvakantie door de buurt uitgenodigd om de barbecue van het einde van het seizoen te gaan organiseren. Peter is dan de kok!’

Jessica kijkt verrast naar me toe. ‘Ow? Dan moet hij wel een heel goede indruk hebben achtergelaten!’

‘Dat kun je wel stellen! Het is ook waanzinnig lekker, wat hij allemaal dan klaarmaakt! Ik durf te wedden, dat ik wel een paar kilo ben aangekomen, als ik weer thuis ben.’

‘Dat is alleen maar goed voor je, Charlotte, je bent eigenlijk ook wat te mager!’

Jochem zegt: ‘Maar je ziet er nu al lekker bruin uit, Lotje, Je hebt zeker veel in de zon gelegen?’

‘Ja, maar we hebben ook veel gewandeld. Dat kun je hier prima. Gewoon lekker op de slippers en door de bossen de bergen op. Daar heb je soms zo’n mooi uitzicht!’

‘En durf je daar ook gewoon naakt te lopen?’

‘Ja, dat vinden de mensen hier helemaal niet raar. Eerst vond ik het wel wat spannend, maar nu vind ik het al erg, als ik kleren aan moet om in het dorp naar de bakker te gaan. Maar zo is hier de afspraak, in het dorp zelf lopen we niet naakt. Buitenaf is het geen probleem.’

Jochem kijkt Jessica aan en zegt: ‘We hadden het geld voor de vakantie beter hier in een huisje kunnen steken! Als ik dit hier zo hoor, lijkt het wel een paradijs voor ons!’

James komt dan het erf opgelopen en zegt: ‘Ah, ik zie dat je nieuwe gasten gearriveerd zijn? En ze zijn al helemaal gekleed naar mijn smaak!’

Jessica en Jochem lachen en ik stel James aan hun voor. ‘Jessica, Jochem? Dit is James, mijn buurman. Hij heeft plannen om hier het jaar rond te gaan wonen, en heeft me aangeboden goed op mijn huisje te letten, als ik er niet ben.’

Jessica staat op en ziet dan het enorme gevaarte tussen de benen van James. Ze kijkt geschokt en zegt dan: ‘Is zoiets niet behoorlijk lastig?’

James lacht en zegt: ‘Weet u? Sinds al die jaren, dat ik hier naakt rondloop, bent u de eerste, die me die vraag meteen durft te stellen. En nee, lastig is het niet. Of misschien ben ik het na al die jaren wel gewend!’

Jessica bloost en zegt: ‘Sorry, dat ik zo vrijpostig was. Maar dat was het eerste wat in me op kwam!’

‘Geeft niet. U was ten minste eerlijk. Als ik het goed begrepen hebt, bent u de moeder van Charlotte?’

‘Ja, en ook de zus van Peter.’

‘Ja, dat had hij me verteld. Jullie lijken ook wel op elkaar. Leuk om kennis met u te maken. De naam was Jessica?’

Jessica glimlacht. ‘Ja, helemaal juist. En uw naam was James! Mag ik zeggen, dat u een prachtige snor heeft? Ik ben normaal niet zo’n fan van een snor, maar die van u ziet er keurig en netjes verzorgd uit.’

‘Dank u, daar ben ik dan ook dagelijks mee bezig. Waar vrouwen soms uren voor de spiegel kunnen zitten voor hun make-up, doe ik dat voor mijn snor. En ik ben er trots op, dat mijn snor al bijna veertig jaar in dezelfde vorm zit. Alleen is er met de jaren wat van de kleur afgegaan en is hij nu grijs.’

‘Ik vind dat die kleur u goed staat, James. Hij past bij u, u zou niet dezelfde man zijn, zonder die snor!’

James glimlacht van oor tot oor en is zichtbaar ingenomen door het compliment. Dan zegt hij tegen mij: ‘Peter, eigenlijk kwam ik alleen maar langs om je te zeggen, dat we nu een precieze datum voor de barbecue hebben. Ik heb het vlug even met de anderen overlegd, en het is nu 20 oktober.’

‘Prima, dan kan ik er ook zijn. Dan heb ik herfstvakantie.’

‘Perfect! Ik kijk er nu al naar uit! Wat een geluk, dat we zo’n goede kok in ons midden hebben!’

Hij groet ons en Jessica zegt tegen mij: ‘Dus je hebt je kunsten hier ook al aan je buren getoond?’

‘Het was niet meer dan een blijk van waardering voor de hulp die ze me geboden hebben bij het opknappen van mijn huisje. En? Hoe vind je het?’

‘We hebben eigenlijk nog geen rondleiding gehad. Maar zo op het eerste oog ziet het er helemaal niet slecht uit!’

We maken dan een korte rondleiding door het huis. Zoveel is er ook niet te zien, want zo groot is het huis nu ook weer niet. En tijdens de rondleiding van de tuin zegt Jochem: ‘Zo, jullie hebben echt hard gewerkt. Ik zie daar een enorme stapel snoeiafval!’

‘O, het was hier echt een wildernis, en het is nog steeds niet helemaal klaar. Maar daar heb ik de komende jaren nog wel tijd voor.’

Jochem kijkt zo eens rond en zegt dan: ‘Wat zou je ervan zeggen, als we ons hier bij je inkochten, Peter? Want zoals ik zo snel alles heb bekeken, heb je nog wel enige kosten aan dit huis. En ik denk niet, dat je dit alleen de komende tijd kunt gaan opbrengen. Dat zou zonde zijn van dit huis, want het heeft zeker wel potentie.’

Ik kijk Jochem verbaasd aan. ‘Hoe bedoel je dat, je inkopen?’

‘Precies zoals ik het zeg! Stel, Jessica en ik kopen de helft van je over, en dat geld investeren we hier om het huisje helemaal op te knappen, zoals het zou moeten. Dan heb je voorlopig geen zorgen meer over de kosten, en wij zouden hier ook de hele tijd kunnen verblijven.’

‘O, daar moet ik wel even over nadenken. Bovendien heb ik Ben, Charlotte en Lisa toegezegd, dat ze volgend jaar weer mochten komen. Maar dan zou het huis toch wat te klein zijn.’

‘Dat was ik me ook al aan het bedenken. De badkamer is wel in orde, maar wel wat klein als je hier met zes personen bent. En ik was aan het denken, als je hier aan de achterkant wat zou bijbouwen, en daar nog een extra slaapkamer met badkamer zou maken, dan zou je zelfs plaats hebben voor nog wat gasten en bovendien een toilet op begane grond.’

‘Maar dan zou ik de keuken ook opnieuw moeten doen, want daar zou dan de deur moeten komen. Pff, ik weet het niet, hoor!’

‘Je zou de aanbouw ook groter kunnen maken en de keuken daarin verplaatsen. Dan heb je een grotere eetkamer, dat lijkt me ook niet geheel onverstandig.’

Daar heeft Jochem wel een punt. En hij zou het moeten weten, want hij is bouwkundig tekenaar.

‘Maar hebben jullie nog wel geld daarvoor? Ik bedoel, jullie hebben je net een nieuw huis gekocht, en nu wil je ook nog geld hierin steken?’

‘Met wat de boerderij kost, kunnen we gemakkelijk allebei betalen, Peter. En bovendien heeft Jessica nog haar erfenis, net zoals jij dat hebt. Maak je daarom maar geen zorgen.’

Jessica komt erbij staan en zegt: ‘Denk er maar eens over na, Peter. Je hoeft nog niet meteen te beslissen. Maar ik sta wel achter Jochem om je dit aanbod te doen. Je huisje is echt heel erg mooi, en het heeft echt potentie, maar er moet toch nog veel aan gebeuren. Het dak is goed, en ik zie dat Ben goed werk heeft verricht aan de kozijnen, maar wat dacht je van de deuren? Die zijn oud en krom, en boven de ramen zijn ook niet meer het beste. En die stroomkabels, nou, ik weet het niet. Die lijken me al behoorlijk oud. Kun je die kosten wel alleen opbrengen?’

Hier moet ik toch echt heel erg goed over nadenken. Ik heb me dit huisje eigenlijk gekocht om er mijn rust in te vinden. Maar het is nu allemaal anders gelopen, als ik gepland had. En nu dit aanbod! Het zou betekenen, dat ik vaak genoeg met Jessica en haar man hier op vakantie ga. Wil ik dat wel?

We komen dan bij het zwembad en Jochem bekijkt de filterinstallatie.

‘Zo, dat is ook al een oud beestje. Ik zie, dat hij werkt, maar die heeft zeker niet meer het eeuwige leven.’

Verder dringt hij niet meer aan, maar het heeft me wel aan het denken gezet. ’s Avonds in bed lig ik dan ook te piekeren en Lisa klimt op mijn borst.

‘Ben je aan het nadenken over het aanbod van Jessica en Jochem?’

Ik knik. ‘Ja, en ze hebben ook wel gelijk! Ik heb die dingen ook wel gezien, maar ik had gehoopt het nog even te kunnen uitstellen. Maar het zou ook betekenen, dat ik de komende jaren flink zou moeten investeren, om dit hier enigszins fatsoenlijk te kunnen houden.’

‘Maar je wilt niet meteen iedere vakantie met je zus opgezadeld zitten?’

Ik knik. ‘Ze komen nu ook al naast me wonen, en dan ook nog mee op vakantie?’

‘Je had het nog kunnen weigeren, Jochem heeft het je nog aangeboden!’

‘Dat weet ik, maar toen was er ook nog geen sprake dat ze hierin wilden gaan meedoen. En ik zou het niet eens erg vinden, als we een keer samen op vakantie gaan, ik kan erg goed opschieten met Jessica en Jochem, maar niet de hele tijd!’

‘Daar kun je toch ook afspraken over maken, Peter!’

‘Dat weet ik wel, maar dit zie ik echt als mijn plekje, en dat is het dan niet meer. Ik zie wel, hoe ik hier alles financier, maar voor nu is het nog niet noodzakelijk.’

De volgende dag ben ik aan het buurten met Jef, die toevallig langs komt. Ik vraag hem dan: ‘Jef, een vraagje. Hoe oud zou de bedrading zijn van mijn huisje? Dat kan ik niet terugvinden in de papieren.’

‘Dat zou je James moeten vragen, die woont hier het langst. Of Guy, je weet wel, die oude man aan het begin van de straat. Die woont hier al zijn hele leven. Hij spreekt goed Engels, dus het is echt geen probleem om hem iets te vragen.’

‘Dat zal ik eens doen. Bedankt, Jef! Nog plannen voor de komende dagen?’

‘Nee, niet echt. Gewoon lekker luieren. Het drukke leven begint voor mij al over enkele dagen. Woensdag gaan we naar huis.’

‘Ik heb nog tot volgende week vrijdag, dan is het voor mij ook voorbij. Kom je wel weer in de herfst?’

‘O, zeker wel! Al was het maar om ervoor te zorgen, dat het huis goed door de winter komt. In de winter wordt het hier wel niet koud, maar het kan wel flink hard waaien. Dus dan moeten de winterluiken er weer op. En de schoorsteen moet geveegd worden, en afgesloten worden. En in januari kan het wel eens vriezen, dus ook de waterleiding moet afgesloten worden.’

‘Oh, ja! Daar heb ik nog niet eens aan gedacht! Er komt toch wel een en ander bij kijken om hier een huisje te houden.’

‘Dat klopt, maar ik zou echt niet meer anders willen. Hier weet ik precies wat ik heb, en de vrijheden met betrekking tot naturisme schat ik echt heel erg hoog.’

‘Daar geef ik je gelijk in. Al denk ik wel, dat mijn naaktloperij wel tot hier beperkt zal worden. Thuis zal dat niet gaan kunnen, te veel buren, die me in de tuin en in huis kunnen kijken.’

‘Lisa zal dat wel niet zo erg gaan vinden, of wel?’

Ik lach. ‘Nee, Lisa niet. Maar haar ouders en mijn achterburen zouden er aanstoot aan kunnen nemen, en dat wil ik niet. Over mijn andere buren hoef ik me geen zorgen te maken, die zullen er helemaal geen problemen van maken.’

‘Hoezo? Zijn die blind of zo?’

Ik lach weer. ‘Nee, Charlottes ouders, mijn zus en mijn schoonbroer, hebben zojuist het huis naast me gekocht. En zij zijn net zo’n fervente naaktlopers als iedereen hier. Maar mijn tuin is de enige tuin, waar je kunt zonnen. Bij mijn buren staan er flinke hoge bomen, die de zon tegenhouden. Toen ik daar kwam wonen, heb ik als eerste die bomen weggehaald, dat scheelt enorm. Maar daarvoor kan mijn achterbuurman wel in de tuin kijken, hoewel hij daarvoor wel op zolder moet gaan staan.’

‘Dus met andere woorden, nu je zus naast je komt wonen en Lisa als je vriendin ook nog langs je woont, is het wel gedaan met je privacy!’

‘Ach, zo erg is het ook weer niet. Maar het zal zeker wennen worden. Eerst woonde mijn zus op veertig minuten rijden, en nu komt ze langs me wonen. Dat is nogal een verschil.’

‘Dat klopt, maar voor Charlotte zal het ook wel handiger zijn. Ze kan met je meerijden naar school, want je was toch leraar op dezelfde school, als waar zij op zat?’

‘Dat klopt wel, maar we zullen niet dezelfde lesuren hebben.’

‘Maar nog even over je vraag over die bedrading, ik heb een offerte gedaan om bij mij de bedrading te komen vervangen. Mijn huisje is nog ouder, dan dat van jou, en daarom wil ik het ook vervangen. Misschien kunnen we de prijs nog wel wat laten zakken, als we samen zouden doen.’

‘Dat zou een optie zijn, maar je weet toch, dat ik voor dit jaar niet meer veel kan doen. Ik ben weer bijna door mijn budget. Maar ik wil het toch zo snel mogelijk laten vervangen, zekerheid voor alles. Maar ik zal eerst eens gaan praten met Guy, misschien dat hij me meer kan vertellen.’

‘Doe dat eens. En dan kunnen we altijd nog wel eens zien.’

Jef loopt door en zwaait als afscheid. Ik ga naar binnen en trek me wat kleren aan. Lisa vraagt me: ‘Waar ga je naar toe?’

‘Ik ga even het dorp in. Het zal, denk ik, niet zo heel lang duren.’

‘Oké, neem je dan ook een paar stokbroden mee voor vanmiddag?’

‘Zal ik doen. En krijg ik nog een kusje?’

Lisa glimlacht en geeft me een heerlijke zoen.

Dan loop ik de weg af, en klop op de deur bij Guy, die maar een paar honderd meter van me afwoont. De oude man kijkt verrast als hij ziet, wie voor de deur staat.

‘O, entrer! Bienvenue!’

Ik loop zijn huis binnen en stel me netjes aan hem voor. De man glimlacht.

‘U bent de nieuwe eigenaar van het huis van mijnheer Dolman! Wat verstrekt me de eer van uw bezoek?’

‘Nou, ik weet toevallig, dat u hier al heel lang woont, en ik zoek nog wat meer informatie over de toestand van mijn huis. Misschien dat u me daarbij kunt helpen?’

‘Oh, dat moet wel lukken. Ik weet normaal alles wel, wat er hier zo gebeurd aan de huizen. Bovendien was ik heel goed bevriend met mijnheer Dolman. Dus wat wilt u weten?’

‘Het zit zo, in de papieren van het huisje kan ik niet vinden, hoe oud de bedrading is. Als die te oud wordt, vind ik dat wel een risico. En dat zou betekenen, dat ik geld opzij moet gaan leggen voor die kabels te vervangen.’

‘Oh, maar dat weet ik wel. Gerard, zo heette mijnheer Dolman, heeft die zes jaar geleden laten vervangen, toen hij een lekkage aan het dak had. Hij had daardoor kortsluiting gekregen, en heeft daarom uit zekerheid alles laten vervangen, inclusief het dak.’

Ik kijk blij. ‘Oh, dat is een hele meevaller! Maar ik denk dat de schakelaars dan toch niet vervangen zijn, want die lijken wel heel erg oud, net als de lampen!’

‘Dat zou wel kunnen, maar de verdere bekabeling is zo goed als nieuw, dat weet ik zeker! Als het goed is, moet u dat kunnen zien achter een van de keukenkastjes, want die hebben ze los moeten halen.’

‘Oh, dan zal ik dat straks meteen even doen. Maar wat voor man was mijnheer Dolman?’

‘Een heel normale man. Maar hij is te oud geworden om de reis naar hier te maken, en daarom heeft hij het verkocht. Ik weet zeker, dat hij het met tegenzin verkocht heeft. Maar het is al bijna drie jaar, dat ik hem voor het laatst gezien heb. Maar ik heb al van James vernomen, dat jullie waardige opvolgers zijn. U schijnt in oktober de jaarlijkse barbecue te gaan organiseren? James sprak vol lof over u, en dat wil nogal wat zeggen bij die man.’

‘Ik spreek liever niet zelf over mijn prestaties, dat mogen anderen voor me doen. Maar ik kan wel een beetje goed koken, en barbecueën. Koken is mijn hobby.’

‘Ah, je eigen chef-kok. Natuurlijk, ik begrijp dat. En het siert je, dat je niet opschept over je eigen kunnen. Dat mag ik wel.’

‘Ach, het is gewoon iets, wat ik graag doe. En iets wat je met passie doet, komt altijd goed aan bij anderen.’

We praten dan nog even verder over de geschiedenis van onze kleine naturisten-kolonie. Ik kom enkele dingen te weten, die ik nog niet wist. Zo blijkt een van de Franse naturisten van beroep elektricien te zijn. Handig om te weten! Maar de man vertelt me ook over de verhoudingen tussen de zomergasten en de permanente bewoners van het dorp. Bij sommigen is er toch blijkbaar wat weerstand tegen het naaktlopen op de wandelpaden. Dat zijn vooral de nieuwe inwoners van het dorp. Al met al nuttige informatie. Maar ik moet ook nog naar de bakker om brood en stokbrood te halen, dus ik neem afscheid, maar wel met de belofte weer eens op bezoek te komen.

Als ik weer thuis ben, ga ik meteen op onderzoek uit, of Guy ook de waarheid heeft gesproken. En na enig zoekwerk vind ik wat ik zoek. De kabels, die ik vind, zijn inderdaad nog niet heel erg oud. Het zijn alleen de schakelaars en stekkerdozen, die aan de oude kant zijn. Dat lijkt me niet het allergrootste probleem, en daarmee heb ik wel een probleem, waar ik aan twijfelde, verholpen.

Lisa zegt tegen me: ‘Wat ben je toch aan het doen?’

‘Ik heb net met die oude man aan het einde van de straat gesproken. Hij woont hier al zijn hele leven, en was schijnbaar goed bevriend met de vorige eigenaar. Hij wist me te vertellen, dat de bedrading pas enkele jaren geleden vervangen is. En dat is me meteen een zorg minder, want dat was wel iets, waar ik me zorgen over maakte. Maar ze hebben de oude bedrading dus wel vervangen, alleen de stekkerdozen en de schakelaars zijn nog oud. Die zal ik wel moeten gaan vervangen, maar dat zal op zich niet zo veel kosten. Hoewel, als ik de inbouwdozen ook moet vervangen, dan kan het wel een flinke duit meer gaan kosten. Maar dat zijn zorgen voor later.’

‘En wat ga je nu doen met je aanbod van Jochem?’

‘Ik ga het niet doen, Lisa. Ik begrijp hun goede bedoelingen, maar dit is hier mijn eigen plekje en het bevalt me hier prima. Als ik dat samen met hun ga doen, is het niet meer alleen mijn plekje. Straks heb ik ze het hele jaar al om me heen! Als ze nu ergens anders gewoond hadden, dan had ik het misschien nog willen overwegen, maar nu niet.’

‘Neem je ze dan niet meer mee op vakantie?’

‘Jawel, maar ik wil ook wel eens lekker alleen zijn.’

Lisa kijkt me zielig aan. ‘En mag ik dan niet mee?’

Ik glimlach en zeg: ‘Sterker nog, jij moet mee! Met alleen bedoel ik ons.’

Lisa glimlacht en sluit haar armen om me heen en geeft me een zoen. Jochem komt binnen en zegt: ‘Zoek alsjeblieft een bed op!’

Ik schamper: ‘Als het je niet aanstaat, kun je ook een stuk verderop bij een pension overnachten!’

Jochem lacht. ‘Nee, laat maar. Hier bevalt het me prima! Kussen jullie maar lekker door!’

‘Dat zal ik zeker doen, Jochem. O, en nog iets. Ik heb nog even nagedacht over je aanbod. Heel hartelijk bedankt voor je aanbod, maar ik ga het toch niet doen. Ik zal er misschien een hoop voor moeten laten, maar dit is mijn plekje, waar ik tot rust kan komen. Als jullie mee gaan doen, dan is dat niet meer hetzelfde. En het is echt niet zo, dat ik jullie er niet bij wil hebben, in tegendeel.’

Jochem kijkt toch wel wat teleurgesteld, maar hij weet ook, dat hij mijn keuze moet accepteren.

‘Ik begrijp je wel. Maar hoe ga je het dan doen met die kosten, die er zeker nog aan gaan komen?’

‘Dat zie ik dan wel. Ik had eigenlijk maar een zorg, en dat was de bedrading van het huis. Schijnbaar is die enkele jaren geleden vervangen, toen ze ook het dak vervangen hebben. Er is toen kortsluiting geweest. Alleen de schakelaars en de stopcontacten zijn niet vervangen.’

‘Ah, dat is inderdaad wel een hele zorg minder. Maar ik zou dan die schakelaars wel nog een keer vervangen. Als je de lamp aandoet, zie je het soms vonken.’

‘Ja, dat was me ook al opgevallen. Ik moet alleen zien, of ik daar ook zomaar andere stopcontacten op kan plaatsen, of dat er meer werk aan is.’

‘En wat doe je dan met de ramen en de deuren?’

‘Die kunnen nog wel een paar seizoenen mee, zo slecht zijn die nu ook weer niet. Bovendien komen er van de winter nog de winterluiken in. Die liggen op zolder, en die moet ik nog wel even schilderen.’

Lisa zegt: ‘Ah, ik dacht, dat zijn gewoon oude deuren! Zijn die dus daarvoor?’

Ik knik. ‘Ja, dat dacht ik eerst ook, maar ik stond vanmorgen met Jef te praten, en hij was bezig over zijn winterluiken. En toen wist ik ook opeens, waarvoor die deuren en luiken voor waren. Buiten zitten toch ook allemaal scharnierpunten, waar we ze in kunnen hangen?’

‘Ja, dat klopt! Ah, nu snap ik ook, waarom die daar zitten! Ik heb me er gruwelijk op liggen te ergeren bij het schilderen. Maar die zal je nog wel wat zuiver moeten maken, want ik heb er gewoon overheen geschilderd!’

‘Dat zal wel loslopen. Maar dan ga ik wel meteen werk maken van die deuren. Dan kunnen die nog lekker goed uitharden!’

En dat is dan ook meteen de middagactiviteit. Jochem helpt me mee om de deuren van zolder te krijgen, en de dames helpen mee door de deuren te schuren. Zo schiet het werk al snel op. Een van de luiken heeft wat herstelwerk nodig, maar daar ontfermd Ben zich over. Jochem zegt: ‘Zo, dat is wel handig om een timmerman hier te hebben!’

‘Als je dat maar weet, Jochem. Hij heeft trouwens ook de kozijnen hieronder hersteld. Boven waren ze nog niet zo slecht.’

‘Ik zou er anders ook niet te lang mee wachten, Peter. Op onze slaapkamer is toch een van de ramen wat zacht.’

Ben kijkt meteen op en zegt: ‘Welke raam dan?’

‘De linkse, en dan aan de onderkant. Die is vochtig, er blijft water onder staan.’

‘Oh, dat was me nog niet opgevallen, ook niet bij het schilderen. Dan moet ik daar straks meteen even naar kijken en het euvel verhelpen.’

Jochem helpt me mee met het schilderen, en nog voor het einde van de middag zijn we al bijna klaar. Ben heeft dan al de raam van de slaapkamer eruit gehaald en is daar ook al wat herstelwerk aan het doen. De onderkant was inderdaad wat rot, maar we hebben nog genoeg materiaal om het weer te herstellen. En nog voordat het avond wordt, is hij daarmee klaar. De lijm moet nog uitharden, en daarna kunnen we de raam weer opnieuw schilderen. Maar het is al stevig genoeg om het weer terug te hangen in het kozijn.

Lisa is de hele dag bezig geweest om alle scharnierpunten en vergrendelpunten van het huisje zuiver te krassen. Dat was meer werk, dan ze gedacht had. We besluiten de avond met een gezellig drankje, waarna we gaan slapen.

De volgende dag hangen we de geschilderde winterluiken in de scharnieren en ik begrijp eigenlijk niet helemaal, waarom men die de hele tijd eraf haalt. Het huis ziet er met die winterluiken erop veel mooier eruit. Alleen het raam, dat Ben gerepareerd heeft, moet nog geschilderd worden. Dat doe ik zelf wel, en terwijl ik daarmee bezig zijn, maken de dames plannen om eens te gaan winkelen. Opeens zegt Lisa tegen me: ‘Peter? We zouden graag nog een keer gaan winkelen, Sera is daarvoor wel een geschikte plaats, maar eigenlijk zou ik ook nog een keer terug naar Ondres Plage willen gaan.’

‘O, daar ben ik ook wel voor te vinden. Waarom gaan we morgen dan niet? Als we overmorgen gaan, dan kunnen Jessica en Jochem haast niet meer mee, omdat ze de volgende dag moeten vertrekken.’

Charlotte juicht al meteen, ze heeft er al flinke zin in. Lisa kijkt haar dochter verbaasd aan en zegt: ‘Wat is er zo speciaal aan die plaats?’

‘Oh, niets, maar de vorige keer vond ik het erg leuk. Je kunt er heerlijk in de duinen liggen, en in het dorpje kun je ook uitstekend winkelen. En daar heeft Peter ook zijn vlees gehaald voor zijn barbecue. Eerst dacht ik, dat hij gek was. Dat leek wel vlees voor een hele maand! Maar volgens mij is het allemaal alweer op!’

Ik knik en zeg: ‘Ja, dat klopt. Alleen voor vanavond heb ik nog genoeg. Dan moet ik weer naar de slager en alleen al daarvoor loont het zich om daarnaartoe te gaan. Die slager daar is erg goed, en ook niet duur.’

Lisa zegt: ‘Maar je hebt niet zo’n grote koelbox als Jef die heeft. Hoe ga je dan al dat vlees meenemen?’

‘Ik meen dat ik in die bouwmarkt een grote koelbox te koop zag staan. Als we vaker hierheen gaan, is dat wel de moeite waard om die een te kopen.’

‘Waarom rijden we dan niet even vlug langs die bouwmarkt? Ik zou in de stad ook nog graag wat inkopen doen voor morgen.’

‘Ik ben hier bijna klaar, dan kunnen we wel gaan.’

Een half uur later ben ik klaar en rijden ik en Lisa samen naar de stad. Het is wel even lekker zo helemaal alleen. In de bouwmarkt vinden we inderdaad een grote koelbox, echt een fors ding, waar we gerust voor iedereen het eten en drinken koel in kunnen houden en op de terugweg vlees in kunnen bewaren. Het ding is alleen niet goedkoop, ik vind het echter te duur, maar Lisa staat erop, dat we het ding aanschaffen. Ik wil weigeren, maar dan zegt ze me, dat zij die dan voor mij wil kopen. Ik laat haar dan maar haar gang gaan, en daarmee is de aanschaf een feit. Lisa koopt dan in een supermarkt een hoop drank, fruit en lekkere snacks voor de stranddag voor morgen, die zijn plaats vinden in de nieuwe koelbox.

Op de terugweg moet Lisa plotseling dringend naar de wc. Op haar verzoek sla ik een weggetje in, midden in een bos. Heel breed is het niet, maar ik kan daar niet stoppen. Maar na een paar honderd meter is een zandweg, en daar rijd ik in, en stop dan, ruim uit het zicht van voorbijgangers. Ik moet zelf ook dringend plassen en we doen dan allebei onze behoefte langs de wegrand.

Lisa is veel eerder klaar, dan ik. En dat verbaast me best wel. Normaal heeft ze altijd wat meer werk, dus er begint me iets te dagen, dat ze misschien helemaal niet zo dringend moest plassen, maar eerder behoefte had aan iets anders. Glimlachend leunt ze tegen de motorkap van mijn wagen. Ik kan het ook niet laten om te glimlachen, want met de blik in haar ogen, waarmee ze me mee aankijkt, kan ik al zien, wat ze van plan is. Ze is overduidelijk geil, en ik voel mijn pik al opzwellen. Ze komt naar me toe en trekt zich dan tegen me aan, terwijl ze me begerig een zoen geeft.

‘Ik wil je, Peter! Lekker hier in de open lucht!’

Ze maakt meteen mijn broek los, en haalt mijn pik eruit. Ze knielt en begint me te pijpen. Met gesloten ogen geniet ik van haar heerlijke pijpbeurt. Lisa heeft goed opgelet, terwijl we de laatste keren seks hadden. Ze weet precies, waar ik gevoelig ben, en gebruikt haar tong om daar de juiste druk te zetten. Ze gaat door, tot ik bijna kom en stopt dan, precies voor het moment, dat ik mijn orgasme voel opkomen. Dat heeft ze al eens eerder gedaan, en dat maakt me bijna waanzinnig! En dat weet ze. Maar ik weet ook, wat er nu van me verwacht wordt. Lisa houdt soms wel van een lekker harde beurt, en die kan ze van me krijgen ook. Ik trek haar rokje naar beneden, en zie dan dat de geile slet daar geen slipje onder aangetrokken heeft.

Ik draai haar om, zodat ik haar lekker van achter kan nemen. Ze bukt meteen en ik voel tussen haar schaamlipjes. Moeiteloos kan ik mijn vingers in haar kutje steken en ze kreunt meteen als ik dat doe. Ik zet dan mijn pik tegen haar schaamlippen en druk mijn pik naar binnen. Moeiteloos glijdt hij in haar krappe kutje, en ik zet er meteen flink tempo op. Meedogenloos ram ik mijn pik in haar kutje, en negeer al haar kreten. Lisa is in extase en gromt lekker mee, terwijl ik haar ruw neuk. Het is amper te geloven, maar ze komt nog sneller klaar, dan ik. Lisa verkrampt helemaal, en krijgt een flink orgasme. Haar kutje trekt zo hard samen, dat ik zelfs moeite heb om haar nog te neuken. Maar desondanks blijf ik hard mijn pik in haar kutje boren. Ik voer zelfs nog het tempo op, en voel het geil van Lisa op mijn ballen lekken. Dan kom ik eindelijk klaar en duw mijn pik diep in haar kutje, ik voel net mijn eikel haar baarmoederhals raken, terwijl ik mijn zaad daarin spuit. Hijgend van vermoeidheid hang ik over haar heen. Ook Lisa is buiten adem. Ik trek mijn pik uit haar kutje en al meteen begint er een flinke lading geil, vermengt met mijn zaad uit haar kutje te lekken.

Lisa begint te grinniken. ‘Volgens mij was ik weer een beetje heel erg nat!’

Ik lach en zeg: ‘Een beetje noem je dat! Je kunt er bijna een zwembad mee vullen!’

Lisa schatert het uit van het lachen, en probeert wat van het zaad en haar geil uit haar kutje te vegen. Gelukkig hebben we nu wel tissues in de wagen liggen, die ik dan voor haar pak. Daarmee kunnen we ons allebei wel weer een beetje fatsoeneren. Als Lisa weer klaar is, zegt ze: ‘Zo, dat was precies, zoals ik het me voorgesteld had! Heerlijk, moeten we zeker nog een keer doen!’

Ik schud mijn hoofd. Het gekke ding heeft dit al van tevoren gepland. Ik had het kunnen weten, maar ik beklaag me niet. Ik heb haar weer lekker kunnen neuken, en de nacht belooft nog wel wat.

‘O, wacht maar tot vanavond, Lisa. Dan ga ik je compleet uithonen!’

Lisa grijnst en zegt: ‘Oei, dat wordt dus weinig slapen voor je zus en je schoonbroer. En Charlotte en Ben zullen op die geluiden wel gaan meedoen.’

Ik lach en zeg: ‘Denk maar niet dat het ook Jochem en Jessica ongeroerd zal laten. Ik denk dat de bedden vannacht flink moeten gaan werken!’

We stappen weer in de auto en rijden naar huis. Voldaan en tevreden rijden we allebei verder. En ik bedenk me, hoeveel geluk ik wel heb, dat ik nu Lisa heb. In de korte tijd, dat we nu samen zijn, ben ik echt veel om haar gaan geven. Als ik dan weer een parkeerplaats zie, zet ik de wagen even stil. Lisa kijkt me verbaasd aan en zegt: ‘Is er iets met de auto?’

Ik schud glimlachend mijn hoofd en zeg: ‘Nee, hoor. Maar ik wil je alleen iets zeggen.’

Ze kijkt me voor onbegrip aan. ‘Wat is er dan?’

‘Ik hou van je, Lisa. Zoals ik nog nooit eerder van een vrouw gehouden heb.’

De reactie van Lisa was echter niet zoals ik verwacht had. Ze kijkt me geschokt aan. Ze slikt een keer en zegt: ‘Wow, dat is nogal een bekentenis, Peter! Je wilt niet weten, hoe blij me dat maakt. Ik hou ook heel erg veel van jou. En ik kijk er al tegenop, als we straks weer thuis zijn, en we weer ieder in onze eigen bedden moeten slapen.’

Er valt een steen van mijn hart, ik dacht toch echt even, dat ze me ging teleurstellen, want zo’n gezicht trok ze wel. Ik laat een diepe zucht en zeg: ‘Daar zie ik ook tegenop. Maar gelukkig wonen we naast elkaar, dus we kunnen alsnog veel bij elkaar zijn.’

Lisa glimlacht en geeft me een zoen. En hoewel we vaker met elkaar zoenen, voelt deze zoen anders. Dit voelt als een zoen van twee geliefden. Een echte liefdeszoen, lang en teder. Ze is overweldigend. Ik voel de passie en de liefde voor me in haar zoen, en dat probeer ik haar ook terug te geven. Daar en om dat moment weet ik, dat Lisa mijn liefde van mijn leven is. Het is alleen jammer, dat onze zoen verstoord wordt door een vrachtwagen, die de parkeerplaats komt oprijden.

We besluiten maar om verder te rijden, en komen wat later weer thuis aan. Als we daar aankomen, is er niemand thuis, maar de auto van Jessica en Jochem staat er nog wel. Ze zijn dus nooit ver weg. Pas een uur later komen ze terug, ze hebben een wandeling gemaakt op een van de vele wandelpaden hier in de omgeving, en natuurlijk hebben ze dat naakt gedaan.

Jessica vraagt me: ‘En, alles kunnen krijgen, wat je nodig had?’

‘Ja, ik heb mijn koelbox. Die was me eigenlijk wel een beetje te duur, maar Lisa heeft hem voor me gekocht, als bedankje voor alles. En daarna heeft ze zowat de hele winkel leeggekocht wat betreft drank, fruit en god weet ik nog wat meer.’

Jessica glimlacht. Lisa begint met opruimen en zegt: ‘Ga jij maar lekker in de tuin zitten, ik ruim hier wel op.’

Ik haal mijn schouders op en ik ga met Jessica in de zon liggen. We liggen naast elkaar op de ligstoelen en Jessica zegt me dan: ‘Het lijkt me wel serieus tussen jou en Lisa. En ik vind ook wel, dat jullie goed bij elkaar passen, ondanks dat je een stuk ouder bent, dan haar.’

Ik glimlach. ‘Dank je. En ja, het voelt ook serieus, Jessica. Ik ben nog nooit eerder zo verliefd geweest. Ze is alles, wat ik me kan wensen in een vrouw. Ze is mooi, sexy, en wat ik nog belangrijker vind, dat we op een golflengte zitten. Ik hoef haar niet te vragen om iets te doen, dat doet ze al uit haar zelf. En ook qua gedachten, over bepaalde dingen hebben we dezelfde mening. Soms ook niet, maar dat hoort er ook bij. Ze is leuk, grappig, intelligent, en ze heeft een goede babbel. Zonder echt een spraakwaterval te worden.’

Jessica glimlacht. ‘Dat heb ik bemerkt, ja. Ik heb je nog nooit eerder zo ondersteboven van een vrouw gezien. Ze past echt goed bij je. Ik heb gisteren even met haar gepraat, en ik zie gewoon aan haar, dat ze ook heel erg verliefd op je is.’

‘Dat weet ik. Dat heeft ze me straks op de terugweg hiernaar toe laten merken.’

Jessica grijnst. ‘Aha, hadden jullie nog niet genoeg aan gisterenavond?’

Ik glimlach weer. ‘Ik lijk nooit genoeg van haar te kunnen krijgen, Jessica. Maar dat was niet het moment, waar ik het over had. Ik heb haar wat later, toen we weer aan het rijden waren, haar mijn liefde verklaard, en dat heeft ze ook gedaan. Het was het moeilijkste, wat ik ooit gedaan heb. Maar ik moest het haar zeggen, ondanks dat we elkaar nog maar zo kort kennen. Maar ik meende het echt met heel mijn hart.’

Jessica kijkt even verbaasd op. ‘Zo, dat is nogal wat! Dan moet het echt wel serieus zijn. En wat zei ze daarop?’

‘Eerst schrok ze, want ze had dit niet zien aankomen. Maar toen begon ze te huilen en zei me, dat ze ook veel van me hield. En ze liet het me daarna ook voelen met de kus, die ze me gaf. Die voelde anders aan, dan al die andere keren, dat ik haar gekust heb.’

Jessica kijkt me met een grote glimlach aan. ‘Dat zie ik als een goed teken, Peter. Als ze je in een zoen zo kan laten voelen, dat is dat echte liefde. Dat heb ik ook met Jochem. Toen we elkaar voor het eerst ontmoetten, vond ik hem wel knap, maar ik wist van anderen, dat hij heel religieus was. En je kent me, ik was allesbehalve dat. Maar ik werd toch verliefd op hem, en op het moment, dat hij me de liefde verklaarde, en we elkaar toen kusten, wist ik, dat ik ook met hem zou trouwen.

Maar ja, daarvoor moesten we behoorlijk wat obstakels overwinnen. Je weet wel, de ouders van Jochem. Ze hadden natuurlijk wel dingen over me gehoord. Ik was vroeger echt geen braaf meisje, ik heb zelfs pastoor een keer gepijpt. Dat heb ik natuurlijk nooit aan zijn ouders verteld, maar ze hadden wel een heel goed vermoeden over wat ik verder allemaal wel gedaan had. En desondanks was ik toch steeds maagd. Want dat was iets, dat ik wilde op bewaren voor de man, met wie ik zou trouwen. Maar dat wilde niet zeggen, dat ik geen seks heb gehad en niet geneukt had!’

Ik kijk haar verbaasd aan en Jessica lacht. ‘Hey, er is nog een gaatje, waar je geneukt kan worden! En het voordeel daarvan is, dat je ook niet zwanger kunt worden!’

Ik lach. ‘Ow, natuurlijk! Daar had ik even niet aan gedacht!’

Ze glimlacht. ‘Eerst zag het er naar uit, dat ze nooit toestemming zouden geven, maar uiteindelijk moesten ze dat toch. Want toen was ik zwanger van Charlotte. En die schande wilden ze dan toch maar liever niet ondergaan.’

‘O? Toch seks voor het huwelijk? Dat had ik niet gedacht van jou en Jochem!’

Jessica lacht. ‘Ik wist toen al, dat ik hoe dan ook met hem zou gaan trouwen. Was het niet met hun goedkeuring geweest, dan waren we zo wel getrouwd. En wat betere reden om een man aan je te binden, dan met hem te neuken? Zeker als je ook nog heel veel van hem houdt!’

‘Maar waarom zijn jullie dan toen bij zijn ouders ingetrokken?’

‘O, dat had te maken met het feit, dat Jochem het huis wilde kopen. Maar destijds was hij nog niet klaar met zijn opleiding, en moesten we van alles verzinnen om toch goedkoop bij elkaar te wonen. Ik was pas net klaar met mijn opleiding en was ook al aan het werk, zeer tegen de zin in van mijn schoonmoeder, maar ja, er moest toch de kost verdiend worden, en Jochem studeerde nog. Ik heb toen nog een half jaar gewerkt, en moest toen stoppen, vanwege mijn zwangerschap. Maar dat geld hebben we goed kunnen gebruiken voor de kinderkamer en om van te leven.

Het jaar daarna was Jochem wel klaar en kon hij meteen aan de slag bij het bedrijf, waar hij nu werkt. Daar verdiende hij meer dan genoeg om het huis van te kopen. Maar ja, zet dan je ouders maar eens uit huis. Dat doe je dan ook weer niet, zeker niet in die omgeving.

Uiteindelijk trokken zijn ouders wel wat bij, toen ze in de gaten kregen, dat ik toch niet zo’n losse donder was, als ze gedacht hadden. Ik was trouw aan mijn man, en dat ben ik nog steeds. En door de tijd heen kon ik toch wel een beetje met mijn schoonmoeder opschieten. Met mijn schoonvader kon ik uitstekend opschieten, daar heb ik ook veel aan gehad, als ik weer eens in de clinch lag met zijn vrouw. Hij trok dan de kastanjes uit het vuur en was de ruzie weer gedaan. Helaas is hij veel te vroeg gestorven, en sindsdien is de band tussen mij en zijn schoonmoeder niet meer echt goed te noemen.

Maar ze leek toch veel om Charlotte te geven, dus ik gaf haar de vrije hand, aangezien Charlotte graag bij haar leek te zijn. Maar ik begon ook te merken, dat Charlotte steeds geslotener begon te worden, en ook achteruitging op school. Maar er was niets, wat ik er nog aan kon doen.

Tot ik mijn kans schoon zag, toen Charlotte gezakt was voor haar wiskunde. Daarom ben ik toen ook naar jou toe gegaan, om haar hier zolang te laten. En dat is de beste beslissing geweest, die ik ooit gedaan heb. Als ik nu naar Charlotte kijk, zie ik weer het meisje, dat ze vroeger was. Leuk, spontaan, en oprecht. Kijk nou eens naar haar! Is ze niet fantastisch? En dat ik het zelf mag meemaken, hoe ze verliefd is geworden op die buurjongen van jou. Ik moet je echt bedanken, Peter. Je hebt nog meer gedaan, dan ik ooit verwacht had. Je hebt ons ons leven teruggegeven.’

Ik ben echt verbaasd over deze bekentenis van mijn zus. Ik had nooit gedacht, dat ze me het verhaal over haar huwelijk ooit zo zou vertellen. Ik wist, dat ze zwanger was, voordat ze ging trouwen, maar ik had nog nooit het verhaal eromheen gehoord. Ik begrijp nu opeens ook enkele dingen beter.

Ben en Charlotte zijn nog even naar het dorp geweest en zijn net weer terug. Zodra ze binnen zijn, gaan meteen de kleren uit en duiken ze het zwembad in. Jessica glimlacht, ze geniet met volle teugen van haar verliefde dochter. En ze heeft gelijk, Charlotte is weer helemaal opgebloeid, en daardoor in alle opzichten een mooie meid geworden. Ik kijk ook naar het tweetal in het zwembad, dat zich prima samen vermaakt. Dat komt ook door Ben, die duidelijk blij is, dat hij niet de macho uit hoeft te hangen om de aandacht van Charlotte te krijgen. Ben is echt geen macho, en kan daarom nu ook geheel zichzelf zijn.

Lisa komt dan met een dienblad met drankjes aangelopen, die we dankbaar van haar aannemen. Ze komt er dan ook gezellig naast liggen, terwijl Charlotte en Ben plaats nemen op een deken, aangezien ik maar vier ligstoelen heb. Terwijl we van onze drankjes nippen, een fruitdrankje, dat ik Lisa geleerd heb om te maken, zegt Charlotte tegen haar moeder: ‘Mam, dit is met afstand de beste vakantie, die ik ooit gehad heb.’

Jessica glimlacht en zegt: ‘En hoe komt dat? Komt dat door Ben?’

‘Dat ook, maar ik voel me nu zo vrij! En doordat we nu gaan verhuizen, kan ik me straks ook gewoon vrij voelen. Ik kijk er alleen niet naar uit om weer naar huis te moeten. Dan kom ik weer in die godsdienstige gedoe, daar ben ik nu wel helemaal klaar mee!’

Jessica kijkt verrast. ‘Ow? En ik dacht dat je nog wel zo graag bij oma was?’

‘Ze is wel lief, maar haar eeuwige gepredik voor hemel en hel is echt niet meer van deze tijd. De laatste jaren werd dat alleen maar erger, en ik bleef alleen al voor jullie daar. Maar omdat oma wil, dat ik van die overdreven zedelijke kleren draag, lachen ze me wel uit op school.’

‘Waarom heb je me dan er nooit eerder over verteld, Charlotte? Voor ons had je dat niet hoeven doen!’

‘Dat weet ik wel, maar dan had je waarschijnlijk weer ruzie gekregen met oma, en dat wilde ik ook niet.’

‘Och, meisje toch! Hadden we dat maar eerder geweten! Juist omdat je er niets over zei, hebben we je ook zo gelaten! Maar we waren al bezig om je uit de schulp te halen, maar het is allemaal anders gelopen, dan we gepland hadden. We hadden echt niet verwacht, dat je het opeens zo slecht zou doen op school, toen we die reis gingen boeken.’

Charlotte kijkt verbaasd. ‘Dat snap ik niet. Wat heeft dat met school te maken?’

Jessica glimlacht. ‘We hebben je wel foto’s van het hotel laten zien, maar we hebben je bewust niet gezegd, wat voor hotel het was. Want op vakantie zou je erachter zijn gekomen, dat we eigenlijk heel anders zijn. We lopen graag naakt, en in de weekenden, waarin we soms weg waren, gingen we dan ook naar zulke oorden, waar we dus naakt konden rondlopen.

We waren ons ervan bewust, dat het een hele grote schok voor je zou worden, maar je bent er oud genoeg voor.

Maar ja, toen zakte je opeens voor wiskunde en kon je niet mee. Dat gooide wel wat roet in onze plannen, maar toen kwam ik op het idee om je naar Peter te brengen. En dat is het beste, wat ik ooit had kunnen doen. Ik heb mijn meisje weer teruggekregen, en bovendien heeft hij onze ogen ook nog eens geopend, door ons rechtuit te vertellen, wat er allemaal aan de hand is. En daarom hebben we ook snel actie ondernomen.

We waren al langer bezig om een ander huis te kopen, maar nu kwam het allemaal in een stroomversnelling. Daarbij belde Anneloes ons net na de vakantie op, ze had ons al eens eerder een aanbod gedaan om het huis over te kopen van ons. Het kwam gewoon precies op tijd. En van mij mag ze het hebben. Hoe eerder we daar weg zijn, hoe liever ik het heb. Die omgeving is niet goed voor ons.’

‘Vind pap dat dan niet erg, om daar weg te gaan?’

‘Dat moet je hem maar zelf vragen, liefje. Daar kan ik geen antwoord op geven.’

Charlotte richt haar ogen nu op haar vader. ‘Pap? Vind je dat dan niet erg om daar weg te gaan?’

‘Nee, hoor, liefje. Toen we er nog pas woonden, dacht ik nog, dat ik er nooit weg zou willen gaan. Maar de gedachte om me onzedelijk naakt te kleden trok me wel. Ik heb er nog een hele tijd over gedaan om het tegen je moeder te vertellen, maar het bleek als snel, dat ik me voor niets zorgen maakte. Je moeder was maar wat blij, dat ze even uit dat strenge milieu kon ontsnappen. En toen al wist ik, dat ik er helemaal geen problemen meer mee zou hebben om daar eens te vertrekken. En nu was het juiste tijdstip. We hebben het geld ervoor, en het tijdstip is goed. En dat Peter ons eens goed de waarheid heeft gezegd, dat heeft ook wel geholpen. Dus nee, ik vind het niet erg om daar weg te gaan. Het voelt nu eerder als een bevrijding.’

‘Ja, zo voel ik me nu ook. En ik wil eigenlijk ook helemaal niet meer terug naar daar. Kan ik niet tot zolang bij ome Peter blijven?’

‘Oei, en wij dan? Moeten wij je dan ook maar zo lang missen?’

Charlotte is in dubio. Ze kijkt me aan en zegt: ‘Peter, mag ik dan wel eens vaker komen logeren?’

Ik grijns en zegt: ‘Je bedoelt zeker om lekker dicht bij Ben te zijn?’

Ze bloost en antwoordt: ‘Ja, dat natuurlijk ook, maar ik voel me nu zo vrij, als ik bij jou woon. Maar ik wil pap en mam ook niet in de steek laten.’

‘En niets meer?’

Charlotte kijkt even verbaasd, maar grijnst dan. ‘En natuurlijk ook omdat ik je zo heel erg lief vind! Je bent met allerbeste oom!’

‘Ow, dat wilde ik toch maar even horen! Maar wat zeggen jullie ervan, Jessica en Jochem?’

‘Wat mij betreft mag ze best wel regelmatig komen logeren. Ik denk dat het ook beter is voor haar. Is het goed, als we daar later eens uitgebreider over gaan praten? Want je hoeft haar natuurlijk ook niet voor niets in huis te nemen. En bovendien is het ook maar, tot we verhuisd zijn.’

‘Uiteraard. Goed, dan stem ik toe! Dus, Charlotte, je mag wel meer komen logeren!’

Charlotte juicht: ‘Jippie! O, daar ben ik echt blij mee! Mag ik dan ook met je meerijden naar school?’

‘Ik ben wel hele dagen op school, Lotje. Ik weet niet of je dat wel wilt!’

‘Misschien kan ik nog wel extra lessen wiskunde gebruiken, Peter. Zou dat kunnen?’

‘O, dat moet wel te regelen zijn. Ik zal het in ieder geval wel eens vragen, of het mag. Ik kan dat natuurlijk niet zelf beslissen.’

Jessica vraagt dan aan haar dochter: ‘Lotje? Maar ik snap een ding nog niet. Je wilde eerst theologie gaan studeren, wil je dat nog steeds?’

Charlotte kijkt naar haar moeder en zegt: ‘Nee, dat zei ik alleen maar om oma tevreden te houden. Maar ik denk dat ik onderwijzer ga worden. Ik heb gezien, hoe Peter lesgeeft, en dat staat me wel aan. Op zijn manier begrijp ik dingen veel eerder en dat gevoel ik wil gaan verder geven. Want als ik wil, dat het onderwijs op die manier wordt gegeven, dan zal ik er zelf iets aan moeten doen. En daarbij lijkt het me wel leuk om iemand iets te leren.’

Nu ben ik degene, die verrast is. ‘Zo, daar ben ik dus wel even door verrast! Ik ben dus een voorbeeld voor je? Nou, dat had ik niet zien aankomen.’

Lisa zegt: ‘En waarom niet? Ik heb met eigen ogen gezien hoe Charlotte sprongen maakte met haar wiskunde. Ik ben echt geen wiskundeknobbel, maar zoals jij dat uitlegde, begreep ik het meteen. Als ik op die manier wiskunde had gekregen, dan zou ik nu niet van die opleiding zijn gemoeten. En Charlotte heeft ook gelijk, als je wilt, dat er iets veranderd, dan zal je er zelf iets aan moeten doen. En dat heeft mij al doen besluiten om me te gaan inschrijven op de pabo. Ik ga ook lerares worden. Ik ben goed in talen, biologie, dus er moet heus iets bij zijn, wat ik kan doen.’

Ik kan nu echt niet mijn oren geloven. Eerst zegt mijn nichtje, dat ze lerares wil worden en nu ook nog mijn vriendin, die zegt dat ze lerares wil worden. En ze zien me allebei als voorbeeld. Ik kan het niet helpen om dan stevig te blozen.

‘Wow, een groter compliment als leraar kan ik echt niet krijgen. Mijn nichtje en mijn vriendin, die allebei lerares willen worden, vanwege mijn manier van lesgeven. Ik word er bijna verlegen van!’

Jessica zegt: ‘Daar mag je best wel trots op zijn, Peter. Maar ik ben ook best wel verrast. Ik had echt nooit gedacht, dat Charlotte ooit lerares zou willen worden!’

‘Ik ook niet, Jessica. Maar ze moeten zich er wel van bewust zijn, dat het echt niet rozengeur en maneschijn is. Je moet goed sterk in je schoenen staan om leraar te zijn. Niet alleen heb je te maken met agressie, zowel van de leerlingen, als van de ouders, maar ook met regelgeving en nieuwe technologie. Ik noem maar eens een voorbeeld, mobiele telefoons. Die worden echt niet meer alleen gebruikt om mee te bellen of op internet iets op te zoeken.

Bij mij in de klas worden alle telefoons in een rek gelegd, en die kunnen ze aan het einde van de les daar weer pakken. Dat heb ik heel bewust gedaan, omdat ze anders niets leren. Het is immers gemakkelijker om een app te pakken, die de rekensom voor je oplost. Daar heb ik niets aan. En mochten ze gebeld worden, omdat er thuis iets aan de hand is, dan kunnen ze toch bij hun telefoon. Ik zie dat nu meerdere leraren dit al hebben overgenomen, en sommigen hebben er zelfs al opladers bij hangen, zodat de leerlingen eerder geneigd zijn hun telefoon daar neer te leggen. Maar daar gaat het mij niet om, ik wil de leerlingen ook echt iets leren. En dat gaat niet, als ze de hele tijd worden afgeleid door die telefoon. Om dat voor elkaar te krijgen, heb ik wel wat problemen moeten overwinnen. Ouders, die klagen, dat hun kinderen hun telefoon afgepakt werden. Ja, dat heb ik ook gedaan, als ze hun telefoon daar niet vrijwillig neerlegden. Die konden ze dan de volgende dag weer ophalen. Maar je had dan de telefoontjes niet willen horen, die hun ouders pleegden. Maar als je dan voet bij stuk houdt, win je dat uiteindelijk, maar dan moet je wel een flink dik vel hebben.’

Charlotte zegt dan: ‘Maar daarvoor heb je wel een flink stuk minder problemen met de leerlingen zelf, dan bij andere leraren. Ik zie dat goed. In die dagen, dat ik bij je in de klas mocht, vanwege mijn herexamen, hing daar ook een heel ontspannen stemming. Iedereen lette goed op, en het was ook heel erg leerzaam. En dat terwijl wiskunde toch wel zo’n beetje het minst populaire vak is.’

‘Dat klopt, maar het heeft me wel enkele jaren gekost om dat te kunnen bereiken. Nu weten de leerlingen al bij het nieuwe schooljaar, welke leraar ze krijgen. En natuurlijk spreekt het zich rond op de school, welke leraren de favorieten zijn. Maar het duurt toch wel even, voordat je zover bent. Ik heb nu geen klagen, maar dat was lang niet altijd zo.’

‘Kom ik komend jaar dan bij jou in de klas?’

‘Je gaat vwo doen, dus dan zou ik zeggen van wel. Normaal krijg ik de vijfdejaars. Maar bereid je maar vast voor, dat de stof nu wel moeilijker gaat worden. Het vijfde jaar valt nog wel mee, maar het zesde jaar, dan wordt het pas echt moeilijk. Dat komt, doordat we de leerlingen dan voorbereiden voor de gang naar het hoger onderwijs.’

Charlotte knikt.

Ben zegt: ‘Maar ik heb wel een jaar les van je gehad, toen ik nog bij jou op school zat.’

‘Ik geef ook lessen aan lagere klassen, Ben. Bovendien heb jij een heel ander vakkenpakket dan Charlotte. Daarom heb ik je ook lesgegeven, omdat je voor jouw vak wiskunde wel goed moet kennen.’

Ben knikt. ‘Ja, dat merk ik nu ook wel. Ik moet nu berekeningen maken, waarvan ik vroeger dacht, dat ik het nooit nodig zou hebben.’

‘Ja, dat is inderdaad zo. En dat is ook de reden, waarom ik nu leerlingen ieder jaar een kunstwerk laat maken. Zo leren ze het praktische nut van wiskunde, en dat leert je meer dan welke lesmethode dan ook. Er gaan niets boven praktijkervaring.’

Jochem knikt. ‘Ja, dat klopt. Als ik bekijk, wat ik allemaal moet kennen om die tekeningen te kunnen maken, dan maak ik soms nog dankbaar gebruik van mijn oude schoolboeken. En het geeft veel voldoening, om uiteindelijk het zichtbare resultaat van al je werk te zien. Ik ben altijd trots als ik weer eens zie, wat er gebouwd is naar mijn tekeningen. Ook de kleine dingen, zoals een dakkapel, maar ook complete huizen, en zelfs het laatste waar ik nu mee bezig ben. Een complete fabriekshal. Dat doe ik natuurlijk niet helemaal alleen, daarvoor zijn we met een aantal tekenaars. En de architect geeft dan aan, wat hij voor ogen heeft. Hij maakt een schets van wat het moet worden, en wij maken de uiteindelijke bouwtekening.

Het is dan mooi om te zien, hoe al die tekeningen een bouwwerk worden. Voor het gebouw, dat we nu aan het ontwerpen zijn, ben ik verantwoordelijk voor de pilaren van de hal. De architect heeft me daar een behoorlijke uitdaging mee gegeven. Het was gemakkelijk geweest, als die mooi recht zouden moeten zijn, maar dat zijn ze niet. Ik moet al mijn kennis nu toepassen om het te kunnen maken, zoals hij het wil.’

‘Is dat dan zo heel moeilijk, pap?’

‘Ja, liefje. Heel erg moeilijk. Dit is voor mij de grootste uitdaging in mijn werk tot nu toe. Het is bijna klaar, en de architect heeft al complimenten gegeven voor het werk, dat ik al klaar heb. Ik heb wel wat wijzigingen moeten maken aan zijn ontwerp, maar daar was hij erg lovend over. Als ik terug ben van vakantie, gaan we een prototype maken, en dan weten we of mijn ontwerp ook daadwerkelijk zo goed is, als ik denk.’

‘Wow, pap! Dus je werk is echt heel erg belangrijk? Dat wist ik niet!’

‘Iedere tekenaar is belangrijk, Charlotte. Of het nu kleine dingen zijn, die je moet uittekenen, of grote dingen, zoals ik doe. Ze moeten voldoen aan bepaalde eisen, en je moet je kunnen inleven wat bepaalde krachten met je product kunnen gaan doen. Soms is een klein onderdeel de belangrijkste schakel van een heel groot complex apparaat.’

Ben vraagt dan: ‘En wat voor opleiding heeft u gedaan om tot uw beroep te worden?’

‘Ik heb geen echte opleiding gevolgd, wel cursussen. Voordat we trouwden, was ik nog timmerman, maar ik had al snel door, dat ik daarmee geen hoog salaris zou krijgen. Dus heb ik me toen enkele cursussen gedaan. Eerst als calculator in de bouw en toen bouwkundig tekenaar, want het bleek dat ik daarvoor meer aanleg had. En wellicht dat ik binnenkort een nieuwe cursus moet gaan doen, want als ik het project goed afrond, wil de architect me om laten scholen tot assistent architect. En daarmee zou ik uiteindelijk ook echt architect kunnen worden. De kennis daarvoor heb ik al, er hoort alleen nog een bijbehorend papiertje bij.’

‘Ow, daarom was je al aan het kijken naar een nieuwe woning?’

‘Mede daardoor, ja. De simulaties in de computer zien er in ieder geval heel erg goed uit, nu moet de praktijk nog even uitwijzen of het ook juist is. Dus de komende weken breken er spannende tijden voor me aan. Mijn toekomst hangt af van dit project.’

Ben droomt dan hardop. ‘Dus als ik ook verder ga leren, zou ik uiteindelijk ook architect kunnen worden? Wow, daar heb ik nog nooit zo over nagedacht!’

Jochem glimlacht. Hij mag de jongen wel. Ben schept ten minste niet zo op, maar is wel een beetje dromerig. Maar dat is niet zo erg, de jongeman heeft ten minste nog dromen over zijn toekomst.

Lisa zegt dan: ‘Ben, dat moet je doen! Als je dan al een keer niet achter je computer zit, ben je alsmaar aan het tekenen.’

Ben bloost en Jochem vraagt meteen: ‘O? En wat teken je dan?’

‘Ach, ik houd wel van tekenen. Meestal teken ik stillevens van vijvers, dat vind ik leuk om te doen. En dat is ook niet zo heel moeilijk.’

Lisa zegt: ‘Nou, ik zou het echt niet kunnen, wat jij zo allemaal tekent, Ben. Je hebt voor mij eens een tekening voor mijn verjaardag gemaakt. Die heb ik nog steeds, omdat ik hem zo mooi vind.’

Ben kijkt Lisa aan en zegt: ‘Heb je die nog steeds? Dat had ik niet gedacht. Ik dacht dat je die al lang had weggegooid.’

‘Nee, ik kreeg hem voor mijn achttiende verjaardag en ook al weet ik, dat je die eigenlijk vergeten had, ik vond het wel prettig, dat je nog de moeit genomen hebt om het voor me te maken. En ik vind hem mooi. Je hebt talent, Ben.’

Jochem zegt dan: ‘Dat zou ik wel eens willen zien. Zo te horen kun je dat dus nogal snel?’

‘Ja, maar ik heb hier geen materiaal.’

‘Maar Jessica wel! Ze tekent met houtskool en ze heeft het materiaal bij.’

Ben kijkt verrast en zegt tegen Jessica: ‘Tekent u? Daar heeft Charlotte me niets van verteld.’

‘Ach, ik doe dat ook niet zo heel vaak, maar ik dacht dat ik er de komende dagen nog wel tijd voor kon vinden. Dus heb ik het maar meegenomen. Je weet immers maar nooit. Heb je ooit met houtskool getekend?’

‘Een keer op school tijdens tekenles. Het is iets anders als met gewoon potlood, maar ik weet hoe je er mee moet werken.’

‘Nou, als ik mijn spullen ga pakken, wil je dan iets voor ons maken?’

Ben haalt zijn schouders op. ‘Waarom ook niet? Ik heb wel een idee, dat ik wil gaan tekenen.’

Jessica staat op en haalt uit de auto een klein koffertje. Daarin zitten vellen papier, houtkool en wat gom.

‘Kun je hier iets mee?’

Ben knikt en pakt het koffertje aan. Er zit een handig klembord in, waar Ben meteen een vel papier in klemt. En hij gaat meteen aan de slag. In de jongeman zit een echte artiest verborgen. Eerst tekent hij met een fijn potlood een hele ruwe schets, waarop al enigszins duidelijk is, wat hij wil gaan tekenen. Dan pakt hij een stuk kool en begint daarmee zijn schetsen uit te werken. Lisa en Jochem kijken met open mond toe, hoe Ben in een mum van tijd een tekening tot leven brengt.

Hij weet echt wel wat hij doet en ik herken meteen al wat hij aan het tekenen is. Het is een deel van de tuin, want ik herken al de contouren van het schuurtje, dat langs het huisje staat. Die heeft de deur precies zo open, als hij nu ook open staat. Dan zie ik mijn huisje tot leven komen op de tekening, compleet met de winterluiken er al voor. Ben werkt snel, maar het duurt toch bijna twee uur voordat hij zegt: ‘Dit is ongeveer wat ik wilde tekenen. Het is nog niet helemaal klaar, maar het geeft wel al vast een indruk.’

Nou, iedereen is ook wel echt onder de indruk van zijn kunsten. Hij heeft bijna in detail mijn huisje nagetekend. Er zitten wel wat foutjes in, maar dat dicht ik toe aan de vrijheden van een kunstenaar. Maar Jochem en Lisa zijn behoorlijk onder de indruk.

‘Zo, je hebt echt talent, Ben! Daar zou je meer mee moeten doen!’

Ben bloost en Charlotte geeft hem een zoen op zijn wang. ‘Je hebt me niet verteld, dat je zo goed kon tekenen, Ben! Wow, wat kun je dat goed!’

Ben wordt er verlegen van. Hij zegt dan tegen Jessica: ‘Wat tekent u dan?’

‘O, ik teken het liefst portretten. Dat is niet gemakkelijk, maar ik kan het wel verdienstelijk. Ik heb thuis een prachtig portret hangen van Charlotte, toen ze nog klein was. En nog een van Peter, van enkele jaren geleden. Hij lag bij ons in de tuin te slapen, nadat hij Jochem geholpen had om het hooi om ons huis binnen te halen. Toen heb ik hem getekend. Het is een van mijn favorieten.’

Charlotte knikt en zegt: ‘Het is net echt! Alsof mam een foto van je heeft gemaakt.’

Jessica lacht en zegt: ‘Maar dat heb ik ook, want anders had ik dat nooit zo goed gekund. Ik heb er veertien dagen aan gewerkt!’

‘En waarom heb ik die foto dan nooit gezien?’

Jessica grijnst en zegt: ‘Omdat je me er nooit om gevraagd hebt. Maar je hebt de tekening toch wel gezien?’

‘Ja, en ik maar denken, dat je die extra voor mij gemaakt hebt! Niks heb ik gekregen!’

Jessica schudt haar hoofd, ze weet dat ik niet echt boos ben. ‘Ik maak je wel een keer een nieuwe tekening, en die krijg je dan van mij.’

‘Doe dan maar een tekening van mij en Lisa. Dat zou ik veel leuker vinden.’

‘Ook goed. Wacht, dan maak ik meteen een foto van jullie twee bij elkaar.’

Ze pakt haar telefoon en maakt daarmee een foto van mij en Lisa.

De middag en avond verlopen heel gewoontjes, en we gaan vroeg naar bed, zodat we al heel op tijd kunnen vertrekken naar Ondres plage.