Zondagochtend. Een hevige hoosbui op de vensters maakte me wakker. Nog lekker onder het dekbed genoot ik van het uitzicht op de uiteenspattende druppels, anderhalve meter boven mijn hoofd. Naast me ontstond ook beweging in bed; Joline draaide zich om en mopperde: “Kap eens met die regen. Ik wil uitslapen, verdorie.”
“Ik ben benieuwd wat die twee hiernaast ervan vinden; in de kamer klinkt het allemaal een tandje heftiger!” Ze bromde: “Als ik hen was, zou ik eruit gaan en een lekker ontbijtje maken… Ook voor de gastheer en vooral de gastvrouw.” Ik keek neer op haar blonde haardos en gaf een zoen op haar voorhoofd. “Je bent ook zó’n lieverd hé, dat je dat wilt doen…”
Een grom was haar antwoord en ze dook onder het dekbed. “Ik zie het al… Je ridder zal het ontbijt weer moeten verzorgen. Je bent ook een heks van niks hé? Niet eens in staat om hier in een split second een lekker ontbijtje neer te zetten…” “Sorry… toverstaf zit ingepakt.” was het gemompelde antwoord. “En nee, die hoef je niet uit te pakken!” kwam er meteen achteraan.

Ik zuchtte. “Oké… Ja schat, natuurlijk ga ik er uit om een ontbijtje voor jou te verzorgen. Zal ik die draak hiernaast met haar drakentemmer ook voorzien?” “Doe maar. Als dank voor de moeite gisteren. Kan ik nog even blijven liggen.” Ik ging het bed uit, trok een joggingpak aan en deed de kamerdeur open. Op de bank kwamen twee hoofden omhoog.
“Goedemorgen tortelduifjes! Trek in een ontbijtje?” Als antwoord kwam een schoen van Clara mijn kant uitvliegen en een grauw van Ton: “Het is wel ‘luitenant tortelduifje’, sergeant!” De schoen vloog meteen terug richting bedbank, wat een “AU, verdomme! Rotzak!” van Clara opleverde. En als antwoord op de opmerking van Ton: “Jawel, luitenant tortelduif. Wilt u een eitje bij uw ontbijt? Zo ja, moet u dat eerst even zelf leggen.”

Een grinnik was het antwoord. “Hoe kun jij slapen met die takkeherrie op je ramen als het regent?” “Oh, da’s simpel. Gewoon denken dat je in je tentje ligt en genieten van het feit dat je er niet op een of ander onchristelijk tijdstip uit hoeft. Maarre… willen jullie nou een ontbijtje op bed of niet? Want als jullie de roomservice gaan bekogelen met schoenen, beginnen te vloeken en plotseling met rangen en standen gaan beginnen, kun je het natuurlijk vergeten.”
“Natuurlijk willen wij een ontbijtje op bed, lieve broer van me! Wil je dan meteen een po naast dit bedje neerzetten? Door die regen moet ik enorm plassen…” Clara’s hoofd kwam onder het dekbed uit. “Echt niet zus. Ik ken die bloemetjespyama van je al lang, dus je hijst je luie maar fraaie lichaam maar van die bank en je loopt maar naar het toilet. Overigens: ook als je nu naakt naast je lover ligt, het zal me een biet zijn.”

Ze kwam verontwaardigd overeind. “Jij denkt toch niet dat wij hiér hebben liggen rollebollen? Op jouw bank? Écht niet!” Ton en ik grinnikten toen ze, haar neus in de lucht langs me liep, op weg naar het toilet.
“Ik moet haar gelijk geven, Kees. We hebben niet liggen rollebollen. We lagen gisteravond lekker tegen elkaar aan te kletsen, toen ik op een gegeven moment geen antwoord meer kreeg. Mevrouw was van het ene op het andere moment in slaap gedonderd.” “Sjongejonge… Die studenten van tegenwoordig… Absoluut geen uithoudingsvermogen meer. Twee glaasjes wijn en ze zijn knock-out!”

Ik liep hoofdschuddend de keuken in. “Koffie of thee bij het ontbijt?” “Koffie. Zwart!” zei Ton. “Thee!” kwam zowel uit het toilet als uit de slaapkamer. Ik zette water op, maakte koffie klaar en gooide een aantal croissants met ham en kaas in de oven. Even later rook het lekker naar vers brood en koffie.
Clara kwam terug uit het toilet en gaf me een knuffel. “Dank je wel Kees, dat we hier mochten slapen!” Ze bloosde en keek even naar Ton. “Onze eerste nacht samen…”

Ik hield haar even vast. “Graag gedaan zussie. Moet ik als extra service zo meteen de slaapkamerdeur maar dichtdoen, zodat wij jullie in de gelegenheid stellen om ’s morgens vroeg van ‘stomende sex’ te genieten? Da’s traditie in dit huis…”
Ze gaf een tik op mijn wang. “Náárling!” Ik grinnikte en gaf haar een klap op haar billen. “Hop! Uit mijn keuken! Terug naar je drakentemmer!” Ze draaide zich om. “Naar m’n wát?” “Je drakentemmer. Jij bent een draak, ten minste volgens Joline, en vanmorgen heb ik de term “’drakentemmer’ voor Ton verzonnen. Leek me wel toepasselijk.”

Hoofdschuddend kroop ze weer naast Ton op de bank. “Wat moet je nou met zo’n broer?” “Lief voor m’n zijn. Zeker als hij bezig is om jouw ontbijt te maken. Een schoen naar z’n hoofd gooien, uitvloeken en ‘m een klap in zijn gezicht geven zijn niet de meest verstandige dingen om te doen als hij met jouw ontbijt bezig is. Ik zal je wel even bezig houden, anders begin je wéér met dingen te gooien.” Hun hoofden verdwenen onder het dekbed.
Tien minuten later was het ontbijt klaar: Warme croissants met ham en kaas, beschuitjes en koffie en thee. “Ladies and gentleman! Breakfast is served!” Ton kwam boven het dekbed uit. “We komen er wel uit, Kees. Gezellig samen rond jouw keuken ontbijten.” Hij kwam overeind en trok Clara mee. “Kom, schoonheid! Eruit. Verzamelen rondom de keuken en knagen!”
Ik liep de slaapkamer in. “Hé beauty, eruit of ik stuur je broer op je af. Wij zitten allemaal fris en fruitig rond de keuken. Ontbijtje!” Joline keek me met afgrijzen aan. “Fris en fruitig?? Nou, dan ga ik eerst m’n haar doen! Ik zie er waarschijnlijk niet uit…” “Niks ervan. Je broer zal je waarschijnlijk al vaker met "Coupe Nitroglycerine" gezien hebben en Claar went er maar aan. Eruit, anders is je croissantje koud. Zoals je broer tegen zijn liefje zei: Verzamelen rondom de keuken en knagen!”
Zuchtend kwam ze overeind. “Maar goed dat hij hier niet elke dag logeert. Die kreten van de Koninlijke Militaire Academie zijn aan mij niet besteed.” Ze liep achter me aan de kamer in. “Hé zussie, goeiemorgen! Is je föhn ontploft?” Joline keek hem aan en bitste: “Vraag dat over tien minuten nog een maar keer. Vóór de thee niet zeuren.”
De acht croissantjes die ik gemaakt had verdwenen snel. “Nog een lading?” Iedereen knikte en ik ging weer aan het werk. Met een nieuwe lading croissants in de oven schonk ik een verse kop koffie en thee in.
“Zo mensen… Wat zijn jullie plannen voor vandaag?” Ton zei: “Ik had Clara een rondleiding over de kazerne beloofd… Maar met dit weer is dat misschien niet zo’n succes.”
Clara keek op buienradar. “Vanmiddag rond twaalf uur is het droog.” “Mooi! Dan kun je zien waar ik werk en wat ik doe. Vertrekken we hier om twaalf uur, dan kunnen die lui hier even onder elkaar zijn.”
“Of boven elkaar… Dat ligt er een beetje aan welk standje we vandaag prefereren”, zei Joline droog. Ton keek haar met afgrijzen aan en keek toen dreigend naar mij. “Wat heb jij met mijn preutse zusje gedaan?”

“Jouw preutse zusje is in werkelijkheid een aan erotiek verslaafde heks. Haar meest favoriete gereedschap is mijn bezemsteel. Die borg ik altijd op in de bezemkast, maar ze stond erop dat ik die voortaan mee naar bed nam. Sinds die tijd speelt ze er geregeld mee. AU!” Ik kreeg een trap tegen m’n schenen.
“Hé ridder, een paar dagen geleden zei je nog tegen mij: ‘What happens in the bedroom, stays in the bedroom.’ En nu zit uitgerekend jij allerlei bedgeheimen aan je potentieel aanstaande zwager te vertellen… Ben je helemaal van de pot gerukt?”

De volgende lading croissantjes was klaar en ik zette die op de ‘bar’. “Sjongejonge…” zei Clara, “de laatste keer dat ik hier at, had je brood wat alleen na een intensieve behandeling door de broodrooster nog enigszins te eten was, Kees. Wat is er gebeurd hier dat jij plotseling zo’n chefkok geworden bent?”
Ik wees op Joline. “Goeie invloed van die blonde ragebol naast je. Ze houdt me overigens niet alleen thuis in de gaten, maar ook op het werk. Af en toe komt ze m’n bureau binnen voor inspectie. En daar vindt mijn plaatsvervanger weer wat van, want die komt even daarna binnen en zegt dan ‘Hmm… het ruikt hier lekker Kees, en dat is niet jouw aftershave.’ En dan voel ik me nóg een keer betrapt. Kortom: Big sister is watching me.”

“Ik zal je nóg een keer ‘betrappen’, Kees Jonkman, maar dan met een geslepen naaldhak op de middenvoetsbeentjes van je rechtervoet. En hard!” Joline keek me lief glimlachend aan. “Zie hier de reden dat je je partner nooit op de werkvloer moet zoeken. Voor je het weet word je 24/7 gecontroleerd en nog gemarteld op de koop toe.”
Ton grinnikte. “Was ik niet van plan, Kees. Op mijn werkvloer werken vrijwel alleen kerels. Als buddy prima, maar als bedpartner? Persoonlijk ben ik niet zo’n fan van het zoenen van een ongeschoren kop.”
“Oh, is dat zo? En wij vrouwen worden verondersteld een ongeschoren kop sexy te vinden… ‘Lekker ruig’ en zo. Weet je wat, Ton: Voortaan ga je je maar eerst scheren voordat je van mij een ochtendzoen krijgt.”
Clara streek hem even langs zijn kin, waar inderdaad de stoppels al doorkwamen. “En nu we het toch over scheren en zo hebben: ik ga na dit copieuze ontbijt even douchen.” Ton grijnsde naar haar.
“Vergeet je je niet te scheren, liefje?” Ze keek hem met een doordringende blik uit haar groene ogen aan.
“Mag ik jouw scheermesjes daarvoor gebruiken… schat?”
Ton keek met afschuw naar haar. “Ehhhh…nou…”
“Dat dacht ik al”, zei Clara kattig. “Een grote mond, maar als puntje bij paaltje komt staat luitenant Boogers met diezelfde mond vol tanden. Doeiiiii!”

Ik keek Ton aan. “Zullen we ons voorstel om te ruilen toch maar uitvoeren? Ik kan Claar wel de baas en jij Joline waarschijnlijk ook wel. Maar om een of andere reden worden wij telkens door de dames voor joker gezet. Voor jou maakt het weinig uit, want je sliep toch al in de kamer…”
Joline keek me dreigend aan. “Heb het lef niet in je donder, ridder. Jij bent van mij, en je bezemsteel ook. Begrepen?”
Een minuut later kwam Clara terug. “Ton: jij wilde naar de kazerne, maar ik heb alleen maar mijn ouwe kloffie mee. Na gisteren behoorlijk bezweet. Daar kan ik toch niet…” Joline sprong op.
“Kom maar. Wij hebben ongeveer dezelfde maat, schat ik.” Ze grinnikte. “Behalve BH’s… Ik heb vrijwel m’n hele garderobe nu hier, dus kun je wel wat uitzoeken.” Ze verdwenen richting logeerkamers en even later kwam Joline alleen terug. “Zo, ook weer geregeld. We hebben inderdaad dezelfde maat, zelfs met schoenen. Jij hebt zo meteen een beauty naast je lopen, broer.”

Ze keek naar mij. “Ga jij je ook even douchen en scheren? Dat gedoe met die ‘ruige, ongeschoren kop’ ben ik ook niet zo’n fan van.” Ik keek haar aan. “Hé schoonheid… het is zondag. We hoeven nergens heen… “
Joline schudde haar hoofd. “Klopt. Maar ik heb toch liever dat je je even scheert. Staat véél beter.” Ik haalde mijn schouders op. “Helaas… Leuke poging, in de kiem gesmoord. Ja schat, natuurlijk schat. Nog iets anders wat ik voor je kan doen, schat?”
Ze knikte. “Jazeker. Geef me na het scheren maar een zoen met een gladgeschoren kin. Misschien ga ik je daarna lief vinden. Dan kan ik ondertussen even gezellig met mijn broer kleppen. Hop, wegwezen jij!” Ik stond op. “Zeker freule. Natuurlijk freule.” Achterwaarts liep ik buigend de kamer uit richting onze slaapkamer en trok de deur grinnikend achter me dicht. Heerlijk, lekker bekvechten en elkaar plagen.

Na het douchen haalde ik inderdaad een scheermesje over mijn gezicht. Voor de gelegenheid trok ik een pak aan, compleet met stropdas, omdat ik wist dat Joline dat op prijs zou stellen. Ik poetste mijn goeie schoenen even; Ton lette daar op, dat wist ik zeker. Twintig minuten later betrad ik de huiskamer.
“Zooo hééé! Wie ga jij versieren, meneer?” Ton bekeek me van top tot teen. “Jou niet, luitenant. Aangezien ook ik er een hekel aan heb om ongeschoren kerels te zoenen. Dat geldt overigens ook voor geschoren kerels. Dus ga ik mijn mannelijke lusten maar eens botvieren op deze knappe dame hier.” Ik omhelsde Joline en we kusten elkaar innig.
Er kwam geen commentaar van Ton. Toen we een paar minuten later opkeken begrepen we waarom. Clara was zachtjes binnengekomen en die hield Ton bezig; ook zij waren elkaar heftig aan het zoenen. Joline knipoogde naar mij en tikte Clara op haar schouder. “Changé!”
Ze trok Claar achteruit en omhelsde Ton. Ik omarmde Clara en zoende haar. Oké, niet op haar mond, maar op haar wang. Clara lachte en kuste me terug. “Hé knappe broer… Waarschijnlijk voor de laatste keer, maar… Hoe zie ik eruit?”
Ik bekeek haar van top tot teen. Clara zag er prima uit in kleren van Joline. Mooi opgemaakt, haar rode haren opgestoken, een colbertjasje met daaronder een wit shirt, rokje, panty en pumps. “Je ziet eruit alsof je de brigade-generaal gaat ontmoeten. Je mag blij zijn dat het zondag is en er weinig volk zal zijn. Ze zouden je opvreten.”
Clara keek me aan “Ik ben gelukkig!” fluisterde ze in mijn oor. “Ik ook, schoonheid! En ik hoop zij ook!” Joline keek even om. “Ja hoor, ook wij zijn gelukkig… Allemaal dankzij een kapotte startmotor in een Mini”, lachte ze.

“Nu Melissa nog”, zei Clara. “Hohoho, en wat te denken van mijn broertje Rob junior? Die is ook nog single, denk daaraan!” waarschuwde Ton. Clara keek hem aan. “Misschien kunnen we daar binnenkort iets aan doen…” Ik keek twijfelend. “Claar, meen je dat? Mel is prima in staat om zelf…” Ze knikte. “Weet ik wel, Kees. Maar ze heeft wat foto’s van Rob op Facebook gezien. Vervolgens klonk er een goedkeurend ‘Hmmm….’ uit haar mond. Dus…”

Joline onderbrak me. “Dus halen wij ‘m op. Mail hem maar dat hij wordt opgehaald, maar vertel niet door wie… Verrassing!” Ton stak z’n duim op.
“Nemen jullie Melissa mee?” vroeg Clara. Ik schudde mijn hoofd. “Nee. Je kunt zaken ook overdrijven.” “Ik stel wel een gezellige avond in Malden voor, met hetzelfde gezelschap als gisteren, maar dan uitgebreid met Rob”, zei Ton. “Eens kijken of het klikt. Maar misschien heeft Mel ondertussen al lang een andere lover op het oog en komt ze daarmee op de proppen…”
Clara schudde beslist het hoofd. “Nee. Dan had ik het geweten. Zij is altijd consequenter dan ik. Toen wij die donderpreek van Pa en Ma over onze studie-wanprestaties hadden ondergaan, heeft zij al haar neven-activiteiten stopgezet, zoals dispuut, studieverenigingen enzovoorts. Ook potentiële vrijers en kandidaat-vriendjes werden nogal bot de deur gewezen.
Sinds die dag is het alleen maar ‘studie’ voor Mel. Ik wed dat ze vanmorgen heeft uitgeslapen tot uiterlijk acht uur, daarna verantwoord heeft ontbeten met een of andere smoothy die uitpuilt van de vitaminen en nu gebogen zit over de DNA-structuur van de stuifmeelcellen van de Amorphophallus titanum, beter bekend als de ‘Penisplant’.

“Nou ja, dan doet ze ten minste nog iets wat met een penis te maken heeft…” merkte Joline droogjes op.
“…heeft ze dus een voorsprong op mij.” Ik keek naar haar. “Jongedame, ga je mond spoelen. Als je tekort bent gekomen deze week, kun je je beklag doen bij je broer die hier naast je zit. Of, als je het liever hebt, bij je aanstaande schoonzus, ook hier aanwezig.”
Ton en Clara lagen dubbel van het lachen. “Nou Joline, ze heeft dan ook een voorsprong op mij hoor… Zelfs zonder batterijen!”

Nu was het Ton z’n beurt.
“Lieve Clara. Zal ik aan Kees en Jo vragen of zij zich even discreet willen verwijderen zodat Jo zich aan Kees z’n bezemsteel kan vergrijpen? Dan zal ik in de tussentijd jou je vermeende achterstand op je lieve zusje in recordtijd laten inlopen. Misschien moeten voor Kees daarna een nieuwe slaapbank kopen, maar dat heb ik er dan wel voor over.”
Clara keek hem arrogant aan. “Meneer Boogers, ik constateerde alleen maar dat mijn zus wellicht een voorsprong op mij heeft. Het is niet aan u om te bepalen of en zo ja hoé die voorsprong ingehaald moet worden. Dat bepaal ik nog altijd zelf.
Ik heb op m'n zestiende verjaardag een cadeautje gekregen van een vriendje wat ik net gedumpt had;
een T-shirt met daarop de tekst ‘Met m’n hondje mag je spelen. Van m’n poesje blijf je af.’ Als jij zo doorgaat zoek ik dat shirt op en ga het dragen. Dat ex-vriendje heeft trouwens een paar weken met een blauw oog rondgelopen. Nou jij weer, lover…”
Ze keek hem verliefd lachend aan en sloeg haar armen om hem heen. “Maar ik hou wel van je, hoor…
Zelfs met een ongeschoren kop. Lekker ruig!” Ik tikte even met mijn lepeltje op mijn koffiemok. “Zeg dames en heer. Ik stel voor dat we het onderwerp ‘penisplant’ en alles wat daarmee te maken heeft even in de ijskast zetten. Langzaam maar zeker gaat deze discussie een kant uit die op z’n minst ‘twijfelachtig’ genoemd mag worden.”
“Een penis in de ijskast kan mij niet erg bekoren, Kees. Daar kun je niks mee.” “Misschien is dat nu even juist de bedoeling, Ton. Ga je maar douchen en scheren. Dan is m’n lieve zusje ook blij. Jij ook Joline, minus scheren. Dan kunnen Claar en ik ten minste eventjes als broer en zus de serieuze dingen des levens bespreken. Zoals de koers van de bitcoin of zo.”
“Ga je mee douchen zus?” lachte Ton. Joline trok een gezicht. “Ehhh…. Nee. De laatste keer was… een jaar of twintig geleden? Ik ga wel naar de ‘mastershower’, jij kunt je behelpen in de logeerbadkamer.” Ze verdwenen en ik wendde me tot Clara.
“Nog een kop thee?” Ze schudde haar hoofd. “Hoe vind jij hem?” “Ton? Een dijk van een vent. Vond ik vorige week al, toen hij hier voor het eerst binnenkwam. Binnen de minuut zaten we op één lijn. Gisteren ook. Weet je zus, ik zeg het niet gauw, maar hij is een van de weinige officieren die ik graag als pelotonscommandant op missie had willen hebben. En da’s een héél groot compliment. Maar goed, ik beoordeel hem op andere kwaliteiten dan jij, waarschijnlijk.” Ik moest grinniken.

Clara knikte peinzend. “Hij is héél direct. Komt zo snel mogelijk tot de kern van de zaak. Draait er niet omheen. Heerlijk! Hij stond van de week plotseling aan de deur, ik deed open en schrok me kapot. Hij zei heel simpel: “Clara, ik vind je bijzonder aardig. Ga je met me mee, een stuk wandelen en praten? Ik heb je iets te zeggen.” Vervolgens gaan we naar buiten en ik dacht nog: ‘Nou, dit wordt wéér een uur om de hete brij heendraaien en ergens in het bos een poging om me te zoenen. Ben benieuwd…’
Vervolgens lopen we nog geen minuut en vraagt hij recht-voor-z’n-raap: ‘Lieve Clara. Wil jij mijn vriendin worden, om te kijken of het lukt om later als mevrouw Boogers door het leven te gaan?’
Ik heb hem waarschijnlijk héél dom aan staan te kijken…” Enfin, we hebben het bos gehaald, maar daarna kreeg hij niet eens de gelegenheid om mij te zoenen… Ik zoende hém!”
Ik moest lachen.
“Ik vermoedde het woensdagavond al, ongeveer een minuut nadat je binnenkwam. Je was héél stil en vrij nors, en dat is niks voor jou. En even later wist ik het zeker, toen je ongezouten op je sodemieter kreeg van hem met het ‘je hebt het verkeerde tweelingzusje voor je-trucje’.”
Als je vorige vriendjes je zó hadden toegesproken, waren ze onmiddellijk keihard en vlijmscherp afgebekt.”

Ze knikte. “Ja, dat was niet zo’n beste beurt. Hij keek me aan alsof hij me dwars doormidden wilde schieten. Ik voelde me een klein meisje wat betrapt was bij de koekjestrommel. Ik kreeg volgens mij een knalrode kop.”
“Een tomaat zou een minderwaardigheidscomplex gekregen hebben als hij jouw hoofd had kunnen zien. Maar, als ik het goed begrepen heb, krijg je die ‘beste beurt’ vanavond.” Ze keek me héél kort aan.
“Hmmm….” Ze kleurde weer. Ik klopte op haar arm. “Lieverd, zo zaten Joline en ik twee weken geleden ook. En uiteindelijk hebben we inderdaad op de vrijdagochtend van een heerlijke vrijpartij genoten en was ik maagd twee punt nul, mannelijke versie, af.”
Ze keek me even nadenkend aan. “Kees, Mel en ik hebben je er veel mee geplaagd, soms zelfs gepest, maar… was het met Joline…” Ze zweeg en ik vulde aan.
“De eerste keer? Ja. ’s Morgens vroeg, ergens tussen zeven en acht. De avond ervoor was Joline helemaal kapot van de emotionele rollercoaster toen ze voor het eerst sinds drie maanden weer bij haar ouders was. Hadden we beiden niet zo’n trek in ‘stomende sex’. Dat hebben we de volgende ochtend ruimschoots gecompenseerd. En ja, dat was heerlijk.”

Ze keek me aan. “Dank je wel voor je openheid. Mel en ik hebben wel een paar keer met vriendjes gerommeld, maar echt met iemand naar bed zijn we nog niet geweest. Nou ja, we zijn technisch gezien geen van beiden meer maagd, maar dat heeft ook met batterijen te maken… Wij waren waarschijnlijk net zo onschuldig, braaf en saai als jij. Sorry voor al die pesterijen, de afgelopen jaren!”
Ik kuste op haar mooie haren. “Dank voor deze onthulling. Daar zal ik met niemand over praten, zus.” Ik keek haar recht aan. “Geniet ervan, vanavond!”

Ik zag uit mijn ooghoek de deur van de slaapkamer opengaan. “Maar als iedereen die bitcoin nou verkoopt, is dat ding toch plotseling niks meer waard? Het is toch gewoon een piramidespel?”
Joline liep naar ons toe en kneep in mijn neus. “Neem mij niet in de maling, Kees Jonkman. Jullie hebben het over van alles gehad, maar niet over de bitcoin. Dat mag, want het is je zus, maar hou goed in de gaten: je mag iedereen bedonderen, maar mij niet. Begrepen?”
Ze aaide mij over mijn kin en gaf me een zoen. Haar ogen lachten. “Wat een vrouw…”, zei ik tegen Clara. “Heeft me compleet door. Lief, maar o zo lastig soms… Goed schat, we hadden het over mijn maagdelijkheid.”
Joline lachte breder. “Oh, dat… Dat is toch allang verleden tijd? Zeker twee weken!” Ze knipoogde naar Clara. “Kees, hoe zie ik eruit?” Ook haar bekeek ik van top tot teen. “Jij, schoonheid, ziet eruit alsof je in een kasteel woont.” En dat zag ze ook. Haar haren in een dikke vlecht, contrasterend met een strakke, zwarte blouse, mooi opgemaakt, een witte rok met rode bloemen, een mooie panty er onder en op hoge hakken.

Ton kwam ook binnen. “Wauw, wat een fraaie dames en heer hier! Daar steek ik maar schamel bij af.” Dat viel wel mee. Hij had een lichtblauw pak aan, met stropdas. Stond hem goed, ten minste dat vond ik. Gelukkig Clara ook. “Knappe kerel van me… Kom hier, even stoppel-controle.” Ze kusten elkaar.

“Hé, dame en heer, we gaan hier niet de hele tijd klef staan doen, hé? Ik geef jullie nog een bak koffie en dan schop ik jullie eruit. Jullie hebben een afspraak op de kazerne. En militaire tijd is vijf minuten vóór tijd, denk daaraan.”
We dronken nog rustig een kop koffie en toe stonden Ton en Clara op. Ton gaf me een hand. “Bedankt makker.”
“Jij ook bedankt, vriend. Pas goed op m’n zusje.” Hij knikte. “En jij op de mijne.”
Clara en Joline knuffelden elkaar even, daarna kon ik m’n zus een hug geven. “Geniet ervan, vannacht”, fluisterde ik in haar oor. “Het is geweldig!”
Ze knikte kort. “Jij ook... vanmiddag!”
Ik keek haar vragend aan en ze knikte.
"Ja, vanmiddag. Dat weet ik zeker... Noem het maar vrouwelijke intuïtie of zo."
Ze knipoogde en verdween aan de arm van Ton.