“Lieve Captain,

Dit is niet de brief die je nu wil lezen. Dat weten Véronique en ikzelf maar al te goed. Ja, Véronique zit naast me terwijl ik dit schrijf. Ik zou het alleen niet gekund hebben. Want het is ook niet de brief die wij willen schrijven. Maar het is de enige die we kunnen schrijven. Je weet al heel lang dat je deze brief zal krijgen. Misschien komt hij sneller dan verwacht. Misschien hadden we hem al sneller moeten schrijven. Ik weet het niet. Doet er niet toe. Je hebt hem nu in je handen.

Jij zegt dat je niet kan kiezen, Captain. Dat kiezen verliezen is. Dat je onze beiden wil.

Je hebt dat gezegd van in het begin. Ik vraag me soms af hoe we met z’n drieën in deze situatie verzeild geraakt zijn! Zo diep dat het alleen maar pijn doet. Het begon zo onverwacht, zo onwaarschijnlijk, zo absurd, zo belachelijk, zo grappig ook! Vorig jaar op 14 februari - je weet je momenten wel te kiezen, Captain! - stond je plots bij ons op de verdieping met twee bossen rode rozen in je armen. Zo plots was het natuurlijk niet. Al maanden kwam je bij ons langs om te babbelen. Het was niet moeilijk om te zien waarom je zo vaak langskwam. Maandenlang vroegen we ons af op wie je nu verliefd was! Na ieder bezoek analyseerden we alles wat je had gedaan of gezegd om toch maar een hint te krijgen wie je nu in godsnaam wilde! Ieder woord, iedere oogopslag of glimlach bespraken we. In het begin voelden Véronique noch ik iets speciaals voor jou. Wel waren we gevleid door je aandacht en je complimenten. Je hebt de gave van het woord, Captain. En daar houden vrouwen van! Maar omdat we met elkaar elke dag over jou bezig waren, half ernstig, half spottend, hebben we ons de verliefdheid in gepraat! Als twee pubermeisjes van dertien! Op een bepaald ogenblik konden we niet meer zonder je bezoekjes. Het enige waar we nog mee bezig waren was met de vraag wanneer je langskwam, wat je dit keer zou zeggen. De onzekerheid op wie je nu echt verliefd was, begon ons te kwellen. We begonnen zelfs jaloers op elkaar te worden. We begonnen te vechten om je aandacht. Het was tussen ons bij momenten ondraaglijk! Ik haatte haar en zij mij!

En op het moment dat we dachten dat je je ging uitspreken, op het moment waarop je je wel moest uitspreken - het was immers Valentijnsdag - stond je daar voor ons. Met twee bossen rozen in je armen en met je ogen vol tranen. “Ik kan niet kiezen”, stotterde je en kreeg daarna niks meer uit je keel. Je liefdesverklaring was aan ons beiden gericht. Ik vond het op dat moment zo compleet absurd dat een man aan twee vrouwen tegelijk en nog op hetzelfde ogenblik zijn absolute liefde verklaarde. Welke vrouw zou daarin trappen? Ik dus. En Véronique. Je was zo overtuigend dat we alle twee omver geblazen werden. We waren verrast door je aanzoek, gevleid door zoveel mooie woorden, opgewonden door het nieuwe en onbekende. Want nieuw en onbekend was het voor ons, dit triootje! En daar stonden we dan: alle drie met tranen in onze ogen, onze harten overvol van liefde en onze lichamen overvol van lust. En zo is het nog steeds. Alleen zijn het nu tranen van verdriet die uit onze ogen stromen.

Hoe onwaarschijnlijk het ook voor andere mensen moge klinken: Véronique en ik hebben je gedeeld! Ik begrijp nog steeds niet hoe we dat gekund hebben. Maar we hebben het gedaan. En we doen het nog! O ja, Véronique en ik hebben samen veel plezier gehad. Het waren heerlijke momenten. Vooral in het begin nadat je ons op zo’n originele manier je verliefdheid had bekendgemaakt. Ik moet er nog vaak aan denken. Iedere keer komt er dan een brede glimlach op mijn lippen en een warm gevoel in mijn hart. We waren beiden compleet van de kaart. We deden bijna niks anders meer dan over jou praten. Als twee gibberende tienermeisjes over hun favoriete filmster of hun muziekidool. Als een van ons beiden met je op stap was geweest, dan belden we elkaar nog midden in de nacht op om alles tot in de kleinste details te vertellen. Alles wat je gezegd en gedaan had. Alles wat we van je gezien en gevoeld hadden. Hoe je ons kuste, lang en zacht en nat. Hoe je voorzichtig aan onze tieten zat en zacht in onze tepels kneep. Hoe je langzaam opgewonden geraakte en in onze hals en in onze oren begon te likken. Hoe je obscene woorden gebruikte om ons op te geilen. En hoe je dat iedere keer nog lukte ook. Hoe je met je hand onze dijen openduwde en je langzaam in onze natte kutjes naar binnen wriemelde. Hoe je ons op de achterbank van je auto uitkleedde en dan op ons kroop. Hoe je onze tieten masseerde en onze tepels er bijna vanaf zoog. Hoe je onze kutjes likte totdat we smolten…

Weet je? We gingen weddenschappen aan over wie het eerst je pik zou voelen, hoe groot en dik hij was, wie je het eerst zou pijpen, hoe je zaad zou smaken, of het veel was dat je spoot, hoe je klaarkwam, hoe het voelde als je in onze kutjes drong, in onze kontjes… Alles hebben Véronique en ik met elkaar besproken. Terwijl zij me aan de telefoon tot in de details influisterde wat je met haar gedaan had, vingerde ik mij en verbeeldde ik me dat je dat allemaal met mij deed. En omgekeerd. Ik heb Véronique vaak horen kreunen terwijl ik mijn avond met jou vertelde. Wat je met haar deed, deed je met mij. En omgekeerd. Als je in haar kutje tekeer ging, kwam ik klaar. Als je in mijn tieten kneep, dan kirde zij van plezier.

En ja, die ene keer is het er ook echt van gekomen is. Een triootje! Je had er zoveel over gepraat en je wilde het zo graag dat Véronique en ik overstag zijn gegaan. We hebben je een triootje gegeven voor je verjaardag. En… ja… ik moet toegeven. Het was bijzonder. Heel bijzonder! Een heel weekend met z’n drieën naakt in bed! Het was nieuw en onbekend terrein. Een avontuur. Dat zal ik niet tegenspreken. En Véronique ook niet. Wat je niet weet is dat Véronique en ik samen nog een intiem weekendje hebben doorgebracht. Ik kan je dat nu wel vertellen. We waren beiden opgewonden geraakt door dat triootje en niet in de laatste plaats ook door elkaars tieten en kutjes te zien. Meisjes zien elkaar wel eens vaker naakt, maar niet zo lang en zo intens als tijdens ons trio-weekend. Omdat we toen ieder om beurten met jou neukten, hebben we ook het meest intieme van elkaar gehoord en gezien: onze druipende kutjes, ons gekreun bij het klaarkomen, de obscene woorden, de geile standjes die we liever niet hardop benoemen,... Je herinnert je natuurlijk dat Véronique en ik elkaar heel even in een 69 gelikt hebben! Natuurlijk herinner je dat nog! Je kwam kreunend en steunend klaar en spoot mijn hele rug vol en Véronique likte alles op…! En daarna met z’n drieën onder de douche terwijl we elkaar met zeep inwreven! Handen en monden overal! En daarna terug naar bed voor de volgende neukronde! Ik zal het nooit vergeten. Ik ril nog over mijn hele lichaam als ik aan dat weekend terugdenk...

Maar goed, Véronique en ik wilden weten of zij en ik ook met elkaar konden vrijen, zonder jou in de buurt. Of we niet een beetje bi waren. We hebben opnieuw een kamer genomen in hetzelfde hotel en een weekend lang niets anders gedaan dan elkaar gekust, gelikt, gevingerd! Om ons voor te bereiden, waren we op een baldadige middag naar een sexshop gegaan en hadden daar een hele set dildo’s in allerlei maten en kleuren, sexy schoenen, sexy lingerie en latex pakjes gekocht! Verschrikkelijk duur allemaal. Maar we waren in een roes. We waren uitgelaten als kinderen in een speelgoedwinkel. Alles wat twee vrouwen met elkaar kunnen doen, hebben we effectief gedaan. We hebben elkaar gefist en bepist, vastgebonden en geslagen, gerimd en gegagged. Van een hoop dingen wisten we zelfs niet dat ze bestonden, maar de pornosites waar jij zoveel naar kijkt hebben ons dat weekend alles geleerd! Er stond geen limiet op. We kenden geen grenzen. Eigenlijk had je er bij moeten zijn! Dat hebben we toen wel honderd keer tegen elkaar gezegd! En dat we het hadden moeten filmen voor jou.

We hebben veel plezier gehad en veel gelachen met alles wat we deden, dat kan je je wel voorstellen. Maar het was niet wat we wilden. Het was niet wat we zochten. We hebben het daarna ook nooit meer gedaan. Het lijkt nu wel of twee andere meiden toen over en onder elkaar lagen te kronkelen in dat hotelbed. Ik heb er nooit meer met Véronique over gesproken. Er valt ook niets over te zeggen. We hebben het gedaan en dat is alles. Het was een groot experiment toen. Alles. Ook dat met jou. Maar voor mij was het een eerste teken van de wanhoop die Véronique en ik met de situatie begonnen te voelen. Ieder van ons had jou maar half. We moesten dus op zoek naar nog een helft om ons heel te voelen en zochten dat misschien bij elkaar. Maar zij en ik hadden elkaar niets te bieden.

Dus vielen we weer terug op de driehoek met jou. En vanaf toen werd het moeilijk. Voor Véronique. Voor mij. De tijd van het experiment was definitief voorbij. Onze lichamen waren op alle mogelijke manieren aan hun trekken gekomen. Ze hadden genoten, gespoten, gekreund en gesteund. Ze waren klaargekomen en nog eens klaargekomen en nog eens… tot de uitputting toe. De tijd van het hart was aangebroken. De tijd dat je wil dat er iemand voor je is. Exclusief. Vierentwintig uur op vierentwintig. Zeven dagen op zeven.

Je blijft zeggen dat Véronique en ik elkaar aanvullen en dat zal je wel bedoelen als een compliment voor ons beiden. Maar voor ons betekent het dat je vindt dat ieder van ons iets mist om je gelukkig te maken, dat we dat alleen maar kunnen doen als we er met z’n tweeën voor je zijn. Iedere keer als je met een van ons bent, zeg je dat je de andere mist. Dat is een compliment voor ieder van ons maar op het verkeerde moment. Waar laat ons dat, Véronique en mezelf? Hoe moeten wij naar elkaar kijken en met elkaar omgaan? Als vrouw wil je alles zijn voor de man waarvan je houdt. Die kans ontneem je nu ons beide. We kunnen altijd alleen maar de helft zijn. Jij had altijd iemand van ons beide als de ander zich een tijdje terugtrok. Jij viel nooit alleen. Wij wel.

We hebben geprobeerd, maar we kunnen niet meer... Drie is te veel. Je moet nu kiezen, Captain. En verliezen...

XXX

Véronique & Elise”