Omegaplex Voortplantproductie - 2

Na de voorstelling werden we terug in twee groepen opgedeeld. Opnieuw moesten de meisjes naar recht gaan en wij naar links. Ik probeerde Eline te vinden tussen al dat volk maar al gauw moest ik ook door de stalen deur lopen. Hier stonden we dan, allemaal jongens van 19-20 jaar. De meesten onder ons kenden elkaar niet maar af en toe herkende ik iemand van mijn school. Als we oogcontact maakten knikten we even kort naar elkaar, maar verder zeiden we niets. We stonden daar voor enkele minuten te wachten. Af en toe hoorden we wat op de radio’s van de bewakers maar iedereen bleef rustig wachten. Plots verscheen er een oudere man. Op zijn hoofd droeg hij een wel heel vreemde uitgezakte bolhoed die tevergeefs zijn kale hoofd probeerde te verbergen. Hij was niet groot gebouwd maar toch straalde hij autoriteit uit. Zijn aanwezigheid alleen gaf me al een ongemakkelijk gevoel. ‘Goedeavond iedereen, Mijn naam is Richard Gaby en ik ben de verantwoordelijke voor deze sectie. Binnen enkele minuten zullen jullie jullie nieuwe woonst binnen treden waar jullie je genetisch ideale partner zullen ontmoeten. In het begin zal dit nog een beetje genant zijn maar van jullie wordt toch verwacht om tegen het einde van de week een bijdrage te leveren aan de mensheid. Ik hoef jullie niet uit te leggen hoe dit moet waarschijnlijk.’ Een paar jongens in de groep begonnen te grinniken en een tweetal gaf elkaar een vuistje. ‘Ok dan, aan beide kanten van de gang staan namen geprojecteerd. Als u uw naam ziet, ga dan de deur binnen en leg uw vinger op het binnenpaneel. Pas dan zal u geregistreerd worden en zal u partner zich langs de andere kant bij u voegen. Veel succes mannen, en vooral veel plezier.’ Dit laatste zei hij met een duidelijke knipoog. Als soldaten op training marcheerden we door de gang en keken we naar alle namen op de bordjes. Hoe verder we kwamen, des te kleiner werd de groep. Op de aller laatste deur van de gang stond mijn naam geschreven. “Thomas Beale”, voorzichtig liep ik de doorgang binnen en legde ik mijn vinger op de blauwe lichtgevende plaat. “Welkom thomas.” Zei een geautomatiseerde stem. Ik zag nu voor het eerst mijn kamer. En ik moet toegeven dat het wel iets had. Het was simpel maar toch gezellig. Het grote ronde bed was bestrooid met rode rozenblaadjes. Aan de linkerkant van de kamer kon ik een grote badkamer met ligbad zien en voor mij had ik inkijk op twee grote staankasten, een blauwe en een roze. Het was even stil. Ik kon de kamer al binnen wandelen maar deed dit niet. Ik stond als het ware aan de grond genageld met mijn blik op een ding gericht, de deur aan de andere kant van de kamer. Door die deur zou binnen enkele ongenblikken mijn partner binnenwandelen. Zou ze verlegen zijn, zou ze knap zijn, kan het zijn dat het Eline is,... Er spookten te veel vragen door mijn hoofd. Ik merkte ook op dat ik enorm aan het zweten was. Voor twee minuten stond ik daar, onbeweeglijk. Het was muisstil.

“Fliet!” Zonder enige waarschuwing schoof de deur naar links en voor het eerst kon ik mijn nieuwe partner zien. Ik kende haar niet, niet dat ik dat verwacht had. Het was een meisje met blond haar en blauwe ogen. Ze was niet zo groot, ongeveer een meter 65 wat normaal is voor een meisje. Ze was mager buiten haar duidelijke vrouwelijke rondingen. Ze hield haar armen voor haar borsten gedrukt en keek verslagen naar beneden. Tot ze haar blik tot mij richtte en voor even keken we elkaar in de ogen. De stilte was pijnlijk en lang. ‘Wat nu’, dacht ik. ‘Hey’, zei ik vriendelijk naar haar. Maar ik kreeg niet veel reactie. Ik begreep het wel, ze voelde zich kwetsbaar. Overgeleverd aan een jongen die hier enkel is om haar te nemen en zijn zaad tussen haar benen te spuiten. Wie zou zich niet ongemakkelijk voelen. Ik was het wachten beu en ging op het bed zitten. ‘Hey, mijn naam is Thomas. En je hoeft geen bang te hebben, ik ga je niet verkrachten of zo. Volgens mij zitten we samen in dezelfde situatie dus laten we er gewoon het beste van maken.’ Zei ik vriendelijk. Even was het terug stil, ‘aangenaam. Mijn naam is Kate, ik weet niet goed wat ik moet doen eigenlijk. Dit is allemaal zo nieuw en...’ Ze stopte abrupt met spreken en viel zonder waarschuwing op het bed. Ik hoorde haar snikken in haar kussen. ‘Geweldig’ dacht ik in mezelf,’een wenend meisje in de kamer er er is nergens waar ik heen kan.’ Wat moest ik ook doen? Haar omhelzen, haar troosten? We kenden elkaar nog maar 5 min. ‘Kate, dat is wel een mooie naam. Wel Kate, droog je tranen en probeer rustig te blijven. We zijn hier met twee en we gaan voor elkaar zorgen ok?’ Ze stopte even met huilen en hefte haar nu rode gezicht van het kussen. ‘Ok,...’. Ik kwam wat dichter bij haar en nam haar in mijn armen. Ik beloof dat ik voor je zal zorgen, je hebt mijn woord. En we doen niets dat jij niet wilt, ik wacht op jou.’ Ze kneep haar armen wat steviger rond mijn nek. ‘Dankje, Thomas. Ik heb geluk dat ik bij iemand als jou ben terechtgekomen.’

We bleven elkaar even omhelzen. En begonnen daarna wat te praten over waar we vandaan kwamen. Blijkbaar leefde ze niet zo ver van hier en had ze nog een broer die hier nu al twee jaar zit in een van de gezinsstelsels. Ik vertelde haar ook over mijn thuis en Eline. Ze vond het jammer dat ik hierdoor mijn vriendin was kwijtgespeeld, dat zei ze toch. ‘Wel, ik denk dat ik me eens ga douchen’, zei ik met een zucht. ‘Ik ben moe en bezweet van al dat gedoe.’ Ze keek me met haar prachtige blauwe ogen aan. Zou je het erg vinden als ik met je mee zou gaan...?