De week voor de collectie was de langste week van mijn leven. De dagen sleepten voorbij als liederen zonder eind. De meeste tijd spendeerde ik met mijn moeder, vader en mijn zusje Lily. De dagen bestonden uit een mix van wanhoop en een poging om zo normaal mogelijk te leven. Drie keer per dag eten, ’s avonds naar de supermarkt gaan en in de zetel naar tv kijken. Af en toe betrapte ik mijn moeder die in huilen uitbarstte of mijn vader stevig in haar armen nam. In haar ogen las ik angst en verdriet. Het leek wel of ik ging sterven of op reis zou vertrekken, en hun nooit meer zien. Dit laatste was eigenlijk vergelijkbaar met mijn situatie. Als ik vruchtbaar zou blijken zou ik verplaatst worden naar de vaste faciliteiten van Rexila. Daar zou ik deelnemen aan het herpopulatieprogramma dat er voor moest zorgen de wereldpopulatie terug tot een stabiel peil te brengen. Mijn ouders zouden me niet kunnen bezoeken of met mij kunnen communiceren. Dit tot ik 20 werd en volgens de nieuwe overheid verstandelijk volwassen was. Hoewel de collectie pas binnen een week was leek het wel of mijn leven nu al voorbij. ‘Hopelijk kan ik na volgende week er gewoon in verder gaan, alsof er niets gebeurd is.’, dacht ik toen.

De dag van de collectie. Het was moeilijk afscheid te nemen van mijn ouders. Beide stonden in tranen op het plein voor de instituut. Ze bleven maar tegen me zeggen dat alles wel ok zou komen en dat ik morgen terug bij hun aan tafel kon zitten. En toen ging de grote witte poort toe. De ruime hal was gevuld met jongens en meisjes van 16 jaar oud. Sommigen waren bang of zenuwachtig en anderen leken het zich helemaal niet aan te trekken, alsof dit een klein avontuurtje was dat ze volgende week aan hun jongere vrienden konden vertellen. Maar ook zij waren niet helemaal op hun gemak. Iedereen in deze hal had eenzelfde angst, dezelfde gedachte die in hun hoofd rondspookte, ‘wat als ik vruchtbaar was’.

Het duurde een tiental minuten voordat de protocolrobotten ons verzochten naar de procedurehallen te gaan. De procedurehallen waren gevuld met lange rijen van kleine kamertjes, het leken wel cellen of van die kleine kantoortjes die je soms in films ziet. ‘Volgt u mij’, klonk uit de protocol robot links van mij. Ik volgde de robot naar het derde hokje van de gang en wandelde traag het kleine kamertje in. De kamer was leeg, afgezien van de lange vreemde tafel in het midden van de kamer. Aan weers zijde van de stoel waren machines en buisjes verbonden. Zonder waarschuwing sloten de automatische deuren achter mij, ik was nu alleen. Eventjes was het muisstil, ik hoorde geen kinderen meer, geen motortjes van de robotten, enkel stilte. ‘Goedemiddag meneer, mijn naam in Rexila. En ik ga u vandaag testen op u vruchtbaarheid.’ Zei een vreemde computerstem, al kan ik niet zeggen waar het geluid juist vandaan kwam. ‘Voor we beginnen wil ik u enkele vraagjes stellen’, even pauzeerde de stem,’wat is uw naam. Arno Fantastor zei ik vlug. ‘Prima. En klopt het dat u op dit ogenblik of in de komende drie maanden 16 wordt?’ vroeg de stem koel. ‘Dat is correct’ antwoordde ik. ‘Prima, dan verzoek ik u, u te ontdoen van u kleding en met u gezicht naar boven plaats te nemen op de controletafel.’ De stem zweeg weer. Even twijfelde ik, normaal gezien werden de vruchtbaarheidstesten afgenomen door een arts. Dit waarschijnlijk om te voorkomen dat mensen zouden valsspelen op een of andere manier. Maar ik had nog geen enkele arts hier in de zaal gezien.

Zonder er verder nog bij na te denken ontdeed ik mij van mij kleren. Ik was geen bodybuilder maar ik mocht zeker wel gezien worden. Met mijn 1m90 was ik een van de grotere jongens hier, ik was ook vrij atletisch gebouwd en met mijn lange blonde haar had ik al een paar meisjesharten gebroken. Ook in mijn onderbroekregio was alles zeker in orde, hoewel mijn piemel slap niet veel voorstelde, groeit deze uit tot een 16 cm lange paal met een redelijke omtrek.

Voorzichtig legde ik mijn kleren op de stoel naast de tafel en ging er op liggen. Boven mij was een beeldscherm te zien waar het logo van rexila hypnotiserend op ronddraaide. Voor een minuut lag ik daar en wachtte ik op instructies van de robotstem of op een arts die misschien zou arriveren. ‘Prima we zijn klaar om te beginnen.’ Zij de stem plots. Twee ijzeren beugels kwamen langzaam naar mijn bovenarmen toe en klemden zich vast. Eventjes was ik bang maar ik probeerde me te ontspannen, ‘straks is het voorbij’, dacht ik toen. In mijn linkerarm voelde ik een sherpe prik en al gauw zag ik een tube links van mij, mijn bloed naar de computer sturen. Vervolgens vroeg de robot mij om goed stil te liggen terwijl mijn hele lichaam werd gescand. ‘Prima, dan gaan we nu uw vruchtbaarheid testen.’ Zei de stem zachtjes. ‘probeer u gewoon te ontspannen. Boven u zal een erotische video getoond worden, als u er een andere wilt zien moet u mij dit gewoon zeggen.

De stem zweeg. Rond mijn heupen voelde ik hoe een een vreemde dikke tube naar mijn buik bewoog. Het kroop over mij als een slang op zoek naar haar prooi. De tube kroop naar mijn halfstijve penis en duwde er tegen. In tegenstelling tot de buitenkant voelde ik dat de binnenkant warm aanvoelde. De tube had blijkbaar de juiste hoek gevonden. Voordat ik het doorhad gleed mijn piemel in de vreemde buis. De buis had een aangename temperatuur en voelde vochtig aan. Er volgde een vreemd geluid en langzaam klemde de tube rond mijn piemel aan. Ik ga niet liegen, het voelde wel goed.

Plots sprong boven mij een video op van een naakt meisje. Ze had prachtig blond haar en blauwe ogen. Het meisje was volledig naakt en probeerde tevergeefs haar vrouwelijke attributen te verbergen. Haar vagina was volledig kaal geschoren en glimde van het vocht. Het meisje kan niet ouder zijn geweest dan 17. Mijn piemel was ondertussen stijf geworden en stak diep in de vreemde tube. Zonder waarschuwing begon de tube over mijn piemel te bewegen. Langzaam ging te tube op en neer. De natte vlezige binnenkant gleed steeds weer over mijn pik en stimuleerde mijn eikel. Het was moeilijk een kreun te onderdrukken, het voelde heerlijk. Het beeld sprong naar een scene verder waarin het meisje op haar knieën zat. Als een volleerde slet pijpte ze de lange dikke piemel die voor haar neus hing. De camera zoemde in op haar volle sensuele lippen waartussen de grote piemel zijn weg baande in haar mondje.

De kamer werd gevuld door soppende geluidjes. Al kan ik niet zeggen of het van de video kwam, of van de tube rond mijn piemel die ondertussen op een sneller ritme mijn pik melkte. Ik kon een kreun niet onderdrukken, dit was heerlijk.

Opnieuw sprong de video naar een andere scene. Dit maal werd het geschoten vanuit het standpunt van de man. Het meisje lag voor hem met haar benen open en haar kutje vrij, klaar om de vlezige staaf te ontvangen. De man duwde eerst voorzichtig zijn eikel tussen haar schaamlipjes. Voorzichtig weken deze uit elkaar en lieten de stijve piemel toe in haar natte grotje. De man begon langzaam zijn pik in en uit het meisje te pompen. Het meisje kreunde en greep het deken vast waarop ze lag. Door de tube rond mijn piemel leek het wel of ik het arme meisje aan het neuken was. De tube leek wel het tempo van de video te volgen en zonder dat ik het door had voelde ik mijn orgasme opkomen. Mijn ogen waren echter volledig op de video gefocust. Het beeld van haar kleine vagina waarin de grote piemel in beukte. Haar kleine ronde tietjes die met elke stoot heen en weer bewogen. Nog nooit had ik dit gezien of ervaren.

Met een lange diepe kreun kwam ik klaar. Verschillende stralen vers zaad spoten vanuit mijn eikel in de doorzichtige tube. De tube stopte met bewegen en begon mijn sperma op te zuigen. In een klein buisje dat van de slang aan de tafel verbonden was zag ik mijn zaad glijden. Het was gebeurd, ik had mijn donatie geleverd. De ijzeren klemmen rond mijn armen ontspanden en de slang trok zichzelf terug in de tafel. Even bleef ik op de tafel liggen. Nog steeds onder de indruk van wat ik net had meegemaakt. ‘Zou sex ook zo aanvoelen?’ vroeg ik me af.

‘Bedankt voor u donatie. Wij hopen dat wij u in onze faciliteiten mogen opnemen. Gelieve het uniform rechts van u aan te trekken en u naar de verzamelhal te begeven. Daar zal binnen een uur de ontvangstceremonie plaatsnemen en zal u te weten komen of u wel of niet vruchtbaar bent.’ De stem stopte met praten. Ik lag nog steeds naakt op de tafel en hing vol met zweet. Rechts van mij was een tafeltje uit de muur geklapt waarop een hoopje groene kleren lagen. Maar toch bleef ik nog even liggen, straks weet ik of ik vruchtbaar ben, straks weet ik mijn toekomst...