Het is een donkere stormachtige dag in maart en de regen valt met bakken uit de hemel. De taxi manoeuvreert langzaam over de Amsterdamse grachten, toeristen in felgekleurde regenjassen ontwijkend. De Mercedes draait de Keizersgracht op. “We zijn er mevrouw,” zegt de chauffeur, “de rit zet ik op de rekening.” Mirjam ziet hoe hij de auto behendig langs de gracht parkeert en uitstapt. Met een paraplu boven haar hoofd begeleidt hij haar naar de deur van een oud grachtenpand. Als hij de code intoetst op een kastje gaat de grote houten voordeur automatisch open. Mirjam stapt naar binnen. De chauffeur kan het niet laten om haar even na te staren. Het is warm en aangenaam binnen. Het oude statige pand uit vervlogen rijke tijden straalt rust en luxe uit. Mirjams hakken klikken op de houten treden van de prachtige statige trap naar de 1e verdieping. Bovenaan staat Thomas te wachten. In zijn donkerblauwe Italiaanse pak ziet hij er fantastisch uit. Ze kussen en Thomas neemt haar mee. “Fijn dat je er bent,” zegt hij met zijn lage stem, “je kan je omkleden in de opkamer. Iedereen is er al, dus haast je”. Mirjam knikt. Spreken wordt vandaag niet van haar verwacht.
De opkamer ligt boven de entree en kijkt uit over de gracht. Mirjam trekt haar jas uit terwijl ze naar buiten kijkt. De avond valt over Amsterdam en de regen en wind geselen het raam. Het maakt het nog fijner om binnen te zijn waar het warm en droog is. Mirjam knoopt haar jurk los en laat hem op de grond vallen. Dan wipt ze haar pumps uit en haakt ze haar bh los. Haar grote, slappe borsten vallen er direct uit. Ze kijkt even naar de camera die hoog in de hoek hangt. Ze weet dat waarschijnlijk iedereen meekijkt. Voorzichtig haakt ze haar duimen achter haar string en schuift ze hem langzaam naar beneden. Ze is naakt nu. Op tafel ligt haar outfit van de avond: hoge zwarte stiletto’s, hold-ups , leren enkel- en polsboeien en een stalen collar.
In de grote achterkamer is Mirjam goed zichtbaar op een wit scherm dat aan een van de hoge muren hangt. De kamer is ruim en vierkant met oude comfortabele fauteuils. In de hoek knispert een grote open haard. Tegenover het scherm aam de andere zijde staat tegen de muur een groot houten rek en precies in het midden van de kamer staat een ouderwetse houten knielbank. Thomas kijkt met zijn gasten naar het scherm. Drie gasten vandaag. Twee vrouwen en een man. Allemaal gefortuneerd en premium lid van het door hem opgerichte geheime Sadogilde. De enige mannelijke gast is Pieter, 55 jaar en steenrijk geworden in de ICT. De vrouwen zijn Linda en Noa. Linda is een 58 jarige zeer succesvol advocate. Noa is pas 22 jaar en haar enorme vermogen geërfd van haar ouders. Drie totaal verschillende personen met dezelfde kick: sadisme. Thomas kijkt ze aan. “Zijn jullie er klaar voor?”, vraagt hij. De blikken in hun ogen zeggen hem genoeg. Ze hebben er zin in.
Mirjam komt de kamer binnen. Haar grote borsten zwiepen heen en weer bij elke stap die ze zet. Haar tepels zijn groot en hard. Ze is opgewonden en bang tegelijk. Duizend euro hebben ze per stuk voor deze avond betaald. Mirjam weet dat het zwaar wordt. Er is geen stopwoord vanavond. Ze vertrouwt geheel op Thomas. Hij is de enige die haar genade kan geven. De anderen zullen dat niet doen. Ze is er bang voor, maar alles in haar wil dit. In de standaardhouding met haar handen achter haar rug staat ze voor de drie gasten. Haar blik terneergeslagen, haar borsten vooruit duwend en haar benen gespreid. Thomas neemt het woord: “Mirjam, je zal vanavond deze Meesters dienen. Ze zullen niet stoppen voordat ze zelf bevredigd zijn. Je mag niet spreken en hebt geen rechten. Je hebt nu nog de kans om er uit te stappen. Als je ja knikt, is er geen weg meer terug. Snap je dit?” Mirjam kijkt Thomas aan. Zijn prachtige blauwe ogen glimmen. Ze kijkt vervolgens naar haar Meesters en knikt dan ja. “Goed zo,“ gaat Thomas verder “en Meesters jullie accepteren dat ik de enige ben die jullie kan stoppen als ik dat nodig acht voor de gezondheid van Mirjam?” Thomas kijkt Mirjams Meesters indringend aan en ziet dat ze alle drie ja knikken. “Dan gaan we beginnen. Pieter, jij begint!”
Pieter staat op uit zijn stoel. Mirjam kijkt hem niet rechtstreeks aan, maar ze weet hoe hij er uit ziet. Niet onknap. Net iets te dik. Ze heeft hem een keer eerder ontmoet. Net als dat ze Noa en Linda ook al een keer eerder ontmoet heeft. Kennismaken noemde Thomas dat. Mirjam vond het meer drie vernederende keuringen. “Kom je Mirjam?”, Pieters stem klinkt vriendelijk maar direct, terwijl hij naar het rek wijst. Als ze langs hem loopt, treft heel even haar blik de zijne. Zijn ogen staan ijskoud. Een siddering gaat door haar lijf. Thomas maakt haar vast aan het rek. De polsbanden boven haar hoofd, de enkelbanden aan de buitenkanten van het rek zodat haar benen gespreid zijn. Met haar gezicht naar het rek gericht, is haar ronde kont vrij om te gebruiken. Mirjam voelt hoe Pieter zijn lichaam tegen haar aandrukt. Zijn adem voelt ze in haar nek. Zijn handen strelen haar buik en borsten. Daarna haar rug en billen. Dan laat hij los. Mirjam ontspant. Ze kan het niet goed zien, maar ze hoort geritsel. Ineens voelt ze een soort stekend, brandend gevoel op haar billen. Haar lichaam reageert direct en begint te trillen. “Heerlijk toch hoe brandnetels die billen laten trillen”, hoort ze Pieter zeggen. "Oh, mijn God, brandnetels", denkt Mirjam. Ze probeert zich zo goed mogelijk te ontspannen. Ze wil de controle over haar lichaam houden. Maar hoe langer de brandnetels over haar billen en rug worden gehaald, hoe meer ze de controle verliest. Ze begint zacht te huilen. Reden voor Pieter om de twee bossen netels die hij gebruikt hard kapot te slaan op haar billen. Mirjam kan een gilletje bij elke slag niet meer binnen houden. Dan stopt het. Mirjam probeert zichzelf zo snel mogelijk weer ontspannen te krijgen. Haar ademhaling weer rustig. Ondertussen hoort ze hoe de anderen haar rug en billen bewonderen. “Wat een fantastische billen zo”, zegt Noa, “heerlijk rood en vol met bultjes. Dat moet een partijtje branden. Tijd dat we de voorkant ook doen.”
Na 5 minuten staat Mirjam omgekeerd vast aan hetzelfde rek. Noa heeft een nieuwe bos brandnetels vast. Mirjams voelt een lichte paniek opkomen. Ze probeert haar ademhaling te controleren. Maar haar hartslag schiet omhoog. Haar billen branden nog volop en voordat Noa met de brandnetels begint, loopt de eerste traan alweer uit haar ooghoek. “Ach wat schattig. Haar mascara loopt nog verder uit en ik moet nog beginnen”, zegt Noa met een sarcastische ondertoon. Vervolgens sleept ze tergend langzaam de volle bos brandnetels over Mirjams grote borsten. Mirjam gilt nu voluit. Het gevoel is zo heftig dat ze het niet binnen kan houden. Haar tepels reageren direct. Haar tepelhoven trekken samen en duwen haar tepels omhoog. Dat maakt het gevoel nog heftiger. Binnen een minuut zijn haar borsten gevuld met bultjes. Maar Noa is niet snel tevreden. Vier bossen brandnetels gebruikt ze op de borsten en buik van Mirjam. Met handschoenen aan plukt Noa een aantal bladeren van de takken af en gebruikt die om de tepels van Mirjam mee te kneden. “Genade, alstublieft, genade”: Mirjams stems klinkt zacht. Ze heeft niet veel kracht meer en hangt half aan haar handen aan het rek. Dan hoort ze Thomas stem: Niks genade, je kut is nog niet eens aan de beurt geweest. Linda, jouw beurt, leef je uit!”
…… wordt vervolgd ...