Jongens Hormonen - 62

Dit is deel 62 van een groter verhaal. Niet in elk deel druipt het sperma er met beken af. Rik is op zoek naar zijn identiteit. En dat verloopt niet altijd zoals anderen het zouden willen.

Einde oktober. De Australische zomer kwam er aan. en ook het begin van de regenmaanden. Nog twee maanden vooraleer er zomervakantie was.
Het werk over Graham Greene was een succes geweest. En nu kregen we van de leraar Engels een nieuwe opdracht. Per twee jongens of meisjes moesten we een Engelse dichter bespreken. De leraar duidde mij aan samen met Charles en als dichter kregen we John Keats.
Van Ted vernam ik de ouders van die Charles - iedereen sprak hem aan met Charly - schatrijk waren, dat ze uit Frankrijk kwamen en dat zijn broer Vincent heette en eenentwintig was en dat zijn zus Jeanine heette en zestien of zeventien was.

Zaterdagochtend, ik naar het huis van Charles om samen een plan op te stellen hoe we het werk zouden aanpakken. Hij woonde een eind van ons vandaan, in een immense villa. Zijn ma verwelkomde mij en bracht me meteen bij de pa van Charles.
- Bonjour, gamin, comment ça va ?
Whaw, Frans !
- Merci, tres bien.
Monsieur Monseré vertelde dat hij uit de streek van Lille afkomstig was, zoon van vroegere textielbazen.
- Lille, pas tres loin d’Ypres….
- Ben jij van Ieper ? Dat ken ik. De firma Picanol, weefgetouwen. Wereldberoemd. De beste van allemaal !
- Ja…

Charles kwam er bij. Met hem naar zijn kamer. God, mens, een jongenskamer ? Het leek meer op een rijkeluisliving. Groot tweepersoonsbed, twee grote kasten, een grote bureautafel, een tafel, vier stoelen, twee grote zetels, TV, geluidsinstallatie, een gewone pc en een laptop. En.. verscheidene foto’s van Charly en zijn broer en zus in hun blootje. Hij zag dat ik er naar keek.
- Ja, lachte hij, leve de vrije natuur.
- Nudist ?
- Ja, in onze villa aan de kust in Mandorah.
- Mandorah ?
- Ja, hier aan de overzijde van de baai. Er is een kleine overzetboot. We hebben er een villa vlak aan de kust, helemaal verlaten, voor ons alleen. Als je wil, we gaan er eens naartoe voor een weekend.
Leuk vooruitzicht.
We hadden elk al wat op internet naar gegevens gezocht over Keats en in korte tijd was ons plan en werkverdeling klaar. Dus, werk voor de boeg.


Van Nathan kreeg ik een enveloppe toegestuurd. Ik kon van zaterdag drie november tot en met dinsdag dertien november naar Townsville. Ik zou er een week school lopen met hem. Hij had het geregeld dat ik aan de medeleerlingen zou vertellen over de Ypern Salient en op elf november zou ik bij de familieleden van de Anzac-strijders spreken over het Western Front. Er zat een vliegtuigticket in de enveloppe en alle mogelijke informatie over mijn reis naar Townsville. Als dat niet echt leuk was. Op internet zag ik dat de afstand van Darwin tot Townsville bijna duizend negenhonderd kilometer was. En op de kaart van Townsville vond ik een plaats aangeduid als Belgian Gardens.
Ik kocht nog een nieuw pak : lichtblauwe jeansvest, met korte mouwen, korte kakikleurige broek waarvan de boord onderaan overgeslagen was, shirt met ronde hals, wit en blauwe strepen. Prachtig. Stoer. Echt. Mam hielp mee kiezen. Ze was in de wolken met haar Europese zoon. Ik kocht ook een nieuwe zwemslip, met de Australische vlag op. Leuk !

Zaterdag. Dad en Ted brachten me naar de vlieghaven van Darwin.
- Bye, tot over tien dagen !
- Have a good journey….
Inchecken, instappen. Een Boeing 737, half gevuld. De vlucht duurde zowat twee en een half uur. Over de woestijn. Gelukkig ik zat aan het raam. Naast mij een wat oudere heer. Kennis maken.
- Jij bent Belg ?
- Ja.
- Manneke Pis ?
- Ja.
Blijkbaar was dit alles wat hij van België kende.
Bijna de hele tijd zat hij op een tablet een boek te lezen. Ik keek door het raam.

Landen om kwart voor twaalf. Bagage zoeken.
- Hello !
Nathan en zijn pa stonden mij op te wachten. Hartelijke begroeting. Gerald, de pa van Nathan, klopte me op de rug.
- Blij jou te zien.
Met de auto naar hun huis vlak bij het station. Hier ook prachtige villa’s midden groen en struiken en bomen. Prachtig !
- Welcome !
Margret, de ma van Nathan omhelsde me. Een prachtige vrouw, ergens halfweg de veertig. Eerst installeren. Ik zou de kamer delen met Nathan. Er waren enkel twee slaapkamers. Whaw, bij Nathan slapen ! Mijn hart klopte meteen wat sneller.
- Wil jij je wat verfrissen ?
Kleren uit, in slip mee met Nathan naar de badkamer. Leuke douchecel, zo’n modern dingen waarbij op de zijkanten overal waterspuiters zitten.
- Doe je slip uit, man !
Ik deed het en stapte in de douchecel. Nathan toonde me de werking van de knoppen en de kranen. En zijn hand stootte tweemaal tegen mijn piemel, die meteen groeide.
Heerlijk, zo’n moderne douchecel. En ik vond het enig dat Nathan stond toe te kijken, terwijl ik poedelnaakt een douche nam.
Er uit komen, afdrogen, naar de slaapkamer, in mijn valies een kleurige short zoeken en een kleurig hemdje. Margret vond me enig.
Margret had vis klaar gemaakt. En tijdens het eten vroeg ze alles wat ze maar vragen kon.
- Vanavond wil ik jouw ouders zien.
- Oke, no problem.
Na het eten nog wat babbelen, vertellen. Gerard toonde me zijn collectie boeken over Wereldoorlog I en ook Wereldoorlog II. Amaai, daar zat een kapitaal in.
- Ja, via E-Bay, verduidelijkte hij.

Rond twee uur vertrokken Nathan en ik voor een verkenning doorheen de stad. Eerst naar de Townsville Cathedral School waar Nathan les volgde in het laatste jaar, dat was klasse 12. Het was een Anglicaanse school. De ouders van Nathan waren ook anglicaans. Op maandag zou ik daar ook naartoe trekken. Dat was al geregeld. We bezochten het centrum en waren de hele namiddag op toer.

’s Avonds vertelde Gerald over The Belgian Gardens. Dit is een buitenwijk van Townsville met zo’n tweeduizend inwoners. Oorspronkelijk heette dat de German Gardens omdat daar wijngaarden waren, uitgebaat door een Duitser. Na de Great War werd die wijk omgedoopt in The Belgian Gardens omdat heel wat Australiërs in de Ypern Salient gevochten hadden. Er was ook een kleine school, The Belgian Gardens School.
Ik luisterde met open mond.
Er was ook een militair kerkhof in Townsville, met graven van gesneuvelden in deTweede Wereldoorlog
Gerald vertelde ook dat hij majoor was op de militaire vliegbasis Lavareck, aan de zuidkant van Townsville. Een kleine militaire basis. Hij stond er in voor de algemene coördinatie met andere militaire basissen. Zijn interesse voor de wereldoorlogen was gegroeid vanuit zijn job bij het leger.

Het was tegen elven wanneer we naar bed trokken. Ik bij Nathan op de kamer en in hetzelfde bed ! En wat had die beloofd ? Dat hij mij zou laten kreunen van genot. Zou hij ?
- Ik slaap altijd naakt, zegde Nathan.
- Juist zoals ik.
- Oke dan.
Kleren uit en samen naakt op het bed. Nathan had een erectie. Een tijdje naast elkaar liggen. Niets zeggen. Zou hij ? En ja hoor. Zijn ene hand schoof tot tegen mijn dij. Die hand zocht zich een plaats op mijn dij. Het voelde leuk aan. Opwindend. Die hand gleed naar de binnenkant van mijn dij. Ik voelde hoe er ergens iets wakker werd in mijn piemel. Die hand schoof tussen mijn twee dijen, hoger en hoger. Die hand raakte mijn ballenzakje. Een kleine elektrische schok golfde door me heen.
- Leu k?
- Ja zeker !
Nathan ging rechtop zitten. Zijn hand omklemde mijn penis. Zijn hand masseerde mijn penis. Zijn hand toverde mijn penis om tot een staalsterke spuitpaal.
Nathan ging over me heen liggen, zijn lul en zak boven mijn gezicht. Ik zag het sterretje van zijn leuke kontje. Nathans lippen schoven over mijn neukstok. Mijn lippen schoven over zijn spermaspuit. Mij handen voelden aan zijn balletjes. Zijn handen voelden aan mijn balletjes. Een vinger van mij zocht zich een weg in het anusgaatje. Een vinger van hem boorde doorheen mijn anusspier.
We likten, zogen, vingerden. We slikten elkaars zaad. Massa’s zaad. Lekker. Licht zoutig.

We lagen naast elkaar, Nathan en ik. Onze piemels lagen slap over onze ballenzakjes.
- Masturbeer jij elke dag ? vroeg mijn bedgenoot.
- Ongeveer.
- Ik elke dag. Soms tweemaal per dag.
Even stilte.
- Waarmee kuis jij die sperma op ? vroeg Nathan.
- Gewoonlijk met een handdoek, die ik dan bij het wasgoed werp.
- Ik heb hier een aantal kleine handdoekjes, speciaal om mijn zaad op te kuisen.
- Jou ma weet dan toch dat je gemasturbeerd hebt ?-
- Ja, en dan… iedereen doet het.
- Ja.. ja… maar velen doet het enkel een of tweemaal per week of zo.
Even stilte.
- Ja. En ze vegen het sperma op met een papier servet of zo, een tissu.
- Ja. Amaai, en die is meteen helemaal nat en scheurt en je hebt dan al die sperma aan je vingers.
- Ja, zo’n papieren dinges, niets voor mij.
- Dat vind ik ook maar niets.
- Ha, en nu zitten die duizenden zaadcellen in onze maag te wriemelen.
- Ai, ai, ai… oeioeioei….
We lachten.
- En als je neukt, dan zoeken ze zicht een weg en ze denken dat ze in een meisjeskut zitten en ze zitten in de stront !
We lachten.
- Sssttt….
- Arme zaadcelletjes…
- Ja, en als je in het bad zit en je spuit je zaad in het water, dan vormt dat slierten en die kleven overal aan.
- Dan plooi ik een washandje rond mijn lul en vang het zaad daarin op. Leuk ook als dat ruwe washandje over je blote eikel schuurt. Whaw !

We lagen nog een tijdje door te babbelen.
We sliepen in.
Die Nathan, was mij dat eentje zeg !
En hoe kwam het dat ik steeds bij jongens terecht kwam die aftrokken en mij wilden rukken en pijpen of neuken ? Was er iets in mij dat ergens ene zekere sexuele aantrekkelijkheid uitstraalde ? Of was ik het die er steeds opnieuw naar zocht ? En vond !
Slapen en dromen.

Zondagochtend. Douche nemen, Nathan en ik samen. Nee… niet wat je denkt.
Lekker gezellig ontbijten met mijn gastouders. Lekker brood, speciale smaak, doch zeer lekker.
Met de auto naar de kerk. Nathan was in perfect schooluniform, donderblauwe broek, bleekblauw hemdje, een das in wit-en-zwarte schuine strepen, zwarte schoenen en witte sokken met blauwe boord. Hij was prachtig ! Ikzelf had mijn beste kaki-pakje aangetrokken.
De kerk, een prachtig gebouw, modern. Voor mij een ervaring om een anglicaanse kerkdienst bij te wonen. En een propvolle kerk ! Bij ons kunnen ze daar nog iets aan leren. Nu ja, zo dikwijls liep ik ook wel een kerk niet binnen.
Al de jongens en meisjes van de school zaten samen, links vooraan. Leuke bende, zo allemaal blauw. Allemaal blauw ? Nathand troonde me mee en midden die blauwe bende zat daar plots een kaki-kleurig geklede Vlaamse boy, een beetje onwennig, doch genietend van de blikken die op hem gericht waren. Vooral van de meisjesblikken en hun giechelende gezichten.

Na de kerkdienst trokken we naar het ontmoetingscentrum van de Anglikaanse gemeenschap. Natuurlijk dat de ouders van Nathan er veel bekenden zagen, . handjes schudden en mij voorstelden als the boy from the Ypern Salient. Blijkbaar hadden ze eerder al over mijn komst verteld. Ook de priester kwam een hand schudden. Toffe gast.
- De directeur is daar van onze school.
Nathan gaf me een por in de zijde.
- Dag meneer.
- Haha, is dat die Flemish Boy ? Ja ? Welgekomen, boy.
Ik kreeg een ferme handdruk. Die man wist van aanpakken. Hij zette zich bij ons neer en stelde enkele vragen en beloofde dat ik enkele leuke dagen zou beleven op zijn school.

- Dag kolonel.
Gerald stond op en reikte een rijzige man de hand. Dan stelde hij me voor.
- De jongen waar ik over gesproken heb.
De kolonel reikte me een hand.
- Haha, boy, kom je aansluiten bij ons leger ?
- Misschien, antwoordde ik. Hoeveel betaalt U ?
We lachten.
We spraken af dat ik op een dag voor de soldaten zou gaan vertellen over “the Western Front”.
Miljaard, ik zou hier nogal wat het woord moeten voeren ! En dat streelde mijn eigen waardigheid. Daar was ik echt blij om.

Rond kwart voor een gingen we in een restaurant eten. Krokodillenvlees. Voor mij totaal nieuw. Maar lekker. Samen met rijst. Nathan vertelde dat er in Townsville meerdere Chinese restaurants waren.
Het was bijna half vier wanneer we terug thuis kwamen. Nathan en ik trokken luchtige kleren aan, met een zwemslip er onder, namen enkele handdoeken mee in een rugzakje. Nathan leidde me eerst naar de haven voor plezierbootjes. Van daar trokken we noordwaarts, langs de mooie kust, prachtig zandstrand. Er waren heel wat zwemmers en mensen die in het zand lagen te zonnebranden. Kleren uit en naar het water.
- Geen gevaar dat ze onze spullen stelen ?
- Hier ? Nee zeg ! Teveel sociale controle.
Heerlijk zwemmen. Zwemmen in het water van de Koraalzee, van de Indische Oceaan.
- Ginds in het noorden ligt Nieuw Guinea,wees Nathan.
We zwommen zo’n half uurtje. Nu ja, zwemmen en stoeien en ons plezieren. Dan naar het strand, handdoeken uitplooien en heerlijk liggen rusten in de zon. Nathan droeg een leuke zwemshort, ik mijn kleine zwemslipje in de kleuren van Australië. Nathan vond dit leuk. Vooral die bobbel vooraan.

’s Avonds skypen met pa en ma. Gerald en Margret kwamen ook aan de beurt en Nathan ook. In de Westhoek alles oke, meldde pa. Rond half elf naar bed. En meteen
- Slaap wel, Nathan.
- Slaap wel, Rik.
Mezelf op mijn linker zijde keren en slapen.