Je aait mij zachtjes over mijn haar als een soort van zoenoffer. Het lieve gebaar wat je eigenlijk altijd inzet als we weer eens kribbig tegen elkaar hebben gedaan. Net zoals ik toch altijd weer naar je toe kom en bij je kom zitten nadat ik voor de zoveelste keer in negen jaar heb gezegd of geschreeuwd dat ik er klaar mee ben en in mijn alles of niets modus schiet. Want ik weet dat het je raakt. Ik wil je dan ook geen pijn doen, ik doe het niet expres maar ik kan soms wel met mijn hoofd tegen de muur bonken..tot bloedens toe...uit frustratie en om in elk geval op die manier te voelen dat ik leef.

‘Nooit boos gaan slapen of boos uit elkaar gaan’.

Je strelingen worden lomer, ik voel dat je zo in slaap gaat vallen en je trekt je hand terug. Ik ben daarentegen klaarwakker. Ik wacht een paar minuten tot ik je regelmatige ademhaling hoor. Jij moet morgen ten slotte vroeg op..ik niet.

Geruisloos glip ik uit bed en knoop ik mijn dunne bontgekleurde omslagdoek om. Ik sluip de slaapkamer uit, jij bent inmiddels in diepe slaap. Beneden is het iets aangenamer qua temperatuur en het voelt erg fijn om me de vrijheid van een ontbloot bovenlijf achter mijn laptop te kruipen.

Het kriebelt, het borrelt, misschien was het wel tijd voor dit verhaal.

‘Nooit boos gaan slapen of boos uit elkaar gaan’.

Dit was de afspraak die wij in het begin al maakte, wellicht ontstaan uit ons beider verleden met anderen.

We hebben ons er tot nu toe altijd aan gehouden en dat tot tevredenheid. Omdat ik dergelijke onderwerpen eigenlijk alleen maar toevertrouw aan dit medium heb ik eigenlijk geen idee hoe andere mensen dit soort dingen doen in het leven. Ik praat er namelijk niet met mijn vrienden over, over hoe het echt is, hoe het hebben van een lange relatie echt werkt in al zijn facetten. Heel soms is er een Netflix serie die er qua emotie en gevoel tegenaan schuurt maar dan heb je het ook wel gehad.

Want verder dan wat anekdotes voorzien van rollende ogen als gaat om “wat hij nu weer heeft gedaan/gezegd/niet heeft gedaan/niet heeft gezegd en wat voor takketrol je schoonmoeder wel niet is”, gaan de gesprekken met de meest intieme vriendinnen eigenlijk niet. En ik ben er eigenlijk niet zo uit wat ik daar dan van moet vinden. Ergens ben ik misschien bang dat als de beer eenmaal los is, er geen houden meer aan is bij mij dus dan zwijg ik maar weer, maar ondertussen loop ik over met van alles en nog wat.

De fijne momenten, de saamhorigheid, de rust en de veiligheid, maar ook de pijnlijke stiltes, het wederzijdse onbegrip, het mijlenver uit elkaar staan, de emotionele en seksuele eenzaamheid en de wetenschap dat dit het is...en de utopie, de hoop op meer. Het loslaten daarvan en het vervolgens weer vastgrijpen ervan, beseffende dat dit slechts de welbekende wassen neus is. Het willen vluchten van dit alles, maar dat het denken dááraan je alleen maar meer paniek bezorgd. De liefde die je voelt, de band, de connectie, de gezamenlijke ervaringen en mooie herinneringen, de diepe dalen waar hij mij uithaalde, de humor, de manier waarop hij mij verschrikkelijk aan het lachen kan maken in mijn meest sombere buien. Maar ook het gemis aan dingen die nooit zullen komen en daarbij het tellen van de jaren. Dat het echt is weet ik, want als mensen hem willen kwetsen of pijn willen doen dan word ik woest en ben ik in staat tot alles. Tegelijkertijd heb ik vanuit mijn zorgvuldig van hem genomen zijpaden een hoop voor hem verborgen gehouden en dat spijt mij dan ook weer geen minuut. Nu niet en nooit.

Het is ook de angst die mij soms bekruipt vanwege de wetenschap dat ik nooit gelukkig zal zijn met iemand, omdat ik mezelf niet gelukkig kan maken..en alle tijd die investeer om dat beter te maken. Het geestelijk zwoegen, het emotioneel ploeteren, het op je muil gaan en weer opnieuw beginnen. De strijd tegen jezelf, het leven en de tand des tijds...het zal mij lukken, ooit en misschien is dit verhaal daar een onderdeel van.

De intense hang naar rust en tegelijkertijd die immense rusteloosheid. Want ik snak naar rust, ik heb statistisch gezien nog ruim 40 jaar te gaan en ik ben eigenlijk meer dan moe van het hele circus wat betreft liefde, seks, en spelen van spelletjes. Zo ook van het aantrekken en afstoten en de hang naar erkenning. Terwijl ik dit nu zo neer typ vind ik mezelf ook wel weer hypocriet, want ik hou enorm van liefde en/of seks, van het aantrekken en afstoten en het spelen van spelletjes, het verleiden en verleidt worden en alles daaromheen.

De hang naar het verleden staat daarin eigenlijk symbool en het lukt mij maar moeilijk daar afstand van te doen, zo ook de eeuwige strijd of ik dat wel wil. Omdat het verleden voor mij synoniem staat voor seksueel genot, voor spanning, voor het ultieme vrouw-zijn gevoel en voor een groot gedeelte uit mijn drijvende kracht; mijn sensualiteit, mijn gezwollen kut en harde tepels, mijn vergrote pupillen, mijn altijd aanwezige hunkering. Misschien is dat ook wel het gebrek aan dopamine en noradrenaline...who knows. Dat verleden gaat zeker wel meer dan twintig jaar terug en beslaat een aantal pagina’s en personen in mijn leven.

Dit alles is verworden tot een intens grote en warrige kluwen van gevoelens, verstand, emotie, ratio en hormonen. Tja, wat moet je ermee, het liefst tot een grote prop vermaken en in de vuilnisbak gooien, maar zou dat geen kapitaalvernietiging zijn? Ik weet het oprecht niet.

Ik ervaar een gemis, een gemis aan begeerte, een gemis aan spel, aan aantrekken en afstoten en al het andere waar ik zo van hou. In theorie ben ik er al duizend keer naar op zoek geweest maar in praktijk bleek ik over het algemeen kopschuw al was dat niet altijd.

Als ik terug ga naar het verleden weet ik nog zo goed hoe het voelde. Dat je één grote pulserende bron van verlangen, van sensualiteit en van seks bent. Dat je erkend wordt in je diepste gevoelens, dat je echt en oprecht wordt begrepen in wie en wat je bent. Dat dit niet ter discussie staat, niet raar is, niet afwijkend is, maar dat dit gehonoreerd wordt, aangeraakt wordt, begeerd wordt en geconsumeerd wordt. Soms in een lust, begeerte, verliefdheid of het prille begin van houden van.

En...ik weet ook dat ik dit los moet laten, zeker het recente verleden. Dat ik moet stoppen met hopen, tegen beter weten in, een beslissing puur genomen op rationele basis en nee, ik heb nog geen idee of dit mij zal lukken maar het moet en zal voordat ik ik ooit zal verworden tot een hinderlijk insect dat doelloos en tot vervelens toe om je heen zoemt en wat je het liefste dood wil slaan. Ik vond ooit dit treffende stukje tekst ergens, de spijker op zijn kop wat mij betreft:

For you I was a chapter.

For me you were the book.

En dat was in een aantal gevallen zo vreselijk waar. Zo vreselijk waar dat elke keer dat ik eraan denk, ik erg emotioneel word. Maargoed wat heb je eraan? De ratio schudt heftig van nee terwijl de emotie erin zwelgt..het gevecht wat ik reeds mijn hele leven voer. Misschien leef ik daar wel voor, alhoewel…

‘Nooit boos gaan slapen, of boos uit elkaar gaan’.

Ik sluip de trap op, wetende dat ik morgen misschien wel spijt heb van het plaatsen van dit verhaal vanuit een soort schaamte of ophouden van de schijn maar dat is dan maar zo.

Jij bent in elk geval niet boos in slaap gevallen, een zekerheidje. Net zoals het feit dat je zo meteen even wakker wordt als ik in bed stap en blijk geeft van mijn aanwezigheid door mij opnieuw loom door mijn haar te strelen als ik zuchtend op mijn zij ga liggen, want ook dat is waar ik voor leef.