Troostseks

Ik kende Pia goed genoeg om te zien dat er iets aan de hand was. Ze probeerde heel gewoon te doen toen ze op kantoor verscheen. Ze glimlachte vriendelijk tegen alle collega’s zoals ze altijd deed. Maar ze deed te gewoon, te vriendelijk. Ze praatte meer. En luider. Haar glimlach was te breed om geloofwaardig te zijn. Ik zag het ook aan haar hele lichaamshouding. Ze bewoog meer. Ze kon nauwelijks op haar stoel blijven zitten. Ik had haar nog nooit zoveel met dossiers in haar handen op kantoor zien rondlopen. Er was iets. Ik wist het zeker toen ik op een onbewaakt ogenblik een pijnlijke trek in haar gezicht zag die ze echter onmiddellijk weer verborg achter een gemaakte glimlach.

Pia was mijn favoriete collega. Als zo’n uitspraak ergens op sloeg. Of dat omgekeerd ook zo was, wist ik niet. Maar oppervlakkig gezien schoten we goed met elkaar op. Heimelijk voelde ik veel meer voor haar, maar dat probeerde ik zoveel mogelijk te verbergen. Pia was net de veertig voorbij en beeldschoon. Dat vond ik in elk geval. Het viel me wel op dat de andere mannen op kantoor niet zoveel aandacht aan haar besteedden als aan Margot en Elise. Maar die deden dan ook bijna niks anders dan met hun kont draaien en met hun tieten zwaaien. En het moet gezegd: ze hadden wat om mee te draaien en te zwaaien! Ik keek er ook met veel plezier naar. Maar in tegenstelling tot Margot en Elise leek Pia al die mannelijke aandacht niet nodig te hebben. Haar relatie met Pierre zat daar ongetwijfeld voor iets tussen. Pierre was haar steun en toeverlaat. Dat was duidelijk als je haar over hem hoorde praten. Haar rots in de branding. Haar schutsmuur. De zon waarrond ze draaide. En mijn grootste rivaal dus! Al wist Pia daar niks van. Ik was hen enkele keren gevolgd tijdens een uitje op zondagmiddag. Maar wat ik toen zag, vergrootte alleen maar mijn kwelling. Zij had met hem wat ik met haar wilde. Ik kon niet veel anders dan dag na dan naar haar wondere verschijning kijken en nacht na nacht mijn onuitgesproken verdriet in een zakdoek uit mijn lijf schieten.

Pia leek alle besef van tijd kwijt te zijn. Het was al voorbij vijf en ze was er nog steeds. Op een bepaald ogenblik waren alleen zij en ik nog op kantoor. Ze stond aan het koffieapparaat met haar rug naar me toe. Het duurde allemaal langer dan normaal. Ik keek naar haar slanke lichaam in een zeeblauw kort zomers kleedje, haar blote licht gebronsde schouders, haar geblondeerde haar dat net haar nek bedekte, haar bolronde kont, haar benen die onrustig bewogen in de sexy open schoenen waar ze een patent op leek te hebben. Ik ging naar haar toe, nam haar schouders vast en gaf haar een kus op haar achterhoofd.
‘Het spijt me zo, Pia.’
Ze liet even haar hoofd tegen mijn borst vallen. Haar blote schouders brandden in mijn handpalmen. Haar warmte schoot door heel mijn lijf. Het was alsof er een stoot elektriciteit door me heen ging. Ik snoof haar bedwelmende geur diep in me op.
‘Spijt het je echt, Captain?’, vroeg ze haast onhoorbaar: ‘Echt, vanuit de diepte van je hart?’
Ik was verrast. Ik wist niet goed wat ik moest zeggen. Natuurlijk vond ik het erg. Wie ziet zijn collega nu graag in verdriet?
‘Of heb je hier op gehoopt?’’, ging ze verder: ‘in stilte?’
‘Gehoopt?’, vroeg ik verbijsterd.
‘Misschien onbewust?’, zwakte ze wat af.
Ik was volledig uit mijn lood geslagen door haar opmerking. Ik had niet verwacht dat het gesprek in deze richting zou gaan. Ik dacht dat ze misschien haar hart wilde luchten.
‘Heb je al niet de hele dag op dit moment gewacht?’
‘Ik… maar… waarom…?’, stotterde ik.
Ze keerde zich nu naar mij. Ik keek in haar vermoeide gezicht en haar droevige blauwe ogen. Geen masker nu. Geen brede glimlach. Ze liet nu alle schijn vallen.
‘Omdat ik nu geen weerstand meer heb!’
Ik keek haar niet begrijpend aan. Ze kwam dicht bij me staan en nam mijn handen vast. Opnieuw ging een schok door mijn lijf. Ze keek me recht in de ogen. Ik kon haar adem in mijn gezicht voelen. Ik duizelde.
‘Iedereen is naar huis. We zijn alleen. Je kan me hier voor het koffieapparaat uitkleden. En neuken. Ik ga je niet tegenhouden. Ik heb er de kracht niet voor. Ik ga niet roepen. En ik ga je morgen ook niks verwijten.’
Ze zweeg even en keek van me weg: ‘Misschien ben ik daarom nog hier.’
Een triestere uitnodiging tot seks had ik nooit gehad.
‘In godsnaam, Pia, waar slaat dit op? Ben je wel ok?’’
‘Is dat dan niet je fantasie?’
‘Hoe bedoel je?’
‘Zo kijk je toch altijd naar mij?’
‘Hoe bedoel...?’
‘Met ogen die me helemaal uitkleden!’
Ze keek me brutaal aan: ‘Al mag ik waarschijnlijk wel mijn schoenen aanhouden, niet?’, voegde ze er spottend aan toe.
Ik verloor alle grond onder mijn voeten. Waarom deed ze dit?
‘Ik...Pia…!’
‘Wel, Captain, die fantasie kan je nu ongestraft waarmaken! Hier aan het koffieapparaat!’
Waarom zei ze dat? Waarom riep ze die beelden in me op? Die stonden zo wie zo altijd al in de coulissen van mijn bewustzijn klaar, gereed om het podium op te stormen als ik even niet aan het opletten was. Zoals nu ook. Natuurlijk zou ik niks liever doen dan nu haar rokje optrekken en met mijn vingers in haar slipje op zoek gaan in haar kutje. Of met mijn handen naar haar tieten grijpen en in haar tepels knijpen. Of haar op haar knieën duwen en mijn harde pik tussen haar rode lippen laten glijden...
‘Ik zie ze allemaal in je ogen. Je geile fantasieën’, ging ze spottend en gemaakt geil verder.
‘Pia, verdomme! Ik weet wat je meemaakt. Iedereen kent dat gevoel. Ik wilde je wat komen troosten!’
‘Met die bobbel in je broek?’
Nu werd ze echt grof, vond ik. Ik voelde me beledigd. Maar tegelijk ook diep beschaamd. Want ze had gelijk. Ik was verschrikkelijk opgewonden door wat ze zei.
‘Je woorden willen misschien troosten, maar je bobbel wil zeker iets anders, niet Captain?’
Als de situatie niet zo ellendig was, dan had ik er mee kunnen lachen. Maar nu voelde ik me alleen maar verschrikkelijk slecht! Betrapti Schuldig!
Ik heb jou niet in de steek gelaten, Pia!’, vloog ik uit.
‘Neen, maar jij zou jezelf liever in mij steken, niet?’
Waar sloeg dit allemaal nog op? Ik herkende haar niet meer. Dit soort obsceniteiten stond zo ver van haar. Zo sprak ze nooit.
‘En misschien zou ik dat niet eens erg vinden…’
Het zweet brak me uit. Wat wilde ze toch? Ik wilde weggaan, maar mijn lust verstijfde mij.
‘Doe het dan!’, tierde ze provocerend: ‘ik weet dat je dat wil. Ik zie het aan de spieren op je armen. Aan het bloed in je aders. Aan je geile ogen. Doe het dan!. Gooi me op tafel!’
Mijn god, al die beelden! Ik zag hoe ik haar op tafel wierp, hoe ik haar benen omhoog hield als een geslacht konijn, hoe ik haar slipje over haar voeten naar boven trok, hoe ik mijn harde paal in haar kut stootte en tegelijk haar tieten uit haar kleed scheurde…
‘Doe het dan!’
Het werd zwart voor mijn ogen. Ik had het bijna allemaal gedaan…. Plots zag ik over haar wangen twee dikke tranen uit haar ogen rollen.
Ik was onmiddellijk nuchter: ‘Pia…? Wat is…?’
Ze sloeg haar handen voor haar gezicht en snikte hartverscheurend. Ik kon haar nog net vastgrijpen voordat ze in elkaar zakte.
‘Pia.. Pia toch!’, veel meer wist ik niet uit te brengen.
Ze sloeg haar armen rond mijn hals en weende als een alleen gelaten kind. Haar lichaam schokte en schudde van het verdriet. Ik schaamde me plots diep over mezelf en mijn lust. Ik had plots alleen maar vriendschappelijke, haast vaderlijke gevoelens voor haar. Ik voelde dat het snikken afnam. Ze leek wat te kalmeren.
‘Kom, Pia, we gaan even zitten en dan praten…’
Ze greep me plots krachtig vast rond mijn nek en trok me naar beneden. Ze richtte haar hoofd op en zocht mijn gezicht. Ze greep me bij mijn wangen en drukte haar mond op mijn lippen. Ik proefde het zout van haar tranen. Mijn hart klopte als gek. Alle vriendschappelijke en vaderlijke gevoelens van een paar seconden geleden waren verdwenen. Mijn kruis ontplofte! Onze monden gingen gelijktijdig open en onze tongen draaiden als hitsige slangen om elkaar geen. Ik voelde haar natte zachte warmte. Alle remmen schoten nu los. Zowel bij haar als bij mij. Terwijl ik haar nek kuste en likte, trok ik haar kleedje brutaal op en ging in haar slipje op zoek naar haar gaatje. Ik hoorde haar kreunen toen mijn middelvinger en mijn wijsvinger bij haar naar binnen gleed. Pia greep naar mijn kruis en trok mijn broek open. Ik zuchtte diep toen ik haar warme hand rond mijn stijve pik voelde.
‘Neuk mij!’, siste ze in mijn oor. Het klonk als een bevel.
Ik trok haar slipje uit, hief haar op en zette haar op de rand van de kantinetafel. Ik keek een ogenblik in haar gezicht. Het was rood aangelopen, verkrampt en bijna onherkenbaar.
‘Neuk mij! Neuk mij!’, bleef ze maar herhalen.
Ik trok snel haar kleedje over haar hoofd. Een seconde lang had ik uitzicht op de pracht van haar borsten! Ik wilde ze strelen en kussen….Maar Pia duwde me terug. Ze greep naar mijn pik en trok die naar haar kutje.
‘Neuk mij! Neuk mij! Neuk mij!’
Ik schoof snel in haar. Ze was zo zacht als boter. Met haar kont op de tafelrand sloeg ze haar benen als een klem om mijn middel. Haar armen sloeg ze om mijn nek en ze verborg haar hoofd in mijn schouder terwijl ze bleef herhalen: ‘Neuk mij! Neuk mij! Neuk mij!’
Ik wilde haar neuken zodat ze alles zou vergeten. Alle ellende. Ik zou haar alle verdriet uit haar lijf laten schreeuwen. Ik zou de pijn uit haar tepels zuigen. En dan zouden wij eindelijk samen zijn. Zij en ik. Terwijl ik in haar binnendrong flitsten de beelden van onze toekomst al door mijn hoofd. Ze trok zichzelf steeds dichter tegen mij aan. Met een kracht en een intensiteit die ik bij haar niet vermoedde. Ze bewoog nog heftiger dan mij. Ik hoorde haar kreunen en zuchten. Ze joeg de spoken van het verdriet uit haar lijf. Ik kon haar maar met moeite op de tafel houden. Ik voelde de hakken van haar schoenen in mijn onderrug slaan. We zaten alle twee snel dicht bij ons orgasme. Haar lichaam begon te trillen. Ze sloeg haar nagels als kleine klauwen in mijn nek. Ze kreunde als een gewond dier… Toen stortte ook ik in de afgrond…!

Terwijl ik langzaam uit haar gleed, streelde ik haar warme bezwete rug van haar schouders tot haar dijen en kuste haar hals. Ik fluisterde zacht haar naam en zei dat het allemaal wel goed zou komen en dat het wat zou duren maar dat ik er voor haar zou zijn, altijd en… Ze hield me nog steeds stevig vast. Dan voelde ik dat haar lichaam opnieuw schokte. Ze begon verschrikkelijk te wenen.
‘Pia… Pia…’, was alles wat ik wist uit te brengen.
Ze duwde me weg en maakte zich snel van me los. Zonder me nog aan te kijken, greep ze snikkend haar kleren bij elkaar en liep huilend weg:
‘Pierre, het spijt me zo… het betekende niks… helemaal niks… het zal nooit meer gebeuren… Pierre… Pierre…alsjeblieft… kom terug...!’
Terwijl ik de wenende blote Pia op haar hoge hakken met haar heen en weer schuddende kontje en met haar volle op en neer wippende tieten van me zag weg strompelen, brak mijn hart als een glasraam waardoor een steen geworpen werd.