Jongens Hormonen - 73

Ik zat naast Serge op de stoel. Hij lag in de sofa. Vermagerd. Bleek. Zwakke stem. Hij vertelde. Het was begonnen rond nieuwjaarsdag. Hij was moe. Van de eindejaarsfeesten vieren ? Nee. De vermoeidheid bleef. En soms was het of hij geen adem had. De huisdokter stuurde hem door naar een specialist in Kortrijk. Verdict : leukemie. Acute leukemie in een reeds min of meer vergevorderd stadium.
- Mijn wereld stortte in.
Ik keek Serge aan.
- Chemo slaat niet aan zoals ervan verwacht wordt.
- En nu ?
- Nog een maand ? Hoogstens twee maanden.
Wat moet je daar op zeggen ? Ik was er kapot van. Serge, mijn allerbeste vriend. We wisten alles van elkaar.

Zijn ma kwam de living binnen.
- Ik loop even naar de winkel, zegde ze.
- Ja, ma.
De ma van Serge liet ons alleen.
Geen kwartuur later kwam er een meisje binnen. Een hemelse verschijning. Blond haar rondom een lachend rond gezicht. Ik dacht aan Jeannet. Maar nog veel mooier.
- Dat is Linda, zegde Serge.
Linda zoende Serge en daarna mij.
- Mijn meisje….
Ze keken elkaar aan.
Serge had Linda leren kennen aan de unief. Ze studeerden samen. Ze waren smoorverliefd op elkaar. Vertellen.
Plots zegde Serge
- Wij moeten je iets bekennen.
Ik keek hem aan. Linda keek mij aan. Ze namen elkaar bij de hand.
- Linda verwacht een kind van mij….
- Echt ?
Ze knikten. Ik zoende Linda en drukte Serge de hand. Lang en gemeend.
- Ik zal het nooit kennen, zuchtte Serge.
- Weten jullie ouders dat ?
Ze knikten. Zij en zij alleen.
- Voor wanneer ?
- Begin tot half januari. Dan ben ik er niet meer….

Ik bleef bij Serge zitten. Ik moest hem vertellen over Autralië.
Pa en ma kwamen me halen voor het avondeten.
- Tot morgen.

Tot morgen. Elke dag opnieuw zat ik bij Serge. Ik zag hem achteruitgaan, ook elke dag opnieuw. Begin augustus kon hij nog met moeite spreken. Geen krachten meer. Er werd bij Serge gewaakt. Slapen deed hij bijna niet meer. We losten elkaar af. Zijn ouders, mijn ouders, ik en Linda.

Ik zat heel alleen bij mijn vriend.
- Vertel me over Australië, vroeg Serge.
Ik vertelde. Stilletjes. Serge doezelde in, werd weer wakker. Glimlachte.
- Je was mijn beste vriend, fluisterde hij.
We namen elkaars hand vast.
- Dank je, voor alles.
- Jij hoeft niet te danken. Jij hebt van mij een man gemaakt.
Serge glimlachte.

Het werden harde dagen. We zaten daar, Linda en ik bij Serge. Hielpen hem bij het eten, hielpen hem wanneer hij naar het toilet moest. Zijn ogen straalden dankbaarheid uit en ook droefenis. Op een dag nam hij mijn hand vast en ook de han d van Linda. Hij keek ons aan. Zegde niets. Doch die blik. Linda weende.

Die nacht zat van tien uur tot twee uur ik alleen naast Serge. Dan zou zijn pa me komen aflossen. Serge doezelde in, werd wakker. Hij keek me aan.
- Rik, heb je wat water ?
Ik haalde een half glas water. Hij dronk er wat van.
- Dank je, Rik.
Hij zweeg even. Keek me aan.
- Weet je nog Rik, die eerste keer aan dat meertje daar… achter de bosjes ?
- Ja, zeker ! jij was een echte wolfsjongen, zo ongegeneerd in je slipje, half naakt.
- Ja, dat was de eerste keer, hé !
- Ja, de eerste keer dat ik naakt zwom. Ik durfde niet, maar jij zette me over die brug.
- Ja, en dan hebben we geworsteld. Weet je het nog ?
- Ja, zeker, en ik verloor mijn sperma.
- Ja, hé !
Serge genoot van ons gesprek.

- Weet je, Rik… daar aan dat meertje, daar heb ik Linda genomen, hebben we samen genoten, heeft zij mijn zaad ontvangen.
Hij zweeg even. Er blonken tranen in zijn ogen.
- Daar… Daar is ons kindje gemaakt… dat ik nooit zal zien.
Serge keek me aan.
- Daar denk ik voortdurend aan, dag en nacht. Linda… Wat zal er van haar geworden ? En van ons kindje ? Zal het een papa kennen ?
Het hoofd van Serge viel achterover op het kopkussen. Ik had zo’n compassie met hem, met mijn vriend, mijn beste vriend.
Plots richtte hij zich half op.
- Rik
- Ja, Serge.
- Wil je iets doen voor mij ?
- Natuurlijk.
Hij keek me aan.
- Wil je… wil je mij nog eens zuigen… Jij deed dat zo goed..
Serge nog eens zuigen ? Ik verschoot van die vraag.
- Wil je dat ? vroeg ik.
- Ja. Doe het, Rik, doe het.
Ik duwde het laken van Serge af. Hij droeg een pyjama. Mijn handen schoven die naar beneden. Ik zag het magere lichaam van mijn vriend. Ik zag zijn slappe piemel, zijn ballenzakje. Mijn vingers namen die piemel vast. Serge kreunde. Mijn vingers duwden het velletje naar beneden. Die piemel groeide. Mijn lippen schoven er over. Ik smaakte mijn vriend. Serge legde zijn handen gekruist op mijn hoofd, duwden mijn hoofd naar beneden. Ik likte. Ik zoog. Er kwamen tranen in mijn ogen. Er kwam bijna geen sperma. Toch smaakte ik het. Toch kreunde Serge, lichtjes.
Ik ging rechtop zitten. Er stonden tranen in Serge zijn ogen.
- Dank je, Rik. Dank je.
Zijn hoofd viel in het kopkussen. Mijn handen trokken de pyjama ophoog, trokken het laken omhoog.
- Je bent mijn vriend, Rik. Dank je.

Op veertien augustus ’s ochtends ging hij in coma. We bleven er bij, zijn ouders, Linda en ik. Om middernacht overleed hij. En plots was het of alle lijden verdween uit zijn gelaat, en straalde het geluk en voldoening uit.

Een massa volk in de begrafenis. De dood van jonge mensen spreekt altijd tot de verbeelding. Van de ouders van Serge moest ik de verwelkoming doen in de kerk. Het viel zwaar, zeer zwaar. Mijn stem stokte. Tranen.
Na de kerkdienst mee naar het kerkhof. Samen bidden rond de kist. Definitief afscheid nemen.
Een hoofdstuk was afgesloten.

Begrafenismaaltijd. Eenvoudig. Linda en ik zaten naast elkaar. En ja, er werden herinneringen opgehaald en er werd al eens gelachen.
Tegen drie uur vertrokken we, Linda en ik. Achter de huizen, tussen de velden, langs het bosje. Tot aan de vijver waar ik zo dikwijls geweest was met Serge.
- Hier werd ons kindje gemaakt, zegde Linda. Ze weende.
Ik sloeg mijn armen rond haar schouders.
- Serge heeft het verteld. Kom.
Terug naar het dorp. Boven ons hing een leeuwerik te bidden.

Naar het kerkhof. Voorlopig een eenvoudig houten kruis op het graf.
Samen een Onze Vader bidden en een Weesgegroet.
Tranen in onze ogen.
Mijn armen over Lindas schouder. Een vinger veegde de tranen van haar gezicht.
Mijn armen drukten Linda dicht tegen mij aan.
Ze glimlachte.

- Linda…
Ik vond de woorden niet.
- Linda… Wil je… Mag ik…
Ze keek me aan. Tranen in mijn ogen.

- Linda, wil je met me huwen ?
Ze keek me aan.
- Ik wil de papa zijn voor Serge zijn kind.




EINDE VAN HET VERHAAL

Dank aan de vele trouwe lezers.
Dank aan hen die hun commentaar gaven, positief zowel als negatief.
Dank aan de beheerders van “opwindend.net” omdat ik hier mij verhaal mocht plaatsen.

Mijn verhaal “De zes van klas 6A” loopt nog enkele weken door.
Ondertussen ben ik – voor zover mijn tijd en inspiratie het toelaten – aan een ander verhaal begonnen.

Als jullie commentaar geven via mijn email, dan krijg je zeker een antwoord.

jaakske