Vakantiejob - 24

Helaas helemaal geen seks in deze aflevering, sorry! Wie daar naar op zoek is kan dit verhaal overslaan. Wie geboeid is geraakt door de personages, wens ik veel leesplezier.

Tot de vooravond, wanneer ik klaar ben met werken, groeit langzaam aan een zekere zenuwachtigheid. Vanavond iets gaan drinken met Sébastien, is dat een …. date? Ik douch me en sta voor de kleine spiegel die in de ruimte hangt. Ik heb de voorbije tijd amper naar mezelf gekeken en vraag me af wie ik zie in de spiegel. Iemand die heel wat grenzen verlegd heeft de voorbij weken. Iemand die best aantrekkelijk is. Ik voel me volwassener. Ik weet meer wat ik wil en wie ik ben. Maar valt dat niet weg eens ik de boerderij buiten stap? Het lijkt wel alsof er plotseling heel erg veel afhangt van deze avond.

Ik heb geen bijzondere kleren mee om me wat ‘op te tutten’, enkel zomerse kleren en t-shirts die geschikt zijn voor het werk hier. Ik bedenk wel dat mijn haar misschien wat meer stijl mag hebben. Ik gebruik zonder het te vragen de haargel van Dario en tracht mijn kapsel er nonchalant te laten uitzien. Nog wat deo onder de oksels en ik voel me… nog altijd even zenuwachtig. Waar ga ik het over hebben met iemand die ik helemaal niet ken?
Ik gebruik een fiets van de boerderij om me twee kilometer te verplaatsen. We hebben afgesproken op een pleintje in het dorp, waar wat cafés zijn. Nog iets dat me wat nerveus maakt, want ik ga niet veel uit en cafés vind ik soms druk. Wanneer ik aankom zie ik Sébastien al zitten op een bank. Niet in koerstenue, uiteraard. Het is pas de derde keer dat we elkaar zien en voor het eerst heeft hij geen koerstenue aan. Hij draagt een grijs hemdje met korte mouwen en een lange zomerse broek. Zijn voeten steken in flipflops, het soort schoenen waarvan ik als wandelaar vind dat het geen schoenen zijn. Wanneer hij me ziet, staat hij op. ‘Hey’, zegt hij.

We begroeten elkaar wat onhandig, en ik bevestig dat dit inderdaad eens wat variatie biedt in al die avonden op de boerderij. Zijn donkerblonde haar is niet samengebonden dit keer en lijkt daardoor ook lichter. Hij ziet er knap uit. Ik wil mijn fiets op slot zetten maar Sébastien zegt dat we ons nog even verplaatsen. We fietsen het plein af. Ik volg hem en staar naar zijn rug. Hij is stijlvol gekleed eigenlijk. Zou ik niet uit de toon vallen nu? Ik ben duidelijk een tiener die zomaar wat aan heeft, hij een semi-volwassene die overdacht gekleed gaat, toch?
We stoppen tien minuten later aan een park naast een school. Er staat een heel pak fietsen en er klinkt muziek. Het is een zomerbar, Ijswerk, een tijdelijk gebeuren in een parkje. Elke week van donderdag tot zondag, lees ik op een paneel. Het ziet er gezellig uit, een stuk aangenamer dan een café. Sébastien vraagt of ik dit ken en ons gesprek gaat zo over naar onze afkomst. Ik woon veel verder, deze streek is me licht bekend vanwege mijn natuuruitstappen, maar ik ben zeker niet vertrouwd met lokale zaken.

Het park is leuk versierd en er bevinden zich overal zithoekjes en gezellige plekken. Maar Sébastien heeft een deken uit zijn fietstas gehaald. Gaan we op het gras zitten? ‘Ok voor jou?’, vraagt hij dan, en hij wijst naar een tafeltje tussen twee bomen, naast een houten afsluiting. Ik raak op mijn gemak en vind uiteraard alles goed. Sébastien is hier eerder geweest, ik laat hem gidsen. Hij gaat nog niet zitten maar vraagt meteen wat ik wil drinken en gaat dan naar de bar om iets te halen.

Ik laat het even bezinken. Ik wil graag een goede indruk maken maar zoals ik me ook jonger voel, voel ik me ook minder ervaren, minder werelds. Een simpele jongen uit een dorp dat nog minder voorstelt dan dit. Maar als blijkt dat Sébastien een onaangenaam mens is, zijn al mijn zorgen voor niets. Gewoon ondergaan.
Ik zit nog met een tweede zorg. Sébastien heeft ook op de boerderij gewerkt. Hij heeft vast wat meegemaakt en wie weet vraagt hij iets over Arnold! Zou Sébastien ook een prooi van Arnold geweest zijn? Ik besef nu dat ik de boerderij wat wil vergeten en wanneer de drankjes op tafel staan – frisdrank voor mij, een witte wijn voor hem, weer een fout van mij? – wil ik al mijn aandacht aan mijn gastheer geven.

We hebben het even over dit park, over het dorp en de uitgaansgelegenheden. Ik kom te weten dat Sébastien hier al zijn hele leven woont, maar nu op kot zit in een grote stad waar hij een vijfjarige opleiding productdesign volgt. Ik vraag hoe oud hij is en deze vraag lijkt wat beladen te zijn. Het antwoord is 22. Jonger dat ik geschat had, maar ouder dan wat me op mijn gemak zou stellen. Ik ben bijna 17, dat is toch een groot verschil. Ik heb de indruk dat we ons nog in de fase van ons leven bevinden dat je vrienden leeftijdsgenoten zijn, en dan wel zo letterlijk mogelijk. Maar Sébastien toont ook belangstelling in mij. Ik vertel wat ik doe maar ik heb nog zo weinig gepresteerd dat ik niet veel te vertellen heb. Hij vraagt wel door over de natuurvereniging en voor ik het weet ben ik nogal gepassioneerd aan het beschrijven wat me zo bevalt aan wandelen en vogelspotten. Hij noemt me lachend een natuurgluurder en ik vrees even dat het gesprek een pikantere richting zal uitgaan. Maar Sébastien wil nog wat te drinken halen. We zijn al drie kwartier verder en ik ben een stuk meer op mijn gemak. De boerderij is ver weg.

Sébastien haalt twee cocktails. Op zijn aandringen ga ik dus voor iets ‘gewaagder’ want ik drink vrijwel nooit alcohol en ik denk even met schaamte terug aan mijn dronkenschap op de boerderij. Dat Eli mijn pik pakte. Hoewel ik erg nieuwsgierig ben naar Sébastien’s belevenissen destijds, wil ik het niet daarover hebben. Tijdens het gesprek heb ik naar zijn heldergroene ogen en de sproeten op zijn neus gestaard. 22 dus… maar wat een kaaklijn. Hij is gladgeschoren, maar heeft een erg mannelijke uitstraling.

‘Ik had je eigenlijk ouder ingeschat’, zeg ik wanneer de twee gin tonics op tafel staan. Dat lijkt hij wel meer te horen. Maar hij is met zijn 1m68, wat kleiner dan ik, wel niet zo groot, merkt hij zelf op. Daardoor mist hij soms wat uitstraling, vindt hij zelf. Ik vind hem perfect. ‘Je bent nochtans niet de smalste’, merk ik op. ‘Als tiener bleef ik er jong en klein uitzien,’ legt hij uit. ‘Ik ben dan beginnen sporten als gek. Zwemmen, fietsen, fitness, alles door elkaar en zonder veel planning. Maar toch met effect.’ Ik knik bevestigend en keur zijn schouders, die maken dat het hemdje strak zit. Een kriebel in mijn buik. Er gaan feestelijke lampjes aan in de tuin nu de zon stilaan zakt.

Ik geniet van het drankje, bedenk ook dat ik het volgende rondje wel moet betalen. Het gesprek vloeit verder. Over ons gezin, onze hobby’s, onze reizen, … Ik luister meer dan ik praat, waardoor ik ook meer naar Sébastien kan kijken. Twee keer worden we onderbroken wanneer iemand langskomt die Sébastien kent. Hij begroet iedereen met een kus, coole jongens en hippe meisjes. Niet zoals Dario, vind ik. Deze lijken iets kunstzinniger en misschien lokt deze zomerbar ook iets volwassener publiek, gezien de prijslijst. Sébastien stelt me telkens voor. Hoewel hij even aan de praat geraakt met die anderen, stelt niemand voor om er bij te komen zitten, tot mijn opluchting. Nog meer nieuwe mensen, ik zou niet weten waar blijven met mezelf.

Sébastien weet dat ik morgen niet vroeg moet opstaan. We hebben dus geen haast en ik haal ons een uurtje later nog een drankje. Terwijl ik me naar de bar begeef, lijk ik wat te zweven. Ik ben nu heel relaxed. Sébastien behandelt me als een gelijke, ik voel interesse en ons gesprek lijkt zo volwassen. Ik bedenk ook dat ik voor het eerst in weken even niet met seks bezig ben. Dit is een soort pauze. Al die vulgaire spanningen, die pikken en dat zaad, dat voelen en keuren, … geil maar eigenlijk ook heel onwerkelijk. Dit lijkt meer op de echte wereld.
We drinken dus nog een gin tonic en het gesprek valt geen enkele keer stil. We hebben het over muziek en films, over fietsen, over geld. Sébastien vertelt dat hij in augustus een vakantiejob doet in een fabriek. Nachtwerk, dat heel goed betaalt. Ik tracht het onderwerp naar iets anders te sturen, ik wil het niet over de boerderij hebben.

‘ik heb ook graag op de boerderij gewerkt,’ zegt Sébastien echter. ‘Die eerste maand daar heeft me veel geleerd. Ik ben daar echt veranderd want voordien was ik een enorme norse tiener, heel tegendraads. Ik stond voor niemand open. Arnold heeft wat te stellen gehad met mij.’ Ik wriemel met mijn tenen. Ik wil er niet op ingaan. ‘Waar is die fabriek?’, vraag ik. ‘Kan je er met de fiets heen?’ Ik vervloek ook mezelf. Ik wil best meer horen over hoe Sébastien was op mijn leeftijd. Maar Arnold moet wegblijven uit deze conversatie.

‘Nee, het is wat ver van hier. Ik rij mee met een vent uit het dorp die daar werkt. Elke dag een uur kletsen in de auto met een kerel die enkel van auto’s en voetbal houdt. Mannendingen, weet je wel.’ We lachen, ik opgelucht dat het gesprek van richting verandert. ‘Het gaat niet evident zijn voor mij, denk ik, die fabriek. Allemaal van die potige venten met smerige handen, en ik daar als een mietje van de kunstschool tussen….’ Ik vraag me voor het eerst in dit gesprek af in welke mate Sébastien eigenlijk op mannen valt. Hoe letterlijk bedoelt hij dat ‘mietje’? Wat zit er eigenlijk achter deze uitnodiging? In ons gesprek is niets gegaan over liefjes of vriendinnen, laat staan over seks. Wat een verschil met Dario, die zo makkelijk peilbaar is en al binnen een kwartier zijn seksleven beschreef.

Het lijkt wel alsof Sébastien mijn gedachten kan lezen. ‘Heb je eigenlijk een vriendin?’ vraagt hij. Hij moet het antwoord al weten want ik heb al mijn halve leven beschreven. ‘Nee, nog niet,’ zeg ik. Hoe maak ik duidelijk dat ik er ook geen wil? ‘En jij?’ vraag ik, maar ook ik weet het antwoord eigenlijk al. ‘Och nu en dan is er eens iemand. Maar eerder een vriendje dan een vriendinnetje dan’, glimlacht bij.

Hoewel ik dit al de hele avond toch als een soort date beschouw, voel ik me niet helemaal gemakkelijk bij deze wending. Als Sébastien denkt dat zijn uitspraak me nu verrast, lijkt het alsof ik een naïeve sukkel ben, die in een zenuwachtige kramp schiet als hij hoort wie zijn tafelgenoot is. Ik moet eigenlijk te kennen geven dat ik dat wel wist en meer zelfs, dat ik ook helemaal geen vriendinnetje zoek. Ik denk aan Arnold, van wie me eigenlijk compleet onduidelijk is wat hij is voor mij. Sébastien kijkt me aan en lijkt toch een reactie te verwachten. Ik knik terwijl ik aan mijn rietje zuig. Ik voel me lichtjes beneveld en weet dat ik geen derde drankje met alcohol meer moet nemen. Er valt even een stilte omdat ik niet weet wat te zeggen maar tegelijk vind ik ook dat er eigenlijk ook niets moet over gezegd worden. Als Sébastien op jongens valt, vraagt dat toch niet om een specifieke reactie. Maar hij wil natuurlijk weten welke richting mijn boot vaart. Ik heb echter geen idee hoe ik zoiets te kennen moet geven en mijn ongemak wordt misschien wat zichtbaar. Sébastien gaat even naar het toilet.

Het is intussen bijna 11u en de bar gaat sluiten. In het weekend zijn ze langer open, meldt een meisje dat de glazen ophaalt. Ik hoopte dat we nog wat konden drinken en praten. Wanneer Sébastien terugkomt, gaat hij niet meer zitten. Hij pakt het deken dat nog opgevouwen naast zijn stoel ligt. ‘Gaan we?’, vraagt hij. Ik sta met enige tegenzin op, het park is bijna leeg. De meeste mensen hebben morgen een werkdag. We gaan naar onze fietsen en Sébastien vraagt me wanneer ik vrije dagen heb. Die komen er bijna aan, vanaf zondag, maar ik heb nog niets beslist. Terwijl we terugfietsen, leg ik uit dat ik eigenlijk niet zo veel zin heb om vier dagen naar huis te gaan. Mijn ouders hadden voorgesteld me zondagochtend op te pikken om er samen een dagje uit van te maken, maar wat zou ik dan de volgende drie dagen doen? Bijna al mijn vrienden hadden ook een vakantiejob, of ze waren op vakantie. Sébastien geeft me een tip: er bestaat een jongerencamping, niet ver van hier, waar ik bijvoorbeeld enkele dagen zou kunnen kamperen. Het klinkt interessant. Is het een suggestie omdat hij misschien mee wil? Maar het is niet omdat we een avond een fijn gesprek hadden, dat we al meteen drie dagen samen kunnen doorbrengen? Ik zeg dat ik het eens zal bekijken.

Sébastien fietst mee tot aan de boerderij. We rijden langs veldwegjes in het duister en ik geniet van klare lucht, de rust, de natuurgeluiden. Ik had daarnet gewoon de hoofdweg gevolgd maar Sébastien kent de streek en toont me de binnenwegjes. Na een kwartier blijken we plots uit te komen aan de zwemvijver. Ik ben verrast dat de kronkelwegjes ons hierheen geleid hebben. We houden even halt. ‘Ik kom hier binnenkort dan enkele dagen meewerken,’ zegt Sébastien. Ik knik. Ik kijk er naar uit maar durf dat niet hardop zeggen.

‘Vanaf hier weet je de weg hé?’ zegt hij. ‘Ik moet rechtdoor’. Hij komt met de fiets naast me staan. ‘Bedankt voor de uitnodiging’, zeg ik. ‘Het was een leuke plek.’ Ons gesprek lijkt weer verder te gaan, al hebben we het over niets interessant. Het is uitstelgedrag. Ik kan Sébastien’s gezicht niet goed zien, in het donker tussen de bomen, maar zijn aanwezigheid zo dicht, is aangenaam. We kletsen nog wat over oninteressante zaken. Het is duidelijk dat we dit moment aan het rekken zijn. Ik onderdruk even een geeuw. ‘Tijd voor bed’, lacht Sébastien. ‘Jij moet morgen weer Arnold dienen!’ Ik verstijf even omdat Arnold weer opduikt. ‘Misschien tot snel?’, vraagt Sébastien. Voor ik kan antwoorden drukt hij een zoen op mijn mond. Een stevige, klinkende kus, lieflijk maar ook kort en kordaat. ‘Slaapwel!’ en weg fietst hij. Ik blijf perplex staan. Tussen de bomen, luisterend naar nachtelijke insecten, beschenen door de wakende maan. Met jubelend hart zet ik de afdaling naar de boerderij in.