Aangenaam Verrast Door Robert - 34

Fritz en Lars keken elkaar even verbaasd aan, Fritz die duidelijk beter was in de Nederlandse taal zei, ‘hoe bedoel jij dat, heb jij dan wat met hem?’
Pieter kreeg een rood kleurtje op zijn wangen, hij hoopte dat ze het niet zouden zien in het schemerlicht.
Ze hadden namelijk een nostalgische olielamp, die op batterijen werkte aan de nok stang van de tent opgehangen.
Hij stamelde, ‘Ja, ik voel wat voor hem, maar weet nog niet of dat wederzijds is’.
‘Ik wil jullie best trekken, en jullie mogen dat ook met mij doen maar mijn sterretje bewaar ik voor hem’.
‘Ik hoop dat jullie het respecteren, ik ga voor alles maar dat ene wil ik voor hem bewaren’.
Terwijl hij dat zei nam hij hun piemels in de hand, en masseerde ze zachtjes.
Over mijn borstkas heen vertelde Fritz zijn broertje wat ik net had gezegd.
Hij lachte en zei, ‘dat wisten wij niet, trekken en pijpen kan ook lekker zijn, en we begrijpen heus wel dat jij je spaart voor je vriendje’.
Pieter zei, ‘ik hoop dat het ooit zal gebeuren, maar daar ben ik nog niet zo zeker van’.
‘Hoe bedoel je?’ vroeg Fritz.
‘Blijft dit onder ons, kan ik jullie vertrouwen?’ vroeg hij ze.
Zelfs Lars had het begrepen, toen ik dat langzaam had uitgesproken.
Hij zei terwijl hij me zacht over mijn voorhoofd streek, ‘natuurlijk kan je ons vertrouwen, wat wij soms doen mag volgens de wet ook niet’.
‘Dus wir zwijgen als ein grab, egaal wat je ons gaat vertellen’.
Pieter ging verder en zei, ‘Jullie moeten weten dat hij stervende is, hij heeft een hersentumor en is niet meer te helpen’.
Hier werden ze toch even stil van, en begrepen gelijk hoe hij zich zou voelen.
Fritz zei, ‘mens, das ist werkelijk mist’.
Ze werden nog liever dan ze al waren, en begonnen hem op hun manier te troosten.
‘Pieter zeg Uns als we te vergaan, wir werden dan geleich ophouden’, zei Lars.
‘Zolang jullie van mijn kontje afblijven, is er niets aan de hand’, zei hij.
Fritz ging even naar de caravan om een koude fles cola te halen.
Toen hij terug kwam zei hij lachend, ‘Robert en Ron, zullen het ook nooit leren!’
‘Jij wilt toch niet zeggen dat ze de lamp weer verkeerd hebben staan?’ vroeg Lars.
Fritz stak zijn duim omhoog en zei, ‘juist, zo is het inderdaad’.
Eerst begreep Pieter niet wat ze bedoelden. Maar toen ze weer samen uit de slaaptent kropen en languit in de voortent gingen liggen met hun hoofden buiten, ging hij ook kijken.
Pieter lag half over de jongens heen, en keek nu ook naar de tent van RR.
Hij zag de schimmen door het tentdoek, en hoe ze met elkaar bezig waren.
Duidelijk was te zien hoe de ene de andere neukte, wie er werd geneukt was natuurlijk niet te zien.
Pieter zijn pikje begon te groeiden bij het zien hoe hun bezig waren, Fritz keek even over zijn schouder naar Pieter.
Zijn kruis lag op Fritz zijn billen, en die kon duidelijk voelen hoe hij langzaam stijf aan het worden was.
Met een glimlach op zijn mond vroeg hij, ‘nah, krijg je toch nog zin?’
Pieter kreeg een kleur en zei, ‘zin wel, maar zoals ik al zei dat bewaar ik voor Willem hij mag me ontmaagden en niemand anders’. ‘O, dus jij wilt wel een van ons een beurt geven, alleen wij mogen jou niet pakken? vroeg hij.
‘Zo is het, maar mijn sterretje bewaar ik voor Willem’, stamelde hij.
Lars keek ons aan en zei, ‘scheisse, wir hebben geen condooms’.
‘Maar zij wel’, zei Pieter.
Toen hij zag hoe de ene op de andere stil bleef liggen, stond Peter op en met nog een halve stijve pik ging hij naar de tent van zijn broer.
Hij ritste de tent open, en zag nog net hoe zijn broer van Robert afgleed.
‘Sorry, dat ik stoor, maar kunnen jullie mij aan condooms helpen?’ vroeg hij stamelend.
Ron keek geschrokken zijn broertje aan en vroeg in een reactie,‘waarvoor heb jij die dan voor nodig?’
‘Tja, waar zou ik die nou voor nodig kunnen hebben, echt niet om op te blazen hoor!’ zei hij.
Ron greep in het doosje, en nam er toevallig vier uit.
Geërgerd gaf hij ze aan Pieter en zei, ‘hier, en laat ons verder deze avond met rust’.
Hij bedankte zijn broer en zei, ‘nogmaals, sorry maar ik mag vanavond één van de jongens palen’.
Ron lachte en zei, ‘overwerk je niet, en laat ons nu eindelijk met rust’.
Triomfantelijk liep hij met de pakjes terug naar de tent van Fritz en Lars.
Toen hij weer in de tent was zei hij, ‘niets zeggen, eens kijken of ik ook Duits kan’.
‘Jets haben wij kein probleem meer’ was dat goed vroeg hij?’
Fritz zei lachend, ‘leuk geprobeerd maar je moet nog wel oefenen, als een echte Duitser jou moet kunnen verstaan’.
Wij kropen de slaaptent in en gingen weer op de slaapzakken liggen.
Pieter lag natuurlijk weer in het midden. Hij lag nog maar goed en wel op zijn slaapzak, of de handen van de jongens gingen strelend over zijn lichaam.
Zijn piemel kwam schokkend overeind, Lars klom over de jongens heen en ging achter zijn broer liggen.
Zijn handen begonnen de billen te masseren, en even later trok hij ze iets uiteen.
Zijn tong gleed over zijn sterretje heen en weer, toen hij nat genoeg was drukte hij zacht zijn wijsvinger naar binnen.
Terwijl hij hem aan het vingeren was, begon Fritz aan Pieter zijn pik te zuigen.
Na een tijdje met zijn vinger bezig te zijn geweest, duwde hij onverwacht er de tweede vinger in.
Fritz zijn gezicht vertrok even van de pijn, hij liet Pieter zijn pik uit de mond glijden.
Lars hield gelijk zijn vinger stil totdat hij er aan gewend was.
Toen Fritz begon te kreunen, ging hij verder en vingerde hem met twee vingers tegelijk.
Omdat ik er niet bij kon komen, begon hij Fritz zijn pik te bewerken.
Pieter trok op en gegeven moment zijn pik uit Fritz zijn mond en zei, ‘stop, anders kom ik al klaar voordat ik jou heb geneukt’.
‘En dat wil je toch, of niet soms?’
‘Ik ben toch wel een beetje bang voor de pijn’, zei hij zachtjes.
Meteen daar bovenop gaf hij een gilletje, Lars had namelijk zijn derde vinger er bij gedaan.
Langzaam en voorzichtig ging Lars verder, na een paar minuten zei hij, ‘zo nu ben je geloof ik wel zover, ik wil eindelijk zien hoe jij word genomen door Pieter’.
‘Hoezo, moet ik de eerste zijn’ vroeg hij aan Lars?
‘Jij houd me steeds voor dat je de oudste bent, en de oudste heeft voorrang’, zei hij met een lachje.
‘Ja, ja zeg nu maar gewoon dat jij er te bang voor bent, ik voel me ook niet echt op mijn gemak hoor’, zei Fritz.
‘Maar ik ben wel erg benieuwd naar deze nieuwe ervaring!’
Terwijl hij dat zie, ging hij op zijn knieën op de slaapzak zitten en boog voorover waarbij hij
op zijn handen steunde.
Pieter stelde voor om verder naar onderen te gaan. Hij zei, ‘Ron hem eens had verteld dat het gemakkelijker ging als de partner op zijn ellebogen ruste’.
Fritz gaf er gelijk gehoor aan, even later leunde hij op zijn elleboog.
Zijn kontje stak nu flink naar boven.
Pieter maakte zijn vingers nat en duwde gelijk twee vingers, zachtjes bij Fritz in zijn holletje.
Na een paar minuten spreidde hij zijn vingers zover mogelijk uiteen, en begon het grotje met zijn vingers te bewerken.
Toen Pieter merkte dat Fritz volkomen ontspannen was, jaste hij zijn pik met een condoom.
Hij ging er even goed voor zitten, en drukte zacht met zijn eikel tegen zijn sterretje aan.
Steeds meer de druk opvoerende, gleed hij langzaam maar zeker naar binnen.
Fritz onderdrukte een kreet van pijn, Pieter merkte dat en stopte even.
‘Als het te pijnlijk is moet je het zeggen Fritz, dan stop ik ermee’, zei Pieter.
‘O nee, nu je eikel er in zit wil ik ook alles in me voelen’, zei hij.
Lars zei, ‘wat heet hier de eikel! hij zit er al meer als de helft in jongen’.
Voorzichtig begon Pieter hem te neuken, maar gleed later steeds sneller en dieper in hem.
Fritz begon zacht te kreunen, en Pieter kon zich ook niet meer houden en kreunde met hem mee.
Lars legde voor de zekerheid een handdoek onder Fritz zijn buik, en begon hem te rukken.
Fritz hield het niet meer, en ongeveer tegelijk met mij kwam hij klaar.
Ik spoot het condoom vol, en hij de handdoek.
Moe maar voldaan trok Pieter zijn pik uit het hol van Fritz, hij bleef nog even op de rug van Fritz liggen.
Lars zei, ‘Fritz, ik heb je nog nooit zo zien klaarkomen, jij bleef maar spuiten’.
Pieter liet zich op zijn slaapzak vallen, en viel al snel in slaap.
In de verte hoorde hij hoe Fritz zei, ‘mens Lars das war klasse’.
Wat die twee verder nog uitspookt hebben wist hij niet, Pieter viel in een diepe slaap.
Toen hij de volgende morgen wakker werd, omdat hij een plasje moest doen zag hij dat drie van de vier condooms waren gebruikt.
Met een zwaar hoofd liet hij naar het toiletgebouw, en deed zijn behoefte.
Toen hij klaar was en terug naar de tent wilde gaan, trof hij Robert voor het gebouw aan.
‘Morgen’, zei hij en vroeg gelijk, ‘Heb jij ook een zwaar hoofd?’
‘Ja, nogal’, zei hij.
‘O ja, hoe is het gisteravond gegaan?’ maar tegelijk zei hij, ‘de volgende keer wacht je wel wat langer hé, we waren net klaar toen jij binnen kwam’.
‘Nog langer?’ we hadden gezien dat jullie klaar waren en ik heb nog zeker vijf minuten gewacht voordat ik naar jullie toe kwam.
Robert keek hem verwonderde aan en vroeg, ‘wat hebben jullie gezien?’
‘Nou, we zagen hoe twee schimmen op elkaar bleven liggen’.
Robert sloeg een hand tegen zijn voorhoofd en zei, ‘weer niet aan de lamp gedacht, hé!’
Pieter zei niets, en knikte alleen maar met zijn hoofd.
‘Ik ga nog even liggen voor het ontbijt, o ja, wat die vraag van jou aangaat het was heerlijk ik ben nog nooit zo klaar gekomen’, zei Pieter.
‘Trouwens niet veel later ben ik meteen in één diepe slaap gevallen, wat die twee andere nog hebben gedaan weet ik niet’.
Robert stak zijn hand omhoog, en ging ook nog wat slapen zei hij.
Toen Pieter terug was in de tent sliepen de jongens nog volop.
Voorzicht kroop hij tussen hen in en viel toch nog in slaap, wat hij niet had verwacht.
De anderhalve week die na deze nacht volgende, verliepen eigenlijk goed.
Willem had zijn ups en downs, maar het hield zich binnen de grenzen.
De laatste twee dagen echter ging het berg af met hem, daarop besloten zijn ouders om alles mogelijke te doen om eerder naar huis te gaan.
Van de kant van de reisorganisator kregen ze veel hulp, zei hadden het klaar gespeeld om een nachtboot te regelen voor hen.
Wij de kinderen wisten niet wat gaande was, zoals gebruikelijk waren we weer op het strand.
Na een tijd met de boot te hebben gespeeld, lagen we lekker in de zon te bakken.
Op een gegeven moment vroeg Pieter, ‘zeg eens Geert-Jan, heb jij al een smoesje klaar?’
‘Hoezo, een smoesje, waar heb ik die voor nodig?’ vroeg hij.
‘Nou ik denk iets verder na, en stel nou bij het omkleden op school na het gymmen vraagt er iemand hoe komt het dat jij ineens overal bruin bent?’
‘Nou dan zeg ik gewoon dat we een naaktvakantie hebben gehad, daar is toch niets aparts aan’, zei hij.
Terwijl we aan het lachen waren kwam Robert zijn vader bij ons en zei, ‘jongens komen jullie dadelijk naar de bungalow van ons’.
Wij, Els en ik hebben een slecht bericht voor jullie!
Toen we bij de bungalow waren kregen we te horen dat we vroeger naar huis moesten gaan, en wel om de gezondheidsredenen van Willem.
Overmorgen vertrekken we met de nachtboot naar Livorno, we zullen dan uitgerust aan de terug reis kunnen beginnen.
Mocht het zo zijn dat we voor Willem een tussen overnachting moeten in lassen, dan is het gewoon niet anders.
Maar de bedoeling is dat we in een ruk door naar huis gaan, zodat Willem zo snel mogelijk naar een Nederlands ziekenhuis kan.
Met pijn in ons hart omdat we een week eerder terug moesten, maar wetende dat het om Willem zijn gezondheid ging legde we ons er natuurlijk bij neer.
Robert vroeg, ‘waarom gaan we niet gelijk morgen, zou dat niet beter zijn geweest?’
‘Dat waren we ook van plan, maar we kunnen van geluk spreken dat er nog een plaatsje vrij was op de nachtboot’.
‘Vergeet niet het is nu hoofdseizoen, de reisorganisatie heeft haar best gedaan om ons zo snel mogelijk te laten overzetten naar Livorno’.
Willem zijn moeder kwam bij ons zitten en zei met tranen in haar ogen, ‘Willem wil dat we de hele vakantie blijven, maar dat vind ik niet goed’.
‘Nee’, zei ik, ‘stel je voor dat Willem hier naar het ziekenhuis zou moeten, niemand van ons spreekt er goed Frans’.
Robert zei, ‘dat kan ik alleen maar beamen, met mijn school Frans ben ik ook zo uitgepraat’.
Tante Els kwam tussen ons in staan en streek door onze haren, ze bedankte ons.
Pieter was ondertussen naar de slaapkamer van Willem gegaan, hij lag boven op zijn bed met tranen in zijn ogen.
Hij snikte zachtjes en zei, ‘ik wil jullie vakantie toch niet bederven’.
‘Dat kan je ook niet man, Ron en Ik hebben nog nooit een dergelijke mooie vakantie gehad’, zei hij terwijl hij over zijn hoofd streek.
‘Volgend jaar doen we het gewoon over, en geloof me maar wij halen onze ouders wel over om mee te gaan met jullie’.
Hier op begon Willem nog meer te huilen.
Snikkend zei hij, ‘voor mij zal er geen volgend jaar meer zijn jongen’.
‘Kom op man moed houden, alles komt weer goed slaap nu maar wat’, zei hij nu ook met tranen in de ogen.
Hij stond op, en gaf hem een kusje op zijn voorhoofd.
Toen hij buiten bij de andere kwam barstte hij in tranen uit.
Tante Els stond op en liep naar hem toe daar vroeg ze troostend, ‘wat is er jongen?’ Snikkend zei hij, ‘Willem geeft de moed op, hij zegt dat er voor hem geen volgend jaar zal bestaan’.
‘We zullen wel zien wat de toekomst ons brengt’, zei ze terwijl ze in haar ogen wreef.
Met een vuurrood hoofd zei hij,‘Ja maar, ik houd toch van hem!’
‘Dat weten we ondertussen ook al van hem, maar er zal nu een hele zware tijd voor ons allen aan komen’.
Deze avond werd er niet veel gegeten, de stemming was op een dieptepunt gekomen.
Na het eten gingen we naar onze tent, en Pieter sliep deze nacht weer bij Fritz en Lars.
Wij hadden twaalf blikjes bier meegekregen van Willem zijn vader.
Met de woorden, ‘geniet er nog maar eventjes van, helaas is morgen de laatste dag van jullie vakantie’.
Voor onze tentjes gingen we gezellig ( voor zo ver als dat ging ) in een kringetje zitten.
Er werd niet veel gesproken, net voordat we een blikje bier wilde openen kwam Lars zijn vader naar ons toe gelopen.
Hij zei, ‘jongens, probeer het gezellig te houden vanavond, onze jongens hebben ons verteld waarom jullie vroeger terug moeten, we zullen aan jullie denken’ en zette een fles rode wijn in het midden neer.
Met een gemaakte glimlach op onze gezicht, bedankte we hem.
Deze keer begonnen wij met de wijn.
Toen de fles wijn soldaat was gemaakt, kwam er toch iets meer leven bij ons op.
De stemming was natuurlijk nog erg bedrukt, zelfs de tweeling wisten zich geen raad met de situatie.
Pieter stond plotseling op en keek Ron vragend aan, maar zei niets.
Ron begreep zijn broertje, zelfs zonder woorden.
Hij ritste zijn tasje open en viste naar de telefoonkaart, en reikte hem die toe met de woorden, ‘dit is toch wat je wilde hé’.
Pieter knikte en zei, ‘Ja, ik wil even met pa en ma spreken, en hen vertellen dat we vroeger naar huis komen’.
‘Dat hebben mijn ouders al gedaan, toen wij nog op het strand waren’, zei Robert.
‘Ja, dat had ik wel verwacht maar ik wil ze toch even spreken, en als het gaat alleen’, en keek hierbij naar zijn broer.
Ron zei, ‘dat snap ik wel, maar doe je ze wel de groeten van mij?’
Hij knikte naar hem en liep naar de telefooncel.
Toen hij bij de cel aankwam waren ze alle drie bezet, de cel bestond namelijk uit een blok van twee gesloten cellen en eentje zonder deur.
De open cel kwam als eerste vrij, een meisje tikte Pieter op de schouder en wees naar de vrije telefoon.
Pieter maakte haar duidelijk dat hij op een van de andere wachtte, het meisje ging naar binnen en drukte het gewenste nummer in.
Even later ging de deur open van een andere telefooncel, Pieter ging naar binnen en drukt het nummer van zijn ouders in.
Zijn moeder na de telefoon op, Pieter begon meteen huilend zijn verhaal te vertellen.
Toen hij klaar was, hoorde hij zijn moeder zeggen, ‘rustig maar jongen wij hebben voorheen met zijn ouders gesproken, je moet nu echt sterk zijn voor jou en hem’.
‘Ja, maar ik houd toch van hem, begrijp je dat dan niet mam’, zei hij.
‘Hoe hard het ook klinkt, jij bent nog geen dertien en heb nog een heel leven voor je’, zei zij.
‘Als je weer thuis bent zullen we samen met papa een goed gesprek met je voeren, tot dan moet jij je sterk houden’.
‘Dat je ook homo bent vinden we niet erg hoor, jij en Ron zullen altijd onze zoons blijven’.
Pieter zei, ‘dank je mam, dat had ik niet verwacht maar wel gehoopt’. ‘Voor ik het vergeet ik moest je de groeten doen van de anderen en natuurlijk ook van Ron, ik wilde hem er nu even niet bij hebben’.
Voordat ze nog wat kon zeggen zei hij nog snel, ‘mam de kaart is zo goed als leeg, groetjes en tot gauw’ meteen ging een pieptoontje als teken dat het bel tegoed op was.
Toen Pieter buiten was werd hij door een jongetje van amper tien jaar aangesproken.
Hij vroeg, ‘is die kaart leeg, mag ik die dan hebben het is voor een ziek neefje van mij?’
Pieter hoefde niet lang na te denken en gaf de kaart aan het knaapje.
Via een kleine omweg langs de bungalow liep hij naar de tent terug, hij zag de ouders van Willem buiten zitten en vroeg gelijk, ‘hoe is het met hem?’
Oom Harry zei, ‘SST, hij slaap eindelijk’.
Hij stak zijn hand omhoog als groet en liep verder.
Toen hij bij de tentjes aankwam zag hij dat de tweeling al weg waren.
Met een diepe zucht liet hij zich in het gras zakken, en trok het laatste blikje bier open.
‘Willem slaapt eindelijk, en jullie krijgen nog de groeten van pap en mam’, zei hij.
In twee slokken had hij het blikje leeg, stond op en liep naar de tent waar hij weer zou slapen.
Hij zei nog kort, ‘welterusten jongens, tot morgen’, en verdween in het tentje.
Fritz en Lars waren nog wakker toen hij het slaaptentje binnen kroop, hij liet zich tussen hen in vallen en begon weer zacht te huilen.
Troostend streken ze hem over zijn borstkas, Pieter gaf beiden een nachtzoentje en draaide zich op zijn zijde.
Ook bij Robert en Ron liep deze avond niets, buiten een tongzoen en wat aaien.
De volgende dag op het strand was ook geen pretje meer nu ze toch wisten dat ze gingen, dan gingen ze liever vandaag als morgen naar huis.
Op de dag dat ze de avondboot zouden nemen, gingen ze nog even bij iedereen langs om afscheid te nemen.
Bij de uitgang van het park werden we door iedereen uitgezwaaid, zelfs de mensen van de receptie stonden erbij.
Op de nachtboot kregen we drie sleutels, de receptioniste zei in het Engels, ‘we hebben helaas geen grote hut meer vrij’.
De hutten lagen wel naast elkaar, na een beetje te ruziën kregen we het toch voor elkaar.
De ouders namen de eerste hut, Robert en ik de tweede en Pieter en Willem de derde.
Elke hut had wel zijn eigen toilet en was bak, maar we moesten de gemeenschappelijke doucheruimte gebruiken.
Na het avondeten bleven oom Harry en tante Els nog wat zitten, wij gingen ons vast douchen omdat we vroeg wilden gaan slapen.
In de kleedruimte kleedden we ons uit, en liepen de doucheruimte binnen.
Wij waren de enige op dat moment, Willem was erg uitgelaten we kenden hem bijna niet meer terug.
Terwijl we elkaars rug inzeepte, trok ik Pieter naar me toe en fluisterde, ‘doe het jongen’.
Met een knipoogje verwisselde ik onze toilettasjes.
Hij zag het en begreep wat ik bedoelde ‘bedankt Ron’, zei hij glimlachend.
Met de handdoek om geslagen en de kleren in onze handen liepen we terug naar onze hut.
Robert en ik hebben die nacht niets gedaan ( nou ja bijna niets).
De volgende morgen zaten ze met een tevreden gezicht aan het ontbijt, zijn ouders keken ons vragend aan.
Als een onschuldige engel trok ik alleen maar mijn schouders op, Robert stootte me onder de tafel met zijn voet tegen mijn scheenbeen aan.
Ik vertrok mijn gezicht even, oom en tante lachte alleen maar voor zich uit.
De weg naar huis verliep goed, Willem was geheel op geleefd en hield het goed door.
Oom Harry en tante Els reden om de beurt, en zo konden we de reis in een dag afleggen.
Pieter werd meteen thuis afgeleverd, ik ging natuurlijk nog mee naar het huis van Robert zijn ouders.
Robert vroeg aan mij, ‘wat doe je, ga je nog naar huis vanavond of blijf je hier?’
‘Nee, ik blijf als dat mag’, zei ik.
‘Natuurlijk mag dat’, zeiden zijn ouders.
Die zelfde avond kwamen de grootouders met de kleine Mark nog, Mark vroeg het eerst naar zijn vlieger ( zoals kleine kinderen zijn ) nog voordat hij zijn ouders in de armen nam.
Na een tijd met elkaar te hebben geklets, vertrokken ze weer, Mark en zijn vlieger gingen weer mee terug.
Willem was al naar boven gegaan om te douchen, de reis was toch wel vermoeiend geweest.
Hij verlangde naar zijn eigen bedje.
Toen de grootouders weg waren gingen Robert en ik ook naar de slaapkamer, we kleedden ons uit en liepen naar de badkamer om te douche.
In de badkamer troffen we Willem nog in de aan, hij lag in bad en voelde zich niet al te best.
Robert riep zijn ouders, die kwamen natuurlijk gelijk naar boven gerend. Willem zei nog in de tussentijd tegen mij, ‘gisteravond was het klasse, Pieter heeft zijn kontje echt voor mij bewaard’.
Ik streek door zijn haren en zei, ‘vertel mij dat later nog maar eens’.
Toen zijn ouders in de badkamer waren haalden ze hem uit bad, en droogde hem af waarna ze hem in bed lagen.
Zijn moeder liep weer gelijk terug naar beneden en belde de huisarts op.
Die kwam meteen en liet direct een ambulance komen, nog de zelfde week stierf hij, in de armen van zijn moeder zijn vader stond naast haar.
De arts zei, ‘hij heeft zich gewoon sterk gehouden, hij wilde in Nederland sterven zoals het er naar uit ziet’.
Robert bleef voorlopig bij ons slapen.
Pieter kreeg van alle kanten troost, maar dat bate weinig.
Hij was ontroostbaar, pas toen ik hem vertelde wat Willem in de badkamer had verteld tegen mij over de laatste nacht met hun beiden, glimlachte hij even.
Even was hij blij, dat hij zo sterk was geweest en dat uit pure liefde voor hem had gedaan.
De crematie was zwaar voor de hele familie, en voor Pieter natuurlijk.
Volgens mij heeft hij net zo gehuild als de ouders en de rest van de familie.
Ons leven ging verder, maar er was wel een kink in de kabel gekomen.
Robert besloot om toch verder te studeren, en ging op kamers wonen.
De eerste tijd bezocht ik hem nog geregeld, maar na verloop van tijd verzwakte dit.
Hij had daar zijn nieuwe vrienden, en steeds minder tijd voor mij door zijn studie.
Eerst geloofde ik hem nog, maar nadat ik hem onverwacht bezocht in zijn kamertje, en hem in flagrante aan trof met een vreemde jongen op zijn kamertje.
Toen stortte voor mij de wereld in. Ik had bij hem aangebeld en hij maakte open gelijk kwam zijn nieuw vriendje naakt uit de slaapkamer gelopen.
Dat was voor mij maar al te duidelijk, en ik zette met pijn in mijn hart er een punt achter.


DUS DE TITEL KLOPT NIET, HET MOET EIGENLIJK HEETTEN ONAANGENAAM VERRAST DOOR ROBERT.