Vakantiejob - 33

Wanneer ik mijn bed opzoek, is Dario al in dromenland. Ik bekijk boodschappen van Sébastien op mijn telefoon. Dat we elkaar pas zaterdag terug zullen zien, door de uitgestelde werken. Dat hij me mist en naar me verlangt. Ik weet niet wat ik terug moet sturen en het lijkt wel alsof de woorden van Arnold nu pas tot me doordringen: dit is niet voor altijd en na mij stort hij zich gewoon op de volgende student. Ik voel een steek in mijn hart. Maar is dat liefdesverdriet? Geenszins, denk ik. Eerder een soort afgunst. Ik lijk me in een sekssprookje te bevinden en wil niet dat het afloopt. Ik ben nu al jaloers op de studenten die na mijn komen. Of ben ik jaloers op Arnold dat hij zo vlot toegang heeft tot zoveel lekkers? Zal Sébastien Arnold vervangen?

Pas wanneer ik tot rust begin te komen, realiseer ik me dat er nog een ander geluid te horen is op de slaapzolder. Ik concentreer me even op alles wat ik hoor en stel verrast vast dat er in één van de bedden nog iemand slaapt. Natuurlijk! Noah! Die zou morgen meewerken op de klusdag, die uitgesteld werd. Wellicht werd de gang van zaken gewoon behouden en is hij hier dus twee dagen te vroeg. Ik heb deze jongen van Afrikaanse afkomst enkel op de foto gezien. Hij zag er atletisch uit, was volgens Dario niet zo bij de pinken maar wel groot geschapen en wist Arnold uiteraard te boeien. Ik keek naar uit deze kerel te ontmoeten en wil verder kijken dan het cliché.

Het was mijn beurt om vroeg op te staan, maar tot mijn verrassing is het bed van Noah al leeg wanneer ik de volgende ochtend de ogen open. Ik schiet in mijn kleren, wandel het erf over, de tuin in, betreed het terras en ga in de richting van de keuken. De ramen staan open en ik hoor een conversatie. De stem van Vlad en een stem die ik niet ken, Noah wellicht.

Ik sluip dichterbij en gluur naar binnen. Noah zit aan tafel, de rug naar me toe. Hij ziet er gigantisch uit. Vlad staat naast de tafel en toont zijn telefoon aan Noah. Het is me niet duidelijk waar ze het over hebben maar het lijkt een soort onderhandeling te zijn. Vlad toont Noah blijkbaar een foto. Net wanneer ik besluit naar binnen te stappen – ik wil Noah nu echt wel ontmoeten – staat hij recht. Vlad houdt zijn smartphone in de aanslag. Tot mijn verbazing lijkt het er op dat Noah zijn lul op tafel legt en Vlad daar een foto van neemt. Ik kijk uit op de rug van Noah maar kan niets anders bedenken dan dat hij zich ontbloot voor een foto. Daarna gaat hij weer zitten en neemt een slok van zijn thee. Ik weet heel even niet wat dit moet voorstellen.

Ik draai me snel om en begeef me eerst naar de stal. De schapen worden vrijgelaten. Ze mekkeren blij. Ik vraag me af of Vlad Noah misschien ook ‘verkoopt’. Zijn pik is daarbij wellicht een troef? Een foto om klanten te lokken? Het is trouwens donderdag vandaag. Zou Besim zich laten zien? Na mijn klusje waag ik me opnieuw richting keuken, maar Noah komt net naar buiten. Hij is enorm groot, beslist meer dan 1m90. Niet opvallend knap van gezicht, maar imposant gebouwd. Kloeke schouders, brede armen, veel gespierder dan op de foto. Hij ziet me en steekt wat gegeneerd zijn hand uit en stelt zich voor. Ik knik hem vriendelijk toe maar kan mijn ogen niet van hem afhouden. Zijn donkere huid is gaaf. Niet glimmend, maar eerder dof. Afrika is groot, ik kan er geen specifiekere afkomst op plakken. Ik ben onder de indruk. Naast zijn fysiek, imponeert hij me ook omdat hij er toch een stuk ouder uitziet. Hij heeft flink wat baardgroei. Ik bedacht dat hij wellicht 18 of zo was, zoals Dario, maar dit lijkt toch een ... échte man. Ik brabbel even zenuwachtig dat ik mijn ochtendklussen doe. Noah blijkt al een deel van mijn taken gedaan te hebben. Hij was vroeg wakker en kent de routine hier. ‘Net een praatje gemaakt met Vlad’. Ik knik, vermijd zijn blik om niet te verraden dat ik al op de hoogte ben van dat praatje. Ik werp een blik op Noah’s kruis. Hij draagt een werkbroekshort van stevig materiaal waarin weinig te onderscheiden valt, jammer genoeg. Dat zal hopelijk voor later zijn.

We zetten samen de terrasstoelen en parasols open. Eli is er ook al. ‘Ah, jullie hebben al kennisgemaakt? Kunnen jullie nog voor het ontbijt al wat hout naar de vijver dragen? Dan wordt het werk al wat gespreid.’ Half op straat ligt een grote lading houten balken en latten klaar, die helemaal naar de vijver gedragen moeten worden. Dat zal een groot deel van onze dag in beslag nemen. Ik kies er samen met Noah meteen een enorme balk uit. Het kost hem schijnbaar amper moeite. Ik maak een grapje over het verschil tussen mijn beperkte krachten en zijn spieren, maar tot een echte conversatie komen we nog niet. Noah draagt de balk vooraan en stapt meteen door naar de vijver, ik hol er haast achteraan, met moeite de balk optillend. Het is een heel eind en ik benijd Dario, die mag uitslapen.

Het geeft me wel de kans om de gestalte van Noah in me op te nemen. Zijn achterwerk oogt stevig, er steken twee ferme dijen uit zijn broek en ook zijn kuiten zijn welgevormd. Ik begin te dagdromen en hoop dat er zich tijdens zijn korte verblijf een kans zal aandienen om meer van hem te zien te krijgen. Ik ben uiteraard nieuwsgierige naar zijn bruine pik. We laten de balk neerploffen bij de funderingen die de voorbije dagen gegraven werden. Ik hijg even maar Noah is alweer richting boerderij aan het stappen, klaar voor een volgende balk.

Ik merk dat er acht van deze zware balken zijn. Die hoeven we niet allemaal meteen te verplaatsen, toch? Ik stel voor met een kleinere lading te beginnen, die dichter bij de straatkant staan en dus verkeer kunnen hinderen. Noah knikt, het is hem allemaal om het even. Om half tien hebben we zes keer heen en weer gewandeld met hout en vind ik dat het tijd is voor het ontbijt. Dario zal stilaan opstaan en dan kunnen we met zijn drieën aan de slag. Gewoonlijk neem ik nu wel eerst mijn douche, maar aangezien de rest van de dag zwoegen en zweten belooft, heeft dat misschien weinig zin. Ik durf veronderstellen dat Noah ook geen douche nam want ik zou deze ochtend zeker wakker geworden zijn door het stromend water. Ik begin te fantaseren dat we vanavond allemaal naakt in de vijver springen of zo. Maar Dario overtuig je niet zo makkelijk van naakt gaan als er geen soort van inspectie of controle mee gemoeid is en Noah lijkt nogal een serieus type, geen fratsenmaker.

Na het ontbijt wordt er verder met hout gesleurd. Dario is ook van de partij. Ik droom regelmatig weg tijdens het werk, ik bevind me nu tussen vanille en chocolade en zou maar al te graag beide smaken proeven. Ik denk aan de foto die Vlad nam en die ik maar al te graag zou zien. De hele voormiddag door staar ik gefascineerd naar dat albasten lichaam, de souplesse waarmee deze bomige jongen zich beweegt. Hij kan vast grandioos dansen. Hij staat ook geen moment stil, alsof er eeuwig energie door zijn lijf gaat en er altijd muziek in zijn hoofd zit. Ik kan mijn ogen niet van hem af houden.

Tegen enen blazen we uit aan tafel. Dario krijgt telefoon van zijn vriendin en verdwijnt even uit het zicht. Noah drinkt van zijn cola, kijkt me aan en vraagt dan rustig: ‘Jij bent door Arnold opgeleid zeker?’ Ik verslik me haast en wordt bloedrood. Is dit een verwijt of een vaststelling? Een grap of een spottende opmerking? ‘Ik heb hier al eerder gewerkt hé, op deze séks - boerderij. Ik weet wat ze hier doen met jongens als jou.’ Ik durf hem niet aankijken en vraag me nog steeds af hoe ik dit moet interpreteren. Ik denk terug aan hoe Dario het beschreef: beseffen wat hier aan de hand is, daar bedenkingen bij maken, maar finaal toch gewoon jaar na jaar terugkomen. Als Noah hier vandaag terug staat, moet de ervaring hier hem wel bevallen zijn. En het valt absoluut niet te geloven dat hij nergens wat mee te maken heeft gehad. Arnold moet wel iéts geprobeerd hebben. Hoe goddelijk en stoer ook, van deze kerel hoef ik dus niets te pikken want hij is lang geen pater, vermoed ik. Ik kijk hem recht in de donkere, harde ogen. Hij kijkt terug. ‘Een beetje geduld, je zal alles te zien krijgen wat je wil.’ Ik blijf hem aanstaren maar binnen in me gaat mijn hart te keer. Belooft hij me geile taferelen? Is dit toch een dreiging? Dan lacht hij, zijn grote witte tanden doorbreken de spanning. ‘Ik ben naturist. Ik verberg niks.’ Dan laat hij me achter met een knoop in mijn maag en een paal in mijn broek.

Na het middageten, wenkt Vlad me. Hij stopt me wat geld toe, verdiend door mijn zuigwerk. ‘Vandaag komt er niemand maar Besim heeft toch betaald,’ meldt Vlad. Hij ziet mijn vragende blik. ‘Besim heeft jou gereserveerd… Hij kan vandaag niet komen maar wil niet dat iemand anders van jouw diensten gebruik maakt.’ Dat verrast me natuurlijk en ik denk terug aan zijn lieve blik. Maar dit is ook een vreemde situatie. Ik ben geen prinses die door een ridder moet gered worden. Als ik wil pijpen, is dat mijn keuze.

‘Ben ik eigenlijk jouw enige … euh, personeelslid?’ vraag ik.

‘Dario is no-go, die denkt te veel in vakjes’, zegt Vlad. ‘Maar Noah valt wel te overtuigen. Hij kan het geld gebruiken en heeft een opmerkelijk talent, héhé. Maar hij is geen concurrent van je hoor, zijn klantenbestand is heel anders dan het jouwe.’
Daar wil ik meer over weten. ‘Vrouwen?’ vraag ik. Vlad lacht. ‘Ja, vrouwen, mannen, honden, … het is hem allemaal om het even! Als er maar een gat in zit en het maar wat opbrengt.’ Ik word rood. Van opwinding of van verrassing? Noah lijkt me het soort kerel die elke vrouw aan het krijsen kan brengen, maar dat hij zijn pik in om het even wat wil steken, biedt opportuniteiten. Toch vind ik Vlad een vulgaire vent.

Ik merk dat mijn geilheid begint toe te nemen. Misschien toch wat jammer dat er geen ‘klant’ is vandaag, ik had er wel zin in. Zou er hier nog iets gebeuren? Zonder Arnold lijkt de kans me klein, maar Noah heeft een belofte gedaan, denk ik.

We gaan terug aan het werk. Noah heeft zijn t-shirt uitgedaan en bezorgt me zo een reusachtige afleiding. Wat is hij mooi gebouwd! Zijn schouders en armen zijn niet uiterst gespierd, maar welgevormd. Zijn huid is prachtig egaal bruin, geen diep, glimmend bruin maar een soort grijsbruin. Hij is haarloos. Zijn tepels zijn klein. Ook zijn sterke kuiten ogen glad.

Wanneer we eindelijk aan de laatste stapel hout toe zijn, stopt een wagen met een logo voor de boerderij. Er stapt een stevige vijftiger uit met een baard. Een type als Arnold, maar dan dikker en met een air van autoriteit. Eli ontvangt de bezoeker zakelijk en wandelt met hem naar de vijver. Wanneer we met ons drieën de latten neerleggen, vangen we een deel van de conversatie op. ‘Onze schattingen geven dat niet aan, Eli,’ zegt de man strijdbaar. ‘Op dit moment lijkt het percentage filterzone nog geen 20% uit te maken. Dan kan je geen natuurlijke zuivering garanderen. Als je dit een ecologische vijver wil noemen, zal je plantenzone eerst moeten groeien voor je er een groot publiek mee kan bedienen’. Eli trekt een nors gezicht. Het tweetal wandelt verder van ons af en de conversatie wordt onhoorbaar. Dario trekt zijn wenkbrauwen op. ‘Straks zijn we dit allemaal nog voor niets aan het doen!’

‘Is de vijver niet in orde misschien?’ vraagt Noah. Dario lijkt begrepen te hebben dat er meer zuiverende planten in de vijver moeten groeien. Maar Eli wil de vijver natuurlijk nog deze zomer openen. ‘Ik duik er zo in, geen probleem!’, zegt Noah, wat ik naast de kwestie vind. De mannen staan nu aan de overzijde van de vijver naar ons te kijken. Eli lijkt verder te argumenteren terwijl de controleur bedenkelijk kijkt en ons een onderzoekende blik toewerpt. Dan komen ze weer dichterbij. De man kijkt ons aan. Ik zie zijn volle baard, zijn dikke wenkbrauwen, zijn behaarde armen.

‘Zijn jullie allemaal jobstudenten?’ Ik begrijp meteen dat het gesprek eigenlijk nergens over gaat, dat de man een excuus zoekt om ons aan te spreken. We geven hem alle drie een hand. Zijn blik gaat over ons heen terwijl we wat banaliteiten uitwisselen over het weer en het zware werk. Dan wandelen Eli en de man terug richting boerderij. De spanning lijkt gezakt te zijn. We kijken elkaar onbegrijpend aan en keren eveneens terug.

Op het terras houdt Eli ons staande. Hij kijkt een beetje bedrukt. ‘Deze man moet ons de finale goedkeuring geven maar er zijn wat twijfels… Onterecht hoor, de vijver is prima in orde! Maar het is nogal een regelneef en maakt van een mug een olifant.’ Eli zwijgt even. ‘Maar ik heb de indruk gekregen dat hij wel te overtuigen valt… op de slaapzolder.’ Dario en ik kijken geschrokken naar elkaar. Noah reageert amper. Misschien heeft hij al lang door wat er gaat gebeuren, of net helemaal niet?

‘Hij wacht boven… Ik zou… Kunnen jullie, kan iemand… ‘ Hij pauzeert. ‘Ga naar boven en jullie kunnen op een extraatje rekenen,’ klinkt het dan kort. Als gewoonlijk hoeven we van Eli geen expliciete opdracht te verwachten.