Geef hem de ruimte, en help hem om z’n vraag aan jou te stellen, de rest komt dan vanzelf, schat ik zo in”. En met deze wat cryptische beschrijving kon Marc het doen.

[/b] Het blijft verrassend 11/]
Best wel een beetje nieuwsgierig draaide Marc de andere dag zijn wagen het erf bij UBI op. Even leek alles uitgestorven maar toen hij zich uit z’n cabine liet zakken zag hij dat er vanuit een openstaande schuurdeur een jongeman naar hem toe kwam lopen, zoals gebruikelijk in UBI uniform, blauwe overall, zonnebril, petje. Marc liep met uitgestoken hand op hem af en toen deze aarzelend werd beantwoord met een eveneens uitgestoken hand stelde hij zich voor met: “ Marc, en jij bent Thijs, neem ik aan?” “Eh, ja, ja, heeft Arjan u gebeld?” “Ja inderdaad, en hij vertelde dat jij mij vandaag zou helpen”. “Oh en heeft hij nog meer verteld?” Ondanks de zonnebril meende Marc iets van opluchting op het eerder zo bedrukte gezicht van Thijs te zien, maar toen Marc hem heel eerlijk vertelde dat Arjan verder niets verteld had, was er van die opluchting ineens niets meer over. Maar de middag was nog lang dus er kon nog van alles gebeuren, maar eerst moest er gelost worden. En dat ging vlot. Want waar Thijs in de omgang met mensen wellicht wat verlegen was, in de omgang met het werk was hij dat zeker niet. In no-time stond alle lading op de plaats waar deze hoorde en gelukkig merkte Marc wel dat terwijl ze zo samen aan het werk waren Thijs wat meer ontspannen raakte. Maar ja er moest nog meer gebeuren dan alleen maar lossen en Marc bedacht dat waar hij anders na gedane arbeid met Arjan nog altijd een drinkpauze inlaste hij dit nu wel eens aan Thijs kon voorstellen. Die greep dat voorstel met beide handen aan en nodigde Marc uit om in zijn unit even wat te drinken. Dit was ook voor Marc een nieuwe ervaring want hij had tussen de bomen wel gezien dat daar een soort woonunits stonden, hij was er nog nooit in geweest. Samen met Thijs liep hij een stuk de boomgaard in en bij het tweede blok van vier portacabines viste Thijs een sleutel uit z’n zak een opende een deur. Binnen bleek het toch verrassend ruim en doelmatig ingericht. Met een woonkamer met keukenhoek, slaapkamer, badkamer en berghok. Thijs deed z’n pet en zonnebril af en schonk voor beiden een groot glas cola in waarmee ze zich ieder in een hoek van de comfortabele bank nestelden. Het viel Marc op dat er zich in de hoek van de woonkamer nog een deur bevond. Het leek een soort achterdeur, maar deze portacabine stond niet vrij maar vormde met drie anderen een unit. Marc vroeg aan Thijs of dit soms een blinde deur was maar dat bleek niet het geval. Het was een deur naar de naastgelegen wooncabine die vanuit beide kanten op slot gedraaid kon worden. Als de bewoner er geen behoefte aan had kon hij deze gewoon op slot draaien en kwam er niemand zijn woning in. Maar wanneer hij en de buurman er geen bezwaar tegen hadden, dan konden ze gemakkelijk bij elkaar binnen lopen. “In de slaapkamer zit ook zo’n deur dus ik kan bij mijn twee buren zo binnendoorlopen. Ik vind dat wel fijn maar de jongen achter de slaapkamer is hier pas en heeft zijn deur nog op slot, maar deze hier is open en wordt regelmatig gebruikt. Meestal kookt er één voor twee personen. Dat is gemakkelijker, voordeliger en gezelliger”. En van het een kwam het ander, Thijs praatte honderduit over het leven en vooral het werken op UBI, hoe fijn dat was, en zelfs toen Marc fijntjes informeerden of hij met z’n buurman alleen maar samen deed eten, bekende Thijs dat ze meestal op bed van het toetje genoten….. Ja er bleek een tijd lang voldoende gesprekstof. Maar toen viel er toch een stilte en Marc merkte dat Thijs weer steeds verlegener en stiller werd, het hoofd dat een tijdje fier recht op de schouders had gestaan zakte daar van lieverlede weer tussen met de ogen naar de grond gericht. Marc kreeg echt met Thijs van doen en vreesde dat het echte doel van zijn bezoek niet gehaald zou worden. Hij besloot het over een ander boeg te gooien en vertelde Thijs dat hij het gevoel had dat er Thijs met een probleem zat dat hij niet durfde uitspreken. In dat geval moest Thijs beseffen dat Marc precies wist wat UBI was, wie daar woonden en werkten en dat alles dat hij hoorde en zag bij hem volkomen veilig en vertrouwd was. Even keek Thijs, Marc recht in de ogen, keek toen weer naar de grond, maar begon wel te praten. Weet je Marc, de meest jongens de hier wonen hebben een boerenachtergrond. Voor hen is er niets mooiers dan werken in de natuur, zoals hier op de boerderij en in een boomgaard. Maar mijn achtergrond is heel anders en hoe blij en dankbaar ik ben met de kans en de mogelijkheden die ik hier krijg, als ik er aan denk op deze wijze de rest van mijn leven te moeten slijten voel ik me heel ongelukkig. Ik heb dit met Arjan besproken en die zegt dat hij mij kan begrijpen, dat hij me wil steunen en helpen, maar alleen wanneer ik zelf actie onderneem en stappen zet. Hij vindt dat ik nu maar eens een keer zelf het initiatief moet nemen en niet moet doen wat anderen bedacht hebben. En ja ik ben het daar wel een beetje mee eens maar het is zo verdomd moeilijk. Even keek hij op en Marc zag een dikke traan in beide ogen. Oh wat had hij dit brokkie wanhoop graag in z’n armen gesloten, maar hij besefte dat dit nu geen goed idee was. Rustig afwachten en laten komen wat er komt. “Weet je Marc, telkens wanneer jij hier met je truck van het erf af rijdt dan denk ik; Oh wat zou ik graag met hem mee gaan de wijde wereld in”. “En waarom zou dat niet kunnen? “ vroeg Marc. “Omdat ik niet zeker weet of ik er echt wel geschikt voor ben en ik absoluut niet wil mislukken”. “En dan blijf je maar liever hier veilig op je krent zitten?’ “Ja misschien wel”zei Thijs meer tegen zichzelf als tegen Marc. “ En je hebt nooit eens nagedacht over een plan hoe je er achter zou kunnen komen of er een truckchauffeur in jou huist?” Als door een wesp gestoken veerde Thijs overeind en keek Marc aan met een stel ogen zoals deze Thijs nog niet eerder had zien kijken. “Natuurlijk wel! Wat dacht je!”. “Nou”zei Marc, “als je me nou eens vertelt wat je gedachten zijn, dan kunnen we toch samen kijken of het uitvoerbaar is? Wat had je bedacht?” “Nou ik dacht.. ik dacht, als ik nou eens een week met jou mee mocht, zodat ik wat meer inzicht krijg in het werk, ik dacht dat ik dan misschien wel zou weten of het wat voor mij is”. “Nou en waarom zou dat niet kunnen? “ vroeg Marc oprecht verbaasd dat het hele probleem in een handomdraai opgelost zou kunnen worden. “Jongen we spreken zo af…” nog juist op tijd bedacht Marc dat Thijs niet geholpen was met een pasklare oplossing. Thijs moest dit zelf regelen. Het enige dat Marc moest doen was toezeggen dat Thijs een week of mogelijk nog wat langer met hem mee op pad mocht, maar alles er omheen moest hij zelf regelen. En het met die boodschap moest Thijs het doen. Maar voor dit moment was dat al heel veel meer dan waarop Thijs gehoopt had. En het vooruitzicht dat zijn grote wens in vervulling zou kunnen gaan leek hem ineens vleugels te geven. “Ik ga vanavond nog met Arjan praten, en mag ik je 06 dat ik je kan bellen, want dan kan het misschien maandag al, en.. Oh misschien ben ik wat te enthousiast maar vind je het goed dat we elkaar spreken als ik er met Arjan uit ben”. “Natuurlijk, en wat mij betreft kom je maandag al, maar geef me nu eerst nog maar eens een cola want ik sta droog!” “O sorry, ja, stom van me dat ik daar niet op gelet heb”. “Thijs wanneer je bij mij komt moet je er rekening mee houden dat dit geen vakantie tripje is. En ik ben geen slappe leermeester, dus je zult regelmatig te horen krijgen wat me niet aanstaat. En daar begin ik nu mee al mee. Stop met dat eeuwige ge-SORRY. Wanneer je iets echt verkloot is het goed dat je dat erkent en sorry zegt of excuus aanbiedt. Maar verder ben je een bijna volwassen vent die dingen op zijn eigen manier doet en daar hoef jij je voor niemand voor te verontschuldigen. Begrijp je dat?”. “Ja dat wel, en ik zal het proberen, maar sorry als ik me toch nog een keer vergis”. “En weer dat sorry, terwijl ik om cola gevraagd heb!”. Toch ietwat beschaamd liep Thijs naar de koelkast, pakte de fles en schonk de beide glazen nog een keer vol. Maar met het vooruitzicht dat hij een kans kreeg om letterlijk zijn horizon te verbreden, was het toch wel een andere Thijs die vervolgens weer op de bank neer streek. Ja en Marc zou Marc niet zijn wanneer hij geen oog zou hebben voor het feit dat er hier een jonge frisse gozer rond hem huppelde, die waarschijnlijk ook een voorkeur had voor paaldieren, want waarom woonde hij anders bij UBI?
Maar het verantwoordelijkheidsgevoel van Marc was groot genoeg om te weten dat de verhouding tussen hem en Thijs absoluut zuiver moest blijven en dat daarbinnen dus, zeker voorlopig, geen ruimte was voor geflikflooi. Nadat Marc een flinke teug cola naar binnen had gewerkt vroeg hij Thijs op de man of ook hij van mening was dat ze hoe dan ook nooit verder zouden gaan dan een strikt collegiale houding. Thijs was het daar wel mee eens en hij vertelde dat dit op UBI ook het uitgangspunt was. Wie in overall loopt mag er op rekenen dat hij niet wordt lastig gevallen, ook al zouden beiden dat zeker in sommige gevallen, best graag willen. ”En” vroeg Marc, “daar houdt iedereen zich strikt aan?” Met een rode blos op de wangen moest Thijs bekennen dat dit niet altijd lukte, maar daar wordt niet over gepraat, van “niet lullen maar poetsen “ maken we dan “ nu even de lullen poetsen. “Maar” ging Thijs verder, “ik vind het fijn dat je hier zo duidelijk over bent want om je de waarheid te zeggen, ik zou je wel willen zoenen dat ik mee mag en.. jij hebt geen overall aan dus…” “Dus wat?” vroeg Marc onnozel. “Als je straks weggaat krijg je van mij een dikke knuffel, of je het leuk vindt of niet!”. Waarop Marc zijn glas in één teug leegdronk en opstond met de woorden, “Hoogste tijd om te vertrekken” Dit was voor Thijs het signaal om hetzelfde te doen en vervolgens Marc in een stevige hug vast te pakken. Gevolgd door twee stevige zoenen op z’n wang.
Samen liepen ze naar buiten waarbij Marc, Thijs een kaartje gaf met zijn 06 en adresgegevens er op . Terwijl ze langs de wagen op liepen viel het Marc op dat Thijs en passant even een borgpen die niet helemaal goed zat in orde maakte. “Kijk” zei Marc “daarmee bewijs je nu dat je uit het goede chauffeurshout gesneden bent. Altijd kijken, en zo nodig, direct handelen”met een stevige handdruk, ze stonden immers midden op het erf, namen ze afscheid, waarbij Thijs beloofde zo gauw mogelijk te bellen.
Toen Luc thuiskwam, om aan een vrij weekend te beginnen, was Marc al een tijdje thuis. Het avondprakkie was inmiddels zover dat hij alleen nog maar gaar hoefde te worden dus vroeg hij Luc gelijk om even aan te schuiven en bij te praten. En lurkend aan een pilsje, vertelde Marc van zijn kennismaking met Thijs. Marc schatte in dat dit zou betekenen dat ze minstens een week maar mogelijk nog iets langer, op de weekdagen een logé zouden krijgen. En is het een lekker ding? ” vroeg Luc met een grijns. “Meer dan dat, maar je snapt natuurlijk wel dat wij het ons niet kunnen permitteren om verder te gaan dan het bieden van een gezellig logeeradres en voor mij komt daar nog bij dat ik hem een zo realistisch beeld van het werk van een truckchauffeur moet bijbrengen”. “En waar denk je dan te beginnen?”vroeg Luc onnozel.”Zeker met een stop op een P-plaats om te laten zien hoe spannend het werk is?”. “Hoor ik hier een jaloers ventje dat het niet kan verkroppen dat z’n mannetje af en toe een verzetje heeft? Maar nu even serieus, ik verwacht dat Thijs vanavond nog zal bellen en mag ik hem dan aanbieden om zijn stagedagen vanuit hier te vertrekken? ” Ja hoor en dan zal ik wel zorgen dat deze iedere dag afgepeigerde kerel, voldoende energie op kan doen om er de volgende dag weer tegenaan te kunnen.” “Pas jij maar op, maar nu gaan we eerst maar eens energie halen uit de exquise maaltijd die ik ook voor dit jaloerse nest heb bereid”.