Jesse - 9

Nieuwe week, nieuw deel. Op naar Oostenrijk, een nieuw hoofdstuk voor Jesse. Ben benieuwd wat jij ervan vindt!

Donderdagochtend, zojuist heb ik stevig ontbeten en ben nu vol blije zin mijn Volvo aan het inladen. Mijn vader helpt me met de spullen te sjouwen. Man o man, ik kan gewoon niet omschrijven hoeveel zin ik heb om aan mijn avontuur in Oostenrijk te beginnen! Toen ik gisteravond thuis kwam nadat ik bij Rick ben geweest was ik bang niet snel in slaap te vallen. Maar ik viel heel snel als een blok in slaap en werd vanochtend door mijn wekker gewekt. Mijn telefoon piept bijna onafgebroken. Al mijn vrienden wensen me een fijne reis en succes in Oostenrijk!

Wanneer eindelijk de laatste spullen in de auto zitten loop ik met beide ouders nog even naar binnen. Nog één bakkie koffie en dan ga ik weg! Hoewel mijn ouders ook opgewekt zijn zie ik de bezorgde blik in mijn moeders ogen. Haar jongste welp gaat voor vier maanden naar het buitenland! Nog even beantwoord ik wat appjes waaronder Sander, Dana maar ook Rick! Zijn appje is behoorlijk neutraal. “Goede reis en veel plezier daar!”
Ik app terug. “Dank je Rick, jammer dat ik je nu pas echt beter ben gaan leren kennen. Ik zal je missen en zeer zeker aan je denken!” Nou, daar is geen woord aan gelogen. Nadat ik vannacht over hem heb gedroomd krijg ik hem ook deze ochtend niet uit mijn hoofd.

Om 9.00 precies stap ik in mijn auto, doe mijn gordel om en zet de motor aan. Mijn ouders staan arm in arm te kijken hoe ik begin te rijden. In mijn achteruitkijkspiegel zie ik hoe mijn moeder met haar vrije hand in haar ogen wrijft en mijn vader steekt zijn vrije hand op. Ik toeter twee keer kort en rij het terrein af.
Met een grijns van oor tot oor zet ik de muziek aan terwijl ik richting de snelweg rij. Op het moment dat ik de snelweg oprij zie ik in mijn spiegel de grijze Ford Focus. Ik schrik mij lam, want dat is de stalker! Direct druk ik het gaspedaal diep in en mijn auto komt tot leven. Met een bulderende motor verhoog ik binnen een mum van tijd mijn snelheid naar 150. Hoewel je hier eigenlijk 130 mag. Met een lichte angst hou ik mijn spiegels in de gaten. Om niet in paniek te raken bedenk ik een plan. Ik verlaag mijn snelheid naar de toegestane maximum. Hij zal me heus niet tot Oostenrijk gaan volgen, maar tegelijkertijd hoeft hij ook niet te weten welke kant ik opga.
Mijn stalker komt dichterbij en voor me zie ik een rij met vrachtwagens. Terwijl ik samen met de andere weggebruikers de vrachtwagens begin in te halen zie ik dat er over 1200 meter een benzinestation is. Mijn stalker zit twee auto’s achter me. Ik rem iets af en stuur mezelf tussen twee vrachtwagens in. Direct word ik ingehaald en dan rijdt de stalker plots naast me. Hij zet zijn knipperlicht aan dat hij naar dezelfde baan als ik wil dus ik rem af. Dit is natuurlijk niet zijn bedoeling want hij wil achter met rijden. De bestuurder achter hem toetert geërgerd. Zonder opzij te kijken blijf ik naast hem rijden, op het moment dat hij gas bij geeft geef ik ook gas bij en verklein het gat voor me. Dan komt de afrit en zo laat mogelijk stuur ik naar rechts, rem hard af en rij de afrit af.
YES, hij heeft de afrit gemist! Direct rij ik naar de parkeerplaats en parkeer de auto. Ik stap uit en mijn hart bonkt in mijn keel.

Ik moet tot rust komen voordat ik mijn reis vervolg. Dus ik besluit even te lopen en loop naar het pompstation. Daar haal ik wat te snacken voor onderweg. Zodra ik wil afrekenen zie ik alle sigaretten. Zonder te twijfelen vraag ik om een Marlboro Mix en een aansteker. Nadat ik heb afgerekend loop ik naar buiten. Op de parkeerplaats steek ik een sigaret op en pak mijn telefoon. Ik zoek Rick in mijn contacten en bel hem. Hoewel de telefoon over blijft gaan neemt Rick niet op. Op het moment dat ik zijn voice mail hoor hang ik op. Bij mijn auto aangekomen gooi ik asociaal mijn peuk op de grond, stap in en app Rick. “Ik belde, maar laat maar. Ik bel je later.”
Ik start mijn auto opnieuw, zet rustige muziek op en vervolg mijn weg…

…

Eind Januari

Het is zaterdagmiddag, drie uur en ik zit in een warme dikke trui op het balkon van mijn ouders hun Oostenrijkse appartement te roken. Het sneeuwt, sterker nog, het sneeuwt al de hele week. Sommige pistes zijn afgesloten omdat ze deze gewoon niet geprepareerd krijgen. Vanochtend was de enige ochtend van de week dat het niet sneeuwde. Aangezien zaterdag een “wisseldag” is en er zo goed als geen skilessen worden gegeven ben ik gaan skiën met een collega skileraar, Hans. We hebben heerlijk geskied, vele pistes afgeraast maar eind van de ochtend ging het weer sneeuwen. Omdat ik toch ook huishoudelijke taken moet uitvoeren heb ik het skiën voor gezien gehouden en ben boodschappen gaan doen. Daarna ben ik hier alles gaan opruimen en schoonmaken maar nu heb ik er geen zin meer in. Ik verveel me en mis thuis. Ik mis het korfballen. mijn vrienden en Rick in het bijzonder.
Begrijp me niet verkeerd, het leven van een skileraar is geweldig. Sinds de dag dat ik hier aankwam was het al geweldig. De opleiding van skileraar had ik redelijk makkelijk gehaald. Contact met de andere cursisten heb ik overigens niet meer. Sommige zijn niet geslaagd en de andere geslaagden werken bij andere skischolen. Soms zie ik ze nog wel is op de piste lesgeven of aan het eind van de dag bij de après-ski maar de “klik” is er gewoon niet.
De collega’s van mijn skischool vingen me op als een familielid. Met hun heb ik het echt geweldig naar me zin en aan het einde van elke skidag zijn er altijd wel een aantal waarmee we nog één of meerdere biertjes drinken.

Verveelt druk ik mijn peuk uit en sta op. Netflix?, of zal ik me wagen naar de après-ski? Op het moment dat ik het appartement in wil lopen rijdt er een auto de parkeerplaats op. Ik kijk er nieuwsgierig naar en zie dat het een Nederlands nummerbord heeft. Waarom ik blijf staan weet ik niet maar ik kijk nog even en zie de auto parkeren. Drie deuren gaan open en drie jongens stappen uit. Ze rekken zich uit, duidelijk te zien dat ze een lange reis achter de boeg hebben. Ze lachen en praten met elkaar en kijken ondertussen nieuwsgierig rond. Ik kan niet horen wat ze zeggen maar twee van de jongens hebben in ieder geval de grootste lol. Hoe oud zouden ze zijn? Tussen de 20 en 25 ofzo? Ach, wat maakt het ook uit. Ik open de deur en stap naar binnen. Ik sluit mijn tablet aan op de tv en start Netflix op. Ondertussen pak ik mijn telefoon en kijk naar de appjes van mijn stalker. Hij heeft weer een nieuw nummer en na overleg met Rick heb ik besloten hem niet weer te blokkeren. Ik moet bewijs verzamelen... Hij is er inmiddels achter, via een collega van mijn werk, dat ik in Oostenrijk zit. Sindsdien is hij stiller maar hij heeft me nadrukkelijk verzekerd dat wanneer ik terug ben we gaan afspreken…
Rick had een plan, een vriend van zijn broer is agent. Hij gaat vragen of hij via het nummerbord erachter kan komen wie de eigenaar van die Ford Focus is. Komen we zo achter zijn identiteit?

Ik check snel het weerbericht en zie dat het vanaf morgen niet meer zou moeten sneeuwen, verderop in de week klaart het nog verder op en gaat zelfs de zon weer schijnen. Ach, niet teveel van verwachten, het kan zo weer zijn veranderd. Ik denk terug aan de afgelopen maanden. Nadat ik mijn stalker had afgeschud kwam ik donderdag avond hier in Oostenrijk aan. Die vrijdag stond ik op de ski’s en heb het hele weekend kunnen skiën. Die maandag begon mijn opleiding welke ik zoals ik net al zei had gehaald. Na de opleiding kon ik direct aan de slag al moest ik eerst nog mee met een ervaren skileraar. Al snel kreeg ik een koppel toegewezen waarmee ik de grootste lol had beleefd. Ze waren laaiend enthousiast over me geweest en hadden dit ook gemeld aan mijn werkgever, dhr. Hofer. In de weken erna heb ik een behoorlijke variatie aan klasjes gehad. Sommige hadden vier dagen les, anderen één of twee dagen en dan ook nog eens in alle leeftijden. Van tieners tot bejaarden. Afgelopen week had ik twee dames van rond de 40. Pff, wat waren die vermoeiend. Ja, het weer zat dan wel niet mee maar het enige wat ze konden was klagen. Koud, slecht zicht, bobbels et cetera. Zij waren de eerste waarbij ik oprecht blij was dat ik afscheid van ze kon nemen. Dhr. Hofer gaf aan dat ik morgen een privé les kon geven aan een meneer die zijn techniek wilde opfrissen. Maandag ben ik ook ingedeeld al weet ik nog niet wat ik kan verwachten.

Mijn zoektocht naar mijn geaardheid is nog in volle gang al weet ik het misschien wel. Ik blijf namelijk maar denken aan Rick en aan de seks die ik met hem heb gehad. We appen ook met grote regelmaat al gaat het niet over het homo zijn en/of de seks die we hebben gehad. Als skileraar sta je erom bekend om makkelijk te kunnen scoren en hoewel ik hier nog geen jongen heb “gescoord” heb ik dat wel gedaan met twee hele mooie meiden. Maar ook al waren ze nog zo mooi, de seks was vreselijk. Misschien wel een combinatie van alcohol en verwachtingen maar, pff, het viel gewoon tegen. Die ene meid, Jolanthe heette ze volgens mij, ging mij pijpen maar was vergeten om haar tanden terug te trekken. Jezus, wat deed dat een pijn.
Ik check mijn telefoon en heb een bericht van Sander. Ze hebben zo een wedstrijd, de afgelopen wedstrijden zijn stroef verlopen. Vaker verloren dan gewonnen maar het lag zeker niet aan Rick verzekerde Sander me. Die deed het fantastisch! Zucht, ik mis ze. Nog even wens ik ze veel succes en leg mijn telefoon weer weg.

Onderweg naar het toilet om mijn blaas te legen hoor ik opeens een hoop kabaal op de gang. Nieuwsgierig als ik ben loop ik eerst naar de deur en doe deze open. Op de gang zie ik twee van de drie jongens lachend hun koffers naar het appartement tegenover de mijne naar binnen sjouwen. Zo, die zijn best knap denk ik bij mezelf. Ze zien mij niet maar dan zie ik in mijn ooghoek de derde jongen de trap oplopen. Ik draai mijn blik en ik zie de jongen een koffer de trap op sjouwen. Hij kijkt omhoog en ziet me kijken en direct heeft hij mijn blik gevangen. Hij is knap! Zwart piekend haar en die ogen!, donkerbruin, bijna tegen het zwarte aan. Brede kaaklijn en mooie lippen. Door de inspanning druppelt er een zweetdruppel langs zijn slaap naar beneden. ‘Guten Tag’ zegt de jongen terwijl ik hem aanstaar. Ik schrik uit mijn gedachtes en zeg: ‘Hoi, goedemiddag.’ Ik stap op hem af en reik mijn hand naar de koffer. ‘Hup nodig?’
‘Graag.’ antwoord hij terug. ‘Je bent een Nederlander?’ vraagt hij behoorlijk overbodig. Ik knik terwijl ik zijn koffer aanpak, de laatste treden optil en hem voor zijn appartement zet. Dan draai ik me naar hem toe en steek mijn hand uit. ‘Ik ben Jesse, ik woon hier.’ Zeg ik terwijl ik met mijn hoofd naar mijn deur knik. ‘Ik ben Ralph.’
“Ralph” denk ik bij mezelf, leuke naam.
‘Ben je alleen hier?’ vraagt hij geïnteresseerd.
‘Ja, ik woon de winter hier, ben skileraar.’
Hij krijgt een verbaasde blik op zijn gezicht en wil wat zeggen maar op dat moment komt één van zijn vrienden weer tevoorschijn. ‘Ralph, hou op met flirten, kom, de auto is nog lang niet leeg.'
Ralph begint te blozen, excuseert zich snel en loopt met zijn koffer het appartement in. Zijn vriend gunt me verder geen aandacht en loopt naar beneden.
Inmiddels staat mijn blaas nu echt op klappen, snel ga ik naar binnen en naar het toilet. Zodra ik klaar ben loop ik naar het balkon en steek weer een sigaret op.
Ik inhaleer diep, “Ralph” denk ik bij mezelf en dan betrap ik mezelf op het feit dat ik via mijn broekzak aan mijn lul zit.

…

Zondagmiddag, het is inmiddels vijf uur en ik zit in de bus terug naar het appartement. Ik ben chagrijnig, al de hele dag. Vanochtend ging mijn wekker maar ik had geen zin om op te staan. Ik had de wekker naar een half uur later gezet maar kon de slaap niet meer vatten. Normaal zorg ik ervoor dat zodra de liften gaan draaien ik er al in zit. Skileraar zijn heeft wat dat betreft zo zijn privileges. Want voordat de liften opengaan voor iedereen met een pas wordt er proef gedraaid. Als skileraar mag je dan alvast omhoog. Maar goed, vanochtend dus niet, vlak voordat ik les moest geven kwam ik aan. Snel had ik mijn spullen gepakt en ging klaar staan op het verzamelpunt. De collega die de planning doet had me met een grijns succes gewenst. Dat beloofde dus al weinig goeds. Toen ik de man ontmoette die privé les van me ging krijgen zag werd mijn humeur zelfs nog slechter. Een dikke gezette Duitser van in de vijftig. Op het moment dat ik me voorstelde aan hem keek hij neerbuigend naar me. Eerlijk gezegt moet ik toegeven dat toen we eenmaal op de piste stonden het allemaal wel meeviel. Hij kon aardig uit de voeten. Hoewel ik tips aan hem gaf leek het wel alsof hij me compleet negeerde. Om half elf stond die dikke Duitser erop dat we koffie gingen drinken, het was volgens hem de hoogste tijd om op te warmen. Hoewel ik op zich blij was dat we konden gaan opwarmen omdat er een harde ijskoude gure wind stond had ik eigenlijk geen zin om met die vent in een gesprek te raken.

Van elf tot twaalf hadden we weer geskied en toen was het lunchtijd, waarbij ik apart van hem ben gaan zitten. Normaliter bij een één op één les eet ik samen met de cursist maar daar had ik nu geen zin in. Toen het na de lunch ook weer licht begon te sneeuwen wilde de man al snel stoppen. Half drie waren we beneden en ik nam afscheid, na snel mijn skischoenen te hebben verruild voor mijn gewone schoenen ging ik in mijn uppie naar de après-ski voor een warme chocomel om op te warmen. De eigenaar wie ik inmiddels wel ken had me lachend een biertje voorgeschoteld in plaats van een chocomel. Onder het mom van: “Daar vrolijk je wel van op” Het bleef niet bij dat ene biertje want de eigenaar ging een beetje, tussen het bedienen door, met me praten. Hij bedoelde het goed maar ik had er echt geen zin in. Na mijn tweede biertje stond ik op om te gaan, weer wenkte de eigenaar mij, hij wilde me iets vragen. Terwijl ik een derde biertje kreeg vroeg hij of ik nog iemand wist die bij hem kon gaan werken want hij zocht nog een barman of barmeid want de vorige had geld gejat en nu kwam hij dus iemand tekort. Ik had mijn hoofd geschud, waarom vroeg hij dat in godsnaam aan mij, wie zou ik nou moeten kennen die hier wil gaan werken? Op het moment dat hij iemand bediende heb ik snel het laatste bier opgedronken en ben uit zijn zicht gevlucht. Nu zit ik, nog altijd koud, verkleumd en chagrijnig in de bus. Sinds mijn verblijf in Oostenrijk is er nog geen ander moment geweest dat ik zo erg verlangde naar huis!

Ik stap uit de bus, en loop rustig naar het appartementsgebouw, vanuit mijn zak haal ik mijn telefoon tevoorschijn. Ik heb meerdere appjes van Sander. Hij heeft zelfs een videootje gestuurd. Snel scrol ik naar boven en begin te lezen.
“Ha Jesse, we hebben gisteren heerlijk onverdiend gewonnen haha!
Maar wat erna gebeurde is helemaal geweldig!
Je weet toch dat Rick nooit doucht!
Nou vandaag wel, check dit filmpje!”
Voor het eerst vandaag verschijnt er een glimlach op mijn gezicht en terwijl ik het appartementsgebouw inloop open ik het filmpje. Het is opgenomen in de kleedkamer, ik zie Sander en Chris met ontbloot bovenlijf stoeien met Rick die zijn gehele wedstrijdtenue nog aanheeft. Ze proberen hem naar de douches te krijgen terwijl ze alle drie hard aan het lachen zijn. Het duurt even maar uiteindelijk krijgen ze Rick eindelijk onder de gezamenlijke douches. Wanneer het water over Rick heen stroomt stopt hij lachend met zijn verweer en wordt kletsnat. Met grote ogen kijk ik verder terwijl ik de trap oploop. Want inmiddels zijn Chris en Sander ook doorweekt en trekken rustig alles uit. Rick kijkt naar ze, twijfelt even maar kleed zich dan ook helemaal uit. Op het moment dat alle drie de jongens volledig naakt in beeld zijn stopt het filmpje.

Vlak voordat ik het filmpje nog een keer wil kijken kijk ik even de trap op en verbaasd kijk ik naar wie er boven aan de trap zit. Het is Ralph, hij zit ineen gedoken en lijkt te trillen van de kou. ‘Ralph? Wat doe jij hier?’ Verschrikt kijk Ralph op, zijn lippen zien blauw. ‘G g geen sleutel’ komt er stotterend uit. Snel loop ik naar boven en open de van mijn appartement. ‘Kom, naar binnen, opwarmen.’ Ralph protesteert zacht en blijft ondertussen zitten. Ik loop terug, pak hem bij zijn bovenarm en help hem opstaan, dan begeleid ik hem zonder wat te zeggen mijn appartement binnen. Midden in de woonkamer / keuken laat ik hem los en zet snel water op voor thee. ‘Jas uit Ralph’ zeg ik op gebiedende toon. Met trillende vingers peutert hij aan zijn rits. Met medelijden stap ik op hem af en rits zijn jas open. Tot mijn verbazing heeft hij alleen een simpel shirt met lange mouwen aan. ‘Vind je het gek dat je het koud heb’ mompel ik. Zonder wat te zeggen loop ik naar mijn slaapkamer, pak een dikke warme trui en een vliesdeken en loop terug. Eigenlijk moet hij gewoon even onder een warme douche maar ik kan moeilijk een totale vreemde gaan uitkleden en onder mijn douche zetten... Ik help Ralph met het aantrekken van mijn warme trui en wijs hem naar de keukentafel, Ralph gaat gedwee op een stoel zitten en ik sla de vliesdeken om hem heen. Inmiddels heeft het water gekookt en maak ik een grote mok warme thee voor hem. Ik schotel hem de mok voor en ga op een stoel tegenover hem zitten. Daar zitten we zwijgend, ik kijk toe hoe Ralph zich warmt aan de mok en af en toe een klein slokje neemt. ‘Waar zijn je vrienden?’ vraag ik na een paar minuten.
‘Après-ski?’ zegt hij zacht. Meer komt er niet uit maar ik blijf hem vragend aankijken, hij ziet bleek en heeft nog steeds blauwe lippen. Ik besluit hem even met rust te laten en sta op. Pak een sigaret en loop het balkon op om te roken.

Terwijl ik rook kijk ik naar binnen en zie een ineengedoken Ralph aan mijn tafel. Ik krijg medelijden met deze mooie jongen. Na mijn sigaret ga ik naar binnen, ik heb het ook koud en wil eigenlijk gaan douchen. Maar ja, er zit nog een gozer aan mijn keukentafel. Ik besluit zelf ook een warme kop thee te nemen en schenk zonder te vragen ook bij hem in. Dan ga ik weer aan de tafel zitten maar nu wat verder bij hem weg. Na een paar slokken kan ik het niet laten om wat te zeggen over zijn kledingkeuze. ‘Morgen zal het minder hard waaien maar het blijft koud. Als ik jou was zou ik morgen meer lagen aandoen.’ Het blijft stil… ‘Bijvoorbeeld, een thermoshirt, shirt en pulli en dan je jas.’ Even kijk ik onder de tafel. ‘Je hebt aan het merk te zien wel een goede skibroek gelukkig.’
Als ik weer naar hem kijk verschijnt er even een glimlach op zijn gezicht. Zijn lippen hebben bijna de normale kleur en ook zijn gezicht is minder bleek.
‘Dank je Jesse.’ Komt er opeens zacht uit.
‘Waarom bel je je vrienden niet even?’ Opnieuw verschijnt er een grijns. ‘Skitracker aan gehad en mijn telefoon had ik niet opgeladen dus die is leeg.’
Ik kan het niet helpen en begin te lachen. Iets wat verontwaardigt kijkt hij me aan. Verontschuldigend steek ik even mijn hand op en kom tot bedaren. Dan zeg ik. ‘Ja, eh, eerst ga je de piste op alsof het zomer is, dan ga je naar huis zonder sleutel en je telefoon is leeg. Beetje dom toch?’
Ralph ziet er nu eigenlijk ook wel de grap van in maar lacht wel als een boer met kiespijn.
‘Wat voor telefoon heb je? Misschien past mijn oplader wel.’
Ralph komt in beweging en tovert zijn toestel tevoorschijn en schuift hem over de tafel naar me toe. Ik kijk en knik, sta op en ga op zoek naar mijn eigen oplader.

Vijf minuten later, terwijl zijn telefoon oplaadt, komt Ralph in beweging. Mag ik even van je toilet gebruik maken?’
‘Nee’ zeg ik kort maar speels.
Even kijkt hij me verbaasd aan maar ziet dan de blik in mijn ogen en hij begint te lachen. Zijn stralende lach doet me zwijmelen. Hij loopt naar de wc en ik zet nieuwe thee. Hoe het komt weet ik niet maar zijn aanwezigheid vrolijkt me op. Onder het genot van een nieuwe mok warme thee raken we toch aan de praat. Zo verteld hij me dat hij 22 jaar is, in Hoek van Holland woont, vlakbij het strand. Dat hij werkt in een strandtent tijdens de lente- en zomermaanden en anders te vinden is in de veiling. Dat zijn vrienden, Kees en Sven eerst met hun vriendinnen op skivakantie zouden gaan maar toen het uitging tussen Kees en zijn vriendin dat die andere vriendin ook afhaakte. Om het enigszins betaalbaar te houden hebben ze hem gevraagd en hij had ja gezegt. Ze zijn hier tot en met volgende week zondag en van morgen tot donderdag gaan ze skilessen volgen.
Ook ik vertel over mezelf, als korfballer, mijn eerste jaar als skileraar en dat ik 19, bijna 20 ben. Het valt me op dat hij oprecht is geïnteresseerd al houden we beide het gesprek wel oppervlakkig. Beide laten we niet het achterste van onze tong zien.
‘Wil je nog wat drinken?’ vraag ik zodra het even stil is.
‘Ik kan geen thee meer zien’ zegt hij gekscherend.
‘Biertje dan maar?’ vraag ik lachend terug.
Hij knikt en ik zet hem een biertje voor.
‘Neem jij niks?’
‘Nou, ik wil eerst even onder de douche springen als je het niet erg vindt.’
‘Nee, natuurlijk niet. Dan zal ik die gasten is appen waar ze blijven.’

Even later stroomt het warme water over mijn lijf. Ralph staat op mijn netvlies gebrand en ik vind hem mooi en interessant. Ik heb eigenlijk wel 100 vragen die ik aan hem kan stellen. Stiekem hoop ik dat hij zijn vrienden niet weet te bereiken en dat hij voorlopig hier is, dan ben ik ten minste niet alleen. En de grote vraag, zou hij homo zijn? En als hij dat al is, wat vindt hij dan van mij? Pff, ik draai de kraan maar uit en stap uit de douchecabine en ga me afdrogen. Wat zal ik aantrekken, wat zou hij leuk vinden? Twee seconden later schud ik mijn hoofd, Jesse waar ben je mee bezig, doe normaal, trek gewoon wat aan. ten slotte is niet elke knappe jongen direct homo…
Snel trek ik een boxer, spijkerbroek en shirt met lange mouwen aan. Shirt is wel strak zodat deze strak om mijn bovenlichaam zit. Ik loop terug naar Ralph, hij zit op de bank druk op zijn toestel te tikken. Het lijkt alsof hij niet doorheeft dat ik hier sta.
Ik loop naar de koelkast en terwijl ik een biertje pak vraag ik. ‘Jij een nieuw biertje?’
Ralph schrikt op van zijn telefoon en kijkt naar me. ‘Ik heb nog, dank je.’ Antwoord hij terwijl zijn ogen even over mijn lichaam glijden.
Met mijn biertje ga ik naast hem zitten en vraag of hij ze vrienden al te pakken heeft gehad.
Even fronst hij en zegt. ‘Ze gaan eerst wat eten en komen daarna hierheen, tenzij ze nog ergens bier gaan drinken.’
‘En ze weten dat jij geen sleutel hebt?’
‘Ja, maar ik heb gezegt dat ik hier zit en toen zeiden ze dat ik het vast naar mijn zin zal hebben bij jou.’
‘Hoezo?’ vraag ik een beetje verbaasd. Ralph lijkt te schrikken van zijn eigen woorden en krijgt een schattig blosje op zijn wangen. Hij ontwijkt mijn blik en staart naar zijn telefoon. ‘Ze vragen of ik de taxi pak en met hun een hapje eet.’
‘Dat kan natuurlijk ook’ zeg ik. ‘Maar als je daar geen zin in hebt kunnen we ook hier wat eten.’ Verrast kijkt Ralph me even aan, dan zie ik zijn duimen een berichtje tikken naar zijn vrienden. Opnieuw kijkt hij naar me. ‘Ik vermoed dat ze al aardig wat ophebben dus om daar nou nuchter bij te gaan zitten…. Als ik hier met je mee kan eten, graag.’
‘Natuurlijk kan dat, heb trouwens genoeg in huis want heb vandaag behoorlijk wat boodschappen gedaan. Ik waarschuw je wel voor mijn kookkunsten.’
‘Hoezo?, ben je zo slecht in koken?’ vraagt Ralph met zijn prachtige glimlach.
‘Als ik ergens een hekel aan heb is het wel koken, meestal lunch ik uitgebreid op de piste en neem ik ’s avonds gewoon een broodje of een soepje of zo.’ Zeg ik nonchalant.
‘Ik vind het heerlijk om te kokkerellen.’
Ik schud ligt mijn hoofd, ‘Je bent gek. Maar goed, ik zal wel wat voor je maken.’

Terwijl ik een simpele pasta met tonijn, mais en (veel) pesto maak kletsen we gezellig. Ik merk aan mezelf dat ik hier aan toe was, gewoon iemand om over alles en tegelijkertijd ook niks te kunnen praten. Het niet wéér alleen hier te moeten zitten…
Wanneer ik twee borden heb opgeschept en we samen zitten te eten stelt Ralph opeens de vraag hoe het eigenlijk is om skileraar te zijn. Ik glimlach naar hem en bedenk kort of ik de korte versie of de lange versie vertel.
‘Nou, skileraar zijn is een supertoffe en gave baan. Ik geniet er echt 1000% van. Alleen alles eromheen is wel anders dan ik me had voorgesteld.’
‘Hoezo?’ vraagt Ralph oprecht geïnteresseerd.
‘Ja eh. Het is ook wel eenzaam. Ik bedoel, ik heb leuke collega’s waarmee we meestal aan het einde van de middag een biertje mee drink maar dat is het enige moment dat ik ze zie. Voor de rest heb ik natuurlijk altijd wel aanspraak met cursisten maar dat is oppervlakkig en tijdelijk. ’s Avonds ben ik altijd alleen, tenzij ik natuurlijk uit ga maar ook dan drink ik met vreemden…’
‘Lijkt me inderdaad wel moeilijk als je het zo zegt.’
Ik grijns, ‘Toch had ik dit voor geen goud willen missen.’

Na het eten, wat Ralph trouwens prima vond smaken trokken we een nieuw biertje open en gingen we roken mijn balkon. We kletsten gezellig en ik leerde meer over zijn achtergrond. De tijd vloog als het ware voorbij, eenmaal weer binnen bleek het al weer 21.00 uur te zijn en toen ik vroeg of hij nog een biertje wilde hoorden we opeens rumoer op de gang. Ralph kreeg een grijns op zijn gezicht en deelde mede dat dat typisch als zijn vrienden klonk. Hij ging even kijken en inderdaad kwamen zijn vrienden lallend het trappenhuis ingelopen. Ralph kwam weer terug en uit het niets omhelsde hij me. Zacht in mijn oor fluisterde hij: “Bedankt Jesse, bedankt dat je me hebt opgewarmd en bedankt voor het eten.”
Lachend had ik me los gemaakt en zei dat het “oké” was. Daarna ging hij naar zijn eigen appartement.

Nu zit ik weer op het balkon, weer rokend, weer alleen. Ik kijk omhoog en zie af en toe sterren vanachter de wolken tevoorschijn komen. Ik raak opnieuw verliefd op Oostenrijk. Ik pak mijn telefoon om de weersvoorspellingen opnieuw te bekijken. Morgen bewolkt, maar de kou wordt minder, verder in de week belooft er meer en meer zon te gaan komen. Na deze gezellige uurtjes met Ralph opeens weer veel meer zin…

[i]Einde deel 9, Ralph… Hoe zal dit verder gaan? Je leest het volgende week!!