Sociëteit Octavius - 1

Vakkenvullen in de supermarkt verdiende niet geweldig, maar het was wel flexibel: ik kon het met school combineren: als er een tentamen was, dan kon ik afzeggen of verschuiven. Het was in de super dat een man me vroeg “Mag ik u wat vragen” en dat viel op: normaler is dat klanten tegen je beginnen te praten, of liever gezegd te commanderen “Zeg jongen, kun je me even de xyz aanwijzen?”.

“Heb je er lol in hier te werken” vroeg de man. Ik viel even stil, want mijn eerste-orde reactie zou “Mwoa, valt wel mee“ zijn, maar wat als dit zo’n langverwachte mystery guest was die in opdracht van de super genadeloos de zwakten in het personeelsbestand zou blootleggen. Dus ik antwoorde diplomatiek “Klanten tot dienst zijn geeft me de indruk iets voor anderen te betekenen, en dat is best fijn om te ervaren als je nog op school zit” met een glimlach. Die misschien niet zo overtuigend was als ie had kunnen zijn.

Aan zijn gelaatsuitdrukking zag ik dat de man mij wel door had, maar het niet nodig vond er iets van te zeggen. “Nou, dat is mooi meegenomen om voldoening uit je werk te halen!” beantwoorde hij met een lach “Hoe lang moet, eh ik bedoel: hoe lang mag je nog werken vandaag?” Ik vertelde hem dat ik tot 15:00 uur ingeplanned stond – dat was nog ruim een uur.

“Als je na je werk zin hebt om wat te drinken, kom dan even langs” hij gaf me een visitekaartje dat hij uit z’n jaszak viste “Ik trakteer” voegde hij nogal overbodig daaraan toe.

Ik lette meer op de man dan op het kaartje dat ik al snel in mijn broekzak moest steken want ik werd door mijn oortje naar het magazijn geroepen: er was een vracht binnengekomen die ik moest helpen uitladen.

Even na drieën klokte ik uit en terwijl ik naar mijn fiets liep bekeek ik het visitekaartje. Stijlvol, zwarte achtergrond met rode opdruk en als soort van logo een rood vlinderstrikje. De tekst op het kaartje melde de naam van de zaak: “Octavius - sociëteit”. De suggestie van sjiek en stijl dus, ik was benieuwd. Na wat aarzeling won mijn nieuwsgierigheid het van mijn voorzichtigheid.

De sociëteit was op een plaats in de stad waar ik wel vaker langsfietste, maar dat daar die sociëteit zat was me nooit eerder opgevallen. Ik verankerde mijn fiets aan een lantarenpaal, en liep naar binnen. Binnen was er eerst een kleine soort lobby, ik zag bordjes die naar een garderobe wezen, en ik zag een verwijzing naar ‘zaal’ – die kant ging ik op. De zaal was helder verlicht door lampen die duidelijk niet zouden branden wanneer er gasten waren: ongezellig en vooral praktisch. Er was een aanzienlijke hoeveelheid kleine ronde tafeltjes met daaromheen stoelen en wat meer langs de wanden stonden fauteuils gerangschikt om salontafeltjes. Op de tafeltjes stond her en der een soort schemerlampjes met groen doek als lampenkap, verder was de inrichting veel donker hout en messing. Langs één wand stonden geen stoelen, en het leek er op alsof alle stoelen min of meer uitzicht boden aan die wand: ik vermoede een podium achter het gordijn dat die wand bedekte. Een wand haaks daarop werd deels in beslag genomen door een bar en daar zag ik de man die mij in de super had aangesproken. Hij was met een vrouw in gesprek en het leek alsof ze de papieren bekeken die zij vast had. “Bel anders gewoon even, ik heb ze echt horen zeggen dat ze die wijn konden leveren” hoorde ik de man zeggen toen ik de bar naderde.

“Heeej, daar ben je- de gelukkige werknemer” plaagde hij toe hij me zag. “Leuk dat je gekomen bent- wat wil je drinken?” “Mooie zaak hoor” zei ik en ik vertelde dat ik vaker langsgefietst was zonder het op te merken. “Dankje ehh – ik ben je naam al vergeten of ik heb hem nooit geweten” zei hij. “Ik heet Karel” zei ik “… en ik zou best graag een glaasje cola lusten”. “Dan schenk ik dat voor je in; Kom even hier aan deze kant van de bar dan kun je zien dat het er hier wat moderner uitziet dan in de zaal” En ik liep om de bar heen om daarna de kleine verhoging achter de bar op te stappen terwijl er voor mij een glas cola werd ingeschonken.

Ik dronk mijn glas cola en bewonderde de efficiënt ingerichte bar. Toen stelde de man, die Gerard bleek te heten, voor mij nog wat meer van zijn zaak te laten zien. Eerst liepen we naar een ruimte direct achter de bar waar een redelijk goed uitgeruste keuken was. Zo te zien werd er door de keukenbrigade al hard gewerkt aan de mis-en-place voor die avond. We liepen door een gang waarin sommige deuren open waren – die leken op een soort kleedkamers met kaptafel met spiegel erboven. Aan het eind van de gang was een klein trapje dat inderdaad naar het podium leidde zoals ik al vermoed had. Op het podium stond niets, maar aan de zijkanten van het podium stonden spullen die mij verrasten: een veelheid aan zwepen en wandelstokachtige stokken, een stellage met kettingen met handboeien aan de uiteinden en … “Oooh … is het zo’n club!” zei ik zonder dat ik er erg in had. Gerard schoot in de lach. “Hoe bedoel je?” vroeg hij “Komt het jou bekend voor?” Ondertussen voelde ik me deels opgelaten om hetgeen ik gezegd had, maar ik voelde ook een soort van nieuwsgierigheid: ik merkte dat een deel van mij hier meer van wilde weten. Mijn aandacht werd toen getrokken door een metalen constructie waar je duidelijk maar op één manier in kon: gezeten op handen en knieën zouden polsen en enkels aan het frame geboeid worden en je buik lag dan op een smal met leer bekleed plankje. Gerard zag mijn interesse en vroeg lachend ”Wil je het niet even passen?” “Neuh, voorlopig niet” zei ik en ik voelde me een beetje betrapt “ik laat graag iemand vóórgaan” kaatste ik terug. “Dat is goed” zei Gerard en hij liep even weg om door de gang te roepen “Michiel, heb je even?” Gerard kwam glimlachend teruglopen en vrijwel achter hem kwam een jongen aan die ongeveer zo oud was als ik, een jaar of 18, misschien 20. “Michiel, wil jij aan Karel laten zien hoe dit werkt? “ vroeg Gerard. “Sure” zei Michiel. Met een smile van oor tot oor liep hij naar een stoel die in een hoek van het podium stond. Daar kleedde hij zich zonder aarzeling uit. Helemaal. Daar liep ineens die jongen helemaal naakt van de ene kant van het podium waar de stoel stond, naar het frame. Michiel was rossig van hoofdhaar, maar overigens had hij nergens lichaamsbeharing. Hij was mooi geschapen: een jongenslijf, licht gespierd en mijn oog viel op zijn slappe piemel en een wat samengetrokken balzak. Meer kon ik niet zien, want hij boog zich voorover en installeerde zich op het frame. Gerard klapte de boeien dicht deed Michiel een ooglap voor zodat deze niets meer zag en zei toen mij aankijkend: “Nu gaan we doen waar jij waarschijnlijk net aan dacht. Kom maar eens hier” Hij leidde mij naar Michiel en legde mijn hand op diens kont. “Streel hem maar: teder en voorzichtig” zei Gerard. Dat deed ik en vond het echt heel erg spannend. Met mijn hand ging ik voorzichtig langs Michiels bil en ging verder over zijn been naar zijn knieholte. Toen weer omhoog, maar met mijn vingertoppen een beetje aan de binnenkant van Michiels benen: hij was zoo ontzettend zacht. Gerard stootte mij aan en knikte met zijn hoofd naar Michiels piemel: die stond keihard. Gerard deed zijn duim omhoog bij wijze van compliment. “Je hebt de juiste snaar weten te raken” zei hij. Nu ik zover was, wilde ik die pik ook aanraken natuurlijk, en heel voorzichtig raakte ik zijn balzak aan en ging voorzichtig hem nauwelijks aanrakend richting Michiels eikel. Juist voordat ik daar belande, verscheen een druppeltje voorgeil uit het pisgat. Gerard greep in door mijn hand te leiden naar de borst van Michiel, het gedeelte dat naast het met leer beklede plankje vrij lag. Ik speelde wat met Michiels tepels, nauwelijks aanrakend maar net genoeg om hem behoorlijk op te winden, zoveel was wel duidelijk: Er hing een prachtige sliert voorgeil aan zijn keiharde lul.

“Ik stel voor het hierbij te laten” zei Gerard “want Michiel heeft vandaag nog meer te doen” zei hij een beetje dubbelzinnig: als dat wat Michiel nog meer te doen had, de keuken poetsen was, dan hadden we niet zo snel hoeven ophouden lijkt me. Als daarentegen Michiels libido nog op de proef gesteld ging worden vandaag, dan was het inderdaad slim om hier te stoppen. Hoewel ik de laatste mogelijkheid het meest waarschijnlijk vond, wilde ik het gewoon weten, en zei daarom “Oh jammer, Michiel vond het niet onaangenaam dacht ik zo”. “Dat klopt” zei Gerard “maar vanavond wil hij denk ik niet met achterstand beginnen”. Mooi, dat was de opening die ik zocht: “Wat gaat Michiel vanavond nog doen dan?” vroeg ik.

“Tja, hoe zal ik het zeggen” zei Gerard “ik kan een heel verhaal op gaan hangen, maar als je het echt wil weten, kom dan vanavond rond tien uur langs: dan kun je zelf zien waar Michiel toe in staat is” Ondertussen werd Michiel verlost van zijn ooglapje en werd hij bevrijd uit zijn stalen korset en toen hij weer op zijn beide benen stond, ging zijn rechter hand geroutineerd richting zijn kruis. Hij wachte even en ik zag hoe Gerard toestemmend knikte, waarna Michiel het voorgeil dat nog als een sliert aan zijn wat verslapte lul hing met zijn wijsvinger afveegde en naar zijn mond bracht – hij likte zijn vingers daarna af. En daarbij keek naar mij terwijl zijn mondhoeken een beetje opkrulden.

“Dankje Michiel” zei Gerard “ga jij nog even helpen in de keuken?”

Michiel keek Gerard aan en zei “dat is goed, maar dit was fijner” met dezelfde glimlach als waarmee hij een kwartier geleden zijn eerste indruk maakte.

Michiel liep naar de stoel met zijn kleren om zich aan te kleden en Gerard vroeg toen “zou jij jezelf ook zo gemakkelijk blootgeven?” Die vraag overviel me, ondanks dat ik mezelf er zojuist op betrapt had dat ík in dat stalen korset opgesloten had willen zijn en dat ík zo betast had willen worden; mijn eigen lul was tegelijk met die van Michiel keihard geworden!

“Dat zou wel lukken denk ik, ook al ben ik meer een andere setting gewend: het naaktstrand – daar is iedereen bloot” zei ik.

“Ik vind het al bijzonder dat je niet meteen afwijzend reageert” zei Gerard “want dat kom ik vaker tegen”.

“Voor vanavond heb ik nog het één en ander te doen, dus ik stel voor dat we vanavond wanneer je komt kijken, nog wat verder praten. Ik zie je graag vanavond weer” zei Gerard.

Ik ging naar huis en onderweg spookten de beelden van de opgewonden Michiel door mijn hoofd. Wat ik me ook bedacht op de fiets naar huis, was dat iedereen die ik in die sociëteit gezien of gesproken had, vriendelijk en relaxed was geweest, nergens bespeurde ik stress of zorg. Het voelde goed en ik wist zeker: ik ga vanavond een kijkje nemen in die soos.