Vakantiejob - 59

Tijdens de rit overloop ik de gebeurtenissen. Ik ben iets meer dan 12 uur gevangen geweest, en ben gebruikt als een waardeloos object. Ik ben ondergespoten en beplast. Ik ben door vele mannen geneukt. Tien kerels hebben hun staaf in mijn reet geduwd, zochten genot in mijn gaatje. Er druipt nog zaad van Baba in mijn broekje. Er is geen enkele onschuld meer over, ik ben een slet. Ik ben zelf ook drie keer klaargekomen vannacht! Wat voor sommigen een ware marteling zou zijn, heb ik met enig gemak doorstaan, denk ik. Ik hoor me misschien te schamen, of geschokt te zijn. Maar ik voel me leeg. Een omhulsel zonder ziel en eigenheid. Exact dat object dat zij in me zagen.

De auto rijdt nu op een hobbelig paadje, traag. Ik voel me plots duizelig en mijn maag keert. Ik kan een braakneiging niet onderdrukken en kots een zurige brij uit over de achterbank. Mijn lichaam lijkt in twee te scheuren. Ik voel me helemaal op en wordt plots overrompeld door de gebeurtenissen. Dan begin ik ongecontroleerd te snikken.

De chauffeur vloekt en stopt. Hij trekt de deur van de wagen open. We zijn ergens in een bos, ik hoor vogels en ruisende bladeren. Het ruikt er fris en er hangt al warmte in de lucht. De man sleurt me uit de auto en dropt me op een zachte ondergrond van takjes en modder. Dan vlamt de wagen weg.

Ik trek de zak van mijn hoofd. Ik ben vrij. Maar ik blijf in elkaar gezakt liggen. Ik heb geen fut meer. Ik voel me uitgeput en vind niet de kracht om op mijn benen te gaan staan. Er is niets of niemand te zien. Ik blijf liggen. Het zaad in mijn reet is opgedroogd. Ik zit onder de modder. Gelukkig warmt de zon me op.

Ik lig er ongeveer een kwartier en kom stilaan op mijn positieven. Maar ik raak niet rechtop. Ik heb honger en dorst en ik moet naar het toilet. Nog even later hoor ik iemand roepen. Ik kan het amper geloven maar ik hoor mijn naam! Is dat de stem van Dario? En Eli? Ik tracht te antwoorden maar er komt slechts een flauw geluidje uit mijn keel. Dan zie ik plots Arnold voor me opduiken.

Een uur later lig ik in een groot bed in het huis van Arnold. Ik heb geen idee hoe ze me zo snel gevonden hebben. Maar ik ben veilig. Arnold heeft een groot bad laten vollopen en Eli heeft me zacht gewassen. Als een baby liet ik alles begaan. Hij maakte ook mijn kontje schoon en gaf mijn penis een wasbeurt. Daarna hebben ze me in bed gestopt en ik ben meteen als een blok in slaap gevallen.

Het is bijna laat in de namiddag wanneer ik ontwaak. Mijn maag krimpt in elkaar van de honger. Ik knipper enkele keren met mijn ogen. De kamer is verduisterd maar ik zie Dario zitten in een zetel naast het bed. Mijn stoere vriend ziet er bezorgd uit maar hij glimlacht ook. ‘Wil je wat eten of drinken?’ vraagt hij. Ik knik. Er wordt me fruit en soep toegestopt. Dan val ik weer in slaap. Ik heb veel vragen en Dario vast ook maar dat zal voor later zijn.

Ik word opnieuw wakker als het al donker is buiten. Arnold ligt te dutten in de zetel. Ik ben opeens klaarwakker. Opnieuw erg hongerig. Ik stap uit bed en ga naar het toilet. Ik ben naakt, maar zie nergens kleren liggen. Wanneer ik terug tussen de lakens glijd, wordt Arnold wakker.

‘Hoe voel je?’ vraagt hij.

‘Uitgerust,’ zeg ik.

‘Heb je een dokter nodig? Eli wist niet wat te doen, een dokter zou vast vragen stellen.’

Ik schud het hoofd. ‘Nee, ik denk dat ik ok ben.’

Dan kijk ik Arnold aan. Zijn grijze stoppelbaard, zijn vriendelijke ogen. Ben ik nu nog inwisselbaar voor hem? Is dit nog deel van de routine? Plots word ik boos. Boos op Vlad, op Besim, op Baba, op die Albanezen. Op de boerderij, op Eli, op Arnold. Op iedereen die me denkt te mogen manipuleren en gebruiken. Ik begin te huilen en gooi me razend op het bed. ‘Ga weg!’ zeg ik.

Arnold verlaat de kamer, onbeholpen, maar hij geeft me wel mijn gsm. Waar hebben ze die gevonden? Ik veeg de tranen van mijn wangen en kijk naar alle gemiste oproepen en berichten. Het is duidelijk dat ze me gisteren snel gemist hebben. Ik kwam maar niet aan bij het huis van Arnold. Zouden ze dan mijn jas en telefoon gevonden hebben langs de kant van de weg? Maar waarom hebben ze de politie niet gebeld? Omdat ze zelf ook wat te verbergen hebben? Wisten ze wie me te pakken had?

Ik heb ook heel wat berichten van Sébastien gekregen. Het zijn lieve en prikkelende berichten die aantonen dat hij nergens van weet. Ik heb geen idee wat ik hier nu mee moet. ‘Sorry batterij was leeg! Zie nu pas je berichten. Ben beetje ziek dus ik ga rusten. Je hoort snel van me,’ stuur ik. Zo plaats ik hem even op een zijspoor. Hoe kan ik hem vertellen wat er gebeurd is? Hoe durf ik ooit aan iemand beschrijven wat ik heb meegemaakt? Ik voel opnieuw mijn maag keren. Ik voel me smerig.

De volgende ochtend blijf ik in bed liggen. Op een bepaald moment klopt Dario aan. Hij komt de kamer binnen en ziet mijn stuurse gezicht.

‘Maatje… Hoe… Hoe gaat het met je?’

Ik zie wel dat dit voor hem niet vanzelfsprekend is. Hij weet niet hoe om te gaan met zo’n situatie. Ik probeer me wat open te stellen. Ik kan niet boos zijn op hem. Maar ik merk ook dat onze vriendschap nog niet zo intens is dat hij nu ten volle bereid lijkt mee te gaan in mijn zorgen. Misschien wil hij liefst van al wel gewoon ergens anders zijn.

‘Vertel me alles!’ zeg ik.

‘Tja, veel valt er niet te vertellen. Ik bracht de avond door in het huis van Eli, in de veronderstelling dat jij veilig bij Arnold was. Rond 22u belde Eli me en vroeg of ik iets van je gehoord had. Toen vertelde hij dat je verdwenen was. Maar ik kon niets doen op dat moment! Tegen de ochtend zijn we met zijn drieën gaan zoeken in de streek en vonden we je jas en telefoon. Enkele uren later kreeg Eli een bericht waar je was en hebben we je gevonden.’

Ik hoor dit bedachtzaam aan. Het was iets na zessen toen ik ontvoerd werd. Wat hebben Eli en Arnold al die tijd gedaan? Waarom vroegen ze pas uren later aan Dario of hij iets wist? Omdat ze misschien zelf al wisten waar ik was? Dat Eli ons wegstuurde van de boerderij, is toch een teken dat hij vermoedens had over een bedreiging? Ik leg mijn vragen voor aan Dario.

‘Wel… Er is zeker meer aan de hand. Eli heeft veel berichten gekregen deze ochtend maar hij liet niets los. Vlad zijn naam is gevallen. En dan is er nog iets… Ik heb in het huis van Eli iets gevonden… Je houdt het niet voor mogelijk. Maar dat is een lang verhaal, dat is voor later.’

Ik sla de lakens van me af. Dario ziet mijn naakte lichaam. Ik geneer me niet maar ik zie dat hij de blik afwendt.

‘Ik sta op!’ zeg ik beslist. Dan zie ik mijn spiegelbeeld in de deur van de kleerkast. Ik ben wel erg mager en er zitten striemen en blauwe plekken op mijn lijf. Ik heb donkere kringen onder mijn ogen. Dario heeft vast vele vragen maar ik weet niet of ik ze wil beantwoorden. Ik voel me plots machteloos.

Dario staat op. ‘Blijf misschien nog even bekomen… Je kan nog wat rust gebruiken. Ook mentaal misschien?’
Ik schuif het gordijn even open. Ik zie de zon en het groen. ‘Buiten zijn zal me deugd doen! Ik heb lang genoeg binnen gezeten. Maar zou ik kleren vinden?’

‘Wat je droeg, was niet meer om aan te zien. Zal ik op de boerderij eerst kleren gaan halen?’ stelt Dario voor.

Een half uurtje later is hij terug, maar niet alleen. Eli en Arnold komen mee de kamer binnen. Ik zit op het bed met een laken over me heen. Ik antwoord kort op de vragen hoe het met me gaat. ‘Ik wil weer naar de boerderij,’ zeg ik stuurs.

Eli knikt. ‘Dat snap ik. Maar ik wil gerust zijn in je toestand. We hebben er geen dokter bijgehaald. Moeten we je ouders contacteren?’

Ik hoor aan zijn toon dat Eli hoopt dat ik nee zeg. Ik heb er nu ook geen behoefte aan met mijn ouders te praten. Wat zou ik ze vertellen?

‘Ik heb wel de verzekering gecontacteerd. Je hebt twee dagen niet kunnen werken, ik wil dat graag correct aangeven. Ze hebben me een checklist bezorgd, die ik zou moeten aanvullen. Wat je hebt meegemaakt … is misschien niet niks,’ zegt Eli.

Ik vraag me opnieuw af hoeveel hij weet. Waarom gaan ze er niet gewoon vanuit dat ik opgesloten zat? Weten ze dat ik misbruikt ben?

‘De verzekering staat me toe zelf je lichamelijke toestand te evalueren. Ik heb enkele items die we moeten overlopen. Dario mag daarbij als neutrale getuige aanwezig zijn en Arnold doet ... euh, de tests.’

Eli klinkt ernstig. Ik krijg de boodschap niet verwerkt. Waarover heeft hij het? Ik wil dit gewoon snel achter de rug. ‘Ok,’ zeg ik, ‘wat moet ik doen?’

Eli haalt een schrijfplank tevoorschijn met papieren op. Dario gaat zitten op de stoel naast het bed. Arnold staat zwijgend bij de deur.

‘Op een schaal van 1 tot 10, wat is de huidige gemoedstoestand van de patiënt?’ Ik geef braaf antwoord. Er volgen vragen over mijn nachtrust, eetlust, temperatuur. Of ik goed hoor en goed zie. Of mijn smaak veranderd is. Ik antwoord stug.

‘Kan de patiënt de ledematen vlot bewegen?’

Wat een stomme vraag. Ik strek mijn armen en beweeg ze in alle richtingen. Dan doet Arnold een stap naar het bed en trekt het laken weg. Hij ontbloot me voor de groep. Ik realiseer me nu dat ze alle drie zien dat ik geen schaamhaar meer heb. Natuurlijk! Dat hebben ze meteen gemerkt toen ze me in bad staken. Hebben ze daaruit conclusies getrokken? Ik laat me op mijn rug zakken en fiets even in de lucht om te tonen dat mijn benen nog alles kunnen. Mijn piemel schudt heen en weer.

Dan volgen vragen over mijn rug en schouders. Ik kantel mijn hoofd enkele keren. Ik antwoord positief op de vraag naar kneuzingen en blauwe plekken. Het drietal blijft mijn naakte lichaam aanstaren. Hoe serieus is dit? Als ik ‘verwondingen’ vertoon, moet daar dan geen foto van gemaakt worden?

Dan volgen vragen over mijn hartslag, ademhaling, bloeddoorstroming. Heb ik last van bepaalde organen? Ik reageer zakelijk op al deze overbodige vragen.

‘Heeft de patiënt een regelmatige stoelgang?’

Ik geef aan dat ik moeiteloos naar het toilet kon. Eli kijkt me amper aan en geeft de indruk ernstig zaken aan te vullen, terwijl hij enkel moet vakjes aanvinken.

‘Heeft de patiënt problemen met plassen? Dat kunnen we misschien even aantonen?’ Eli richt zich tot Arnold. ‘Plassen is geen probleem!’ zeg ik.

Maar Arnold doet een stap naar voor. Hij heeft de onderste helft van een opengesneden plastic fles in zijn handen. ‘Graag even demonstreren!’ zegt Eli.

Arnold knielt op het bed en houdt de fles onder mijn piemel. Dan pakt hij mijn penis vast en richt die naar het potje. ‘Probeer maar, jongen,’ zegt hij.

Het zijn zijn eerste woorden en ik voel iets breken. Ik kijk hem aan en zie zijn medeleven en zorgzaamheid. Ineens dringt zich een bizarre gedachte op: dat ik deze verkrachtingen al bij al goed doorstaan heb, heb ik misschien wel te danken aan het hele traject dat ik met Arnold doorlopen heb. Toen ik op de boerderij aankwam was ik maagd en was Arnold er niet geweest, dan was ik dat nu vast nog. Dan had ik nooit op de avances van Sébastien durven ingaan. Dan had ik mijn grenzen niet verlegd. Dan zou ik nog heel lang die brave, onwetende en preutse Pim zijn. Maar ik ben nu een andere Pim. Ik ben Pim, de durver, de doener. Pim die openstaat voor nieuwe ervaringen. Misschien is dit wel de grootse verandering in mijn leven tot nu toe en dat heb ik allemaal te danken aan deze fantastische man. En wat er ook achter deze komedie zit, ik zie dat Arnold er voor me wil zijn, dat Eli zelfs oprecht bezorgd was, dat Dario ook zijn eigen ‘ontbolstering’ meemaakt en het ook allemaal niet weet, en vooral dat al mijn boosheid nergens voor nodig is.

Ik ben hier veilig en alles wat we doen, doen we omdat we het willen. Ik ontspan en laat mijn urine lopen. Wat gaat dit onderzoek nog brengen?