Deze morgen hadden Hubert en ik besloten dat we `s middags naar de naburige camping, waar ik de muzikale avonden al jaren verzorgde, zouden gaan om wat naturistisch te zonnebaden en zwemmen en tevens onze kennissen Jo en Onno uit Alkmaar en Harry uit onze woonplaats Zwijndrecht op te zoeken.
Maar eerst zou de markt in Rognes met een bezoek vereerd worden om wat voedsel in te slaan voor de geplande picknick tussenstop aan het meer van St.Cristol, daarna even wat rusten en dan door naar de camping
We vertrokken dus redelijk vroeg van onze camping in Lambesc, niet met de auto, maar met onze twee automaatbrommertjes, die voor hun doel in deze omgeving prima geschikt waren.
Al vlot arriveerden we op de markt in Rognes waar we brood, wijn, fruit en later, nadat nadat we koffie op het terras van het plaatselijk café gedronken hadden en gekeken hadden naar alles wat ons voorbijkwam, een gebraden kip met saus inkochten, togen we opgewekt meerwaarts naar St.Cristol.
We gingen in verband met de windrichting van die dag niet op de ons bekende plaats zitten, maar aan de overkant van het stuwmeertje, naast een soort sluisje, met een muurtje en derhalve niet bereikbaar voor personen die met een auto een plekje zochten om te picknicken.
We spreiden ons oude, groene velours gordijn op het gras achter de stenen verhoging die ons scheidde van de struiken en de daarachter gelegen, weinig bereden, steile weg naar Roque en keken wat de oogst was van onze inkopen.

Het is nog wel vroeg, hè, zei ik.
Ja, maar we moeten de kip niet koud laten worden, dan is er niets meer aan, we kunnen beter nu vast gaan eten.
Hubert zocht in een tas naar het doosje met het bestek.
Heb ik dat nou niet meegenomen.
Jawel, maar het zit in de rechter tas, in de linker zitten de handddoeken en de aquarelspullen.
O ja, dat klopt, zei Hubert terwijl het donkerrode doosje met de gouden biesjes met inhoud uit de linker bromfietstas haalde, die we het jaar ervoor voor een luttel bedrag gekocht hadden in de dumpstore in Lambesc.
De kip was inderdaad nog lekker warm, en het was zonde om hem, al was het ook pas half twaalf, af te laten koelen.
Ik maak de wijn wel vast open, zei ik.
Goed dan pak ik de theedoek wel , die kunnen we gebruiken als tafelkleed.
Het is lekker rustig hier, hè.
Aan deze kant zitten bijna nooit mensen om dat je hier geen auto neer kunt zetten
Dat is waar.
Het brood werd gebroken, de wijn werd in de plastic doorzichtige bekers ingeschonken en de kip door Hubert verdeeld.
Wat hebben we nog meer, vroeg Hubert.
Nou, we hebben een Galliameloen na en als je wilt nog meer wijn.
We deden ons overvloedig tegoed aan al het op de markt gekochte voedsel.
Je kunt zoiets toch niet weggooien, en bovendien hebben we dan minder rommel mee te nemen, argumenteerde Hubert, toen ik had gezegd dat die kip toch niet in een keer helemaal op hoefde.

Ga jij nu maar wat schilderen, dan ruim ik de boel wel op en ga dan even onder zeil.
Jij altijd met dat geslaap, dat lukt mij nooit overdag, behalve als ik teveel gedronken heb of de nacht ervoor niet geslapen heb. Ja, maar ik ben ook veel ouder, daar heb ik recht op, zei Hubert en hij vleide zich neer op de groene velours gordijnen en vormde een kussen van de handdoeken.

Ik had ondertussen mijn aquarelspullen opgezocht en ging aan het werk.
Eerst op ansichtkaarformaat. Deze blokken werden verkocht in St. Cannat in de kleine, maar onverwacht goed vooorziene kantoorboekhandel, van dit kleine plaatsje en daarna op groter papier verder.
Het lukte wonderwel deze dag, ondanks de fles wijn die we soldaat hadden gemaakt. Het eerste werkstuk was eigenlijk een detail van het tweede, dat meer een totaalsfeer van de omgeving voorstelde.

Na ruim een uur had ik ze allebei voltooid en ging op mijn rug liggen kijken naar de visarenden die boven het stuwmeertje aan het cirkelen waren. Zo te zien zonder enige moeite en gewichtloos bleven ze een hele tijd boven me zweven, soms lieten ze zich als een steen vallen om een
prooi uit het water met hun klauwen te verschalken.

Hubert sliep mede onder invloed van de halve fles pittige rode wijn nog steeds op het velours kleed.
Fransen hadden ons al eens geadviseerd om `s middags geen rode wijn te drinken, omdat dat je slaperig maakt. Mij maakte die wijn niet alleen slaperig, maar bezorgde me ook allerlei wilde , veile gedachten.

Hubert ?
Ja, antwoordde hij enigszins slaperig. Wat is er ?
Ik heb zin. Jij bent onverbeterlijk, maar daar begin ik niet aan hier in het openbaar, wij zijn niet in Cap d' Agde hier hoor.
Ach, kan best antwoordde ik, we liggen hier totaal onzichtbaar en mocht er iemand aankomen dan zien we dat allang , voordat ze ons opmerken.
Mmmm..., bromde hij

Er was inderdaad in geen velden of wegen iemand te bekennen en mijn hand zocht al ongevraagd zijn weg in het korte, hoogopgesneden, van kleine splitten voorziene paars-groen-zwarte glanzende sportbroekje van Wibra kwaliteit.
Het voordeel van een wat warmer klimaat is dat je normaal gesproken minder kleding aan hebt, zodat je wat makkelijker anders moeilijk bereikbare plekken kon verkennen.
Niet dat ik van plan was om hier een wilde vrijpartij te gaan beginnen, maar het zijn in de buitenlucht, het voldane gevoel na het lekkere eten, de wijn en de spanning dat we iets deden dat eigenlijk niet kon, zorgde er ook voor dat Hubert net zoals ik al spoedig het opwindende zomergevoel kreeg.

Niet doen, probeerde hij nog, maar ik zag en voelde dat zijn pik al behoorlijk opstandig geworden was.
Waarom niet, zei ik, niemand ziet ons hier.
Ja maar,...
Niks ja maar, antwoordde ik, hem nu stevig onder handen nemend, anders ben jij altijd in voor zoiets, en bovendien zitten die domme Fransen nu allemaal te eten.
Dat is waar, beaamde Hubert, nu zichtbaar niet ongevoelig meer voor mijn activiteiten, kom maar naast me liggen dan.

Wat heb je geschilderd, vroeg Hubert.
Ik toonde hem de aquarellen.
Bomen, zei ik, en rotsen.
Hubert`s linkerhand was nu onder het dunne en weinig weerstand biedende elastieken broekband van de short mijn domein binnen getreden.
Bomen, hoge bomen, antwoordde Hubert, ja dat voel ik en rotsen, harde rotsen, dat klopt ook, je bent weer aardig symbolisch bezig geweest zei hij, zijn speurtocht verder voortzettend.
Dat heb ik niet expres gedaan.
Dat zal wel, antwoordde Hubert, zich oprichtend en met een bestraffende speelse tik mijn stimulerende handelingen even onderbrekend.
Als jij kon schilderen Beer, wat zou je dan willen afbeelden, vroeg ik hem, bemerkend dat het niet meer zolang zou duren.
Bloemen, zei hij, bloemen, ja bloemen, met gesloten ogen weer achterover zakkend.
Ik schoof zijn broekje nu verder naar beneden waardoor zijn gebruinde onderlijf helemaal vrij kwam en ik zijn harde pik wat makkelijker kon beroeren. Ik voelde ook dat zijn onderlijf ook wat ongecontroleerd begon te schokken en voorvocht verscheen op zijn vrijgekomen eikel, het zou niet lang meer duren...

Bloemen ?, herhaalde ik, het ritme van mijn handelingen opvoerend, bloemen, ja ja, en ook water zeker.
Een vaas met water ?
Nee, geen vaas, een rivier of een meer met golven.
Een rivier met golven?
Een meer met woeste golven, net zoals dit meer.
Woeste golven ? Hier ?
Nou goed dan, een klein beetje woest. En jij staat tot aan je zwembroek in het water.
Ja, ja.
Als er dan een boot langskomt en je staat in het water, wat gebeurt er dan ?
Dan word je nat...

O Ja, ik word dan helemaal nat...
Ik heb ook water geschilderd, Beer.

Goed zo jongen, goed zo. Hij ejaculeerde nu flink. Ondanks dat hij 26 jaar ouder was dan ik, had hij een enorm libido en nog een flinke zaadproductie, alleen was zijn schotkracht wel wat minder dan vroeger en na het eerste schot liep de rest van zijn sperma meer als lava uit een vulkaankrater in zijn liezen. Al masturberend op mijn knieën bukte ik mij voorover en likte al zijn zaad op en voelde dat ik ook ging komen. Hij zag het, wenkte me, opende zijn mond en ik gaf hem mijn kaviaar dat hij gulzig tot zich nam en geen druppel verspilde.

Uitgeblust strekten we ons uit op het kleed en staarden naar de blauwe hemel waar de visarenden nog steeds rondcirkelden.

Het was goed jongen, zei hij.