Vakantiejob - 67

Nog meer verwikkelingen en weinig erotiek in deel 67.

De volgende ochtend vraag ik me allereerst af of ik Sébastien moet vertellen over de ontdekking. Maar de impact van dit bericht zou te groot zijn om dit via sms te doen. Ik besluit dan maar af te wachten. Ik heb niet erg goed geslapen. Naast het schokkende nieuws van Dario heeft ook mijn verblijf hier wat mee te maken. Nog twee werkdagen en het zit er op, een periode in mijn leven die allesbepalend geworden is. Ik vraag me af of ik me woensdag bevrijd ga voelen of het gemis ondraaglijk zal zijn.

Tijdens het ontbijt hebben Dario en ik het nog even over onze aanpak. We willen allereerst weten hoe de afwezigheid van Vlad te verklaren valt en of mijn ontvoering iets te maken heeft met de website. Wanneer Arnold aanschuift, vraagt Dario langs zijn neus weg wat er eigenlijk met Vlad gebeurd is.

‘Die bleek eigenlijk niet al te betrouwbaar, zo moesten we vaststellen!’ zegt Arnold. ‘Hij heeft dus zijn ontslag gekregen.’ Meer uitleg krijgen we niet, maar iets zet me wel aan het denken. ‘WE moesten dit vaststellen’, zo klonk het uit de mond van Arnold. Als ze het over Vlad’s werk hebben in de kantine, waarbij hij misschien geld zou gestolen hebben, of op een andere manier niet meer als loyaal kan bestempeld worden, dan zou dat toch vooral Eli zijn probleem zijn. Maar nu lijkt Arnold over Vlad te spreken alsof hij er zelf ook iets over te zeggen had. Ik leg dit even later voor aan Dario, terwijl we het gras maaien.

‘Stel je eens voor dat de drie samen die website opgezet hebben’, zegt Dario. ‘En op één of andere manier probeert Vlad meer dan zijn deel in te pikken. Dan zou Arnold dus benadeelde partij zijn en zou er dus sprake zijn van ‘we’. ‘

‘Juist,’ vul ik aan. Arnold is altijd erg correct in zijn werk en beschouwt Eli echt als de baas. De manier waarop hij Vlad omschreef, doet vermoeden dat hij het niet over zijn werk in de kantine had.

We klussen verder. De enige afleiding die dag is wanneer Dario me vraagt om toe te kijken terwijl hij gaat plassen. Ik volg hem het struikgewas achter de boerderij in, waar hij zijn broek opent en zijn lul uit het kleine slipje vist. Ondanks alle heisa in mijn hoofd, geniet ik er van te staren naar de fluit van Dario die zijn goudgele straal lost.

Later valt me in dat er nog een bron te raadplegen valt. Besim! Hij heeft mij leren kennen door zijn contact met Vlad en kan me misschien meer vertellen. Zijn Nederlands is echter niet zo best en de boodschap misschien in die mate complex dat dat via sms niet te bespreken valt. Maar de vraag is of hij wel nog contact met me zal willen. Ik stel een bericht op.

‘Dag Besim, hoe gaat het met je? Ben je terug in orde? Ik wil graag met je spreken, als dat kan. Kus van Pim.’
Ik krijg – in tegenstelling tot ik verwacht had – vrijwel meteen antwoord. Het is een alweer haastig geformuleerde boodschap die met haken en ogen aan elkaar hangt, maar ik maak er uit op dat Besim blij is dat het goed gaat met mij en dat ik iets laat horen en dat hij me vandaag nog kan spreken.

Iets na vieren glip ik dus even naar buiten. In de verte zie ik de auto al staan, tussen de bomen. Ik stap haastig in. Besim geeft me een knuffel, wat me verrast. Hij ziet er ontspannen uit, ook al draagt zijn gezicht nog de sporen van de aframmeling. Hij vraagt me enkele keren hoe het met me gaat. Ik stel hem gerust, maar wil nu vooral dat hij aan het woord komt!

Hij legt zijn hand op mijn blote been en ik voel een kleine schok. Besim is een mooie man, op een grove manier. Het borsthaar dat ik uit zijn kraagje zie komen, de strakke jeans die een veelbelovende bult vertoont, de charmante ogen, …

Ik begin hem vragen te stellen en Besim tracht zo goed mogelijk antwoord te geven. Ik moet nu en dan wel verduidelijking vragen. Eerst en vooral blijkt dat geen van ons twee nog bang moet zijn voor iemand uit zijn omgeving. Nu het ‘ritueel’ achter de rug is, heeft hij goedkeuring voor deze ‘relatie’.

Hij legt me uit dat zijn neef - de man die ik voor het eerst te zien kreeg toen ik met Besim seks had gehad in de garage – aan de grote klok was gaan hangen dat Besim een pretjongen had, zoals Besim dat noemde. Ik dus. Binnen de Albanese cultuur was dat aanvaardbaar, zolang de buit maar eerst gedeeld werd. Besim had me dus aan zijn maten moeten voorstellen, maar hield mijn bestaan geheim omdat hij me schattig vond en bang was dat ik de niet zou om kunnen met de gebruiken van zijn cultuur. Zijn neef zette dus een gebeuren in gang waarbij zowel Besim als ikzelf gestraft werden.

Dat had ik zo ongeveer zelf kunnen afleiden, dus ik keer wat verder terug in het verloop der dingen. Hoe heeft Besim mij destijds gevonden?

‘Ik heb Vlad gebeld voor afspraak,’ zegt hij.

‘Ja, dat snap ik, maar hoe ben je in contact gekomen met Vlad?’

‘Via telefoon’ zegt Besim.

Ik word een beetje gestresseerd. ‘Hoe kwam je aan zijn nummer, bedoel ik. Hoe wist je dat hij … jongens kon regelen?’

‘Is gesproken op café. Ik kreeg nummer van vriend. Vlad is bekend in de streek.’

Tot nu toe is er geen link met de website. Zou ik Besim vragen of hij de site kent? Maar dan zou hij dat toch al verteld hebben. Ik ga hem ook niet op het spoor zetten natuurlijk.

‘Hoe heeft je neef mij gevonden?’ vraag ik.

‘Hij heeft gevolgd en jou gezien op boerderij. Maar om jou te ontvoeren had hij hulp nodig. Hij heeft Vlad onder druk gezet. Moest vertellen wanneer jij alleen was, of wanneer goed moment was. Dan heeft mijn neef eerst ’s nachts geprobeerd, maar hij is getrapt. Was heel boos op Vlad. Hebben Vlad bij hem thuis klappen gegeven. Hij moest bellen als jij alleen was. Mijn neef en zijn vrienden hadden mij opgesloten maar ik probeerde jou nog te bellen om te verwittigen.’

Vlad heeft de neef dus laten weten dat ik te voet, alleen, op weg was naar het huis van Arnold. Waarop die de kans greep mij op te pikken. Dat is dus nu wel duidelijk, maar wat heeft de website er dan mee te maken?
Besim heeft me niet meer te vertellen nu. Ik zeg hem dat ik binnen enkele dagen weer naar huis ga. Hij aait mijn wang, een verrassend lieve handeling. ‘Ik wil je bedanken,’ zegt hij met spijt in zijn stem. ‘Jij hebt moeilijke situatie moeten meemaken maar je hebt ons allebei gered…’ Ik denk terug aan dat moment dat Besim kost wat kost moest klaarkomen voor de hele groep, hoe er gedreigd werd met de dood... Hoe radicaal is zijn milieu? Zou men er echt de hand niet voor omdraaien iemand te elimineren?

We blijven allebei even stil. Dit is een onhandig moment. Ik weet niet zeker of Besim duidelijk begrepen heeft dat dit ons allerlaatste moment samen is. Hoort hier afscheidsseks bij? Dat lijkt me geen optie, hier in de auto langs de kant van de weg. Bovendien moet ik snel terug naar binnen want ik heb tegen niemand wat gezegd en er zou snel paniek zijn als ik weer verdwenen blijk.

Ik streel even zijn bovenbeen en kan de drang niet onderdrukken mijn hand even naar zijn kruis te laten glijden. Ik betast zijn ballen en pik door de stof van zijn jeans heen. Hij kijkt me aan, met spijt in de ogen. Wat gaat er van hem worden? Gevangen in een huwelijk en gedwongen zijn geluk te zoeken in korte, geheime momenten. Een lieve man, die de stoere macho moet uithangen. Ik kan me voorstellen dat hij geboeid kan worden door meer dan enkel gepimpte auto’s en wat dan ook waar hij zijn dagen mee vult. In een ander leven, zou dit een andere persoon zijn. Als ik een kleine aanzet heb kunnen geven om zijn wereldbeeld te vergroten – ik denk aan onze sekspartij in de tent, waarbij ik hem leek te tonen dat er meer bestaat dan enkel afzuigen – dan heb ik mijn deel gedaan. Hij is volwassen, het is aan hem om zijn leven te veranderen.

‘Je hebt mijn nummer hé,’ zeg ik nog, terwijl ik mijn hand al naar de handgreep van het portier uitsteek. Maar ik weet dat we geen contact meer zullen hebben. Ik draai me even terug naar hem om, geef hem een zoen op zijn lippen en stap dan uit. Wanneer ik weg stap en nog even achterom kijk, zie ik Besim voorovergebogen op zijn stuur liggen.