Hotel Der Dromen - 6

Hoi lieve lezer. Ik vond dit deel erg spannend om te schrijven. Ik hoop dat het goed bevalt. We pakken de draad weer op met Jonah en Wessel. In het vorige deel zaten blijkbaar een paar continuïteitsfouten m.b.t. deuren die wel of niet op slot zaten. Blijkbaar had ik die gemist. Nou ja. Veel leesplezier!

----

Verveeld liep Wessel langs de rand van de balzaal. Onderwijl nipte hij van een glas champagne. Hij verveelde zich dood. Zijn ouders waren ergens in het midden van de zaal druk in gesprek met de directeur van een groot verwant bedrijf. Wessel had het onderlinge slijmerige gepraat niet langer dan een minuut aan kunnen horen. Toen had hij zich geëxcuseerd en was hij in de menigte opgegaan.

Bij een afgelegen hoekje van de zaal hield hij in en leunde tegen de muur. Hij sloeg de champagne achterover. Hij kreeg er een draaierig gevoel van, maar dat vond hij nu juist wel prettig. Het heette een feest voor VIP gasten, dit evenement, maar eigenlijk was het gewoon een ons-kent-ons tussen de lokale rijkaards en enkele afgevaardigden van multinationals, zoals zijn eigen ouders. Er werd niet gedanst of gezongen, en de muziek werd overstemd door het geroezemoes van de vele onderhandelingen die gaande waren. Wessel ergerde zich er kapot aan.

Een klapdeur in de buurt ging open en een hele slinger bedienden kwam de zaal binnen, met dienbladen vol nieuwe glazen champagne en hapjes. Wessels hart maakte een sprongetje. De laatste bediende was Jonah. Hij had de jongen gisteren en vandaag de hele dag niet gezien – logisch ook, want hij moest gewoon werken – maar toch. Wessel baande zich een weg door de kluwen mensen tot hij achter Jonah stond. Hij tikte de jongen onopvallend op diens schouder.

Jonah draaide zich om. ‘Wat kan ik voor u… O.’ Er verscheen een glimlachje op zijn gezicht. ‘Wessel,’ fluisterde hij.

‘Leuk je te zien, Jonah,’ fluisterde Wessel terug.

Jonah’s glimlach werd breder. ‘Kan ik u een champagne aanbieden?’ Hij hield Wessel zijn dienblad voor.

‘Nee, dank je, ik heb wel genoeg op geloof ik.’

‘Uitstekend, meneer.’

Wessel keek snel om zich heen om te zien of iemand hen in de gaten hield, maar al die rijke lui waren veel te geïnteresseerd in hun eindeloze geneuzel. Hij ging een stap dichter bij Jonah staan en zei zachtjes in diens oor: ‘Ik zei toch dat je me geen “meneer” moest noemen.’

‘Wessel, ik ben aan het werk,’ zei Jonah.

Wessel legde een hand op zijn rug. ‘Dat zie ik. Je hebt weer zo’n apenpakje aan. Ik wilde dat ik je onder vier ogen kon spreken.’

‘Luister,’ zei Jonah gehaast, ‘als dit dienblad leeg is heb ik een half uur pauze. Ik ga dan via de achteruitgang de gang op. Daar kunnen we elkaar even spreken.’

‘Is goed,’ zei Wessel. Hij kon het niet laten zijn hand een stukje te laten zakken tot die op Jonah’s welgevormde kontje lag. Jonah glimlachte nog een keer lief naar hem maar draaide zich toen om om de andere gasten te bedienen.

Maar beter ook, want dan zou hij sneller klaar zijn. Wessel schudde zijn hoofd. Sinds wanneer dacht hij zo? En wat wilde hij nou echt van Jonah? Hem vragen elkaar te spreken was een impuls geweest, maar nu merkte Wessel dat hij bijna niet kon wachten. Nou ja, hij zou wel zien wat er van kwam.

Hij bleef Jonah met één oog in de gaten houden terwijl hij probeerde zich zo veel mogelijk van het feest terug te trekken. Af en toe sprak iemand hem aan, een zakenrelatie van zijn ouders, en dan reageerde Wessel beleefd maar kortaf. Eindelijk zag hij dat Jonah al zijn drankjes kwijt was en weer door de klapdeuren verdween. Snel kwam hij in beweging. Hij deed alsof hij naar de toiletten ging, maar in plaats daarvan verliet hij het feestgedeelte en begaf zich naar de gang. Nog geen minuut later kwam de hotelbediende de hoek om gesneld.

‘Hey.’

‘Hoi.’

‘Waarom wilde je me spreken?’

‘Weet ik eigenlijk niet,’ zei Wessel. ‘Ik wilde gewoon… even alleen zijn met je.’

Jonah glimlachte en kwam dicht tegen Wessel aan staan. Hij rook naar parfum. Waarschijnlijk iets wat hij gedwongen was te dragen als bediende op dit feest. Het rook niet slecht, maar Wessel vond de natuurlijke geur van de jongen veel lekkerder. ‘Ik ben blij dat je naar dit hotel bent gekomen, Wessel.’

‘Ik ook. En Jonah, je bent nog steeds knap, ondanks dat vervelende kostuum.’

Jonah keek snel naar links en naar rechts en kuste Wessel toen snel op diens lippen. Wessel had dit niet meteen zien aankomen, maar beantwoordde al snel de kus. Hij pakte de hotelbediende bij diens heupen vast en drukte hem tegen zich aan. Hij liet zijn handen naar beneden glijden over de rug van de jongen, om dat kontje nog een keer te voelen…

‘Niet hier,’ hijgde Jonah.

‘Waar dan?’

‘Kom mee,’ zei Jonah.

----

Met bonzend hard pakte Jonah Wessel bij de hand en trok hem mee verder de gang in. Hij was heel blij te merken dat de rijke jongeman nog steeds naar hem verlangde. Jonah was diens uitleg over hoe hij dacht over een relatie met een jongen niet vergeten, maar als Wessel blijkbaar meer wilde kon dat alleen maar een goed teken zijn.

Met gehaaste passen liepen de jongens door de gang. Dit was een weinig gebruikte vleugel van het hotel. Op een gegeven moment kwamen ze bij een deur die van een bezemkast zou kunnen zijn. Jonah gooide hem open… en verslikte zich. In de kamer stonden drie stellingkasten gevuld met allerlei voorwerpen. Voorwerpen met een duidelijke bedoeling. Dildo’s, vibrators, butplugs, maar ook allemaal soorten touwen en handboeien.

‘Ehm… wat is dit?’ vroeg Wessel.

‘Ik ehm…’ Jonah stond met zijn mond vol tanden.

‘Dit had ik niet meteen achter je gezocht. Ik weet niet of…’

Jonah was van de schrik bekomen en draaide zich met dieprode wangen naar Wessel. ‘Sorry. Ik zocht gewoon een kamer waar we niet gestoord zouden worden. Ik had geen idee dat deze kamer bestond.’ Toen, na een korte aarzeling, bekende hij: ‘Al heb ik er wel een keer over gehoord.’

‘Hoe bedoel je?’

‘Een collega van mij vertelde dat je in hotel Marabou vroeger via de roomservice ook dit soort spullen kon laten brengen. Ik heb dat nooit geloofd, maar blijkbaar is het waar. En blijkbaar hebben ze die spullen nooit weg gedaan.’

Wessel grinnikte. ‘Eigenlijk wel grappig.’

‘Zullen we een andere kamer zoeken?’

Wessel schudde zijn hoofd. ‘Je hebt maar een half uur toch? Nu nog minder. Wat maakt het uit of we in een bezemkast bezig zijn of hier?’

Jonah haalde zijn schouders op. ‘Oké.’

Wessel deed de deur dicht en kwam op Jonah af. Hij kuste hem teder. Zijn handen schoof hij onder de schoudervullingen van Jonah’s kostuum, waarna Jonah het jasje op de grond liet glijden. Zachtjes maar dwingend duwde Wessel Jonah naar achteren tot de hotelbediende met zijn rug tegen één van de stellingkasten stond. Jonah genoot van het zoenen en liet ondertussen zijn handen onder de kleding van Wessel glijden. Wessel pakte één van zijn handen en begeleidde die langzaam naar beneden. Jonah dacht wel te weten wat Wessel ermee van plan was… Toen ineens duwde Wessel de hand achter Jonah’s rug en Jonah voelde een metalen ring om zijn pols sluiten. Geschrokken trok hij zich terug en keek Wessel aan.

‘Ik dacht,’ begon Wessel, ‘als we hier toch zijn, kunnen we net zo goed gebruik maken van een paar van die spullen. Als jij het goed vind, ten minste. Anders maak ik je weer los.’

Jonah’s hart hamerde in zijn borst, maar hij moest bij zichzelf bekennen dat hij het idee dat hij geboeid zou worden wel opwindend vond. ‘G-goed,’ fluisterde hij.

Wessel glimlachte. Hij trok Jonah’s hand omhoog, haalde de handboei om een van de pilaren van de stellingkast, en gebood Jonah ook zijn andere hand omhoog te steken. Die werd ook vastgemaakt. Jonah stond nu met zijn handen boven zijn hoofd uitgerekt, overgeleverd aan wat Wessel dan ook van plan was. Jonah merkte dat zijn broek begon te knellen.

De rijke jongen bekeek hem nadenkend. ‘Weg met dat kostuum,’ zei hij toen. Hij stapte op Jonah af en begon diens overhemd los te knopen. Omdat Jonah geboeid was kon het hemd niet helemaal uit, maar Wessel kon nu wel zijn handen vrij over Jonah’s naakte bovenlijf laten glijden. Wessel zoende hem nog eens, en gaf hem toen een paar kusjes in zijn nek. Toen begon hij verder af te zakken. Speels beet hij in één van Jonah’s tepels. Al kusjes gevend daalde hij verder af naar Jonah’s navel, en daarna naar de rand van diens broek. Wessel keek omhoog en gaf Jonah een knipoog. ‘Eens zien of ik hier net zo goed in ben als jij.’

Hij maakte Jonah’s broek los en trok die naar beneden. In Jonah’s onderbroek stond een duidelijke tent afgetekend. Er was zelfs al een nat plekje ontstaan van het voorvocht. Wessel gaf door de stof heen een paar kusjes op Jonah’s piemel, maar kon duidelijk zijn verlangen niet lang weerstaan. Hij trok ook de onderbroek uit en eindelijk werd Jonah’s pik bevrijd. Hij stond recht overeind, de eikel bijna helemaal ontbloot en glinsterend van het vocht. Wessel keek er met wagenwijd open ogen naar, totdat Jonah, die in zijn geboeide toestand niks uit kon voeren, verlangend prevelde: ‘Doe het, alsjeblieft.’

Wessel keek naar hem op. Zijn ogen glansden. Hij opende zijn mond en schoof langzaam Jonah’s piemel naar binnen. Jonah kon zijn ogen haast niet geloven. Het was als een droom. Deze prachtige jongen die hem begon te pijpen. Maar al snel kon hij zich niet meer bezig houden met dat soort gedachten, omdat het genot bezit van hem nam. Hij kronkelde in zijn ketenen terwijl Wessel met zijn tong rondjes draaide rond zijn eikel. Hij schudde heen en weer terwijl Wessel zijn piemel tot achter in zijn keel zoog. Hij wilde Wessel ook naakt zien, hem ook genot bezorgen. Maar ergens was deze totale overgave aan zijn eigen genot ook zeer opwindend.

‘Wessel, ik… ga komen,’ kreunde Jonah.

Wessel zoog nog een keer hard op zijn eikel en kwam toen overeind. Hij kuste Jonah en pakte tegelijkertijd diens piemel vast. Meteen begon hij er in hoog tempo aan te trekken. Jonah begon zo hard te zuchten en te kreunen dat hij Wessel niet meer terug kon zoenen. Op het laatste moment stapte Wessel aan de kant. Zes stralen zaad knalden uit het topje van Jonah’s trillende piemel en kwamen hoorbaar spetterend op de vloer terecht. Jonah wilde in elkaar zakken maar werd overeind gehouden door de handboeien. Wessel pakte zijn piemel weer vast en perste de laatste zaadrestjes eruit. Een siddering trok door Jonah’s lichaam.

Wessel wilde zijn hand afvegen aan een zakdoek. ‘Nee,’ zei Jonah. Hij hief zijn kin. Wessel begreep de hint en bracht zijn hand naar Jonah’s mond. Langzaam en sensueel likte Jonah de druppels sperma en het plakkerige voorvocht van Wessels hand.

Toen zei Wessel: ‘Ik ben bang dat ik je moet laten gaan, Jonah. Onze tijd zit er bijna op.’ Hij begon de boeien los te maken.

Jonah was bijna vergeten dat hij nog moest werken. ‘Maar… jij dan?’
‘Maak je over mij maar geen zorgen. Ik red me wel. Kom, kleed je snel aan.’ Wessel hielp hem zijn kleren aantrekken en dichtknopen. Ook vond hij ergens een reep stof waarmee hij het sperma van de vloer veegde.

‘Wessel, ik…’

‘Het is goed Jonah. Ga maar. Of nee, wacht…’ Jonah hield stil bij de deur van de vreemde kamer. ‘Kan ik je morgen zien?’

Jonah glimlachte. ‘Morgen heb ik geen werk.’

‘Geweldig. Dan heb ik een verrassing voor je.’

‘Wat?’

‘Als ik dat vertel is het geen verrassing. Ga nu maar.’

Jonah knikte en rende ervandoor. Hij snelde terug naar het feestgedeelte en kwam door de achteringang de personeelsruimte binnen. Daar stond Annelise op hem te wachten. ‘Jij ziet er opgewonden uit. Wat is er aan de hand?’

‘Niets,’ zei Jonah met een brede glimlach, en hij ging weer aan het werk.

----

Eindelijk was het feest afgelopen. Wessel merkte dat hij wat frisse lucht nodig had. Hij besloot de lift naar het dak van het hotel te nemen. Daar was een terras vanaf waar je het strand, de zee en de idyllische omgeving kon bekijken. Hoewel, het was nu al aardig donker.

Boven aangekomen ging Wessel aan de reling staan en tuurde een tijdje gedachteloos in de verte. Op een gegeven moment vielen hem twee jongens op waarvan de één met zijn arm om de schouders van de ander stond. Samen keken ze, net als Wessel, de donkere nacht in. Wessel besloot op ze af te stappen. ‘Hoi Stijn. Hoi Thomas. Wat grappig dat ik jullie steeds tegen kom.’

De jongens keerden zich tot hem en Stijn kromp zichtbaar in elkaar.

Wessel liet zich niet van zijn stuk brengen. ‘Het spijt me nog van vanmiddag, dat ik zo zonder kloppen jullie kamer binnenkwam. Sorry, Stijn, als ik je heb laten schrikken. Dat was niet mijn bedoeling. Ik hoop dat ik door mijn storing geen blijvende schade heb veroorzaakt.’

‘Nee,’ zei Stijn, ‘het is al goed.’ Hij drukte zich dicht tegen Thomas aan, met zijn wang tegen diens gespierde borst.

‘Toch,’ zei Wessel, ‘om het goed te maken wil ik jullie morgen graag uitnodigen. Ik ben van plan om voor één dag en nacht de Royal Suite af te huren. Ik heb hem wel eens gezien, en hij is echt prachtig. We kunnen samen eten en een spelletje doen of zo.’

‘Wat aardig,’ zei Thomas. ‘Leuk. We komen wel, toch Stijn?’

Stijn knikte.

‘Tof. Dan zie ik jullie morgen!’