Kostschoolmeisjes - 13

De boswachter draaide zich om en liep terug naar de centrale post die
aan de rand van het bos lag. Van daaruit zette hij koers naar het klooster
voor een gesprek met hoofdzuster Griselda, want wat hij allemaal gezien had, baarde hem zorgen. Dat twee jonge meisjes seks met elkaar hadden, daar kon hij nog met leven, maar een volwassen non met een jong meisje? Dat kon niet, vond hij.
De picknick was voorbij en toen de nonnen de opdracht gaven om op te ruimen, begon het in de verte te rommelen. De zon was al een tijdje weg en een onweer zat er aan te komen.
‘Opschieten, meisjes!’ riep zuster Gerarda, ‘We moeten op tijd binnen zijn, want anders worden we drijfnat.’ Zo snel ze konden, pakten de meisjes de spullen in en daarna liepen ze gezamenlijk terug naar het klooster. Nou ja lopen, het laatste stuk renden ze, want de regen kwam op dat moment met bakken uit de hemel. Toen de meisjes binnen waren, moesten ze een droog uniform aantrekken en daarna mochten ze nog tot het bedtijd was naar de bibliotheek.
Ondertussen zat de boswachter bij hoofdzuster Griselda op de kamer en dronk een kop thee. Hij was vijf minuten voordat de meisjes aankwamen bij het klooster gearriveerd.
‘Boswachter Berendsen, wat brengt u vandaag hier?’ was het eerste wat Griselda de oude man vroeg, want de boswachter kwam normaal gesproken alleen langs als er iets aan de hand was. De man wreef over zijn kin en dronk aan zijn thee.
‘Zuster Griselda, ik heb in het bos iets gezien dat mij zorgen baart. Een van de nonnen week van het hoofdpad af in gezelschap van een van de meisjes. Ik betrapte ze van veraf dat ze … laat ik het zo zeggen … intiem met elkaar waren. De non had haar witte kap afgezet en het habijt omhooggetrokken.’ Griselda liet haar kop thee op de tafel vallen en wonderbaarlijk bleef het kopje heel. Ze trok een gezicht waar een filmproducer van griezelfilms veel geld voor over zou hebben gehad, als die het had mogen filmen en vroeg: ‘Wilt u dit nog eens herhalen, boswachter Berendsen?’ De boswachter deed dit en het leek alsof er vuur in Griselda’s ogen kwam. Ze trok een gezicht dat voor een horrorfilm te eng zou zijn geweest en verbeten vroeg ze: ‘Wie van de nonnen en wie van de meisjes was het, die u dit heeft zien doen?’
De boswachter slikte en dacht een moment na. Hij wist dat Griselda nog lijfstraffen uitdeelde wanneer een van de meisjes de regels niet naleefde en eigenlijk wilde hij dat dikke meisje dit niet aandoen. De non met wie dit meisje samen was, zou vermoedelijk ook in grote problemen komen, omdat intiem zijn met iemand vanwege haar gelofte niet mocht. Zeker niet met een jong meisje. Berendsen had er al spijt van dat hij gekomen was.
‘Ja, eh … dat heb ik niet zo goed kunnen zien. Van veraf lijken die meisjes en nonnen allemaal op elkaar. Ik vrees dat ik u daar niet mee kan helpen.’
Griselda stond op het punt om te ontploffen, maar hield zich wonderbaarlijk in. ‘Dank u wel voor uw komst, boswachter Berendsen. Ik ga hier zeker werk van maken.’ Berendsen dronk zijn thee op, stond op en verliet een minuut later het klooster. Griselda stond op en gaf een afgrijselijke kreet van woede. Vijf katten in de omgeving van het klooster maakten een noodsprong en de meisjes in de bibliotheek keken geschrokken op. Iedereen vroeg zich af waar deze ijselijke gil vandaan kwam en zeker zuster Astrid had iets om zich zorgen over te maken. Ze zag boswachter Berendsen het klooster verlaten en vroeg zich af of dit iets met Judith en haar te maken had. Ze hoopte vurig van niet, want anders kon dit ernstige gevolgen voor haar hebben.

De meisjes zaten allemaal gezellig in de bibliotheek en kletsten er lustig op los. Dit mochten ze, maar toen het bedtijd was, was de non die toezicht hield onverbiddelijk. Met lange gezichten verlieten de meisjes de bibliotheek en liepen naar de slaapzaal. Vijftien minuten later was het er muisstil en sliepen de meisjes na deze lange dag. Griselda sliep nog niet en ze zou ook voorlopig niet gaan slapen. Ze stond op en liep met haar krukken naar de kamer van zuster Gerarda die ook bij de picknick was. Het duurde dan ook niet lang en Griselda wist dat de melding van de boswachter om zuster Astrid en Judith ging. Weer gaf ze een kreet die beangstigend was en snel sloot zuster Gerarda de deur van haar kamer af, toen Griselda met vuur in de ogen naar de kamer van Astrid stormde. De krukken wierp ze halverwege op de grond en de adrenaline zorgde ervoor dat ze geen pijn meer in haar lichaam voelde. Hard bonkte ze op de deur en geschrokken deed zuster Astrid open.
‘Over vijf minuten in mijn kamer!’ siste Griselda met een verwrongen gezicht, ‘En geen minuut later!’ Daar heb je het al, dacht Astrid, nu zijn de rapen gaar voor mij. Griselda vertrok weer en Astrid fatsoeneerde haar kleding en met een bonkend hart spoedde ze zich naar de kamer van hoofdzuster Griselda. Die zat kalm achter het bureau en keek meteen naar de antieke klok in de hoek van de kamer toen zuster Astrid binnenkwam. Ze sloot de deur van de binnenkant af toen Astrid, bevreesd voor wat er ging komen op een stoel plaatsgenomen had. Griselda wond er niet bepaald doekjes om en vroeg direct: ‘Zuster Astrid, bent u met Judith in het bos geweest en van het hoofdpad afgeweken?’ Zenuwachtig frommelde de non aan haar habijt en besefte dat ontkennen geen zin had, want Griselda scheen het allemaal al te weten. Met een hese stem antwoordde ze: ‘Ja zuster Griselda.’
‘Ja wat?’
‘Ja, zuster Griselda. Ik ben met Judith van het hoofdpad afgeweken.’
‘En bent u toen in een verboden gedeelte van het bos geweest?’
‘Ja, zuster Griselda, dat ben ik.’
‘En wat hebt u daar dan allemaal met Judith gedaan?’
‘Ik, eh … sloeg op een gegeven moment mijn arm om haar heen, omdat ze verdrietig was, zuster Griselda.’ De oude non keek de jongere non door de spleetjes van haar ogen indringend aan, want ze geloofde er geen snars van.
‘Ik heb van iemand anders begrepen dat u intiem met haar bent geweest. Klopt dat?’ Astrid durfde Griselda niet meer aan te kijken waarop de non snauwde: ‘Kijk mij aan, zuster Astrid! Bent u intiem met Judith geweest?’
‘Zoals ik net al zei, sloeg ik mijn arm om haar heen, omdat ze verdrietig was.’
‘Hebt u daarbij uw witte kap afgezet?’
‘Ja, zuster Griselda. Dat heb ik gedaan.’
‘Waarom hebt u dat gedaan?’
Hier had Astrid geen antwoord op, want een non mag niet zomaar in het bijzijn van de meisjes de witte kap afdoen. Ze bleef Griselda het antwoord schuldig en die begon zwaarder te ademen. Haar gezicht trok wit weg van ingehouden woede.
‘Waarom hebt u dat gedaan en ook nog uw habijt omhooggetrokken in het bijzijn van Judith?’
Astrid kon er niet meer tegen en brak en begon te snikken. ‘Ik bedoelde het niet slecht, zuster Griselda. Ik …’
‘Zwijg!’ loeide de oude non met overslaande stem. ‘U hebt enkele belangrijke regels die er in deze kostschool gelden overtreden en dat terwijl u een voorbeeld voor de meisjes bent.’
‘Ja, zuster Griselda. Het spijt mij ontzettend ik …’
‘Dat is niet genoeg!’ snauwde Griselda en ze stond vanachter haar bureau op. ‘U laat mij geen keuze, zuster Astrid. U heeft de duivel in uw leven toegelaten en die zal ik er met een lijfstraf uit moeten slaan!’
Met grote, angstige ogen keek de jongere non Griselda ongelovig aan en de paniek sloeg bij haar toe. Griselda stond al bij de tafel klaar en gebaarde de trillende Astrid eroverheen te gaan liggen.
‘Nee, zuster Griselda. Dat kunt u niet menen en dat mag toch helemaal niet meer.’ Griselda keek haar aan met een gezicht alsof ze de jongere non het liefst zou opvreten. De hoofdzuster was merkwaardig genoeg opeens kalm en gaf Astrid de keuze: ‘Of u ondergaat deze lijfstraf of u kunt vertrekken en dan zorg ik er persoonlijk voor dat u nergens meer een andere betrekking krijgt!’ Astrid keek de oude non ongelovig aan en kon haar oren niet geloven. Meende Griselda het echt dat ze haar een lijfstraf wilde geven?
‘Maar, kunt u mij niet op een andere manier straffen, zuster Griselda?’ probeerde Astrid het nog, maar Griselda bleef onverbiddelijk. ‘Een lijfstraf of u vertrekt vanavond nog met uw spullen. Kies maar.’ Aarzelend liep Astrid naar de tafel en koos eieren voor haar geld. Zonder werk wilde ze absoluut niet komen te zitten en ze ging ervan uit dat Griselda haar niet te zwaar lichamelijk ging straffen. Trillend ging ze voorover op de tafel liggen en Griselda maakte snel haar handen aan twee riempjes vast, zodat de jonge non geen kant meer op kon. Astrid raakte nu ze vastgebonden lag in paniek en probeerde zich los te rukken. Ze begon om genade te smeken, maar de oude non leek er doof voor. Ze trok Astrids habijt omhoog en haar onderbroek naar beneden.
‘Zwijg en onderga je straf!’ snauwde Griselda, ‘Anders stop ik een prop in je mond, zodat je niets meer kan zeggen.’ Astrid besefte dat ze volledig in de macht van Griselda was en uit angst dat de oude non haar nog zwaarder ging straffen, besloot ze om zich rustig te houden. Ze hoopte dat het snel voorbij was en naar haar eigen kamer kon teruggaan. Griselda pakte een paardrijzweep en sloeg enkele keren hard op de Astrids billen. Die gaf enkele kreten van pijn en begon weer te smeken om genade. ‘Zwijg!’ loeide de oude non en sloeg nog enkele keren zo hard ze kon. Astrid bleef met betraande ogen jammeren en smeekte Griselda om op te houden. Die sloeg haar nog enkele keren met de rijzweep en stopte pas toen het naar haar mening genoeg was geweest. Astrids billen kleurden vuurrood en ze jammerde nog steeds om genade. Griselda maakte haar los en snauwde: ‘Sta op, zuster Astrid. Wees blij dat ik de duivel uit u heb geslagen. U gaat nu naar uw kamer en morgen heeft u daar de hele dag kamerarrest. Verder spreekt u met niemand een woord over wat er vanavond hier is gebeurd, want anders kunt u uw koffer pakken en alsnog vertrekken. Verdwijn! Ik wil u voorlopig niet meer zien.’
Zuster Astrid stond op en trok haar onderbroek omhoog en het habijt naar beneden. Met betraande ogen en snikkend verliet ze Griselda’s kamer. Die viel op de knieën en ze dankte God voor de kracht die ze had ontvangen. Ze bad dat de duivel de nonnen en de meisjes voor altijd met rust ging laten.
Zuster Astrid stond op dat moment onder de douche en liet koud water over haar brandende billen lopen. Tien minuten lag ze in bed, maar van slapen kwam niet veel terecht. Toen Griselda klaar was met bidden, stond ze op en liep naar de slaapzaal van de meisjes. Bij het bed van Judith stopte ze en ze stond op het punt om het dikke meisje uit bed te sleuren. Ze bedacht zich, omdat de andere meisjes dan hoogstwaarschijnlijk wakker werden en ze geen scene in de slaapzaal wilde hebben. Nee, dat komt morgen wel, dacht ze en dan krijgt dat dikke mormel een aframmeling die ze haar heel leven niet zal vergeten.