Kamperen Met Ouders - 1

Dag 1

Sara (19) was boos op haar ouders. Ze was geen domme gans... In haar gedachten wist ze dat ze niet van streek moest zijn, en dat de boosheid slechts een onderdeel was van haar puberfase. Maar haar ouders wisten dat ze dit weekend een date had gepland met een leuke jongen van haar school. En ze hadden haar toch naar het bos gebracht om te gaan kamperen in de open lucht. Aangezien de zomervakantie net was begonnen, was het plan van haar ouders om een hele week te blijven. Kamperen in de open lucht... pffff zuchtte Sara maar verder was er ook niets anders. Geen wc, geen tv, maar ook geen tralies. Het zou niet zo erg zijn, dacht ze, ze had ten minste haar telefoon, die geen ontvangst had! Ze liepen nu midden op een met gras begroeide plek met hier en daar een struik en er was nog steeds geen signaal. Ze zuchtte geïrriteerd en zette haar telefoon uit om batterijen te sparen.

Sara zat al jaren bij de scouting en had overlevingsvaardigheden, dus haar ouders hadden zich niet te veel zorgen gemaakt toen ze wegliep. Boos stormde ze weg, terwijl haar zusje en ouders doorliepen. Na tien minuten te hebben gemopperd en boos naar verschillende bomen te hebben gekeken en die verschillende kleurrijke namen te hebben geven, draaide ze zich om en liep terug naar de rand van de plek, zoals ze was gekomen.

Terwijl Sara terug stapte door het bos dacht ze bij zichzelf dat deze reis misschien niet zo erg zou zijn. Hierdoor kalmeerde ze een beetje. Haar zusje Lucy (16) was ook mopperend meegekomen. Ze was een paar jaar jonger dan Sara en nog steeds een beginnend scout. Ze was onderdeel van Sara's groep dus misschien konden ze een voorsprong krijgen op het zomerkamp dit keer. Sara kende alle knopen en kon elke plant en elk dier dat ze tegenkwamen identificeren, maar Lucy was altijd een betere zwemmer geweest. Misschien, dacht Sara, konden ze elkaar iets leren. En nog belangrijker, Lucy kon haar helpen de datum niet te vergeten waarop het was… Als ze hier niet was weggesleurd door haar ouders zou ze eindelijk voor het eerst seks hebben gehad. Ze werd al geil toen ze er aan dacht… zelfs nu… in de open lucht wond het haar op. Ze had afleiding nodig of, vreesde ze, er zouden er best gênante dingen kunnen gebeuren in de tent…

De zon stond nog hoog aan de hemel en Sara vond het vreemd dat ze bijna weer op de plek waren waar ze net was. Ze wist dat ze dezelfde route had terug genomen. Ze had eindelijk het meertje bereikt dat ze op weg naar haar driftbui was gepasseerd, had ze zo hard gelopen? Maar er klopte iets niet helemaal, alsof ze heel snel bewoog of de tijd veel langzamer ging. Sara keek recht omhoog en voelde een gevoel van angst en verwondering. De zon weigerde te bewegen. Om er zeker van te zijn dat ze zich geen dingen verbeeldde, keek ze even in haar schaduw. Helemaal geen beweging. De tijd ging langzamer of stond zelfs stil! Sara begon te rennen. Ze had genoeg tv gekeken om te weten dat dit niet goed was... en dat dit een ernstig misverstand met haar familie kon veroorzaken. Ze versnelde de snelheid, haar voeten raakten de grond net. Terwijl ze door het bos snelde, sloegen takken op haar gezicht. Tot ze vlak voor haar de lichten van het kampvuur van haar familie zag.

Kampvuur?! Toen Sara de grens van de tijdbel bereikte, schoot ze de nacht in, waardoor haar maag een radslag maakte. Heel even terwijl ze door ruimte en tijd heen en weer liep, dacht Sara dat ze iets uit haar ooghoek zag, iets blauws en gloeiends. Ze wankelde en viel op haar knieën net buiten de tenten. Haar vader kwam over haar heen staan. 'Sara?' zei hij, terwijl hij naast haar neerknielde 'We begonnen ons zorgen te maken. Waar was je?'

Het verhaal kwam bijna allemaal tegelijk uit: de open plek, het meer, de zon en de schaduw. Terwijl ze langzamer ging vertellen, zag ze dat haar vader haar vragend aankeek en besloot ze de gloeiende blauwe lichten weg te laten. 'En toen zag ik je kampvuur' zei ze, nog steeds happend naar lucht, haar bruine haar versierd met bladeren en takjes 'En toen was ik hier!' 'Dat klinkt als een heel avontuur dat je hebt gehad' zei haar vader, Don, zo oprecht klinkend als hij kon. Hij was er enigszins aan gewend geraakt dat zijn tomboydochter bij hem terugkwam met krassen, blauwe plekken, grijnzend alsof ze goud had gevonden. Het baarde hem zorgen dat ze deze keer niet glimlachte, maar iedereen wordt wel eens bang, zei hij tegen zichzelf. Ze was waarschijnlijk net de tijd uit het oog verloren en raakte in paniek.

Terwijl hij haar overeind hielp, troostte ze zich in zijn warmte en kracht. Hij knuffelde haar. Hij naderde de middelbare leeftijd en had nog steeds het magere lichaam van zijn legerdagen, maar had ook nog steeds zijn sixpack... Hij streek met zijn vingers door haar haar en hield haar stevig vast. Net als haar vader was Sara doorgaans kalm en beheerst. Zelfs als ze boos was, zou ze nooit blindelings iets doen. Voordat zijn haar peper-en-zout was geworden, had hij een kop glad, steil bruin haar, zoals het hare. Toen hij net uit het leger was gekomen, had hij het geknipt om er een straat in te maken, zoals het hare nu was, maar toen de kinderen werden geboren, hield hij het kort. Hij grapte altijd om te voorkomen dat de kinderen het zouden vastpakken.

'Dus wat is er echt gebeurd?' vroeg Lucy, helemaal niet bezorgd. Met haar handen over elkaar. Nors kijkend. Ze was, net als haar moeder, een kleine vuurstarter, altijd met een confronterende houding die altijd de grens tussen speels en kwaadaardig leek te zoeken. Ook had ze, net als hun moeder, licht krullend blond haar dat losjes om haar nek en schouders hing. 'O, stil jij’ zei hun moeder, Maggie. Ze had geen zin in twee kibbelende tienermeiden. 'Blijkbaar heeft ze een beetje gereisd' zei Don en knipoogde naar Sara. 'Je bent al heel lang weg. Heb je iets leuks voor ons meegebracht?' zei Lucy met een haast valse glimlach.

Sara, nog steeds uit balans, liep haast beetje een dronken naar haar en Lucy's tent en mopperde: 'Ik denk dat ik een klap voor je kop heb gevonden, maar ik heb hem in mijn tas gestopt. Ik ga kijken of ik hem kan vinden’. Ze keek boos naar Lucy die op haar beurt haar tong uit stak. Alleen in de tent voelde Sara dat ze weer bij zinnen kwam. Ze herinnerde zich duidelijk het hele incident en dacht dat ze de locatie van het blauwe licht dat ze had gezien, kon achterhalen.

Ze haalde een kaart uit haar tas en vond de plek die ze bij aankomst had gemarkeerd als hun kampplaats. Ze herinnerde zich het landschap en de stand van de zon toen ze boos wegging, volgde een balpen langs het papier en vond het meertje, en vervolgens de open plek waar ze had geprobeerd een telefoonsignaal te krijgen. Vijf kilometer. Nee, dacht ze, onmogelijk. Maar daar was het: een gebogen lijn van de kampplaats naar de open plek. In de veronderstelling dat ze een meer directe route terug had gelopen, waarbij ze struikgewas en hellingen negeerde, trok ze een rechte lijn terug van de plek waar ze had opgemerkt dat de tijd was stilgevallen. Ze ging ervan uit dat de bel waarin ze gevangen zat, rond was, maar wist dat die ten minste tot de open plek reikte, dus tekende ze een cirkel op de kaart met één rand net buiten het kamp en één rand die door de open plek sneed. Een klap in het midden van die cirkel was een klein eiland in het midden van het meer, wat toevallig de richting was die ze keek toen ze het blauwe licht zag. Het probleem was dat er geen eiland op de kaart was gemarkeerd, behalve het eiland dat ze was ingetrokken toen ze de discrepantie eerder die dag had opgemerkt. Dit zou een kijkje waard zijn.

Na het eten en tanden poetsen ging ze naar haar tentje en toen, samen onder een warme deken op hun 2 persoons luchtbed ,vertelde ze Lucy over haar 'vlucht en de tijdbel' tot Lucy uiteindelijk in slaap viel. ‘Bange kat!’ mompelde Lucy nog, ze geloofde er geen bal van… Sara dacht meer na over hoe ze naar het eiland zou gaan en voelde toen dat haar oogleden zwaar werden. Net toen ze wegdreef, hoorde ze de gedempte geluiden van seks uit de tent van haar ouders komen. Eerst werd ze wakker, maar al snel herinnerde het haar er alleen aan dat ze er niets van kreeg. Hoe meer ze daarover nadacht, hoe geiler ze werd. Ze had haar poesje grondig geschoren voor de date, en toen ze haar dijen tegen elkaar klemde, voelde ze hoe glad en nat ze was, en ze voelde vuurwerk tussen haar benen.

Fuck deze reis, dacht ze. Toen ze zich gefrustreerd omdraaide, merkte ze dat Lucy en zij lepeltje-lepeltje lagen, haar gezicht in het haar van het jongere meisje gedrukt. Nog meer dan voorheen tintelde haar poesje en begon te branden, wat haar verontrustte. Alles zorgde ervoor dat ze meer opgewonden raakte, en de gedachte om haar pijnlijke poesje op het been van haar zus te slijpen begon een reële mogelijkheid te worden.

Maar nee, zei ze tegen zichzelf. Ik kan het niet. Wat mankeert mij? De enige manier om zichzelf af te leiden van deze waanzin was door een wandeling te maken. Zo stil mogelijk kleedde ze zich aan en pakte ze een tas , en toen dacht ze dat ze, terwijl ze niet thuis was, net zo goed het eiland kon verkennen. Er was een aanlegsteiger aan het meer met openbare kano's. Als ze er een kon pakken kon ze naar het eiland roeien en een snelle blik werpen. Een wegfakkel waarvan haar ouders niet wisten dat ze die had, en een reserve-set batterijen voor de zaklamp. In haar zak ging de kaart.

Zo stil als ze kon, ritste Sara de tent open en even hield het geluid van seks uit de tent van haar ouders op. Ze verstijfde. Toen ze verder gingen, liep ze zachtjes naar de rand van het kamp, wachtend tot ze ver weg was voordat ze haar zaklamp aan deed.

Kort nadat ze de tenten had verlaten, merkte ze op dat de tijd weer was bevroren, maar deze keer had ze een opwindbaar zakhorloge meegenomen om de tijd bij te houden. Om voor het ochtendgloren terug te zijn, draaide ze de klok vier uur lang af - meer dan genoeg tijd om heen en weer te gaan, ervan uitgaande dat er niets mis was gegaan. Toch wilde ze zoveel mogelijk tijd verkennen, dus begon ze het pad naar het dok af te rennen.

Waarom er een dok was met openbare kano's, kon ze eerlijk gezegd niet zeggen. Voor zover ze kon zien, waren ze de enige kampeerders op tien mijl van het water. Misschien was er iets met de bubbel dat mensen weghield, maar waarom niet haar? Ze was al snel moe van het opsommen van alle mogelijkheden en gaf zich er over op om erachter te komen wanneer ze het eiland bereikte.

De kano in het water krijgen was gemakkelijker dan ze had verwacht. Dit waren een paar heel mooie kano's, gemaakt van de nieuwste lichtgewicht materialen. Ze waren veel lichter dan die ze gebruikte voor scoutingkamp. En het bleek dat de kano beter handelde en sneller was dan die in het zomerkamp. Maar misschien was de sensatie van het verkennen haar gewoon aan het opdrijven.

Of niet. Hoe dichter ze bij het eiland kwam, hoe meer ze in een gevoel van onheil gewikkeld raakte. Haar huid prikte en ze rilde, ondanks de warme zomeravondlucht. Misschien was dit niet zo'n goed idee, dacht Sara, terwijl ze haar peddel in het water sleepte. Ze keek om zich heen. De nacht had het meer inktzwart gemaakt zodat sterren of maan niet leken te weerspiegelen.

De enige manier waarop ze het eiland kon zien, was door het silhouet aan de nachtelijke hemel. Als ze verdwaald zou wezen of als haar kleine kano zou omslaan, werd ze misschien nooit meer gevonden. Deze gedachte maakte haar nog banger dan dat ze verdwaald was in een tijdbel.

Net toen ze de kano omdraaide, misschien toevallig, viel het gloeiende blauwe licht haar op. Even later verdween het weer. Het was zeker van het eiland gekomen en ze kon zien dat ze dichtbij was. Ze bond haar zaklamp aan de voorkant van de kano vast en roeide verder. Toen met de zaklamp de rand van het eiland bereikte, liet ze de kano drijven tot hij stevig tegen de modderige kant gleed.

Ze sprong uit de kano en pakte het licht van de voorkant, sleepte de kano het land op en liet hem verborgen in het riet liggen. In het begin dreigde de modder haar wandelschoenen uit haar voeten te zuigen, maar al snel stond ze op vaste grond, een dikke rij bomen voor haar en het meer achter haar.

Ze was vastbesloten erachter te komen wat dat licht was. Ze richtte de zaklamp in het struikgewas en ging naar binnen. Tot haar schrik was de boomgrens slechts een paar meter dik, waarna hij uitkwam op een open plek. Een lijn van takken strekte zich boven haar uit boven haar hoofd en verborg de aandacht van: een perfecte halve bol . Ze merkte meteen een reeks ronde gaten in de zijkanten op, die allemaal een blauwe gloed uitstraalden, en vermoedde dat als er binnen iets gloeide, er een ingang moest zijn.

Ze liep rond de koepel en vond het enige dat ze kon omschrijven als een ingang. Op de grond was er een open plek die een schacht van blauw licht naar buiten liet komen. Het was klein, maar toen ze het beter bekeek, bleek het een grote sleuf te zijn, zoals op een spaarvarken, alleen de rest was begraven.

Ze ging op handen en knieën zitten en bekeek de opening. Het zou een mazzeltje zijn, maar ze kon passen. Eerst schoof ze haar rugzak er in, en toen ze die eenmaal voelde vallen, ging ze eerst met haar voeten naar binnen. Ze kwam even vast te zitten aan haar borst en schouders en vervloekte haar borsten. Ze was een laatbloeier geweest, in tegenstelling tot haar zus, en het hebben van rondingen was relatief nieuw. Sara vond het heerlijk om ze in elke andere situatie te hebben dan in kleine plaatsen… ze schuurde nogal haar tepels.

Binnen was ze vol ontzag. De blauwe gloed kwam van een kleine boom. Elk deel ervan straalde energie uit en ze merkte dat ze zowel doodsbang als rustig was. Maar hoe langer ze ernaar staarde, hoe comfortabeler ze werd. Na haar ervaring gisteren was dit niet zo'n grote sprong voorwaarts. Ze liep naar de gloeiende plant, maar stopte kort, een of ander instinct zei haar het niet aan te raken. In plaats daarvan keek ze rond in de koepel en zag een gat in de grond dat groter was dan de ingang waar ze zojuist doorheen was geklommen. Toen ze naar binnen tuurde zag ze dat het deel uitmaakte van een structuur. Er waren ladderachtige pallen die door het gat leidden, en daarbuiten, meer gloeiende kleuren wat een licht gezoem maakte. Er was een gat dat leek op een ladder...

En dan was er de geur die uit het gat kwam, een geur die ze alleen met verlangen kon associëren. Het deed een beetje denken aan seks, maar slechts heel weinig. Er waren ook andere woorden voor de geur, maar als ze ze had moeten noemen, zouden ze allemaal net buiten bereik zijn. Het enige dat het tot nu toe bij haar veroorzaakte, was het verlangen om te verkennen. Ze verspilde geen tijd meer, droeg haar rugzak en daalde de ladder af.

Wat ze zag toen ze de bodem bereikte, was een wonderland van exotische planten waarvan ze wist dat ze onmogelijk van deze wereld konden zijn. Er waren stengels met aderen in wiens bladeren rood gloeiden. Een andere blauwe boom zoals die hierboven gloeide blauw tegen een muur. Hoe vreemd de planten om haar heen ook waren, ze herkende dat ze zich in een of andere gang bevond, maar het leek allemaal van nature gebouwd. Er waren geen scherpe randen of rechte hoeken.

Sara kon nog steeds niet zien waar de blauwe gloed vandaan kwam, maar Sara ging verder en terwijl de gevoelens van verlangen en verwondering aanhielden, keerde het gevoel van onheil terug met angst. Ze had het gevoel dat ze in de gaten werd gehouden, maar ze zag geen ogen. Ze had ook gezworen dat ze de planten zag bewegen en het gevoel kreeg dat ze ergens heen werd geleid, maar ze schudde het van zich af. Verderop liet ze zich verdwalen tussen de wonderbaarlijke, gloeiende bomen en stengels.

Toen ze een kruispunt naderde, keek ze op haar zakhorloge. Ze had nog maar iets minder dan drie uur. Voor het geval ze verdwaald raakte op weg naar buiten, gaf ze zichzelf nog een uur verkenning.

De gang leidde natuurlijk naar een open deur, maar Sara vond het vreemd dat ze geen echte deur kon vinden. In het midden van de grote kamer aan de andere kant stond een boom vol stengels. In tegenstelling tot bijna elke plant op deze plek gloeide de boom in deze kamer niet, maar in het licht van alle anderen leek het vochtig te zijn met regen die nooit had kunnen vallen. Daarvoor was een pad omringd met doornige struiken die bloeiden met gloeiende rozen.

Sara liep door de deuropening en liep voorzichtig het pad af. Ze zorgde zo goed als ze kon om geen van de doornige struiken aan te raken, maar ongeveer halverwege de boom moest ze om een lange stengel kruipen met aan het uiteinde een lichtgevende robijnrode bloem en een doorn. Ze haalde haar pols open en het liet een licht rode kras achter. Een enkele druppel bloed sijpelde uit en uit gewoonte legde Sara de kras op haar lippen en zoog zachtjes.

Iets aan de situatie baarde haar zorgen en ze keek weer naar de deuropening. Het was weg, vervangen door een riet van dunne groene stengels. Dus werd ze hierheen geleid. De gedachte maakte haar bang, maar er was iets in deze kamer dat haar verlangen deed toenemen. Ze wilde natuurlijk meer ontdekken, maar al haar andere verlangens stroomden terug en ze merkte dat ze opnieuw gefocust was op haar tijdelijk vergeten geilheid. Deze keer werd de frustratie vervangen door een gerichte lust en voelde ze de nattigheid tussen haar benen terugkeren. Ze voelde ook een gekke elektriciteit in haar buik waarvan ze wist dat ze naar deze plek verlangde.

Hoewel ze niet precies wist hoe, wist ze dat ze werd gemanipuleerd. Haar zus Lucy was, ook al was ze de jongere zus, een meester-manipulator. Ze had altijd jongens - en soms meisjes, had Sara een paar maanden geleden nieuwsgierig opgemerkt - op school om haar vingers gewikkeld. Voor zover ze kon zien, had Lucy nooit iets met een jongen - of een meisje - gedaan, maar leek ze alleen maar vreugde te putten uit de kracht.

Sara was lang geleden bijna immuun geworden voor de listen van het jongere meisje en had een bijna zesde gevoel voor manipulatie gekregen, maar in dit geval koos ze er gewoon voor om toe te geven. Toen ze zich omdraaide naar de boom, zag ze dat alle doornige struiken nu leken van het pad af te leunen en het nodigde haar uit om verder te gaan. Met hernieuwde drive naderde Sara de boom.

Onder het uiteinde druppelde een druppel vloeistof uit een van de stengels op haar arm. Het was warm en toen Sara het met haar vinger ging afvegen, merkte ze dat het glad was en vreemd vertrouwd voelde. Ze rook eraan. Haar ogen gingen wijd open. Zij was het! Ze was geen onbekende in de geur en smaak van haar eigen sappen. Na het masturberen bracht ze bijna altijd een paar zalige minuten door met ruiken en proeven van haar eigen vingers. Ze likte voorzichtig aan haar vingertop. Ze was het echt! Haar seksuele frustratie kwam terug. Als ze niet snel kwam, had ze het gevoel dat ze gek zou worden. Maar er moest eerst nog een klein beetje nieuwsgierigheid worden bevredigd.

Sara stak haar hand uit, raakte de stengel aan en streek er met haar vingers over om wat meer sap te verzamelen. Terwijl ze dat deed, voelde ze het samentrekken, net zoals ze de binnenkant van haar kutje zou voelen samentrekken als ze een orgasme zou krijgen. Ze dacht na over wat ze daarna zou doen. Ze stelde zich voor dat ze tegen de boom leunde en klaarkwam, terwijl ze haar eigen sappen rook terwijl ze van de stengels dropen.

Ze kon de lust niet langer weerstaan, liet haar rugzak vallen, gooide snel haar laarzen en sokken uit en wurmde zich uit haar korte broek, terwijl ze haar vochtige slipje over haar benen gleed. Voor extra zekerheid tilde ze haar overhemd en bh in bijna één beweging op, zodat haar borsten vrij konden bewegen. Toen kwam de paniek. Zodra ze naakt was, alsof de boom toekeek, wikkelden zich snel twee zachte stengels rond haar enkels. Ze aarzelde een ogenblik te lang en twee stengels vielen langs haar. De wortels hielden haar vast. Ze kon geen kant op, de stengel duwde haar terug naar de andere kant van de boom, en drukten haar gezicht ruw in de stam en leunden haar lichaam er tegenaan. Sara schreeuwde toen de lust die ze had gehad in een oogwenk werd weggerukt en vervangen door angst. Haar geschreeuw was ook gevuld met woede op zichzelf. Ze had moeten weten dat ze alleen maar voedsel voor deze dingen was. Hoe hadden ze anders hier beneden kunnen overleven?

Een stengel bungelde naar beneden en hing om haar nek, haar schreeuw afsnijdend. Dit is het, dacht ze en sloot haar ogen. En wachtte. Na een paar hartslagen overgeslagen opende ze ze weer en zag iets vreemds. De donkergroene stengel was bedekt met de sappen die naar haar roken, en de gloeiende planten in de kamer glommen ervan af in een regenboog. Langzaam werden die reflecties vervangen door echt licht dat van binnenuit de stengel kwam.

Terwijl ze toekeek, sprongen honderd kleinere, gloeiende groene strenge elkgeengeltjes, elk een nieuwe stengel, uit de oude die nu losjes om haar schouders hing. Deze nieuwe spruiten, groeiden langzaam groter, begonnen zich zachtjes om haar bovenlichaam te wikkelen en kietelden haar een beetje met hun kleine, pluizige haren. Ze kriebelden achter haar oren, en wonden haar op! Ze had het op een avond ontdekt tijdens het zoenen met een jongen van school, die haar gek maakte als ze kuste. Ze huiverde toen een paar van de nieuwe stengels zich naar die plekken wikkelden alsof ze precies wisten wat ze nodig had. Sara voelde hoe haar lichaam ontspande, en toen dat gebeurde, maakten de stengels die haar tegen de boom drukten hun trekkracht los, waardoor ze gemakkelijker kon ademen, maar toch stevig bleef vasthouden.

Nog een paar stengels vonden hun weg naar haar borsten, wonden zich om haar pijnlijke tepels en begonnen ritmisch te spelen met haar borsten. Van genot werden haar tepels nog harder en ze hapte naar adem en ontspande tegen de boomstam. Meer van deze pluizige stengels vonden hun weg naar haar buik, waardoor ze een beetje giechelde tussen zware, aangename ademhalingen in. En de laatste groep van hen reisde naar haar kruis, verspreid over haar dijen en rond naar haar welgevormde jonge kont.

Een paar minuten plaagden de ranken haar zo, en ze sloot haar ogen en genoot van de aandacht. Plots voelde ze de boomstam tegen haar gezicht wrijven. Werd het groter? Nee. Ze werd kleiner. Nee nog steeds. De wortels rond haar enkels spreidden haar benen. Toen ze open waren en Sara de koele, vochtige lucht op haar vochtige schaamlippen voelde, slingerden de ranken om haar heen naar haar binnenste dijen en plaagden haar daar totdat ze hijgde.

Plots, maar niet onverwacht, voelde ze een stengel - een echte zoals die die haar handen vastbond - over haar rug vallen, warm en glad. Het liet zich onder haar achterste zakken en kronkelde vervolgens weer omhoog totdat de stompe punt ervan bij haar navel zat, en wikkelde zich vervolgens om haar middel. De stengel nam nu slap op en de kromming ervan nestelde zich tussen Sara's nu brandende schaamlippen. Ze wiebelde haar kutje tegen de stengel en het gleed soepel over haar clit. Een warme deken van genot omhulde haar. Dit, zei ze tegen zichzelf, dit is precies wat ze nodig had. Ze sloeg harder tegen de dikke stengel, haar gekreun werd steeds luider totdat ze haar lichaam voelde schokken en ze kwam huiverend klaar...

De stengel tussen haar benen raakte los toen deze uit haar middel rolde. Sara, met een rood gezicht en zwaar ademend van extase, glimlachte naar zichzelf terwijl ze aan de boom vastgebonden bleef. Nou, dacht ze, ze had haar maagdelijkheid niet verloren, maar dit was zeker het op één na beste geweest. Terwijl ze bijkwam en probeerde weg te trekken van de boom, bleven de stengels haar polsen stevig vasthouden. Ze worstelde een beetje, maar stopte en hapte naar adem toen ze erachter kwam waarom ze niet was vrijgelaten.

Sara voelde het stompe uiteinde van de stengel tegen de opening van haar blootliggende poesje drukken en probeerde een seconde uit de weg te wurmen. Blijkbaar voelde hij dit, de stengel drukte iets harder. De stengel heel glad geworden en de stengel zo glad dat hij recht in haar gleed, de punt nestelde zich recht tegen haar maagdenvlies. "Aah!" Sara gilde. Maar de stengel bewoog niet terug. In plaats daarvan wachtte het even en duwde toen naar voren, waardoor haar maagdenvlies brak en haar opvulde. 'Owww!' schreeuwde ze.

De kleine stengels rond haar borsten en dijen trilden, wat haar plezier terugbracht, en de stengel begraven in haar kutje stopte, zodat ze aan het gevoel kon wennen. Nadat ze gekreun van plezier had losgelaten, begon de stengel in haar langzaam in en uit te pompen. Aanvankelijk bleef de pijn bestaan, maar na een minuut veranderde het in plezier.

Sara voelde de lengte van de stengel in haar, de warmte en de strakke, gladheid van haar jonge poesje die golf na golf van extase vormden. 'Verdomme' kreunde ze, in de hoop dat de boom haar kon horen, 'Verdomme! Het is zo lekker!' De stengel pompte omhoog en Sara's ogen rolden terug in haar hoofd toen ze verdwaalde in het moment. De lengte van de stengel wreef zwaar tegen haar klit terwijl hij in en uit haar bonkte. Al snel zorgde de stimulatie op haar borsten, achter haar oren en tussen haar benen ervoor dat ze explodeerde tot een orgasme dat ze nooit voor mogelijk had gehouden. Ze schreeuwde, deze keer in onbedwingbare lust, en kwam heftig klaar.

Even later gleed de stengel uit haar poesje en begon zich langzaam terug de boom in te slingeren. Ze vond haar handen en voeten vrij en viel in een hijgende hoop tegen de stam. Toen ze weer bij zinnen kwam merkte ze iets vreemds op. De aderen achter de schors van de boom begonnen te gloeien, zo vaag als gouden naden. Ze vroeg zich af of ze de oorzaak was geweest. Een grijns kroop over haar gezicht, er was maar één manier om erachter te komen. Helaas zou ze dat een andere keer moeten uitvinden. Ze pakte haar rugzak en haalde haar zakhorloge tevoorschijn. Nog een uur voor zonsopgang.

Ze pakte haar kleren en keek naar de boom en alle omringende planten terwijl ze zich aankleedde. Ze merkte dat sommige planten zwakker waren dan andere, en vroeg zich af of ze allemaal dezelfde 'behandeling' nodig hadden, of dat zelfs was wat ze voor de boom had gedaan. Als dat zo was, dacht ze ondeugend, dan had ze vannacht een goede nachtrust nodig... Haar kutje trok nog steeds samen.. ze trok haar kleren aan en klom de ladder op.. tot snel jongens.. glimlachte ze...