Mini - 157

Zondagochtend, kwart over negen. Naast me ontstond beweging: Joline rekte zich uit. “Hé, goedemorgen lekkere vent… Goed geslapen?” Ik knikte. “Ja. Een groot huis schoonmaken, ringen kopen, dansen, je schoonmoeder in toom houden en een vrijpartijtje… dat hakt er aardig in. Dan wil je wel lekker slapen…En wat kijk jij naar mij?” Joline’s blik was observerend.
“Ik wilde even zeker weten dat je geen last had van de activiteiten van deze week, Kees.” Ik knuffelde haar. “Dank je wel dat jij over mijn zieleheil waakt.” Ze keek ernstig. “Geen grapjes nu, Kees. Ik méén het.” Ik keek in haar ogen. “Lieverd, als ik er last van krijg, ben je de eerste die het weet, geloof me. En dan mag je al jouw zieleknijperij op me loslaten…” Ze kuste me. “Ik wil goed voor je zorgen, vriendje van me.”

Even lagen we nog te knuffelen, toen trapte ze het dekbedje omlaag. “Ik ga even douchen, daarna mag jij.” Toen ze naar de douche liep, deed ze in het voorbijgaan het raam wijd open. “Even luchten hoor…” Ze giechelde. “De geur van onze liefde is duidelijk aanwezig hier!” De wind gierde naar binnen en Joline verdween snel in de badkamer. Koud! Ik lag nog in boxer en T-shirt op bed.
Ik stond mopperend op en trok de douchedeur open. “Hé mevrouw, als jij vindt dat de geur van onze liefde té pregnant aanwezig is: doe het raam dan open als we allebei aangekleed zijn. Ben jij gek geworden…” Een gure windvlaag blies de kamer en ook de badkamer in. “Kéés! Doe die deur dicht, gek!” Ik liet hem open staan. “Echt niet. Jij mij een driedubbele bronchitis bezorgen? Dan jij ook, dame.”

Ze gromde, pakte de douchekop en richtte die op mij. “Hier. Koud water, word je wakker van.” Het water was inderdaad ijskoud. “En nu die deur dicht! Als de sodemieter!” Grinnikend sloot ik de douchedeur en daarna ook het raam. Een paar minuten later kwam Joline uit de badkamer. “Zo… Even opgewarmd, rotzakje. Ik hoop dat er nog genoeg warm water in de boiler zit voor je.” In het voorbijgaan gaf ik haar een zoentje. “Anders warm ik mijn kouwe klauwen wel aan jou op, schatje…” En grom was haar reactie, vergezeld van een knipoog.
Ook ik begon met koud water, maar al snel draaide ik de kraan op ‘warm’. Wakker was ik al. Wassen, afspoelen, afdrogen, schoon ondergoed aan, scheren… Fris en fruitig kwam ik uit de badkamer. “Zo, nu mag het raam weer open als je dat wilt.” Joline keek me aan. “Doe nog maar niet. Ik moet m’n haar nog vlechten.” Ze voegde de daad bij het woord en even later had ze weer één lange, dikke vlecht op haar rug hangen. We kleedden ons verder aan.

Vlak voordat we naar beneden gingen, deed Joline het raam weer open. “Het moet hier écht even luchten Kees. Toen ik uit de badkamer kwam, rook ik best wel goed wat hier gisteravond gebeurd is.” Ik trok een wenkbrauw op. “En schaam jij jezelf daarvoor? Nee toch?” Ze giebelde. “Nee. Maar je hoeft je ouders toch niet zó nadrukkelijk te confronteren met het feit dat je uitgebreid hebt liggen…” “De liefde hebt gevierd, zul je bedoelen, schat. Laat ik het woord ‘wippen’ in deze context niet horen!” Ze knipoogde. “Je snap me wel, Kees. Kom, ontbijten!”
Het ontbijt was gezellig en duurde lekker lang.

Om half twaalf stonden we op om de boel op te ruimen en op dat moment ging mijn telefoon. “Welke idioot…” Ik trok het toestel uit mijn zak. “Wachtmeester Greet… Wat heeft die te melden?...” Ik zette mijn toestel op de speaker. “Hoi Greet, Kees hier.” “Hallo Kees. Stoor ik?” Ik keek rond en grinnikte. “Nee, hoor allerminst. We stonden op het punt om een uitbreide ontbijtboel op te ruimen, dus daar kan ik me nu mooi van drukken…” Ma keek verontwaardigd, Joline’s ogen fonkelden en Melissa gromde. Greet moest lachen. “Hoe lang duurt dat opruimen normaal, Kees?” “Een kwartiertje, schat ik zo. Hoezo?” Ze zei droogjes: “Dan bel ik je over 20 minuten terug.” En ze hing meteen op. “Nou ja zeg… Wát een rotmeid…”
Joline lachte me vierkant uit. “Ik mag haar steeds meer, Kees. Ik zal haar straks bedanken.” Ook Mel gniffelde en duwde me meteen een stapel vuile borden in handen. “Hup, broerlief, in de afwasmachine ermee. Aan ’t werk!” Ma keek me aan. “Wie is wachtmeester Greet, Kees?” “Dat is mijn bugel-docente sinds vier weken. Wachtmeester omdat ze speelt bij de Fanfare Bereden Wapens. Beroepsmilitair, maar ook beroepsmusicus. Conservatorium, orgel, bugel en directie. Veeleisend docente, maar we kunnen prima door één deur. Haar complete naam is Greet Zwart, achterkleindochter van de beroemde organist Jan Zwart.”
“En een leuk mens!” vulde Joline aan. “Ik zal het aan haar doorgeven, schat.” Ze knipoogde. Terwijl we de troep opruimden vertelde ik het een en ander over mijn lessen en besloot met: “En op deze manier bereid ik me voor op het concertje voor de weduwe van de vorige eigenaar.” Ma keek me aan. “Je maakt er écht werk van, hé?” Ik knikte. “Ma, ten eerste is het een heerlijk instrument en ten tweede geeft Greet op een hele prettige manier les. Ja, ze is genadeloos eerlijk, maar ze laat ook duidelijk weten als er iets wél goed gaat.”

Terwijl ik nog praatte ging de telefoon weer. “Hoi Greet, zeg het maar.” Ze grinnikte. “Klaar met je corvee?” “Bijna, maar dat kunnen de anderen wel van me overnemen. Waarvoor bel je?” Het was heel even stil. “Kees, ik heb een verzoek. En voordat ik dat doe: je mag weigeren als je wilt, ik neem het je niet kwalijk. Maar ik denk dat je het kunt. Kun jij mij op Kerstavond met je bugel ondersteunen in een kerkdienst? In de kerk waar we ook repeteren?”
“Poeh… Daarmee overval je me nogal, dame… Da’s over… een week!” Ze lachte. “Jij kunt rekenen! Goed zeg! Maar…” Ik onderbrak haar. “Wát moet ik spelen, Greet? Moet ik daar heel intensief op oefenen? Want dan gaat het feest niet door. Ja, Kerst wel natuurlijk, maar mijn spelen niet. Dinsdagavond heb ik m’n loopgroepje om te coachen en woensdag moet ik overwerken.”
Ze zuchtte. “Sergeant Jonkman, hou eens op met piepen. Ik zou je niet vragen als ik niet zeker wist dat je dit kunt. Je zult een aantal liederen samen met mij moeten begeleiden en tijdens de collecte en na de dienst een stuk moeten spelen. Tijdens de collecte spelen we een aantal variaties van Engelse Carols, niet moeilijk. Na de dienst moet het iets feestelijks zijn in kerstsfeer. Heb ik iets leuks voor, dat gaat jou lukken, dat weet ik zeker.”
Ik aarzelde nog steeds. “Ja, maar…” Joline trok de telefoon uit m’n handen. “Hoi Greet, met Joline. Als jij zegt dat hij het kan, gaat hij het doen. En ik zal ‘m achter zijn vodden zitten!” Een lach klonk aan de andere kant. “Hoi Joline, dank je wel. Je moet hem dan wel een paar avonden extra missen, deze week, want er moet wel gerepeteerd worden!” Joline knipoogde naar mij. “Missen is emotie. En emotie kun je uitschakelen.”
Ik trok de telefoon uit haar handen. “Nou Greet, je hoort wel wie het hier voor het zeggen heeft…” Ze schaterde. “En terecht! Nu even praktisch…” We spraken af dat ik op maandagavond in de kerk zou komen. Donderdagavond en zaterdagmiddag ook. “En zaterdagavond begint de dienst om 22:00, Kees.”
“Mooi. Dan repeteren we ’s middags, eten we in Veldhoven bij mij thuis en vertrekken dan weer richting kerk. Hoef je ten minste niet uit de muur te eten.” “Hoho, vriend, niet te snel. Hendrik en z’n vriendin Wendy doen ook mee.”
Ik grinnikte. “Dan komen die toch ook gewoon mee? Plaats genoeg…” Joline knikte al.
Het was even stil. “Meen je dat?” “Hallo wachtmeester, ik maak hierover geen geintjes. Ik heb een ruim appartement en ben een redelijke kok. Niet miepen. Jullie eten op kerstavond bij ons. Verwacht geen kalkoen of dat soort wantoestanden, maar je krijgt een fatsoenlijke maaltijd waar voldoende energie in zit om een avond heerlijk muziek te maken. Duidelijk?”
Ze grinnikte. “Duidelijk. Ik zal het doorgeven aan de anderen. Ik mail je zo meteen de stukken die we samen spelen, inclusief bladmuziek, oké?” “Roger. Maar verwacht niet meteen een reactie, Greet. Ik ben nu bij de ouders van Joline; geen beschikking over m’n mail. Die heb ik thuis.” “Is goed… Dan nu maar verder met de afwas; ten slotte moet je een goeie indruk maken op je aanstaande schoonouders. Enne… dank je wel, Kees!” Ze hing op.

“Zo mevrouw Boogers. En nu wij tweeën…” Ik keek in de lachende ogen van Joline. “Je bent te bescheiden, Kees. Je kunt het, dat weet ik zeker.” Pa en Ma knikten, de tweeling ook. “Zeker op je nieuwe bugel…” Ma drukte mijn arm even. “Doe je best, jochie!” Ik keek om me heen. “Lekker dan… Het wordt weer voor mij beslist.”
Clara gniffelde. “Ach arme kerel… Dat is je eerder overkomen hoor. In een obscuur kroegje in Eindhoven, met je beide zusjes…” Joline draaide zich bliksemsnel naar haar om en stak haar vinger naar Claar uit. “Maar Kees gaat niet op het orgelbankje zitten tongzoenen met Greet, denk daar goed aan!” Ik schoot in de lach. “Nee, dat is inderdaad iets wat ik niet zal doen…” Clara bleef gniffelen. “Ik geloof je, Jolien.”

Tony legde haar arm om me heen. “Dat gaat deze jongeman inderdaad niét doen. Hij is gisteravond net goedgekeurd als schoonzoon, en dat is een titel die je hier niet zomaar verdient.” Ze trok zich even tegen me aan en vervolgde: “Die titel moet jij nog verdienen, rood krengetje…” Clara snoof en ik wist dat er nu een scherp antwoord kwam. Ze stelde me niet teleur. “Lieve Tony. De titel ‘schoonzoon’ ambieer ik absoluut niet en Ton zou daar hevig van de leg van raken. En ik heb gisteren het examen gezien: ach, ik heb niet op rugby gezeten zoals Mel, maar pootje haken tijdens een wals van Strauss kan ik ook hoor…” Ze lachte liefjes en vervolgde: “ik weet alleen niet of ik je net zo handig en hoffelijk kan opvangen als Kees dat deed.” Tony bromde zachtjes, maar lachte toen ook. Ze liet me los en knuffelde Clara even. En toen Melissa.
“Jullie zijn ons ondertussen alle zes even lief geworden, nietwaar Rob?” Die knikte. “Ons sextet…” Ma deed ook een duit in het zakje. “En die twee kerels van jullie én jullie dochter… daar zijn wij ook gek op, Tony. Kom dames en heren… groepshug!” Even later stonden we met z’n tienen in een kring, de armen om elkaar heen. Bengel zat in het midden, hevig kwispelend te wachten wie haar zou gaan aaien.

Ze kreeg even later alle aandacht die ze maar kon krijgen. Joline trok aan mijn mouw. “Kom Kees… Voordat we weggaan nog even naar mijn ‘tempeltje’. Ma, Kees en ik zijn even achter in de tuin.” Tony knikte. We deden een jas aan en toen we de keukendeur open deden, schoot Bengel mee naar buiten. Ze rende een rondje om het bloemperk en toen ze zag waar wij heenliepen, liep ze met ons mee. Even later stonden we bij de steen midden in het bos. In een smalle vaas stonden twee verse rozen.
Joline keek mij aan. “Ma. Kan niet anders.” Ik knikte. “Ik denk dat je gelijk hebt, Joline…” Bengel ging naast ons zitten en even stonden we stil te genieten van het moment. Toen knielde Joline naast Bengel en sloeg haar arm om de hond heen. “Mooie, lieve Bengel… Goeie hond!” Ze legde haar hoofd even op zijn rug en streelde zijn kop. Ik knielde aan de andere kant van de hond en aaide haar ook. Even zaten we zo, toen stond Joline op.
“Kom Kees. We gaan naar huis. Jij gaat vanmiddag studeren, ik kook straks en daarna gaan we van elkaar genieten.” Ze sloeg haar armen om mijn nek. “Want ik hou van je.” Een lieve zoen volgde. “Kóm! Bengel, ga je mee?”

We haalden onze spullen uit Joline’s kamer. “Het begint hier een beetje kaal te worden, Kees…” Wat weemoedig keek ze in het rond. “De dingen waar ik aan gehecht ben, staan nu vrijwel allemaal in Veldhoven…” Ik trok haar naar me toe. “Ik ben hier, hoor…” Een lieve zoen was het antwoord en daarna legde ze haar hoofd op mijn schouder. “En hier wil ik slapen, de nacht voor ons trouwen. Mijn ouwe kamertje. Met Balou bij me.” “Gaat Balou ook mee tijdens onze huwelijksnacht, schat?” Ze maakte zich langzaam van me los en keek me aan.
“Wil jij dat zo graag, Kees?” Ik knikte. “Hij is de laatste tijd aardig losgekomen… Ik mag het beest wel met z’n brommende commentaar als we weer eens lekker hebben liggen wi…”
Verder kwam ik niet. “Wij wippen niet! Wij vieren de liefde, begrepen?” Twee strenge ogen keken me aan. “Ik zal Balou meenemen als je in de kerstnacht staat te toeteren, nou goed? Kom. Mee naar beneden, gek. Afscheid nemen en mij netjes en veilig naar Veldhoven rijden.” Zo gezegd, zo gedaan en na veel knuffels en geintjes reden wij als eerste de poort uit. Onderweg lag Joline lekker te dutten en dacht ik na over de vraag van Greet. Benieuwd wat ik zou moeten spelen…

Bij knooppunt de Hogt werd Joline langzaam wakker en rekte zich uit. “Zo…. Hehe, even lekker geslapen. Dank je wel voor de rustige rit, Kees.” Ze legde haar hand op mijn knie. “En ik had niet eens een rokje aan…” vervolgde ze plagend. “Die rustige rit kun je vanavond vergeten meisje. Dan wordt het een rollercoaster!” Ze keek me even aan en knipoogde. “Dat belooft wat! En denk er aan dat je dat waar gaat maken, vriend!” Ik gaf haar een luchtkusje en we reden het laatste stukje naar huis.
In de hal van het appartementencomplex leegde ik de brievenbus even en we stapten de lift in. In de lift sloeg ik mijn armen om haar heen. “Lieve schat… Lekker weekend gehad?” Ze knikte. “Héérlijk. Lekker gedanst, ringen gekocht, lekker grappen gemaakt thuis, wéér gedanst en heerlijk met mijn minnaar naar bed geweest… En vanavond mag ik weer!” Ik zoende haar zachtjes. “Daar zie ik weer naar uit. Maar eerst… huiswerk van Greet voor een blowjob!”
Joline keek me zwijgend aan. “Het is dat ik je ondertussen een beetje ken, Kees Jonkman, want anders had je een klap in je gezicht gekregen. Viespeuk.” Ze gniffelde. “We zullen deze uitspraak maar niet herhalen waar ze bij is, denk ik…” Ondertussen waren we boven en ik deed de deur open. “Nee, doe maar niet. Het is een leuk mens, maar zó goed ken ik haar nou ook weer niet… Treed binnen mevrouw, in uw eigen woning. Daar waar je Douwe Egberts drinkt…” “Doe mij eerst maar eens een lekker bakje thee. Genoeg koffie gehad vanochtend…”

Ik maakte twee koppen thee en even later zaten we op de bank nog even na te genieten van het weekend. Tot Joline me een por gaf. “Kom Kees… Jij gaat eens kijken wat voor huiswerk Greet heeft opgegeven; ik gooi de vuile kleren in de was en ga daarna nog even studeren. Want over ruim twee weken beginnen mijn colleges! En dit meisje heeft er zin in! Ik kook vanavond en na het eten kleden we ons om en maken het héél gezellig, oké?” Ik knikte en gaf haar een zoen. “Daar heb ik héél veel zin in, schat.” Ze knipoogde. “Dan zal ik je verder niet afleiden.” Een licht zoentje volgde, toen stond ze op en liep de studeerkamer in. Ik pakte de laptop en opende de mail. Een mail van Greet was de meest recente; die bekeek ik zo meteen wel; eerst even de rest: wat routinemails van DT en een mail van ‘Politie Veldhoven’. Hierin de processen verbaal van beide incidenten in de flat; zowel de inbraak van de ex-baas van Justicia als de inbraak van Floris. “Ter info”, stond erbij. Ik las ze door en kon geen fouten ontdekken.
Nog een Word-bestandje waarin stond dat Floris en zijn drie vriendjes op dinsdagmiddag om 13:00 voor moesten komen in het paleis van Justitie in Arnhem voor het incident in Wageningen. Mooi. Benieuwd of Floris ondertussen alweer een beetje kon lopen; dat is wat pijnlijk als je een kogel in je noten hebt gehad…
Ik besloot om Ton, Mel en Claar in te lichten en stuurde het Word-document door met de tekst erbij: “Als jullie nog belangstelling hebben…” Vijf minuten later kwam er een berichtje terug. “Nee dank je wel, Kees. Wij willen graag wat eetlust overhouden. We horen wel hoe het afloopt.” Meteen daarna kwam er echter een telefoontje van Ton. “Hoi Kees. Ik wil wél bij zijn en ik heb meteen een voorstel. Als wij nou eens ons DT aantrekken?”
Ik dacht even na. Het DT. ‘Dagelijks Tenue’, oftewel het nette uniform. Compleet met decoraties, gevechtsinsigne, scherpschuttersspeld en rood erekoord. “Waarom, Ton?” Hij grinnikte. “Dan zien die klootzakjes ten minste wie we écht zijn. En laten ze het wel helemaal uit hun hoofd om ooit nog een keertje ons lastig te vallen…”
“Ik denk er nog even over, Ton.” “Is goed, kerel. See you in court!” Ik schoot in de lach. “Jij kijkt teveel Amerikaanse series. Mazzel!”

Even later legde ik het voorstel van Ton aan Joline voor. Ze keek nadenkend en knikte toen. “Doén! Laat ze maar eens schrikken. Want we hebben Floris dan wel uitgeschakeld, er blijven nog drie anderen over. Waarvan er twee sluw en gemeen zijn, volgens Claar en Mel.” Ze zweeg even en toen gingen haar mondhoeken een piepklein beetje omhoog. “Dress to impress” kan ook voor kerels gelden, Kees…”
Ik knuffelde haar. “Bij jou doe ik meestal ‘Undress to impress’, schat.” Ze snoof. “Het testosterongehalte is weer maximaal, hoor ik. Maar voordat je een modderfiguur slaat: trek dat mooie uniform eens aan. Even kijken of het nog past.” Ze giechelde gemeen. “Wie weet ben jij sinds je densttijd wel wat kilo’s aangekomen, meneertje…”
Ik legde een hand in haar nek en kneep zachtjes. “Lief meisje van me… Toen ik de dienst verliet woog ik 93 kilo schoon aan de haak. Nu weeg ik 89. En bij die 89 kilo zit weinig vet. Mijn BMI is nu 24.4 en dat is perfect. Ik ben sinds mijn diensttijd niet zo gek veel veranderd qua lichaamsbouw. Alleen mijn kontje is wat steviger geworden omdat ik wist dat de dames daar wel van gecharmeerd zijn…”
Een kneep in een bil was de reactie en Joline keek me aan “Hup, omkleden jij. Ik wil je wel eens in dat nette uniform zien. Wie weet laat ik dan de boeken de boeken en rand ik je aan. Over tien minuten hier melden, sergeant Jonkman!” Ik gniffelde. “Jawel uwe narigheid.” Ik sloot de deur achter me.
Ik wist dat het uniform zou passen; ik had het vorig jaar nog gedragen tijdens een ceremonie bij mijn oude bataljon. Snel kleedde ik me om. De enige concessie die ik aan het uniform had gedaan was dat ik de 'clip-stropdas’ had vervangen door een echte das. Dat clip-ding vond ik helemaal niks en na lang zoeken had ik een stropdas met exact dezelfde kleur gevonden.
Broek en jasje pasten nog prima. Als laatste deed ik mijn baret op; die zat wat krap. Het werd weer tijd voor de tondeuse! Met een inspecterende blik in de spiegel controleerde ik alles nog een keer: Niks mis mee. Sergeant Jonkman, klaar voor inspectie. Ik liep de hal door en klopte op de deur van de studeerkamer. “Ja?” klonk Joline’s ste aan de andere kant.
Ik deed de deur open, sprong in de houding, groette en dreunde: “Sergeant Jonkman, mevrouw.” Joline stond op. “Zo… sergeant Jonkman zei u? Die naam heb ik wel eens horen vallen. Interessante vent…” Ze bekeek me van alle kanten. “Kees… Je ziet er schitterend uit in dit pak. Je bént die sergeant…” Ze keek in mijn ogen. “Je bent nog steeds militair, Kees.”
Ik kuste haar. “Nee schat. Ik heb dingen geleerd in de tijd dat ik militair was. Die draag ik in m’n hoofd met me mee. Dit pak, hoe indrukwekkend het ook lijkt, voegt daar niets aan toe. Is alleen maar fysiek bewijs dat ik ben die ik ben of die ik ben geweest. Dat ik dingen heb gedaan. De echte Kees Jonkman kan net zo goed een spijkerbroek en lumberjackshirt dragen; het maakt niet uit.”
Joline keek me aan. “Dat wéét ik ondertussen, vriendje van me. Maar dat neemt niet weg dat je in dit pak nóg knapper bent dan je al was.” Ik grinnikte. “Voordat je er over begint: dit is geen praktisch pak om de liefde mee te bedrijven, schat. Er zitten iets teveel dingen aan waar je je aan kunt prikken.” Ze haalde haar neus op. “Was ik ook niet van plan. Ik prefereer in bed toch écht Kees Jonkman naakt of in z’n boxer…” Ik zuchtte opgelucht. “En nu mag je jezelf weer omkleden in praktischer kleding, Kees. Kleding waarin je wél lekker kunt vrijen.” “Alleen maar uitkleden dus?” was mijn antwoord, wat me op een boze blik kwam te staan.
“Hup, wieberen jij. Je houdt een serieuze studente van haar studie. En je moet zelf ook studeren.” Ze gaf me nog een snelle zoen en duwde me de deur uit. Ik kleedde me weer om en hing het DT netjes in de kast. Dat kon ik zó aan.

Ik printte de muziek voor kerstavond uit, die Greet me gestuurd had. Hmmm… Een paar kerstliederen waarbij ik sommige coupletten moest meeblazen… Die kende ik wel; even aanpassen aan Greet haar stijl van spelen, maar dat kun tijdens de gezamelijke repetities wel. Het stuk tijdens de collecte: “Festival of Carols”: een fantasie op diverse bekende Engelse kerstliederen. Was op zich ook niet zo’n probleem; hoefde ik slechts twee coupletten mee te spelen. Het stuk na de dienst: “Rejoyce greatly, o daughter of Zion’ van Händel. Ik bestudeerde de muziek: het orgel speelde de basso continuo en de begeleiding van de zangeres, de bugel de uitkomende stem, die normaal door de violen werd gespeeld. Poeh… Dat werd een pittige!
Ik zette Youtube op, zocht naar Regula Mühlemann. Zij had dit stuk gezongen tijdens een advendsconcert in Dresden. Weer werd ik getroffen door de ogenschijnlijke moeiteloosheid waarmee zij zong. Ik hoopte dat Wendy, de vriendin van Hendrik dit kon evenaren! En ik moest zachtjes spelen, anders zou ik haar overstemmen. Ik studeerde eerst op ‘Rejoyce’. Omdat ik zachtjes moest spelen, klonken de inzetten niet zoals ik wilde. Té aarzelend.
Ik maakte daar een aantekening van: moest ik aan Greet vragen. Een uurtje stond ik op dit stuk te studeren. Toen liep ik naar de studeerkamer. “Koffie of thee, schat?” Joline keek op. “Thee graag.Gaat ’t lekker?” Ik fronsde even. “Wachtmeester Greet heeft het niet makkelijk voor me gemaakt. Het moeilijkste voor het laatst bewaard…” “Ik kom zo wel even luisteren Ben benieuwd.” Vijf minuten later kwam ze binnen “Nou, laat maar eens horen, blazer…”
Ik startte de opname met Regula en begon te spelen. Twee keer miste ik een inzet en telkens zette Joline de CD-speler stil. “Niet goed is opnieuw, Kees!’ Ik gromde, want juist in de eerste tien maten zaten een paar pittige loopjes. Toen de derde keer het wél goed ging, zei ze aan het eind met een ondeugende trek op haar gezicht: “In feite moet je wéér opnieuw, want dit kan ook puur geluk zijn geweest…” Ik liep naar haar toe. “Je bent een bruut in een leuke verpakking, Joline Bogers…”
Ze glimlachte liefjes. “Dan staan we quitte, meneer de fitnessbeul.” En gaf me een zoen. “Was dit het moeilijkste stuk, Kees?” Ik knikte. “Dan is de rest een eitje voor jou…” Ik gromde. “Zeg dat niet te hard. Greet zal wel een stuk meer te miepen hebben.” Joline klopte naast zich op de bank. “Kom. Zitten en even genieten van je thee.” Het was even stil.

“Kees… ik heb net even zitten denken… In een rechtszaak bestaat er toch zoiets als het woord van het slachtoffer?” Ik knikte. “Ga je daar gebruik van maken?” Ik keek haar aan. “Ik? Lieve schat, ik heb m’n pak niet rood zitten schilderen, hoor. Dat was Floris. Je haalt de zaken door elkaar.” Ze schudde haar hoofd. “Néé! Als Ton en jij ‘gewone’ jongens waren geweest, hadden júllie nu wellicht in het ziekenhuis gelegen. Je bent wel degelijk slachtoffer. Denk er eens over, samen met Ton.”
Ik bromde. “Joline, ik vind het niet zo nodig om mijn verhaal te doen. Het PV is duidelijk genoeg. Maar wellicht denkt Ton er anders over. Misschien op de rechtszitting waarop Floris z’n andere wandaden bekeken zouden worden, tot en met zijn inbraak bij ons aan toe. Dán heb ik wat meer munitie.” Joline zweeg en we dronken samen onze thee.
“Kom, macho… jij gaat weer toeteren, je dame gaat weer studeren. Nog een uurtje, dan is het vijf uur. Gaan we samen koken, eten en opruimen en daarna leuke dingen doen.” Ze gniffelde en zei zachtjes: “Ik ben een geil meisje, meneer…” Toen stond ze op en zei met haar ‘gewone’ stem: “Hop, blazen jij.” Ze liep naar de deur en ik gromde. “Je begrijpt dat mijn motivatie nu compleet verdwenen is hé? Ik bel Greet op en zeg dat ik niet meewerk.”

Joline draaide zich om, liep naar me toe tot ze vlak voor me stond. Met een vingers priemde ze in mijn borst. “Meneer Jonkman, u gaat als een malle studeren. Over een uurtje krijg u een overhoring en als het niet naar mijn zin is, worden er vanavond geen geile spelletjes gespeeld. Begrepen?” Toen liep ze weer naar de deur. “Aan het werk!” Ik grinnikte. Ze was er toe in staat…
Een uurtje later hield Joline haar ‘overhoring’. En ze was redelijk tevreden. Dat mocht ook wel, want ik had stiekem best hard gewerkt; de bladmuziek stond vol met aantekeningen. “Goed zo meneer. Ik zal regelen dat u een passende beloning krijgt. En nu gaan we eten koken; Jolientje heeft best trek!”

Ik ontfermde me over het hoofdgerecht, Joline over het dessert en een uurtje later zaten we lekker te eten. En dat werd door een kop koffie gevolgd, terwijl we nog even naar het journaal keken. De weervrouw voorspelde een koude, misschien wel witte kerst en Joline keek vrolijk. “Dat vind ik zo mooi, Kees… Zo vredig en stil… Hoort er gewoon bij!” Ik bromde wat voor me uit en kreeg een elleboogstoot. “Hé! Ik zit me te verheugen op een witte kerst en jij kijkt alsof je een pot bedorven zure augurken moet eten!”
Ik keek haar aan. “Ja. Wij een witte kerst waarbij de hele westerse wereld zich vol zit te vreten… En de rest van de wereld? Weet je wat mijn beste kerstfeest ooit was?” Joline zei niets, maar in haar ogen was iets van angst te zien.

“Mijn beste kerstfeest heb ik doorgebracht in een hutje op de flanken van de berg Vlasic. Daar woonde een oude dame die we al eens hadden bezocht. Weduwe, twee dochters in Duitsland die op afstand voor hun moeder zorgden door haar af en toe wat geld te sturen.
Twee dagen voor kerst was daar een lawine naar beneden gekomen: haar hele benedenverdieping onder de sneeuw. Buren waarschuwden de lokale autoriteiten, maar die deden niets; de dame was kroatisch, dus Katholiek, dus het overwegend Bosnische stadsbestuur stak geen poot uit.
Dus toen kwamen de buren naar ons, of wij konden helpen. De Basecommandant gaf opdracht aan mijn PC om een infanteriegroep te sturen, en wij waren de sigaar. De YPR werd volgestouwd met negen kerels, wapens, etenswaren, water en brandstof en wij vertrokken de dag voor Kerst richting de Vlasic. Dertig kilometer met een hoogteverschil van 2.400 meter. Haarspeldbochten, ‘black ice’, sneeuwbuien… Ik kreeg het allemaal voor m’n kiezen, want ik zat aan de sticks. Vier uur gereden, toen waren we er. Ik was kapot.
Het vrouwtje zat op de zolderverdieping van haar huisje; de begane grond zat vol sneeuw. We hebben een dag lang sneeuw lopen scheppen, toen was de begane grond weer leefbaar. Maar ondertussen was het donker; teruggaan was onverantwoord. Het vrouwtje sloofde zich uit voor ons: koffie, brood, vlees, Slivowitsj… De laatste mocht niet, want we waren drooggelegd.
Het volgende probleem was waar we zouden slapen. Het huisje was nét genoeg geweest voor haarzelf en haar twee dochters; negen infanteristen konden onmogelijk een slaapplaats vinden. Onze sergeant kreeg een prima idee. “We maken een iglo!” Van alle sneeuw die we naar buiten geschept hadden maakten we blokken die we tegen haar houtopslag stapelden. Daar konden in ieder geval 6 man slapen. Kaars er in om de hoeveelheid zuurstof te bewaken, en na 3 uur wéér keihard buffelen waren we klaar. Toen pas herinnerden we ons dat het kerstavond was.
Sergeant Loermans morrelde wat aan de voertuigradio en even later klonken er Nederlandse kerstliederen uit de YPR. Hij had aan de base gevraagd of ze de uitzending van de Nederlandse Wereldomroep via een vrije frequentie wilden uitzenden. En, uiterst illegaal, had onze “Foxtrot”, de radioman van de compagnie, dat gedaan. Toen het ‘Stille Nacht’ klonk, ben ik maar even naar buiten gegaan… Dat trok ik even niet. De volgende dag reden we weg; iemand helemaal gelukkig gemaakt. Wéér vier uur rijden, en nu nóg voorzichtiger; we reden helling af en dan moet je als chauffeur verdomd goed oppassen dat het voertuig er niet met jou vandoor gaat. Ondanks ijsklauwen onder de tracks die meer grip geven. Op mijn verzoek een omweg gemaakt van ruim tien kilometer, omdat de meest directe weg smal en slecht was en vol haarspeldbochten zat met aan de ene kant keiharde rotsen en de andere kant een diepte van vijftig meter... De omweg reed iets minder onveilig. Terug op de base kreeg sergeant Loermans vervolgens ongenadig op z'n flikker van de plaatsvervangend compagniescommandant: waar alle gevechtsrantsoenen van het voertuig gebleven waren? Niemand van de groep had ook maar enig idee…”

Joline was stil geworden en ik keek haar aan. “Dát was mijn beste kerstfeest, schat. Als ik al die huizen zie die helemaal opgeleukt zijn met lampjes, toeters en bellen ga ik bijna over m’n nek.” Ze leunde tegen me aan. “Snap ik, Kees. En nu kan ik ook jouw opmerking over die kalkoen plaatsen die je tegen Greet maakte.”
Ik moest lachen. “Dat heeft meerdere redenen, schat. Sommige lui sloven zich zó vreselijk uit op de kerstmaaltijd dat ze geen tijd hebben om gezellig samen te zijn met hun gezin of familie. En als tot overmaat van ramp de plumpudding mislukt of de kalkoen verbrandt, is het kerstfeest in hun optiek mislukt.
Doe mij met Kerst maar een maaltijdsoepje en een lekker toetje uit de koeling, dan ben ik tevreden.”

Ze giechelde. “Ik zal er aan denken. Scheelt inderdaad úúúren in de keuken ploeteren. Ma vond dat op zich geen probleem, mits wij haar hielpen. De keuken in Malden is groot genoeg, dus de gezelligheid kwam er toch wel. Zeker als Rob zich niet met het eten bemoeide…” Ik schoot in de lach. “Daar heb ik beeld bij! Welke taak kreeg Rob opgedragen?”
“Hij moest altijd de tafel netjes dekken en voor de drank zorgen. En meehelpen de spullen afwassen die niet in de machine konden… Had hij het moeilijk genoeg mee: “Jullie lekker uitbuiken en ik in de keuken ploeteren.” “Goed dat ik het weet. Dan kan ik hem daarmee pesten als hij weer eens komt logeren.”
Joline gaf me een stomp. “Rotzak. Dat doe je toch niet met een van je teamleden?” “Wel als betrokkene aanstalten maakt om mijn zwager te worden.” Joline keek me aan. “Volgens mij maakte jij als eerste aanstalten om zijn zwager te worden, meneertje. Je draait de zaken om.”

Ze knuffelde me. “Ben je weer een beetje over je Kerst-stemming heen? Want je was net behoorlijk pissed-off.” Ik knikte. “Ja en sorry. Misschien ook mijn fout dat ik alleen naar de buitenkant gekeken heb. En niet dat al die mensen in die overdadig versierde huizen het óók goed en gezellig hebben met elkaar.” “Goed zo, jongeman. Ook jij bent niet volmaakt, ook al dacht ik dat eerst.” Ze stond op en stak haar hand uit. “Kom. We sluiten af en gaan lekker naar bed. Iets zegt mij dat jij niet helemaal in de stemming bent voor uitgebreide sex-spelletjes. We zien zo meteen wel, oké?” Ik knikte. “Ik kom er net weer achter dat ik een hele slimme en lieve vriendin heb. Ik loop even m’n rondje en kom dan bij je, als dat mag.”

Joline trok mij naar zich toe en keek me van vlakbij aan. “Jij mag dat. Altijd. Want ik ben stapelgek op je.” Ze zoende me zachtjes. “Tot zo.” Toen ik na een paar minuten in de slaapkamer kwam, lag Joline al in bed. “Nog even m’n tanden poetsen, schat.” Een brommetje kwam ondeer het dekbed vandaan. Even later schoof ik naast haar en draaide ze zich naar me om. “Heb jij een wel goed weekend gehad, Kees?”

“Zeker weten schoonheid. Lekker gedanst met jou, met Ma en m’n zussen… Tony onderuit gehaald... Heerlijk met jou onze liefde gevierd… Ringen gekocht en uiteindelijk ook nog mooie muziek gemaakt. En nog een weekje buffelen en dan ruim een week vrij. En trouwplannen maken, samen met Fred en Wilma.” Joline giechelde. “Lijkt me een mooi avondje te worden…” “Dat denk ik ook. Of er veel concrete plannen op tafel komen weet ik nog niet, maar er zal veel gelachen worden, dat weet ik zeker!”
Plotseling schoot me iets te binnen. “Fred en ik moeten nog een keer samen naar Betty. Misschien kunnen we dat met z’n vieren doen…” Joline knikte, ik voelde het meer dan ik het zag. “Ja. Anders krijgt ze een hartverkleppering als ze ons vieren in het gemeentehuis ziet. En nu, vriendje: lekker slapen. En als dat niet lukt, mag je me wakker maken, dan krijg je slaapmiddeltje van me.” Ik kuste haar. “Je bent lief. Welterusten.” “Slaap lekker, Kees.”

Balou bromde: “Slaap lekker allebei. En niet midden in de nacht gaan rollebollen; ook een Teddybeer heeft recht op z’n nachtrust.” “Wou je weer in de kast slapen, Beer?” Joline vroeg het liefjes en Balou deed er het zwijgen toe. Ze draaide zich om, lekker tegen m’n rug aan en al snel viel ik in slaap…