Kostschoolmeisjes - 18

Twee donkere gedaanten, bedekt met spinrag, liepen de ruimte in en de meisjes slaakten een zucht van verlichting toen ze zagen dat het zuster Astrid met zuster Agnes was.
‘Gelukkig!’ riep Kelly opgelucht, ‘U bent het zuster Astrid met zuster Agnes. We waren bang dat hoofdzuster Griselda ons gevonden had.’
‘Is alles goed met jullie?’ vroeg zuster Agnes, ‘Jullie zullen wel honger hebben.’ De meisjes knikten en Rebecca vroeg: ‘Hoe is de toestand boven, zuster Astrid? Zijn de andere nonnen ook nog op zoek naar ons?’
‘Ja, allemaal en Griselda is behoorlijk doorgedraaid, omdat niet alleen Judith zoek is, maar nu ook Kelly, Rebecca en Sumalee.’
‘Wat kunnen we het beste doen, zuster Astrid?’ vroeg Ruth die door Grace stevig werd vastgehouden. Het meisje keek met angstige ogen naar de twee nonnen die er vanwege het spinrag over hun habijt griezelig uitzagen. Judith zat met Sumalee naast zich nog op de divan en keek dof voor zich uit. Zuster Agnes ging naast haar zitten en sloeg een arm om het dikke meisje heen. Dit deed Judith goed en een flauwe glimlach verscheen op haar gezicht. Sumalee hield een hand van haar vast en fluisterde dat het allemaal goed ging komen.
‘Weet je wat we doen, zuster Agnes? U gaat terug naar boven toe en haalt wat te eten uit de keuken voor de meisjes. Ik blijf hier bij hen en u geeft uw ogen goed de kost.’
Zuster Agnes stond op het knikte dat ze het begrepen had. Ze verliet de kelderruimte en Rebecca blokkeerde de deur weer aan de binnenkant. Geduldig wachtten ze de terugkomst van zuster Agnes af en na een half uur werd er op de buitenkant op de deur geklopt. De boterhammen, een pak koekjes en de fles melk verdwenen in een rap tempo in de hongerig magen van de meisjes. Toen iedereen uitgegeten was, stond zuster Agnes op en keek ze de meisjes en Astrid aan: ‘Julie geloven het niet, maar nu is hoofdzuster Griselda ook spoorloos verdwenen.’

Nadat hoofdzuster Griselda iedereen de opdracht had gegeven om opnieuw naar Judith, maar nu ook naar Kelly, Rebecca en Sumalee, te gaan zoeken,
strompelde ze naar de kapel. Er waren ondertussen drastische maatregelen nodig, vond ze om deze kostschool te redden. De duivel had hier veel te veel invloed gekregen en zij moest dat een halt toeroepen. Met een grimmig gezicht pakte ze een rozenkrans en een ijzeren kruis uit de kapel. Vervolgens liep ze de trap op naar de zolder. Ze werd duizelig in haar hoofd, maar ze was vastbesloten om de duivel uit dit klooster weg te jagen. Meisjes die seks met elkaar hadden, nonnen die daaraan meededen en dat de algemene regels iedere dag overtreden werden, moest gestopt worden. Lijfstraffen en kamerarrest hebben helaas nooit geholpen en zij, hoofdzuster Griselda, ging daar nu voor zorgen. Ze gaf een krijs die door merg en been ging en liep naar het einde van de zolder. Bij de tussenwand opende ze een dakluik
en kroop met de nodige moeite het dak op. Met de rozenkrans in de ene hand en het ijzeren kruis in de andere, liep ze naar de rand van het dak. Daar begon ze te bidden en zwaaide woest met kruis in het rond. Ze sprak steeds harder en op een gegeven stond ze te krijsen. Met rood doorlopen ogen beval ze de duivel het klooster te verlaten en de meisjes met rust te laten. Aan Jezus vroeg ze om de nonnen te ondersteunen als ze door de duivel verzocht werden. Langzaam en zonder dat ze het zelf in de gaten kreeg, helde ze steeds verder over de dakrand.

Zuster Antonia liep voor de derde keer de tuin in om te kijken of Judith en de andere vermiste meisjes daar ergens waren. Die vond ze niet, maar ze schrok toen ze enkele angstaanjagende kreten hoorde. Ze keek om zich heen, maar kon niet ontdekken waar die vandaan kwamen. Ze hoorde nog een kreet en keek omhoog. Toen zag ze hoofdzuster Griselda, die langzaam haar stem aan het verliezen was, zwaaiend met een kruis op het dak staan.
‘Wat, wat, wat doet die naar nou?’ stotterde ze en rende naar binnen om de andere nonnen te waarschuwen. Na een kwartier stonden alle nonnen buiten en keken bezorgd naar Griselda die aan het eind van haar Latijn was. Zuster Gerarda had de brandweer gebeld met het verzoek om zo snel mogelijk te komen om iemand van het dak af te halen. Ondertussen baden de nonnen dat Griselda niet viel en vroegen ze zich af wat de hoofdzuster eigenlijk bezielde. Het begon te regenen en langzaam viel de duisternis in. Op een gegeven moment leek het op een filmopname voor een Draculafilm; met geen vampier, maar een oude, krijsende non die woest met een kruis op het dak stond te zwaaien in de hoofdrol, terwijl biddende nonnen beneden stonden toe te kijken.

Zuster Astrid en zuster Agnes besloten om weer naar boven te gaan om te kijken wat er nu allemaal precies aan de hand was. De meisjes bleven achter en binnen troffen de twee nonnen troffen niemand aan.
‘Waar is iedereen?’ bromde Zuster Astrid, ‘Zijn ze nu allemaal verdwenen?’
‘Geen idee, Astrid. Laten we maar even buiten gaan kijken, misschien zijn ze daar.’ Zuster Astrid knikte en daar zagen ze de andere nonnen, die naar boven keken, staan. Automatisch deden zuster Astrid en zuster Agnes dit ook en hun mond viel van verbazing open, toen ze zagen wie er op het dak stond te krijsen. ‘Jezus, wat doet dat mens daar in godsnaam?’ reageerde zuster Agnes en nu corrigeerde zuster Astrid haar taalgebruik niet. Ze gingen bij de andere nonnen staan en kregen te horen dat de brandweer al onderweg was.
‘Dit moeten de meisjes weten!’ fluisterde zuster Agnes tegen zuster Astrid en ze liep terug naar binnen om de meisjes te vertellen wat er aan de hand was. Die liepen allemaal met haar mee naar boven en keken even later met open mond toe hoe hun hoofdzuster nog altijd woest met een kruis in het rond stond te zwaaien. Krijsen deed ze niet meer, omdat haar stem het begeven had. In de verte hoorden ze de brandweer naderen en iedereen schoof opzij toen de brandweerauto er was. De rode, ladderwagen werd vlak langs het klooster gezet en een flinke, dikke brandweerman klom naar boven toe. Daar zag hij dat de oude non al op het randje van het dak stond te balanceren en dat het niet lang meer kon duren dat ze viel.
‘Doe enkele stappen na achteren, anders valt u!’ probeerde hij
hoofdzuster Griselda te waarschuwen, maar die keek hem met vuurrode ogen niet begrijpend aan. Ze hief het kruis schuin naar voren omhoog en door het gewicht dat niet meer evenredig verdeeld was, stortte ze naar beneden. Ze was op slag dood toen ze tegen de grond klapte. De nonnen sloegen een hand voor hun mond van ontzetting en een jonge brandweerman
die naast de brandweerwagen stond, reageerde droog: ‘Die is er geweest!’
Er viel een stilte en het was zuster Gerarda die naar hoofdzuster Griselda toe liep en constateerde dat er geen leven meer in zat. Ze liep naar binnen om een dokter te bellen, omdat die moest vaststellen dat ze dood was.
Een half uur later arriveerde dokter Baker en die bevestigde dat hoofdzuster Griselda overleden was. Nu kon er een begrafenisondernemer gebeld worden om het stoffelijk overschot op te halen. De meisjes zaten inmiddels in de eetkamer waar ze warme chocomel dronken die zuster Elisabeth voor hen gemaakt had. Kelly, Rebecca, Grace, Ruth, Sumalee en Judith zaten aan een tafel bij elkaar en keken elkaar opgelucht aan. Echt rouwig waren ze niet
om de dood van deze gehate hoofdzuster; eerder opgelucht dat het zonder consequenties voor hen afgelopen was. Zuster Gerarda, die nu de leiding had, liet de meisjes wat langer opblijven dan normaal en sprak ze vlak voor het slapen gaan bij. Maar om 21.45 uur moesten ze toch echt naar bed. Het licht ging uit en na een kwartier sliepen ze als marmotten. De nonnen zaten op dat moment bij elkaar en vroegen zich af hoe het zover met Griselda had kunnen komen. Ze kwamen er niet uit en besloten dat de meisjes, die een tijdje onvindbaar waren, niet bestraft werden. Vier dagen later werd hoofdzuster Griselda na een plechtige mis begraven op de begraafplaats van het klooster. De nonnen, de meisjes, boswachter Berendsen en dokter Baker waren daarbij aanwezig. Verder niemand, want Griselda had geen familie meer. De plechtigheid was kort en sober, zoals ze het zelf wilde hebben.

20 jaar later

Twee vrouwen van 36 jaar lagen in standje 69 op bed elkaar te verwennen.
Op de rug lag een flinke vrouw met kort, zwart haar en stevige c cup borsten. Boven haar een tengere, met lange, rode haren en kleine b cup borsten. Ze lagen elkaar te beffen en dat ging met het nodige gekreun en gesteun gepaard. Ze genoten van elkaars tong die hun clitorissen bewerkten. De rode vrouw bewoog haar onderlichaam heen en weer en voelde op een gegeven momenten de lange tong van de zwartharige diep haar vagina in en uit gaan.
Ze stopte zelf met beffen en concentreerde zich op een orgasme dat diep vanuit haar onderbuik aan het opborrelen was. Langzaam kwam het op en met een lange, luide kreun kwam ze klaar.
‘Oh, Rebecca, wat doe je dit nog altijd geweldig. Heerlijk was het, schat! En nu ben jij aan de beurt.’
Met haar kleine tong begon ze de gezwollen clitoris van haar vriendin met stevige halen te likken. Rebecca begon meteen te kermen en met haar onderlichaam te schokken.
‘Oh, Kelly schat, ga zo door! Ja heerlijk, schat. Ga verder!’
Kelly deed dit en kreeg het veel voorvocht in haar mond. Dat slikte ze gulzig in en het smaakte naar meer. Ze begon aan de openstaande vagina te zuigen en dit veroorzaakte slurpende geluiden. Toen ze genoeg voorvocht ingeslikt had, concentreerde ze zich op de opgezwollen clitoris. Ze zoog die helemaal in en uit haar mond. Rebecca dacht dat ze gek werd van genot. Ze gilde het uit toen ze klaarkwam en was enige seconden totaal van de wereld. Kelly vlijde zich tegen haar aan en nam een dikke tepel in de mond om er lekker aan te zuigen. Toen Rebecca weer bijkwam zei ze grinnikend: ‘Zo, jij krijgt er ook nooit genoeg van, hè schat!’
‘Nee, met jou in ieder geval niet.’
‘Maar we moeten ons nu toch aankleden, lieverd! Het is toch minimaal een half uur rijden naar het klooster.’ Kelly hield op met zuigen en keek haar vriendin sip aan. ‘Je hebt gelijk en ik ben echt benieuwd hoe het er nu is.’
Ze stonden op en namen een douche. Toen ze aangekleed waren, verlieten ze hun hotelkamer waar ze enkele dagen verbleven. Het hotel lag niet ver van hun vroegere kostschool af en na ruim twintig jaar wilden ze er weer eens een kijkje nemen. Vijfendertig minuten later stonden ze voor de hoofdingang en klonk het vertrouwde geluid van de koeienbel weer door de hoofdgang.

‘Net als vroeger, toen ik voor de eerste keer aanbelde,’ merkte Kelly op.
‘Ja, veel lijkt er in al die jaren niet veranderd te zijn,’ reageerde Rebecca, terwijl ze rondkeek. Ze wachtten af en belden na een minuut nog eens aan. Uiteindelijk werd de deur door een non van vierenzestig jaar geopend. Die keek de vrouwen verbaasd aan en begon te lachen. ‘Nee, zijn jullie het?
Kelly, Rebecca?’
De vrouwen knikten en Rebecca vroeg aarzelend: ‘Zuster Astrid?’
‘Hoofdzuster Astrid tegenwoordig, dame.’ Ze keken elkaar nog eens aan en omhelsden elkaar innig.
‘Mijn lieve schatten, wat is dat lang geleden. Wat leuk dat ik jullie nog eens zie. Hoe gaat het ermee?’
‘Goed, hoofdzuster Astrid en zoals u ziet, zijn wij nog altijd samen!’
‘Ja, jullie hebben elkaar echt gevonden en ik ben blij voor jullie. Maar kom verder, dan drinken we thee met iets lekkers erbij. Zuster Agnes is er ook nog en volgens mij is ze nu in de keuken bezig.’
Ze liepen door de hoofdgang naar de keuken en daar stond zuster Agnes de voorraad op te nemen. Toen ze Kelly en Rebecca zag, viel haar mond open van verbazing.
‘Kelly, Rebecca?’ Ze pakte beide vrouwen stevig vast en wilde ze van alles vragen. Maar eerst zette ze thee en sneed een lekkere, chocoladecake aan. Daarna praatten ze elkaar lange tijd bij en werd het nog een gezellige middag.
Kelly en Rebecca vernamen van de twee nonnen dat Grace en Ruth ook nog altijd samen waren en enkele jaren geleden ook op bezoek waren geweest. Judith was uiteindelijk met een man getrouwd en had drie kinderen gekregen. Sumalee was na haar kostschoolperiode terug naar Thailand gegaan en van haar hadden Astrid en Agnes niets meer vernomen. Tijdens een wandeling door de tuin en de begraafplaats van het klooster, stonden ze alle vier even stil bij het graf van de oude hoofdzuster Griselda.
Na samen met de inwonende meisjes, die tegenwoordig tijdens het eten mochten praten, gegeten te hebben, vertrokken de twee vrouwen weer. Ze namen afscheid van Astrid en Agnes en liepen naar hun auto. Halverwege draaiden ze zich nog eens om en keken naar de plek waar de oude hoofdzuster Griselda meer dan twintig jaar geleden op het dak stond om de duivel weg te jagen. Als ze goed keken, zagen ze nog het silhouet van haar zwaaiend met een ijzeren kruis. Ze stapten in en reden terug naar het hotel. Hun vakantie was nog niet voorbij en ze hadden nog enkele heerlijke dagen voor de boeg.