Europees Avontuur - 23

Woensdagochtend. De Flixbus kwam reeds om half zeven aan het station in Praag. Dus, vroeg uit de veren, enkele broodjes meenemen. De bus was stipt op tijd. Hij zat enkel half vol, dus plaats in overvloed. Ik nestelde mij op de achterste rij en probeerde nog een dutje te doen. Dat laatste lukte echter niet. Dus keek ik door de ramen naar het voorbij schuivende landschap. Ik at een broodje, dronk van de cola die ik op de bus kon kopen.

Tegen ’s middags kwamen we aan de grens met Polen. Een onooglijk boerengat maar met een indrukwekkend douanegebouw. Iedereen van de bus, bagage meenemen. Grenscontrole. Ik schoof aan. Een oudere beambte bekeek mijn ID-kaart en riep er een andere bij. Er was toch niets mis mee ? Blijkbaar viel ik op, zo in mijn kakikleurig hemdje en dito korte broek. Ik moest apart gaan staan. De beambte hield mijn pas bij zich. Iedereen terug op de bus. Ik nog niet. In mijn beste Duits vroeg ik wat er gebeurde. Die beambtes bekeken mij.

- Mit kommen…

- Herr,… mijn bus…

Een vrij jonge beambte nam me bij de arm en leidde me het gebouw binnen. Wat was dat nu ? Voor Polen had ik toch geen visum nodig ? Wat was er mis aan mijn ID-kaart ? Binnen zaten er nog drie beambten, die me bekeken toen ik binnen geleid werd. Ik werd door het bureau geleid naar een lokaal achterin.

Een jonge beambte snauwde mij iets toe. Ik begreep er geen snars van.

- Bitte, Herr, was….

- Sitzen !

Hij duwde me op een bank tegen de muur.

- Herr.. Mein bus…

- Schweigen !

Wat was dat nu ? Met twee bekeken ze mijn ID-kaart.

- Belgiër ? Flamen ?

- Ja…

De een liep naar het bureau vooraan. Ik hoorde hem babbelen. En ik hoorde mijn bus vertrekken. In welk verhaal was ik nu aangeland ? Ik zat daar, en wist niet eens waarom. Ik, pas achttien…

Die beambte die naar het bureau gegaan was, keerde terug in gezelschap van een vrij jonge kerel. Die kwam op me af en sprak behoorlijk Duits.

- Drugs ?

- Nee…

Dus, ze verdachten me ervan drugs te smokkelen.

Hij bekeek me. Ondertussen kwamen nog twee mannen in douanakleren binnen. Ze bekeken me, glimlachten, spraken met elkaar. Ze stonden daar nu met vier beambten en die kerel die voor tolk speelde.

- Heroïne ? Cocaïne ?

- Nein.. Nee…

- Ze gaan je fouilleren.

- Oke.

Ik had niets te vrezen. Een van de beambten nam mijn rugzak en begon die te doorsnuisteren, haalde alles er uit. Enkel kleren, wasgerief, mijn laptop.

- Ausziehen…

Ik zou gefouilleerd worden. Dus, moest ik me uitkleden. Ik deed het. Schoenen en sokken uit, hemdje, broek. Ik stond in slip bij die vier Poolse douaniers. Ik was zenuwachtig. De bus was reeds vertrokken. Wat nu ?

Een beambte wees naar mij slipje.

- Aus !

Ook mijn slipje ? Die kerel grijnsde. Wilde hij een jonge kerel als ik naakt zien ? Hier bij die vijf Polen ?

Ik trok mijn slipje uit. Ik was poedelnaakt bij die vreemden. Gelukkig mijn piemel bleef vrij slap. Vijf paar ogen bekeken me.

Er stond een tafel en een soort kleine vierkante springbok op vier poten, zoals in de turnzalen. Een van die beambten nam me bij de arm, bracht me tot bij die springbok en duwde me voorover, met mijn borst op die bok. Hij duwde mijn hoofd naar beneden en dan merkte ik dat er lederen riemen aan de poten van dit toestel vast zaten. Meteen sprongen nog twee mannen bij en in geen tijd werden mijn polsen en enkels vastgesnoerd. Ik stond daar vastgebonden weerloos, naakt bij die grenswachters. Wat wilden zij ? Mijn lichamelijk fouilleren ? Ze zouden in elk geval niets vinden, dat wist ik zeker. Maar wat een ontvangst, hier aan die grenspost tussen Tsjechië en Polen.

Een van die mannen toonde een metalen toestel,, zoals de dokters gebruiken bij vaginaal en anaal onderzoek;. Zou hij dit dinges in mijn kontje duwen ? De tolk zegde me dat er een anaal onderzoek kwam. Nee zeg ! Een van die kerels ging gewoon schrijlings over mijn rug zitten. Hij boog voorover en ik voelde hoe hij met zijn handen mijn twee bolle billen uit elkaar duwde. Ik voelde hoe dat toestel tegen mijn anus geplaatst werd. Ik gaf een gil toen dit toestel mijn anus binnendrong. Ik stond daar diep voorover gebogen, een kerel op mijn rug, mijn benen wijd uit elkaar vast geklonken. Ik voelde hoe dat toestel – een eendenbek – open gevijzeld werd, hoe mijn anus wijd open gesperd werd. Nee, dat voelde echt niet leuk aan. Maar wat kon ik er aan doen ? Ik wist zeker dat ze niets zouden vinden, niets. Waarom deden ze dit ?

Mijn anus stond wijd open gesperd. Ik wist dat er nu minstens een man door die eendenbek in mijn darmen keek. Ik probeerde mijn billen samen te knijpen, doch handen beletten dit. Nee, het was echt niet plezant. Wat kon ik er aan doen ? Ik voelde hoe dat ding kleiner werd, hoe het uit mijn kont getrokken werd. Zouden ze mij nu los laten ? Ik hoorde ze praten en lachen. Ik kon niet zien wat er achter mij gebeurde. Plots voelde ik iets warms tegen mijn kont. Ik voelde hoe een vinger dit warme iets rond mijn anusoog open wreef. Had er iemand tegen mijn kont gespuwd ? Ik voelde… Ik voelde hoe er iets tegen mijn anus geduwd werd. Iets zachts. Ik hoorde lachen. Wat scandeerden ze plots ?

- Tak… Tak…

Ze applaudisseerden. Ik voelde een warmte doorheen mijn anus naar binnen dringen. Ik werd geneukt! Ik werd geneukt ! Een van die douaniers neukte me. De anderen keken toe. Lachten. Moedigden aan. Ik voelde hoe die kerel met volle geweld zijn lul bij mij naar binnen stootte, hoe hij voortdurend harde stootte, dieper drong. Ik voelde zijn naakte buik tegen mijn naakte billen. Hij sloeg zijn handen omheen mijn heupen. Hij trok zichzelf dichter tegen mij. De anderen klapten in de handen op het ritme van zijn stoten, zijn geneuk. Ik was het weerloze slachtoffer van hun geilheid. Ik voelde sperma in mij spuiten. Hoe kon het ? Ik een weerloze jong-volwassene in de greep van die oermensen ?

Ik voelde hoe die lul uit mijn lichaam schoof. Ik voelde een andere lul tegen mijn kontgat. Ik voelde hoe die andere lul naar binnen boorde. Hoe die andere lul zijn zaad in mij spoot. Hoe die tweede lul mijn lichaam verliet. Ik stond daar met borst en buik op die bank, vastgebonden, weerloos. Een hand voelde aan mij onderrug, aan mijn billen. Die hand kletste hard op mijn billen. Eimand zegde iets. De anderen lachten.

- Aaahhhh…

Ik schreeuwde het uit als een hand vrij onzacht mijn ballen omklemde en die tussen mijn dijen naar achteren trok, er aan schudde, er in kneep.

Men knoopte mijn polsen en enkels en knieën los. Men trok me recht. Ik zuchtte. Eindelijk verlost van die onnatuurlijke houding. Ik stond, uitgekleed, tussen vijf Poolse mannen. Mijn kontgat deed wat pijn. De mannen taterden door elkaar. De man die me in het Duits aansprak zegde dat ik moest neerknielen. Ik deed het. Meteen kwam een van die douaniers voor mij staan, knoopte zijn uniformbroek open, en haalde er een kanjer van een Poolse lul uit. Hij duwde die lul tegen mijn mond. Als op bevel opende ik mijn lippen. Die lul schoof naar binnen. Vier mannen keken toe. Handen duwden mijn hoofd tegen die Poolse uniformbroek. Die lul stak diep in mijn mond, tot tegen mijn keel. Die Pool bewoog zijn bekken vooruit, achteruit, vooruit, achteruit. Ik zoog, likte. Niet lang. Die Pool brulde plots als een oeros. Warm sperma spoot in mijn mond. Ik slikte, likte, slikte. Ik hoorde applaus.

Die man trok zich terug. Een andere nam zijn plaats in. Een niet zo grote kerel, vrij jong, dacht ik. Die liet zijn broek helemaal zakken. Ik zag een korte dikke penis, met een enorme rode eikel. Die eikel verdween in mijn mond. Hij smaakte zuur. Waarom likte mijn tong die eikel ? Waarom speelde ik het spel mee ? Vond ik het plots leuk ? Ik smaakte lauw zaad. Ik slikte lauw zaad. Die kerel trok zijn lul terug en sloeg ermee tegen mijn kin. Ik voelde sperma tegen die kin leken. Ik hoorde gejuich.

Handen trokken me recht. Handen duwden me op mijn rug op die springbok waar ik met mijn borst en buik op gelegen had. Nu lag ik op mijn rug. Iemand trok mijn armen achter mij. Mijn benen bengelden naar beneden. Een man kwam er tussen staan, boog voorover, nam mijn piemel in zijn mond, zoog en likte die. Ik wist wat er zou gebeuren. Ik voelde wat er aan het gebeuren was. Ik schudde. Ik strekte me. Ik gilde. Die man ging rechtop staan, nam mijn keiharde pispaal in zijn handen, masseerde die. Ik spoot. Ik schreeuwde. De man deed door. Ik spartelde mijn benen in het ijle. Ik hoorde lachen. De man masseerde mijn penis verder. Hoe lang ? ik werd haast gek. Maar dat gevoel deinde weg. Ik viel stil.

Ik lag uitgemolken op die springbok. Ogen bekeken me. De klok aan de muur toonde half drie aan. Ik was hier reeds meer dan twee uur in dat lokaal, naakt bij die Poolse douaniers.

Ik moest op staan. Men wees me mijn kleren aan. Ik kleedde mij aan. Mee naar het bureau vooraan het gebouw. Ik kreeg mijn ID-papieren terug en mijn rugzak. Men legde me uit dat ik in de vooravond een andere bus kon nemen naar Warschau. In afwachting brachten ze me naar een politiebureau aan de overkant van de weg. Een van die politiemannen sprak een woordje Engels. Hij was wel vriendelijk doch kordaat. Ik moest me uitkleden tot op slip. Gelukkig niet volledig naakt. Hij leidde me naar achteren, naar een gevangeniscel ! Naar een gevangeniscel ! Echt ! Alsof ik een misdadiger was, een booswicht. Ik had mij mijn aankomst in Polen wel anders voorgesteld. Ik kwam terecht in een vrij ruime cel waar twee mannen, eveneens enkel in slip, op een bank lagen. Ze bekeken me. Ze leken mij ergens halfweg de veertig. De een met overal zwart haar over zijn borst en opgetrokken dijen. Ik groette met “Guten Tag”, maar ze begrepen me niet. Ze praatten tegen elkaar. Bekeken mij. Maakten duidelijk opmerkingen over mijn lichaam. Een van de twee ging rechtop zitten en duidde met zijn hand aan dat ik naast hem kon zitten. Ik dus op die bank naast die wildvreemde. De man naast mij bekeek me. Hij legde zijn grote hand op mijn blote dij, kneep in mijn dij. Wat wilde hij doen ? Ik was al de hele middag de speelbal van die douaniers geweest. Zou die vreemde hier ook beginnen met mij aan te randen ? Blijkbaar wel, want zijn hand schoof tot tegen mijn slipje, duwde tegen mijn slipje. Ik zag de andere kerel grijnslachen. Zouden ze het echt aandurven mij aan te randen ? Echt ? Tegen hen kon ik me zeker niet verweren, absoluut niet. Plots legde die man zijn arm over mijn schouder en trok me naar zich toe. Hij duwde me op mijn buik over zijn dijen. Ik probeerde tegen de werken, doch die andere man stond op en duwde met zijn sterke handen mijn hoofd naar beneden, zodat ik geen weerstand kon bieden. Ik voelde hoe handen mijn slipje naar beneden sleurden, over mijn billen en dijen. Ik voelde hoe een hand tussen mijn dijen naar mijn ballen zocht. Ik wilde schreeuwen, maar die en duwde mijn hoofd nog meer naar beneden en schreeuwden lukte maar half.

- Mitkommen…

Een van de politiemannen was de cel binnen gekomen en klopte op mijn rug. Ik werd los gelaten, stond op, trok mijn slipje omhoog.

Mee naar het bureau. Er zat een politieman aan de grote tafel en hield mijn ID-kaart in de hand. Ik moest voor die tafel gaan staan. Ik merkte gouden sterren op die man zijn schouders. Dus, een officier. Hij bekeek me, keek naar mijn ID-kaart, bekeek me opnieuw.

- Flamen ? Belgiër ?

- Ja, Herr…

Hij liet me neerzitten. Hij begon in quasi perfect Duits. Zijn vader was tijdens de tweede wereldoorlog luitenant in de Eerste Poolse Pantserdivisie onder leiding van generaal Maczek. Ik knikte dat ik het begreep. Die hadden een deel van West- en Oostvlaanderen bevrijd in september 1944. Hijzelf was met zijn vader in 1994 in Tielt geweest bij de herdenking van de bevrijding.

Hij nam een laptop van op het bureau en zocht een tijdje.

- Komm hier, Sehen sie mal…

Ik in mijn slipje naast die officier. Hij toonde foto’s van zijn vader en hemzelf in Tielt. Ik kende dat torentje op de markt goed. Hij sloeg op mij billen.

- Gute Leute…

Ik moest op de kaart aanduiden waar ik woonde en vertellen waarom ik naar Polen trok. De officier vertaalde alles in het Pools.

Hij zegde iets tegen de aanwezige politiemensen. Een bracht me mijn kleren. Een andere mijn rugzak. Ik moest die controleren. Alles zat er in, ook mijn laptop. En ik kreeg drie broodjes en koffie. Wat een verschil met wat ik die dag reeds meegemaakt had. Er werd zelfs een selfie genomen met mij tussen al die politiemensen.

Om zes uur kwam een bus aan die mij naar Warschau moest bregen. Van die politie-officier kreeg ik een papier mee, in het Pools waar ik geen jota van begreep. De chauffeur knikte.

ik nestelde me achterin de bus. Ik was moe, maar wilde niet slapen. Tegen middernacht in Warschau. Via GPD zocht ik de straat op waar ik moest zijn. Ik belde aan. Een vriendelijke man deed open. Ik schatte hem ergens einde de veertig of zo. Hij sprak wat Engels en heette Gregorz . Ik probeerde mij te excuseren dat ik zo laat was. No problem, no problem ! Hij bracht me naar de kamer, tweede verdiep. Leuke kamer, tweepersoonsbed, tafeltje, twee stoelen, kastje en een lavabo. . Er was een toilet en een badkamer op het einde van de gang. Ik was moe. Dus, uitkleden en in bed.

Slapen.

Slapen.

Slapen………