Haar grote bruingroene ogen straalden verbazing uit. Verbazing over de situatie waarin ze was beland. Hoe het tot hier had kunnen komen en dat het haar overkwam. Ze keek alsof ze een toeschouwer was van haar eigen leven, in plaats van degene die er controle over had of degene die haar had gebracht tot op het punt waarop ze zich bevond.

Als ze zichzelf op dat moment had bekeken als toeschouwer, als getuige, dan had ze zichzelf gezien op de tweedehands sofa. Half liggend, half hangend. Op het oog nog een meisje, maar haast met het lichaam van een jonge vrouw. Haar knieën opgetrokken en haar rokje opgeschoven. Haar string opzij. Het moest een schok voor haar zijn om zichzelf zo te zien. Want dit was niets voor haar. Dit was niet wie zij was. En toch was het onmiskenbaar haar lichaam. Zij was het echt. En alsof ze buiten haar lichaam trad, zag ze hoe hij zijn pantalon open ritste en een schaamteloze erectie tevoorschijn haalde.

Ze kon zich niet herinneren dat er een moment van instemming was geweest, of een moment dat ze kon aanwijzen dat het sociaal of anderszins acceptabel had gemaakt om te doen wat hij deed. Maar hij deed het en het overkwam haar.

Het overkwam haar. Ze hekelde die gedachte en hoe passief die klonk. Ze moest het dulden. Als een toeschouwer toekijken hoe hij met zijn rechterhand zijn schacht omklemde zoals een brandweerman de waterslang hanteert. En ze zag hoe hij zonder een woord te zeggen zijn erectie plaatste waar haar string opzij was geschoven. Ze merkte hoe ze zich had kunnen aanspannen, weerstand had kunnen bieden. En ze merkte hoe ze dat niet deed. Ze had het hem kinderlijk eenvoudig gemaakt in haar te gaan. En waarom? Het was alsof ze alle afwegingen die tot dit moment hadden geleid, nog niet had gemaakt, maar wel de uitkomst ervan gepresenteerd kreeg. Hij had seks met haar en ze begreep niet eens goed waarom.

Want dat was hoe het ging. Hij had seks met haar. Niet andersom. Ze had het niet met hém. En ze hadden het ook niet met elkaar. Hij had seks met haar en zij mocht toekijken.

Hij had zijn handen over haar knieën gelegd en haar bovenbenen tegen haar lichaam geduwd, zo ruw dat het haar adem haast benam. Hij was haar gaan neuken. Niet liefdevol, maar ook niet gemeen hard. Hij was haar gaan neuken vanuit een soort gewoonte, terwijl ze het nog nooit hadden gedaan. Hij neukte haar zodat hij weer een vinkje kon zetten. Zij was een trofee, maar niet eens een waar hij kennelijk trots op was. Zij was de achttienhonderdnegenenzeventigste euro van zijn salaris: belangrijk enkel in zoverre ze het totaal mogelijk maakte, maar niet eens het oprapen waard als alleen zij uit zijn broekzak zou vallen.

Ze had haar slanke benen zien schudden terwijl hij in haar bewoog. Ze wist niet of ze haar benen stil hoorde te houden of tegendruk hoorde te geven. Wat voor houding geef je jezelf als je bij verrassing wordt geneukt? Kon ze zichzelf verwijten dat ze verrast was? Dat ze het gevoel had dat ze de keuzes die hiertoe hadden geleid misschien nog wel helemaal niet had gemaakt?

Dat waren de gedachten die door haar hoofd gingen terwijl haar knieën heen en weer gingen en haar hoofd voor- en achterwaarts knikte.

Ze voelde hem. En aangezien ze allerminst kon terugkijken op een lange reeks aan bedpartners, was het discomfort wat ze voelde. Een gevuldheid. Te veel. Te vol. Te nauw. Ze wist niet eens of ze nu genot voelde en of ze het hoorde te voelen.

Haar knieën schudden, haar hoofd knikte en haar hoge paardenstaart wipte heen en weer.

Vanaf een van de boekenplanken boven haar vielen enkele edities van het faculteitsblad naar beneden. Ze kon nog net op tijd haar gezicht afwenden en haar ogen dichtknijpen, maar toen ze ze weer opende, merkte ze dat ze nog altijd bedolven was.

Vanonder de afgelopen maanden aan faculteitsblad hoorde ze bij iedere drijvende beweging van hem lucht uit haar mond ontsnappen.

Hûh-hûh-hûh.

Ze baalde ervan dat ze niet eens meer de controle had over het geluid dat ze maakte. Het klonk onbeholpen en ze wist dat het hem het idee zou geven dat hij goed bezig was. Maar wat haar het meest betreurde, was het simpele feit dat het niet in hem op kwam om de glossy's van haar af te halen. Dat hij het zelfs díé moeite niet waard vond. Dat het voor hem geen enkel bezwaar was als hij enkel nog haar gespreide benen en opzij geschoven string kon zien. Alsof dat was wie ze was. Ze begreep het gewoonweg niet.

En vlak nadat die verwondering uit haar gedachten begon weg te ebben, sloot hij haar benen en hield ze in de lucht. Ze voelde haar kuiten tegen zijn borst en hoe hij zijn armen rond haar bovenbenen sloeg om haar tegen hem aan te trekken. Hij maakte hijgende geluiden en hapte naar adem, kneep met alle kracht in haar slanke benen en vanonder de stapel bladen had ze willen gillen, maar ze deed het niet. Ze had willen roepen niet klaar te komen in haar, maar ze wist dat het als een grap zou klinken. En enkele aritmische duwbewegingen later voelde ze hoe hij schokkend en kronkelend zijn zaad in haar loosde.

Ze had de faculteitsbladen voorzichtig en met een vieze blik van haar gezicht gehaald en hij had haar wonderwel geholpen door de blad van haar over te nemen en netjes terug te leggen op de plank.

Het flitste door haar hoofd dat dit kennelijk moest betekenen dat het belangrijker was dat de boekenplank ordentelijk was, dan dat zij bedolven bedolven werd onder de tijdschriften.

Ze had haar string teruggeschoven en haar rokje gefatsoeneerd. Ze had haar staartje strakgetrokken en afgezien van de vertwijfelde blik op haar gezicht, was ze nu weer gewoon de tweedejaars die even daarvoor de kamer van de secretaris van de studentenvereniging was binnengegaan.

Toen ze wilde vragen wat nu verder, had hij haar vraag weggewuifd voor ze die had kunnen uitspreken. Hij had een sigaret opgestoken en het wegwuiven van de vraag was overgegaan in het wegwuiven van haar en was pas gestopt toen ze haar schoudertasje had gepakt, op was gestaan en richting de deur was gelopen.

“Niet nu,” had hij met een geërgerde blik gezegd, zonder haar aan te kijken.

Ze had een ogenblik gewacht of er nog iets zou volgen op wat hij had gezegd, maar hij had enkel ongeduldig naar zijn sigaret gekeken.

Ze draaide aan het slot, bewoog de klink naar beneden en sloot de deur zo geruisloos als ze maar kon.

Haar slanke benen trilden en niet lang daarna merkte ze dat hetzelfde gold voor haar armen en handen. Ze was overdonderd. Volledig overdonderd. Geschokt. Maar ergens voelde ze ook een trots. Ze vervloekte zichzelf vanwege dit gevoel, maar kon zich niet onttrekken aan het idee dat ze er nu serieus bij hoorde. Alsof ze vanaf dit moment neer kon kijken op al die meisjes, al die naïeve, sukkelige meisjes die niet zo dicht hadden weten te komen bij mensen die er toe deden. Ze kon een triomfantelijk glimlachje niet onderdrukken.

Dat lachje danste nog altijd over haar knappe gezicht toen ze in het trappenhuis Jodi van Liberal Arts tegenkwam.

“Een naïeve, betweterige bitch als zij,” schoot door haar hoofd. Maar toen ze zich realiseerde dat die Jodi naar boven ging en zij naar beneden en ze niet uit kon sluiten dat die tweedejaars Liberal Arts óók zou kunnen proberen dichter te komen bij het bestuur, kon hij haar wel wat aandoen.

Ze verzekerde zichzelf dat Jodi te zelfverzekerd was, te veel een gevoel van trots en eigenwaarde had om te doen wat zij net had gedaan en daarom nooit kon meemaken wat haar was overkomen, wist ze niet of ze beteuterd of triomfantelijk moest kijken.

Ze klopte zachtjes op de enige deur van het bestuur van de faculteitsvereniging zonder naamplaatje of functie-aanduiding. Ze kruiste haar armen, zuchtte, wachtte en klopte nogmaals.

“Binnen,” hoorde ze aan de andere kant en ze opende de deur.

De kamer was rommeliger dan je van een secretaris mocht verwachten. Kleiner ook, maar ze verbeeldde zich dat ze beter geen van beide kon uitspreken.

Hij zag op de stoel voor het enige raam in de kamer en nam de laatste trek van een sigaret. Ze zag dat hij haast spottend lachte en de uitdrukking op zijn gezicht zei letterlijk: “jij ook nog?”

Het kwetste haar, maar haar huid was dik genoeg om dat te kunnen weerstaan.

Ze sloot de deur en vouwde haar armen weer voor haar zwarte spijkerrokje en wiebelde met haar benen.

“Ook hallo,” zei ze met haar zachte, zangerige stem.

Hij drukte zijn sigaret uit.

“Hé Jodi.”

Er viel een korte, ongemakkelijke stilte.

“Wie was dat?” vroeg ze, met een knikje naar de deur.

Hij keek haar niet begrijpend aan.

“Wie was wat?” vroeg hij, terwijl hij met zijn ellebogen op zijn knieën leunde.

“Dat meisje op de trap. Ik kwam haar tegen en...”

“Wie ben je Jodi? Mijn moeder?”

Ze zweeg.

“Ik wilde gewoon eventjes...”

“Doe dat niet te vaak Jodi, denken. Het gaat je niet vaak goed af. Je koppie is mooi, maar dat heeft je ouders zo veel moeite gekost dat er geen tijd meer was voor de inhoud. Er zijn misschien wel vijftig kamers in dit pand. Er zitten misschien evenveel mensen binnen en jij vraagt me wie het meisje was dat een minuut geleden in het trappenhuis was?”

“Ja sorry,” zei ze zachtjes, “maar ik dacht dat zij misschien hier was geweest voor het artikel in het faculteitsblad.”

Zijn gezicht klaarde wat op en hij stond op. Hij knikte.

“Oh, zij.”

Hij liep langzaam in haar richting.

“Klopt. Ze heet Reza. Reza nog wat. Voor het artikel. Haar gegevens zet ik op de mail.”

Jodi knikte en voelde zijn hand op haar blote bovenbeen. Ze draaide van hem weg en liep naar de sofa. Haar blik viel op een aantal nummers van het faculteitsblad waar ze zelf een bijdrage aan had geleverd. Het was het enige in de hele boekenkast dat netjes was weggelegd.

“Hoe is het verder?” vroeg ze aan hem, haar blik gericht op studenten die buiten, beneden, onder de groene bomenrij, voorbij liepen. “Ik heb weinig van je gehoord sinds eergisteren.”

Hij liep weer naar haar toe, zijn benen kruislings voor elkaar plaatsend. Hij grijnsde.

“Twee dagen niet gezien en het enige gat dat ik zie en hoor, is het gat dat me het minst interesseert.”

Ze voelde dat ze waarschijnlijk een kleur kreeg.

“Praat even normaal Jens,” beet ze hem toe.

Hij liet lucht ontsnappen uit zijn neus en glimlachte.

Ze voelde zijn hand in haar nek en hoe hij haar voorover duwde. Ze ving zichzelf op met haar handen tegen de rugleuning van de sofa voor het raam.

Ze voelde zijn wang tegen de hare.

“Hebben je ouders je soms verteld dat je je moet gedragen, Jodi? Weten pappie en mammie dat je een stoute meid bent geweest?”

Ze duwde met haar wang tegen de zijne.

“Jens, doe normaal.”

Zijn hand ging langs de achterkant van haar bovenbeen en raakte haar rokje.

Haar hand ging naar die van hem.

“Je weet dat ik dit soort dingen alleen wil als het alleen tussen ons gebeurt,” fluisterde ze.

Zonder af te wachten ging zijn hand onder haar rokje.

“Hé Jodi,” fluisterde hij. “Natuurlijk is dit exclusief!” Het was op een toon die haast verontwaardigd klonk. “Het is gewoon nog te vroeg om er mee naar buiten te treden. Een beetje geduld meisje.”

Ze zei niets. Zijn beide handen onder haar rokje, richting haar aangespannen billen.

“Het gat dat praat, is eindelijk stil,” zuchtte hij. “Laat dan die andere gaten eens zien.”

Driftig graaide zijn vingers naar haar stringetje en trok het donkerblauwe niemendalletje van haar billen. Het gleed naar haar enkels en hij liet haar geen keus dan het aan hem af te staan. Ze zag hoe hij het in zijn pantalon stak. Ze meende zelfs in zijn boxershort. En hij liet haar los.

“Je kunt gaan,” zei hij.

Ze keek hem ongelovig aan.

“Zo?”

Hij knikte zonder haar aan te kijken en stak een sigaret op.

“Ja, zó. Is er een probleem soms?”

Jodi keek hem verstoord aan.

“Behalve het feit dat ik geen ondergoed meer aan heb en zo een interview heb met een professor?”

Jens nam een trek van zijn sigaret.

“Ja, behalve dat.”

Ze schudde haar hoofd en ging met haar hand door haar donkerblonde haar.

“Geweldig weer...” verzuchtte ze.

Hij blies de rook in haar richting.

“Zou je hem doen?” vroeg hij haar.

Ze keek hem vies aan.

“Zou ik hem dóén?”

Hij knikte: “zou je hem neuken? Professor Dunkelboom.”

Ze schudde geïrriteerd haar hoofd.

“Hij is bejaard,” antwoordde ze.

“Nou, bijna misschien,” verbeterde hij.

Ze ging er niet op in. Hij nam nog een hijs.

“Is er no way dat je hem zou neuken?” vroeg hij nogmaals.

Ze schudde haar hoofd.

“Nee. No way.”

Hij glimlachte.

“Zelfs niet als ik ons samenzijn daarna wereldkundig maak?” vroeg hij.

Ze zuchtte diep.

“Jens...” zei ze.

Hij liet zich in de sofa vallen.

“Je hebt zoiets eerder voor me gedaan, Jodi.

“En dat is precies waarom ik wel gek zou zijn als ik het nog eens zou doen. De eerste keer ben je je afspraak niet nagekomen.”

Hij nam een trek.

“En precies daarom zou je het nu moeten geloven. Wat denk je dat het met mijn geloofwaardigheid doet als ik nogmaals niet nakom wat ik toezeg? Wat is ons dan nog waard? Dit is de ultieme manier om uit te vinden of dit is voorbestemd. Ik kom mijn afspraak na: we zijn samen. Ik kom hem niet na: je weet dat ik een spel heb gespeeld en je aandacht niet langer waard ben.”

Jodi zweeg.

“De vraag,” zei hij zachtjes, “is niet of ík te vertrouwen ben, maar of jij duidelijk wil krijgen of we voor elkaar gemaakt zijn. Wil je duidelijkheid? Of wil je blijven aanmodderen in onzekerheid?”

Ze keek hem woest aan en verroerde haar lippen niet. Maar achter de kwaadheid zag hij haar hopeloze liefde voor hem en toen ze zich omdraaide en zonder iets te zeggen de kamer uit liep, twijfelde hij er geen moment meer aan dat ze zou doen wat hij van haar verwachtte.

Hij drukte zijn sigaret uit en graaide zijn mobiele telefoon van zijn bureau. Het bericht naar contact Mister D was in no time verzonden.

She's coming.

Het antwoord was even kort als dat het snel was.

Good.