Twee maanden al. Het viel niet mee. Twee maanden al is Christine een heuse student. Veel introductie dagen, nieuwe mensen leren kennen. Verhuizen onder moeders vleugels vandaan. Nieuwe kamer, nieuwe huisgenoten. Vrijdagmiddag in de trein zit richting huis is ze gesloopt. Uiteraard is de trein veel te vol, kan ze niet zitten en haar weekendtas vol vuile kleren staat ook in de weg voor iedereen. Gelukkig is het een treinreis die niet zo lang duurt. Ze heeft even tijd om Sanne te appen en te vragen hoe het haar vergaat. Sanne is verhuisd naar Utrecht om daar een studie sociale geografie te doen. Dus het contact met haar beste vriendin verloopt vooral via de messenger en facetime. En gelukkig morgen ergens in haar eigen stad. Maar nu moet Christine nog even de reis naar huis overleven in de overvolle trein. Tijdens een app gesprek met Sanne krijgt Christine het gevoel dat ze bekeken wordt. Een gevoel dat ze wel vaker heeft, meestal als ze thuis, haar ouderlijk huis, is. Maar nu voelt t sterker. Ze kijkt rond de trein in om te zien of ze een bekende ziet. Veel mannen van middelbare leeftijd die vooral hun telefoon checken. Ook een paar vrouwen van dezelfde leeftijd die ook verlangend naar hun huis (of andere zaken) naar buiten staren. Nog wat studenten die vooral aandacht voor hun mobiel hebben. Ze ziet geen bekenden in ieder geval. Nog even haar digitale leven verder checken door te kijken wat ze op snapchat en instagram heeft binnen gekregen. Leuke post van nieuwe vrienden die ze gemaakt heeft in de stad. Van wat ze nu aan het doen zijn, vooral kroeg foto's, een vriendenverzoekje van die leuke jongen die ze gister is tegen gekomen, en verder wat gereutel. Lekker om daarmee zo de tijd te doden. En toch... Christine krijgt steeds weer het gevoel of er een naaldje prikt in haar lijf, ze wordt heimelijk bekeken. Als ze weer opkijkt ziet ze een iemand vlug zijn hoofd buigen. Ze bekijkt t dan wat beter. Man van rond de 40-45 denkt ze. Aan de kleding die hij draagt te zien heeft ie smaak, mooie boots, spijkerbroek, wollen jas. Kort blond geknipt haar... Dan kijkt de man even vlug op direct richting Christine. Hun ogen raken elkaar en ze blijven elkaar even aankijken. Christine krijgt een vreemd, maar herkenbaar, gevoel. Ze kan het niet plaatsen, het duurt ook maar een paar seconden en dan buigt Christine haar hoofd. Beetje van slag ziet ze niet waar ze naar kijkt. Alsof haar gedachten in de war geschopt zijn.

De trein rijdt schuddend het station binnen en iedereen begint onrustig te worden. T lijkt wel of er buiten een foodtrog staat en iedereen een stel uitgehongerde biggen, zo staat iedereen direct te duwen om maar als eerst de deur naar buiten door te zijn. Christine wacht wel even en als een van de laatste verlaat ze de nu half volle trein. Ze stapt uit en wordt direct ingehaald door de man die Christine opviel in de trein. Een voorzichtig 'hoi' komt er uit zijn mond en ze kijkt opzij. Mooie blauwe kijkers vangen haar blik alweer. Gelukkig stuurt de drukte de studente de kant op waar ze naar toe moet, want opnieuw wordt Christine gevangen door het priemende gevoel. T is nu duidelijk waar het vandaan komt, de mooie blauwe kijkers van deze man zijn betoverend. Maar... dat gevoel, dat herkenbare gevoel. Ze kan het nog niet plaatsen en ... Christine heeft niet door dat ze bij de trap naar beneden zijn aangekomen en zet met haar gedachten in de wolken en haar ogen vastgepind aan de ogen van de onbekende man, haar voet in het luchtledige, waardoor ze haar evenwicht verliest. Ze begint over te hellen naar de kant waar de man loopt die zo snel is dat hij haar nog net kan opvangen, ze valt als een klein kind zo in zijn armen. Christine heeft haar blik gedwongen door haar val moeten losbreken van de man, maar zo liggend in de armen van hem vind ze ze direct weer. Hij blijft haar ook aankijken, waardoor er een heel vreemd tafereeltje ontstaat boven aan de trap van het station. Twee mensen, in leeftijd nog al verschillend, staan wat ongemakkelijk stil boven aan de trap in elkaars armen gevangen. Met wat gestamel weet Christine zich weer op de wereld belanden, waarna ze zich uit de armen van de man bevrijd. Het was een onvrijwillige bevrijding denkt ze op het moment dat ze los laat, want de gedwongen omhelzing was prettig. Toch, een onbekende man, als Christine weer bij haar positieven komt bedenkt ze zich hoe vreemd dit is en probeert weer recht op haar benen haar evenwicht te vinden. Als ze weer rechtop staat heeft de onbekende man nog steeds haar arm vast, en begeleid hij haar elegant de trap af. Zo belanden ze in de tunnel die hen beide naar de uitgang van het station leidt. Christine moet richting Noord, de man blijkbaar ook. Er zijn nog niet veel woorden gewisseld, maar dat vraagt de man of ze ook haar fiets moet pakken. 'Nee, ik moet met de bus' antwoordt Christine. 'Jammer, maar dan scheiden hier onze wegen. Maar misschien tot straks'. De man laat de arm van Christine los en glimlacht naar haar. Ze probeert haar mond tot een glimlach te plooien en de man verdwijnt de fietsenstalling in.

Christine loopt later van de bus richting het huis van haar ouders. Nog steeds beduusd van de ontmoeting en druk denkend aan waar ze die man toch van herkend loopt ze met haar zware tas te zeulen. Gelukkig is het huis van haar ouders niet ver en als ze er bijna is pakt ze haar huissleutel uit haar jas zak. Daarin voelt ze een papiertje, dart op de grond valt als ze haar sleutels in het slot steekt. Ze bukt en pakt het papiertje op, waarop in vlugge letters iets opgeschreven is. 'Kijk boven goed om je heen, ik geniet ervan' en een aantal cijfers. Het lijkt een mobiel nummer. Ze vind het een vreemde tekst, stopt het terug in haar jaszak en gaat het huis binnen. Daar is het druk, iedereen is opeens thuis. Haar ouders en twee broers gegroet ze hartelijk en direct is de wereld weer vertrouwd, waardoor al het voorgaande naar de achtergrond verdwijnt. Er wordt gezellig gekletst, gegeten en gedronken.

Als Christine rond 10 uur moe is gaat ze naar haar oude eigen kamer toe om naar bed te gaan. Ze staat in haar nachthemd tijdens het tandenpoetsen voor haar raam en kijkt over de achtertuintjes naar buiten. Alles lijkt kleiner, vertrouwd en gezellig zo in het donker. Als ze haar ogen langs de ramen aan de overkant laat gaan is een van de ramen schemerig verlicht. Er staat een man voor het raam. Zwaait ie nou? Ze kan het niet goed zien. Ze loopt naar de werkkamer van haar vader en haalt zijn verrekijker. Dan richt ze de kijker richting het deels verlichtte raam. Ze ziet de man. Christine stelt de kijker scherper en ziet nu niet alleen het silhouet maar ook zijn shirt, en als ze de kijker richt op het hoofd van de man, schrikt ze. Ze herkent het gezicht, en vooral de ogen. Het is dezelfde betoverende blik als van de man waar ze vanmiddag nog bij in de armen lag. Hij zwaait weer. Met moeite kan ze haar ene arm bewegen in een zwaaiende beweging, of wat er op lijkt. Ze blijven elkaar strak aan kijken, en weer krijgt Christine het bijzondere gevoel alsof ze van de wereld verdwijnt. De man zwaait weer, en ze volgt zijn beweging. Ze ziet dat de hand van de man zijn eigen borst betast, streelt. Langs zijn nek naar zijn mond, waarin hij twee vingers steekt. Voor ze het door heeft ziet Christine dat de man zichzelf aan het opgeilen is. En op een of andere manier voelt het vertrouwd, misschien omdat ze al in de armen van de man heeft gelegen, nog niet zo lang geleden. Ze ziet de hand onder zijn shirt verdwijnen, en een beweging maken die verraad dat hij zijn tepel aan t kneden is. Ongewild en ongemerkt doet Christine het zelfde. Een warme hand gaat over haar nachthemd heen naar de volle borst en stijve tepel. Ze kneed haar gevoelige tepel zodat die nog harder en groter wordt. De hand van de man daalt het strakke lijf af richting de boxer. Daar wrijft ie overheen. Hij staat en profile en Christine kan zijn handelingen zien, maar niet het resultaat. De studente wordt steeds nieuwsgieriger naar de man, hij windt haar op en maakt dat ze als was is in zijn handen. Op die afstand heeft hij haar toch in zijn macht. Ze kneed nu heftig haar andere borst en voelt de rillingen door haar lijf gaan. He man legt zijn kijker neer en trekt zijn shirt uit. Een goed getrainde body komt onder het shirt uit, behaard maar mooi getrimd. Terwijl hij de kijker weer op pakt streelt de man zijn eigen borst weer en glijd met zijn hand zijn boxer in. Zijn arm maakt duidelijk bewegingen die Christine herkend als dat ie zich af trekt. Christine kan niet anders dan ook haar shirt uit te trekken, en even later staat ze in volle naakte glorie voor het raam. Zonder er bij na te denken kan de hele buurt haar bijna naakte lijf nu bewonderen, in slechte verlichting maar toch. Het komt niet op in het hoofd van het meisje, ze is gevangen door de man, die nu zijn boxer naar beneden laat zakken en een forse pik laat zien. Strelend draait de man zich zo dat Christine zijn neukgereedschap in volle glorie kan bekijken, Christine hapt naar adem van opwinding. Haar vrije hand is van haar borst gezakt richting haar string, die nat aanvoelt als ze haar vingers tussen het elastiek duwt. De dwang om haar clitoris nu aan te raken is zo groot. Zonder het zicht op de man zijn kruis te verliezen beginnen de vingers van de studente zich als een razende over het genotsknopje te bewegen. De hand om de paal van de man pakt de beweging van Christine op en in het zelfde tempo beging zij zich af te trekken. Zo staan er twee jonge mensen, de een in zijn 40, de ander net 19, zich met elkaar op een afstand van zeker 100 meter te bevredigen. Dit duurt niet lang, de opwinding is zo hoog dat beide al snel tot een hoogtepunt komen, ze ziet het zaad uit de paal van de man schieten, zelfs tegen het raam aan. Op dat moment komt de storm in het lijf op van Christine, begonnen in haar kruis. Trillend voelt ze het orgasme door haar hele lijf stormen, al haar zenuwen op scherp staan en heftig komt ze klaar... het duurt een paar minuten tot ze weer door de kijker kan kijken, de man staat met een grote grijns, een half stijf lid en zwaaiend arm voor het raam. Dan gaat daar het licht uit. Christine komt weer terug op aarde lijkt het, kijkt om zich heen en realiseert hoe ze erbij staat. Snel doet ze het licht uit en draait zich om. Ze hoort iemand over de gang lopen, trekt snel haar nachthemd weer aan en stapt uit haar natte string. Het wordt een onrustige nacht.