Door Corona wilde vorig jaar opeens iedereen een hond. En overal zie je nu honden. Groot en klein. Complete files in de parken. Aaibare en minder aaibare viervoeters voor vaak al jaren zeurende kinderen of voor jezelf. Ik wilde altijd al een hond, maar kon dat nooit doen omdat dat dat beest niet de hele dag zijn of haar plas kan ophouden en aan het bankstel begint te knagen als ie te lang alleen moet zijn.

Door het fenomeen thuiswerken ontstond tijdens Corona echter eindelijk ook voor honden een 'nieuwe normaal' en zij zijn voorlopig de grote winnaar. Er zijn lange wachtlijsten ontstaan voor de aanschaf van populaire types rashonden, we zitten met asiels die snel leeglopen, en er zijn helaas louche en vaak illegale leveranties uit Oost-Europa. Want honden zijn opeens big business.

Dat 'big' is ook op mijn situatie van toepassing, want ik kon vrij onverwacht voor een zacht prijsje een grote Deense dog van een goede kennis van me overnemen. Die kennis werd een dagje ouder, had na een operatie nog steeds last van zijn knie en kreeg het niet meer voor elkaar om het gevaarte van ruim 80 kilo vier keer per dag uit te laten en de zo noodzakelijke lichaamsbeweging te geven. Via via werd ik ingeseind over dit 'buitenkansje', dat kerngezond was, geen last had van zijn knieën, nog maar twee jaar oud was en dus nog wel wat jaren voor de hondenboeg had.

Sorry, Elf – want zo had zijn eerste eigenaar dit muurbloempje XXL genoemd omdat hij twee jaar geleden na tien honden geen leuke hondennaam meer kon bedenken – dat ik je een buitenkansje noem, want je was natuurlijk een Buitenkans met een grote hoofdletter B. De kolossale dog was een enorme goedzak en van het mannelijk geslacht, en wat voor geslacht! Al ik hem uitliet, bungelde er in opgewonden toestand een stuk vlees onder zijn buik dat menigeen vol verwondering deed kijken.

Nog net geen opengevallen monden oogstte dit, maar het scheelde niet veel. En mensen gingen natuurlijk niet tegen mij zeggen: 'Meneer, wat heeft die hond van u een enorm apparaat, zeg!'. Dat dacht je wel, maar dat zei je niet. Ik zag onderweg ook wel eens andere hondenpikken met de afmeting van dat deel van een hengst, en hield dan ook even mijn adem in. Omdat ik wist dat er mee geneukt werd en dat er dus teefjes waren dat die indrukwekkende ding moesten 'parkeren' tijdens de al dan niet vrijwillige poging tot de geslachtsdaad. Teefjes hadden – in tegenstelling tot vrouwen – meestal weinig gelegenheid tot 'escape'. Geen beroep op hoofdpijn, nooit ongesteld en het recht van de sterkste gold ook hier.

Arme Elf zat er niet over in, dat hij zo groot geschapen was, nam ik aan, want zo was hij toch geboren? En hij hoefde niet met zijn pik op Tinder. Maar hij was ook niet de 80 kilo die hij nu meetorste iedere stap, toen hij moeizaam uit de moederdog was gekomen met zijn in verhouding lange poten. Dus zal die leuter ook wel geleidelijk maar gestaag meegegroeid zijn met hem. Hij zat er thuis in zijn enorme mand vaak aan te likken als het ding in ruststand was en dan was het een gesloeber van jewelste. Er zat een flinke rode kop op, die de naam eikel zeker eer aandeed en het hele apparaat zat in rusttoestand mooi opgeborgen in een fraaie huls.

Vermeldenswaard zijn zeker nog de enorme ballen die als kokosnoten onder zijn lijf hingen en voor de overvloedige en nooit aflatende zaadproductie van Elf zorgden. Want zaad had hij in overvloed. Het liep er aan alle kanten uit als hij aan het neuken was. En ook daarvoor al. Niet wit, zoals bij de meeste mensen, maar waterig en nogal klef.

Maar waarom vertel ik al deze details? Welnu, als inleiding voor het volgende relaas waarin Elf de hoofdrol vertolkt. Er waren in het park waar ik hem vaak uitliet, twee meisjes die opvallend veel interesse hadden in Elf. Nu kreeg die wel vaker een aai over zijn grote bol van bewonderaars, maar deze twee meisjes - tweelingzusjes begreep ik, toen ze zich voorstelden - bekeken hem met een bijna hunkerende blik die ik aanvankelijk slecht kon plaatsen.

Katja en Miranda, want zo heetten de zusjes, begonnen me steeds vaker aan te spreken als ik ze 'toevallig' tegenkwam en ze gingen vragen te stellen over Elf. Ze hadden natuurlijk eerst gevraagd hoe hij heette en hadden erg moeten lachen om zijn naam en de achtergrond daarvan. En toen vroegen ze of hij erg sterk was, en vervolgens wilden ze weten of ze misschien Elf – samen, dan waren ze sterker – een keertje mochten uitlaten. Niet te ver, in het park en niet daarbuiten.

Ze zagen er niet ouder uit dan een jaar of 16, maar kwamen toch 'streetwise' over en dat stelde me enigszins gerust. En dat het allebei dierenliefhebsters waren, dat droop er aan alle kanten van af. Maar ik besloot de jongedames aan een testje te onderwerpen voordat ik mijn grote viervoeter zou uitlenen. Ik zou eerst onderzoeken hoe ver ze durfden te gaan in het durven uitkomen voor hun kinky wensen, zo die er waren. Ik vermoedde namelijk van wel. En een van mijn fetishes was om mijn hond te zien worden 'verwend' door vrouwen, liefst jonge vrouwen. Daar had ik de nodige filmpjes van gezien op internet en die hadden me erg opgewonden.

Toen de tweeling weer eens informeerde of een uitlaatbeurt erin zat, zei ik: 'Misschien wel, maar dan moeten jullie eerst een soort toelatingsexamen bij Elf en mij doen, want Elf is een speciale hond. Die kan ik niet zomaar aan iedereen meegeven, dat snappen jullie natuurlijk wel'. De meisjes keken me vragend aan. 'Wat wilt u dan van ons?', vroeg Katja, de blonde en nieuwsgierigste van de twee.

'Nou, kom maar mee,'zei ik, 'dan gaan we even die bosjes in daar, dan hebben we wat meer privacy. Ik wil niet dat iedereen mijn testje kan zien, want dan staan ze morgen misschien allemaal bij mij op de stoep. En dat is niet de bedoeling, toch? Maar als inschrijvingsbewijs voor de test en ten teken dat jullie het serieus nemen wil ik dat jullie nu eerst allebei je slipje bij mij inleveren, dan kan ik Elf alvast aan jullie geur laten wennen. Dan is hij meer op zijn gemak als jullie hem gaan uitlaten'. De meisjes keken elkaar aan en liepen niet meteen gillend weg. Gelukkig ...