Christel en Martine beginnen meteen te protesteren tegen het voorstel van hun baas. "Nou daar kom je ook goed op tijd mee!" Zegt Christel geïrriteerd. "Ja ik kan ook niet hoor, ik zit met de kinderen." Staat Martine haar collega bij. Marleen reageert helemaal niet en zit wat ongemakkelijk heen en weer te schuiven op haar stoel. Ze is zenuwachtig voor de taak die haar dadelijk met haar baas te wachten staat en voelt zich toch wat onzeker over de kledij die Joris voor haar heeft uitgekozen. "Niet te enthousiast he dames." Reageert hun baas Willy rustig. "Denk er maar eens over na. Jullie komen vast onderling wel overeen wie er meegaat." De reacties van zijn personeel zijn precies zoals hij verwacht en gepland had. Hij was met opzet veel te laat met de vraag gekomen of één van zijn collega's hem volgende week kan vergezellen naar een tweedaagse beurs met enkele seminaries over supply chain. Hij weet immers heel goed met wie hij die twee dagen met overnachting wil doorbrengen, net zoals hij de taak van vandaag heeft gemanipuleerd. "Dus... Martine, Christel, jullie houden de dienst vandaag recht. Marleen wij zorgen voor de archivering. Aan het werk." De dames knikken en gaan naar hun werkplek. Marleen gaat haar baas voor naar de grote bakken op wielen volgestouwd met klaften bestemd voor het archief.

Willy bekijkt haar van top tot teen als hij haar volgt. Ze heeft haar lange, lichtbruine haar los. Het reikt tot tussen haar schouderbladen, ongeveer net waar de aflijning van een met kant afgewerkte bh te onderscheiden is door een wit gecentreerd hemd. Haar mouwen zijn omgeplooid tot net boven haar ellebogen. Op haar heupen is het hemd in haar grijze plooirok gestopt. De losse rok is vrij kort, tot ongeveer halverwege haar stevige dijen. Maar door de zwarte, nylon panty die haar lange benen bedekken is de outfit klassevol. De lengte van haar slanke benen wordt nog extra geaccentueerd door de hakken die ze draagt. Hij blijft haar nakijken terwijl ze beiden licht voorovergebogen elk een bak naar het archief beginnen te duwen. Aan de archiefdeur houdt Marleen halt en wacht nog steeds voorovergebogen, leunend op de rolwagen, tot haar baas haar passeert en de deur ontgrendeld met zijn badge. Het elektrisch slot zoemt terwijl het lampje boven de deur groen kleurt. Hij houdt de deur open terwijl zij de twee bakken naar binnen rolt. Eenmaal binnen laat hij de deur met een smak dichtvallen en wacht Marleen zijn instructies af. "Zover zijn we al!" Klinkt hij enthousiast. "Ik stel voor dat we eerst beginnen met de rekken bovenaan aan te vullen, dan zijn we van het zwaarste werk eerst verlost." Zij gaat akkoord. "Ik heb leggers 17 en 18 A gereserveerd voor onze kaften." Marleen gaat met een rolwagen opzoek naar rijen 17 en 18. Deze liggen helemaal achterin het benauwde, muffe archief. Ze duwt de bak in de smalle gang. Ze merkt dat legger A inderdaad de bovenste legger is van de hoge rekken. Een trapladdertje staat helemaal achterin al klaar.

"Ga jij het laddertje op Marleen? Dan geef ik aan en moet jij de kaften niet de hele tijd omhoog heffen." Zegt Willy droogjes en zij knikt instemmend. Maar inwendig gaat zijn hart te keer nu zijn nauwkeurig voorbereide plannetje vlekkeloos wordt uitgerold. Hij dankt God ook om het feit dat Marleen geen betere outfit had kunnen uitkiezen. Het had even goed één van haar uiterst strakke rokken of broeken kunnen zijn. Dat had hij ook heerlijk gevonden maar met een beetje geluk biedt dit korte, losse rokje meer. Al snel merkt hij dat zijn geluk inderdaad niet op kan, want als Marleen nog maar halverwege het trapladdertje op is geklauterd kan hij al behoorlijk ver onder haar rok gluren. Ver genoeg alleszins om vast te stellen dat ze helemaal geen panty draagt maar lange kousen die halverwege haar dij eindigen en waaraan jarretels bevestigd zijn die verder omhoog leiden naar haar nog verhulde kruis. Als ze helemaal boven op de ladder staat geeft hij haar twee kaften aan en terwijl zij zich daarop concentreert, gluurt hij opnieuw onder haar rok. Zijn mond valt open van opwinding en hij blijft staren als hij in de bak twee nieuwe kaften neemt.

Hij heeft perfect zicht op haar adembenemende slipje in een zwart, doorschijnend stofje. Hij wenst dat het muffe archief beter was verlicht. Maar ondanks de beperkte lichtinval kan hij toch goed de bilnaad onderscheiden tussen haar malse, ronde billen alsook haar kaalgeschoren, gladde schaamlippen eronder. Ongeveer halverwege haar sappige billen zijn met nepdiamanten letters geborduurd. Het kost hem enkele pogingen, tussen het kaften aangeven door, om de tekst helemaal te kunnen onderscheiden. "LICK MY TUSHY" leest hij uiteindelijk. "Mmmm graag... ik zou maar wat graag men gezicht tussen je goddelijke billen begraven en je aarsje doornat likken. Wie weet... binnenkort in Düsseldorf." Hij laat zijn fantasie de vrije loop tot Marleen zich omdraait als ze de bovenste leggers heeft gevuld. Hij weet dat hij te laat is met zijn blik af te wenden en betrapt is maar doet alsof er niets aan de hand is. Zij doet hetzelfde. "Welke leggers had je gereserveerd voor de overige kaften?" Vraagt ze doodnormaal. "Daar helemaal onderaan." Antwoordt hij terwijl hij wat vrije leggers op de grond aanwijst.

Marleen daalt heupwiegend de trapladder af, duwt een bak richting de aangewezen leggers en hurkt neer. Willy duwt de andere bak ook in die richting en knielt op een meter of twee van haar, tegenover haar neer. Hij bekijkt haar terwijl ze weer één voor één rustig de kaften begint over te laden en af te vinken van een een lijst. Door het gesleur met de zware kaften kan de sexy Marleen niet anders dan haar benen lichtjes spreiden om haar evenwicht te bewaren, al hurkend op haar hoge hakken. Zo onopvallend mogelijk bekijkt haar baas bij elke kans die hij krijgt, haar uitpuilende, sappige gleuf in het doorschijnende slipje. Ondertussen gaat hij verder met de uitvoering van zijn meesterplan. "Martine en Christel zien de beurs duidelijk niet zitten volgende week. Zie jij het misschien zitten om me te vergezellen?" Marleen aarzelt. Ze kan wel een miljoen leukere dingen bedenken dan twee dagen met haar baas door te brengen op een saaie beurs. Maar jammer genoeg slaagt ze er niet in een excuus te verzinnen. "Ja... ik kan wel." Antwoordt ze ten slotte gedwee. "Super, bedankt! Ik bezorg je de details nog per mail." Voldaan werkt hij de laatste kaften af. Hij bedankt Marleen voor het geleverde werk en ze keren samen terug naar het bureel.

Even later zien de drie dames een mail van hun baas met als onderwerp 'supply chain beurs Düsseldorf' verschijnen. Even later ziet Marleen haar collega's met een blik vol medelijden, haar een troostend knikje toewerpen. Maar ze weet dat ze allebei opgelucht zijn dat ze zelf niet mee moeten. Even later krijgt ze zelf nog een tweede mail met de agenda voor de twee dagen. Haar baas zal haar thuis oppikken om zes uur s'ochtends. Dan volgt de check-in in het Hilton hotel met wat tijd voor opfrissing. Vervolgens zullen ze de beurs bezoeken. S'avonds zullen ze dineren in het hotel of een restaurant en is er vrije tijd. Dag twee omvat het vervolg van de beurs en enkele lezingen van gastsprekers, specialisten in het vak. Ze zal pas laat terug thuis zijn.

De volgende dagen lijken tot Marleens teleurstelling wel voorbij te vliegen. Ze speculeert met Joris vaak over wat haar te wachten staat en ze zijn het erover eens dat de kans groot is dat het geen toeval is dat zij werd 'gekozen' door haar baas. Het is goed mogelijk dat hij iets van plan is. "Zou je erop ingaan als hij avances maakt?" Vraagt Joris haar een keer. "Geen idee," had ze geantwoord, "ik ga het gewoon op me laten afkomen en de moment zelf beslissen. Misschien maak ik me wel zorgen om niets." Enkele dagen later is het dan eindelijk zover. Om stipt zes uur klinkt de bel en gaat ze haastig gepakt en gezakt naar buiten en begroet ze Willy. Ze merkt dat hij een goede blik op haar kont werpt terwijl ze haar koffer in de auto plaatst. Dan volgt de lange rit naar Düsseldorf. Willy praat continu en bestookt haar voortdurend met vragen terwijl zij eigenlijk enkel maar wil slapen. Maar ze besluit er het beste van proberen te maken. "Ik maak me zorgen om niets." Prent ze zichzelf in.

Maar wanneer ze bij het hotel aankomen en ze de conversatie tussen de dame aan de balie en haar baas opvangt begrijpt ze al snel dat dat ijdele hoop is. "Een tweepersoonskamer?" Hoort ze hem slecht acteren in gebrekkig duits. "Dat moet een vergissing zijn. Ik had twee aparte kamers geboekt." "Het spijt me meneer. Er staat wel degelijk een tweepersoonskamer in het systeem gereserveerd. Ik zie ook dat er geen kamers meer vrij zijn. Het is erg druk om wille van een beurs in de buurt." Antwoordt de dame beleefd. "Tja Marleen, ik vrees dat er niets anders op zit dan..." Marleen knikt al voor hij zijn zin heeft afgemaakt. Gespannen volgt ze haar baas naar de kamer. Zij geluk kan inwendig niet op. "Ok tot nu toe loopt alles gesmeerd. Oooh lekkere Marleen, wij gaan ons heerlijk amuseren." Voorspelt hij in gedachten.