Ik ben gelukkig nog op tijd voor de volgende les dus ik kan eindelijk achteraan gaan zitten. Ik ga op een plekje zitten waar nog niet te veel studenten zijn. Ik kies hiervoor omdat ik schrik heb dat het eitje weer gaat trillen. Ik pak snel al mijn spullen uit, maar op het moment dat ik ga zitten voel ik een stekende pijn doorheen mijn lichaam. Mijn billen doen pijn van mijn straf en erop zitten doet bijna nog meer pijn dan toen Meneer Mertens erop sloeg.

De les begint al snel, maar ik kan mij maar niet concentreren. Ik raak steeds afgeleid, doordat ik steeds moet denken aan wat er gebeurde tijdens de pauze. Ik wilde dat ik net als alle andere een gewoon jaar zou hebben, maar ik ga een jaar tegemoet vol geile en pijnlijke momenten. Ik weet niet goed wat ik ervan moet vinden. Aan de ene kant ben ik nog nooit zo geil geweest door het trileitje, maar aan de andere kant heb ik ook nog nooit zoveel pijn gehad als vandaag. Het liefste zou ik mij gewoon in een hoekje willen verstoppen tot het allemaal voorbij is. Ik ben vooral bang voor wat er in de toekomst nog zal gebeuren en wat mijn straf zal zijn omdat ik vergat te tellen.

Ik ben wel blij dat het morgen weekend is. Dan moet ik 2 dagen niet naar school en heb ik even rust van Meneer Mertens. Mijn moeder zal niet thuis zijn, omdat ze op bijscholing gaat dus ik heb het hele huis voor mij alleen en dan kan ik eindelijk ontspannen.

Doordat ik zo in mijn gedachten verzonken was verschiet ik dan ook als ik de bel hoor afgaan. De tijd vloog voorbij. Behoedzaam neem ik al mijn spullen bij elkaar uit schrik dat het eitje weer wordt geactiveerd. Ondanks mijn angst gebeurt er niets en geraak ik veilig buiten.

Dit was mijn laatste les, dus ik heb geen idee wat ik moet doen. Moet ik nu met Meneer Mertens meerijden of moet ik de bus nemen? Ik besluit een sms te sturen om te vragen wat ik moet doen. Aangezien Meneer Mertens niet antwoord besluit ik de bus naar huis te nemen. Ik ga weer achteraan op mijn vertrouwde plekje zitten. Ik voel het eitje zacht aangaan en ik ben bang over wat er zal komen, maar er gebeurt niets. Het blijft gewoon zacht staan. Hierdoor is het niet genoeg om mij echt te stimuleren, maar wel net genoeg om mij bloedgeil te maken. Misschien als mijn moeder vertrokken is naar haar werk kan ik nog even klaarkomen. Meneer Mertens kan dat toch niet weten.

Als de bus bij mijn halte is stap ik af. Snel ga ik naar huis, want ik rammel van de honger. Doordat Meneer Mertens mij strafte tijdens de middag had ik geen tijd om een broodje te gaan halen. Op het moment dat ik binnenkom merk ik dat mijn moeder al vertrokken is. Er hangt wel een briefje op de koelkast.

‘Ik ben al vertrokken op weekend. Er staat eten klaar in de koelkast dus je moet het alleen maar opwarmen. Fijn weekend!’

Ik kijk in de koelkast en ik zie daar 3 potjes staan, voor elke dag een. Ik besluit het potje met de spaghetti te nemen en ontspannen ga ik op de bank liggen. Als mijn eten bijna op is voel ik dat het eitje weer een standje hoger wordt gezet. Het geil druipt uit mijn kutje en maakt een natte plek op mijn rokje. Ik glij tussen mijn lippen en daarna wrijf ik met mijn natte vinger over mijn klit. Wat voelt dit goed. Na vandaag wil ik echt graag klaarkomen. Ik voel mijn orgasme opbouwen, maar net voor ik klaar kan komen hoor ik de voordeur met een klap toegaan.

Geschrokken spring ik snel recht. Ik was bijna betrapt. Ik loop naar de gang om te kijken of mijn moeder iets vergeten is. Ik kijk in het rond, maar ik zie niemand staan. Ik loop verder de gang in en ineens wordt er een masker over mijn hoofd getrokken. Ik zie niets meer en in paniek probeer ik mij te verzetten. Mijn overvaller klemt mij vast. Ik schop met mijn benen wild in het rond en ik probeer mij los te draaien. Ik krijg een klap in mijn gezicht en er wordt iets over mijn mond geduwd. Hierdoor kan ik mij niet meer verzetten en val ik neer. Het is heel raar, ik ben nog steeds heel bewust van wat er om mij heel gebeurt, maar ik kan mij niet meer bewegen. De overvaller moet een doek met verdovende middelen in mijn gezicht geduwd hebben.

Ik word opgeheven en mijn overvaller neemt mij mee naar buiten. Ik hoor de deur van een busje opengaan en ik word erin neergelegd op de harde ondergrond. Mijn overvaller doet het busje toe en dan hoor ik niets meer. Ik ben ik paniek en ik probeer na te denken over wat er net gebeurde. Wie is dat en hoe kan hij binnen zijn geraakt? Plots bedenk ik mij dat mijn moeder altijd een reservesleutel achterlaat onder de mat voor het geval ik mijzelf buiten sluit. Terwijl ik mijn moeder vervloek, probeer ik mij uit alle macht te focussen om toch iets van beweging te krijgen in mijn armen of benen. Het is nog even stil, maar dan hoor ik iemand instappen en voel ik dat het busje vertrekt. Onze huis ligt nogal afgelegen. Hierdoor is er maar weinig kans dat er iemand is die mij kan komen helpen.

Na een korte rit stopt het busje weer en stapt mijn ontvoerder uit. Ik hoor niets tot ik het busje hoor opengaan en ik eruit word getild.

Ik hoor zijn voetstappen over grind lopen en mijn hoofd botst tegen iets wat ik denk dat een deur is. Hij loopt de trap op en ik voel dat ik op een bed neer word gelegd. Het wordt mij allemaal te veel en het wordt zwart voor mijn ogen.

Ik weet niet wat er allemaal gebeurd is, maar op het moment dat ik wakker word voel ik dat ik mij niet kan bewegen. Mijn armen en benen zitten vast. Ik kan geen kant uit. Ik voel een beetje frisse wind over mijn lichaam gaan, waardoor ik merk dat ik ook geen kleren aan heb. Het enige wat ik nog wel aanheb is het domme masker dat mijn ogen bedekt, waardoor ik niets kan zien. Ik probeer met mijn armen en mijn schouders het masker van mijn gezicht af te trekken maar het lukt niet.

Angstig maak ik geen geluid. Ik probeer goed te luisteren, maar ik hoor niets. In paniek begin ik te trekken, in de hoop dat mijn armen of benen toch een beetje losser zouden komen, maar ze zitten muur vast. Ik roep om hulp. Ik tier de longen uit mijn lijf, maar er is niemand die mij komt helpen. Tranen komen in mijn ogen. Waarom ben ik hier toch beland? Ik heb nooit iemand iets misdaan. Waarom overkomt mij dit dan toch.

Na een tijdje stop ik eindelijk met wenen. Ik heb het gevoel dat ik geen tranen meer over heb. Eens ik tot rust ben gekomen voel ik wel dat het trileitje nog altijd zachtjes in mij aan het trillen is. Terwijl ik dit eerder nog lekker vond, vind ik het nu alleen maar frustrerend. Ik ben helemaal alleen in een huis dat ik niet ken. Ik kan geen kant uit en het eitje blijft maar vrolijk verder trillen.

Ik probeer te luisteren om te weten te komen of ik iets hoor, maar ik hoor niets. Toch kan ik het gevoel niet loslaten dat ik bekeken word. Na aan paar uur geef ik het op en weet ik dat ik niet los kan komen. Ik leg mijn hoofd dat de hele tijd gespannen stond neer op de matras onder mij en ik voel dat ik langzaam wegzink in een slaap.